Στον Αντώνη στον Σπύρο και στον Βασίλη
Η ομάδα μας, οι θρυλικοί “Ιππότες Χαριλάου”, γεννήθηκε ως ιδέα ένα χειμωνιάτικο βράδυ του 1990 στον Ερωδιό, ένα μπαράκι της Θεσσαλονίκης που πλέον δεν υπάρχει.
Εκεί οι αρχικοί πέντε, φίλοι από τα εφηβικά τους χρόνια, ο Άκης, ο Βασίλης οι δύο Γιώργηδες και ο Νίκος, όλοι τους λάτρεις του μπάσκετ, αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα σωματείο, αποκλειστικά καλαθοσφαιρικό, για να δώσουν μια πιο επίσημη σχέση στην αγάπη τους για το άθλημα.
Μια και η ιδέα της δημιουργίας έπεσε σε μπαρ, η αρχική ονομασία που σκεφτήκαμε ήταν “Οι Πότες Χαριλάου”. Μάλλον, όμως, θα ήταν δύσκολο να εγκριθεί από το Πρωτοδικείο αθλητικός σύλλογος με τέτοιο προβοκατόρικο όνομα, οπότε καταλήξαμε στο “Ιππότες Χαριλάου”. Ο ένας από τους Γιώργηδες ήταν ταλαντούχος σκιτσογράφος και δημιούργησε το αρχικό σήμα της ομάδας μας.
Μια ομάδα μπάσκετ όμως χρειάζεται τουλάχιστον δέκα αθλητές κι εμείς ήμασταν πέντε, οπότε έπρεπε να επανδρωθεί η ομάδα.
Ο Βασίλης έφερε τον Ζήση, τον Αντώνη, τον Φίλιππο, τον Γιώργο και τον Τρύφωνα ενώ ο Άκης δύο συμφοιτητές του από τη Νομική, τον Σπύρο και τον Χρόνη. Αυτοί οι δώδεκα ήταν ο αρχικός πυρήνας της ομάδας. Τα διαδικαστικά για την δημιουργία του Σωματείου και την έγκριση από το Πρωτοδικείο έφερε εις πέρας ο Άκης, νομικάριος γαρ. Έγινε η εγγραφή του Σωματείου στην Ε.ΚΑ.Σ.Θ. και την Ε.Ο.Κ. και η ομάδα θα ξεκινούσε την ένδοξη πορεία της από την… πέμπτη τοπική κατηγορία. Μεγαλεία!
Ξεκινήσαμε με ορμή και πάθος τις προπονήσεις σε όποιο ανοιχτό γήπεδο της Ανατολικής Θεσσαλονίκης βόλευε, κυρίως στα γήπεδα του Γαλαξία και του Ποσειδωνίου. Η σεζόν 1990-1991 θα ήταν η πρώτη που θα παίρναμε μέρος. Δηλώσαμε ως έδρα το ανοιχτό γήπεδο της Χ.Α.Ν.Θ. μιας και οι ομάδες της 5ης Ε.ΚΑ.Σ.Θ. δεν έπαιζαν σε κλειστά.
Δεν ξέρω αν κάποιος από μας είχε δει αγώνα Α Εθνικής στο γήπεδο δια ζώσης, αμφιβάλλω, αλλά πραγματικά ακόμα θυμάμαι να περιφερόμαστε στα αποδυτήρια, στις κερκίδες, σε όλους τους χώρους του γηπέδου και φυσικά μέσα στο γήπεδο, στην γραμματεία και να περιεργαζόμαστε το ανώμαλο έδαφος μέσα στις τέσσερεις γραμμές.
Κάπως έτσι, μετά από σκληρές προπονήσεις που και στην ανάμνηση τους ιδρώνω, λέμε τώρα και κάποια φιλικά παιχνίδια φτάνουμε στην έναρξη του πρωταθλήματος.
Πρώτος αγώνας στο ανοιχτό γήπεδο της Ραιδεστού με αντίπαλο, αν θυμάμαι καλά λόγω του προχωρημένου της ηλικίας, τον Ατρόμητο Τριαδίου. Γεμάτοι περηφάνια έχουμε βάλει τις ολοκαίνουργιες εμφανίσεις της ομάδας μας, έτοιμοι να θριαμβεύσουμε.
Για να ξεκινήσει όμως ένας αγώνας μπάσκετ υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια που πρέπει να τηρείται. Η ομάδα θα πρέπει να εκδώσει δελτία στους αθλητές της, ώστε αυτοί να μπορούν να αγωνίζονται. Δυστυχώς η Ε.Ο.Κ. είχε αργήσει να εκδώσει τα δελτία μας και εμείς δεν τα είχαμε στη διάθεση μας πριν τον αγώνα. Με ενέργειες του Χρόνη που ήταν στην Αθήνα και δεν θα έπαιζε στο πρώτο παιχνίδι και είχε βύσμα τον Στάνκοβιτς, ο Βασιλακόπουλος αναγκάστηκε να εκδώσει τα δελτία το μεσημέρι της ημέρας του πρώτου αγώνα ( στην πραγματικότητα ήταν σχεδόν αδύνατον να εκδοθούν τα περισσότερα από αυτά αν δε μεσολαβούσαν οι αείμνηστοι Κώστας Παπακωνσταντίνου και Θόδωρος Μπαχάρογλου).
Στήθηκε αεροπορική γέφυρα και τα δελτία ήταν στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης στις 19:30. Ο αγώνας όμως άρχιζε στις 20:00. Εμείς είχαμε ξεκινήσει το ζέσταμα και περιμέναμε. Οι διαιτητές όπως ήταν φυσικό ζήτησαν να ελέγξουν τα δελτία των αθλητών, μόνο που εμείς δεν τα είχαμε ακόμη. Τους εξηγήσαμε την κατάσταση, τους είπαμε για το σαμποτάζ με την μη έγκαιρη έκδοση των δελτίων από την Ε.Ο.Κ., λόγω του πανικού που είχαμε προκαλέσει στο κατεστημένο του ελληνικού μπάσκετ ως η ανερχόμενη δύναμη και αυτοί μας έδωσαν τη χρονική παράταση που προβλεπόταν από τον κανονισμό, νομίζω δεκαπέντε λεπτά. Με οδήγηση στα όρια ο Βασίλης έφερε από το αεροδρόμιο τα δελτία εντός του χρόνου.
Πανηγύρια, θα παίζαμε! Μας είχε διαφύγει όμως μια ακόμη μικρή λεπτομέρεια, δυστυχώς! Τα δελτία δεν είχαν θεώρηση από γιατρό. Τι να την κάνεις τη θεώρηση κύριε διαιτητά μου! Σφύζουμε όλοι από ζωή, χαίρουμε άκρα υγείας, είκοσι δύο χρονών είμαστε τι μπορεί να έχουμε; Οι διαιτητές όμως, μιλημένοι και από τον Βασιλακόπουλο, δεν δέχτηκαν τα δελτία μας, ο αγώνας δεν ξεκίνησε και μηδενιστήκαμε, 20-0 χάσαμε στα χαρτιά. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε αλλιώς!
Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η ένδοξη πορεία μας! Απογοήτευση στον πρώτο αγώνα που μας χαλύβδωσε και μας οδήγησε στην παγκόσμια καταξίωση. Αρκετά χιλιάδες χιλιόμετρα δυτικότερα, σε μια μικρή πόλη των Η.Π.Α. οι λογοκλόποι Cleveland Cavaliers θα σφετερίζονταν το όνομα μας, μπορεί και την ιστορία μας (by the way, ο μικρός μου γιος πιστεύει ότι έπαιζα στους Cavaliers. Μην του πείτε ότι ίδρυσα τους “Ιππότες Χαριλάου” και μου χαλάσετε την φαντασίωση).
Πρώτος προπονητής της ομάδας μας ο Σάκης, είναι αλήθεια ήταν τέρας υπομονής.γιατί ποιος ήθελε να προπονηθεί??? Παιχνίδια θέλαμε… Πρώτη νίκη στο γήπεδό μας επί του Ερμή Καλαμαριάς, χαρακτηριστική η έκπληξη των αντιπάλων πώς έχασαν από πρωτοεμαφανιζόμενη ομάδα με όνομα..περίεργο και τι έφταιξε.
Απάντησε ο…σκιτσογράφος…ΕΜΕΙΣ !!
Από τότε αδιάλειπτη παρουσία στα πρωταθλήματα της Ε.ΚΑ.Σ.Θ. με καλύτερη θέση την 10η στη Γ1, χρονιά που η ομάδα ήταν πρώτη επιλαχούσα για τη Β κατηγορία. Όλα αυτά τα χρόνια αγωνίστηκαν στην ομάδα μας διάσημοι αθλητές, από τους οποίους τέσσερεις έχουν αγωνιστεί και στην Α1 (πραγματικά)! Δημήτρης Παπαδόπουλος, Μίλτος Χατζηγεωργίου, Λάζαρος Τσακίρης και φυσικά ο αειθαλής Χρήστος Δοβλέτογλου. Η ιστορία έχει και συνέχεια…..
Υ.Γ. Κάποια από τα παραπάνω ενδέχεται και να μην είναι ακριβώς… αληθή!
