Ακούς συνεχώς από ταλαντούχους νέους αθλητές τις φράσεις:
” Θέλω να παίξω μπάσκετ. ”
” Θέλω να μείνω στο χώρο. ”
” Θέλω να γίνω μπασκετμπολίστας. ”
” Θέλω παίξω από Α2 και πάνω. ”
” Θέλω.. θέλω.. θέλω.. ”
Εσύ μπορεί να θέλεις, αλλά μπορείς να κάνεις αυτό που πρέπει.
Από τη πλευρά σου σαν προπονητής βλέπεις ότι έχει το ταλέντο..
αλλά μπορεί;
Μπορεί να παίξει;
Μπορεί άραγε να τα καταφέρει;
Μέχρι που μπορεί να φτάσει;
Πόσο σκληρός μπορεί να γίνει με τον εαυτό του;
Θα θυσίαζε το εγώ του για το εμείς;
Ποιοι είναι δίπλα του και τι του λένε;
Ποιος προπονητής είναι κοντά του και πόσο ασχολείται με τη διαχείριση του μυαλού του;
Πόσο επηρεάζουν οι γονείς τις αποφάσεις του ή μήπως παίρνουν(ευνουχίζουν)
τις αποφάσεις του;
Δεν πιστεύω να έχει manager από πίσω;
Σ’ ένα αυθεντικό ταλέντο θα έκανα μία και μόνο ερώτηση και από την απάντηση του θα καταλάβαινα αν μπορεί να παίξει μπάσκετ και πόσο μακριά..
”Τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις γι’ αυτό που αγαπάς; ”
Ελάχιστα παιδιά είναι πραγματικά έτοιμα να θυσιάσουν το <εγώ> και να πονέσουν για κάτι που αγαπούν πολύ.. δυστυχώς ελάχιστα.
Σ’ αυτή την αδυναμία τους συνεπικουρούνται
και από το χάιδεμα της οικογένειας,
που σε κάθε ευκαιρία βγαίνει μπροστά για να χαϊδέψειτον αδύναμο κρίκο.
”Δεν πάω.. δεν μπορώ.. δεν καταλαβαίνω γιατί να το κάνω.”
Αλλά από την άλλη θέλω και να παίξω.
Είναι δυνατόν να υπάρχουν αθλητές Εθνικών ομάδων που αντί για προπόνηση να πηγαίνουν στο Πατρινό καρναβάλι ας πούμε,
λίγο πριν τα κρίσιμα παιχνίδια τους.
Είναι δυνατόν αθλητές Εθνικών ομάδων να πηγαίνουν σε <εκπαιδευτικές> εκδρομές
με το σχολείο τους μέσα στη σεζόν.
Είναι δυνατόν να λες θέλω να παίξω μπάσκετ και να απουσιάζεις λόγω ύπνου από προπονήσεις;
Να το παίζεις άρρωστος και να έχεις βγει με τη κοπελιά σου..
Γελάω και κλαίω μαζί.. αστεία πράγματα.
Είσαι τελειωμένος.. μόλις βγεις στο πραγματικό αντρικό μπάσκετ..
τέλος παλικάρι μου.
Παλικάρι μου και αγαπημένοι γονείς του.. δυστυχώς αλλά..
είναι σίγουρο ότι ο χώρος κάποια στιγμή θα σου πει:
”Στο καλό.. με πολλή αγάπη. ”
Λοιπόν συμβουλές κι αν θες τις ακούς..
” Βλέπε.. άκου.. σκάσε.. μάθε.. βελτιώσου. ”
Παίξε άμυνα του σκοτωμού.. βγάλε τη μπάλα έξω μετά από επιθετικό ριμπάουντ..
βρες τους <αρχηγούς> της ομάδας
με split out.. .πάρε επιθετικές ενέργειες μόνο όταν δεν εκθέτεις τον προπονητή που σε επέλεξε και σου έδωσε την ευκαιρία να είσαι εκεί και να παίζεις.
Βάλε μπροστά <την ασπίδα> του εμείς και όχι του εγώ για να σε αγαπήσει και να σε προστατέψει η ομάδα και οι συμπαίκτες σου.
Μη κοιτάς που παίζουν τώρα κάποιοι τελειωμένοι <διεθνείς>
της ηλικίας σου αλλά που θα είσαι εσύ στα είκοσι ένα σου χρόνια.
Το σκοράρισμα το έχεις, πρέπει να γίνεις καλός συμπαίκτης, να παίζεις επιθετική άμυνα, να θυσιάζεσαι για την ομάδα..
εδώ βουτάνε στα πατώματα συμπαίκτες με σπασμένα πλευρά,
κάνε τέσσερις ώρες προπόνηση την ημέρα,
δηλαδή στίβο – βάρη – μπάσκετ,
μάθε να σέβεσαι το άθλημα και τους προπονητές σου.
ΞΕΧΝΑ.. ναι ξέχνα τις σχολικές εκδρομές,
Που να παίξετε οι φιγουράροι και οι ανύπαρκτοι;
Άραγε καμάρι μου.. αθληταρά μου.. χαϊδεμένε μου οικογενειακέ κρίκε, μπορείς να κάνεις τέσσερις ώρες προπόνηση και να μη κλαψουρίζεις ότι πονάς,
μπορείς να δίνεις μόνο πάσες και να παίζεις άμυνα, παικταρά κατά φαντασία,
μπορείς να κάνεις πραγματικές θυσίες για να παίξεις μπάσκετ;
“Μπορείς να μη μιλάς όταν δε στο ζητάω και να μην απαντάς όταν δε σε ρωτάω; ”
Χα! Χα! Χα! Δύσκολα σου έβαλα.
Σκέψου τώρα κι αυτό, από Β’ Εθνική και πάνω παίζουν μπάσκετ περίπου
1 στα 3000 παιδιά.
Ορίστε.. μήπως έμεινες με το στόμα ανοιχτό;
Άστο λοιπόν πήγαινε για κάτι άλλο,
εκτός κι αν δε καταλαβαίνεις από δύσκολα..
καταναλώνεις ή όχι;
Λοιπόν πάμε από την αρχή, η ίδια γνωστή ερώτηση..
”Τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις γι αυτό που αγαπάς ;”
” Basketball is life ” Διονύσης Γκιουλέας
