Τη δεκαετία του ’70, η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν, όπως και τώρα, μια από τις υπερδυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ και ο σημερινός πρωταγωνιστής ήταν ο εγκέφαλός της, ο άνθρωπος που κατηύθυνε τους αστέρες της και ταυτόχρονα ήταν και ο ίδιος ένας αστέρας της εποχής του, ένας ικανότατος πλέι μέικερ που μπορούσε με την ίδια επιτυχία να οργανώσει την ομάδα και να σκοράρει, ενώ παράλληλα με την καριέρα του στο μπάσκετ σπούδαζε στην ιατρική, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για επαγγελματία αθλητή. Δεν είχε τα σούπερ αθλητικά προσόντα. Δεν ήταν ο παίκτης, που θα έβαζε 30+ πόντους. Αλλά διέθετε μια εξαιρετική ευφυΐα και μπορούσε ν’ αξιοποιεί τους συμπαίκτες του με μοναδικό τρόπο. Επίσης, όταν το απαιτούσαν οι περιστάσεις, μπορούσε να σουτάρει με επιτυχία. Παραλίγο βέβαια να κόψει το μπάσκετ στα 15 του, όταν του προτάθηκε να παίξει στη Ρεάλ και ο πατέρας του ανησυχούσε, ότι η ενασχόλησή του με το άθλημα θα απέβαινε καταστροφική για τις σπουδές του, αλλά ο Ραϊμούντο Σαπόρτα υποσχέθηκε στον πατέρα του παίκτη, ότι η ομάδα δεν θα εμπόδιζε τον παίκτη να σπουδάσει. Στην ανδρική ομάδα της Ρεάλ προωθήθηκε το 1971. Το μεγάλο «μπαμ» έγινε το 1974 στον τελικό του τότε Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης απέναντι στην παντοδύναμη Ίνις Βαρέζε, όταν η Ρεάλ έχασε με φάουλ το βασικό πλέι μέικερ της, Καρμέλο Καμπρέρα, και ο Πέδρο Φεραντίθ έριξε στο παιχνίδι το φίλο μας, ενώ η Ρεάλ βρισκόταν πίσω στο σκορ. Το αποτέλεσμα; 8 πόντοι, νίκη για τη Ρεάλ με 84-82, 5ο Κύπελλο Πρωταθλητριών για τους Μαδριλένους και ο ουρανός σφοντύλι για την Ίνις, που δεν περίμενε, ότι θα την πατούσε από τον πιτσιρικά τότε πλέι μέικερ! Μέχρι το 1988, όταν αποχώρησε από τη Ρεάλ και την ενεργό δράση (μέχρι να επανέλθει ανεπιτυχώς στη Βαγιαδολίδ το 1990), είχε κερδίσει τα πάντα. 12 πρωταθλήματα Ισπανίας, 7 Κύπελλα Ισπανίας, 3 Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης, ένα Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, Ένα Κύπελλο Κόρατς και 3 Διηπειρωτικά (τα θυμάστε;)! Ένα δωμάτιο χρειάζεται στο σπίτι του μόνο για τα μετάλλιά του. Στη δε εθνική Ισπανίας ήταν μέλος ήδη από το 1972, όταν στους πρώτους προκριματικούς των Ολυμπιακών είχε μέσο όρο πόντων 8.8 (στα 18 του) και συμμετείχε στους Ολυμπιακούς του Μονάχου (11η θέση). Την επομένη χρονιά, ωστόσο, ο Ντιάζ Μιγκέλ δεν τον πήρε στην εθνική για το Πανευρωπαϊκό με αποτέλεσμα αυτός να χάσει την ευκαιρία να φορέσει το αργυρό μετάλλιο. Χρειάστηκε να περάσουν δέκα χρόνια, ώστε ο παίκτης να κερδίσει με την εθνική ένα μετάλλιο, αφού στο μεταξύ Σοβιετική Ένωση και Γιουγκοσλαβία μονοπωλούσαν τα χρυσά και τα αργυρά εντός και εκτός Ευρώπης. Στο Ευρωμπάσκετ της Ναντ το 1983 ήταν ο βασικός πλέι μέικερ της εθνικής Ισπανίας, η οποία κατετάγη δεύτερη. Στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες, ένα χρόνο αργότερα, στέφθηκε αργυρός ολυμπιονίκης. Σήμερα αποτελεί ένα από τους ζωντανούς θρύλους της Ρεάλ και του αθλήματος στην Ισπανία. Ταυτόχρονα ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην ιατρική και την ειδικότητά του στην καρδιολογία και αργότερα την αθλιατρική. Είναι ένας αθλητής-πρότυπο, που άφησε εποχή όχι μόνο για το παιχνίδι και τον αδαμάντινο χαρακτήρα του αλλά και διότι κατάφερε να συνδυάσει τον επαγγελματικό αθλητισμό με τις απαιτητικές σπουδές στην ιατρική.
Πηγη: Παναγιωτης Περιβολάρης
