Ζούμε σε μία εποχή που αθλητές αλλάζουν ομάδες σαν τα πουκάμισα, οι προπονητές έχουν ανύπαρκτες γνώσεις και οι μάνατζερ βλέπουν αγώνες μίνι και προμίνι.
Ο πρωταθλητισμός στις μικρές ηλικίες οδηγεί σε λάθος μονοπάτια, η σωστή νοοτροπία και συμπεριφορά θα σε βελτιώσει σ’ αυτές τις ευαίσθητες ηλικίες.
Μόνο στην Ελλάδα έχουμε συνδυάσει την συμπεριφορά με τον πρωταθλητισμό,
ότι δήθεν τα παιδιά μαθαίνουν κερδίζοντας με κάθε μέσο.
Τα παιδιά πρώτα πρεπει να μάθουν σωστά τις δεξιότητες, τις συνεργασίες, την ομαδικότητα, το ήθος, την ακεραιότητα και την ευγενή άμιλλα και μετά σταδιακά να φτάσουν στο αγωνιστικό αποτέλεσμα.
Δυστυχώς οι δήθεν παιδαγωγοί παρεισφρέουν μαθαίνοντας την εμπάθεια, την απαξιώση, την ισοπέδωση και τον κακό ανταγωνισμό ώστε να φτάσουν στο μοναδικό επιθυμητό αποτελέσματα δηλαδή τη νίκη.
Όλες οι ακαδημίες πρεπει να δημιουργήσουν συνθήκες για σωστούς χαρακτηρες με άριστη γνώση των κινητικών δεξιοτήτων και ο πρωταθλητισμός θα έρθει από μόνος του σε βάθος χρόνου με προγραμματισμό και μεθοδικότητα.
Η αθλητική κουλτούρα θα φτιάξει την υποδομή που χρειάζεται για τους μελλοντικούς αθλητές και αθλήτριες
Άνθρωποι χωρίς γνώσεις κινητικής μάθησης (μαθησιακής ανάπτυξης) και αθλητικής ψυχολογίας δεν μπορούν να λέγονται προπονητές αναπτυξιακών ηλικιών.
Ελπίζω κι εύχομαι κάποια στιγμή να αναγνωριστούν οι επιστήμονες από τους διορισμένους για να υπάρξει κάθαρση και ελπίδα στον αθλητικό χώρο.
“Παιδεία και άθληση” Διονύσης Γκιουλέας
