Αυτό βέβαια έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουν τις προπονήσεις και κυρίως τους αγώνες σαν τελικούς όπου η νίκη της ομάδας είναι πάνω από όλα. Με κάθε κόστος.

Στόχος αυτής της κατηγορίας προπονητών δεν είναι να παίξουν τα παιδιά. Στόχος τους είναι να θριαμβεύσουν οι ίδιοι.

Δεν τους νοιάζει αν θα χρησιμοποιήσουν όλους τους αθλητές τους. Τους νοιάζει να θυσιάσουν το χαμόγελο του παιδιού που θα μπει από τον πάγκο στον αγωνιστικό χώρο για να κοκορεύονται οι ίδιοι στον Πρόεδρο και στους γονείς ότι φέρνουν αποτελέσματα. Δεν τους ενοχλεί να βάζουν δεκάχρονα σε αγώνες K8.

Τα παιδιά για αυτούς δεν είναι ο προορισμός. Είναι η αφετηρία. Δεν είναι το ταξίδι. Είναι το μέσον.
Επιλέγουν έτσι στρατιωτικού τύπου προπονήσεις, με προσανατολισμό εστιασμένο στο αποτέλεσμα και όχι στην ατομική βελτίωση των παιδιών, ειδικά στις μικρότερες ηλικίες. Στους δε αγώνες, ουρλιάζουν, προσβάλλουν, χειρονομούν.

ΟΔΗΓΟΥΝ ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΝ. Η διαφορά αυτών των δύο ρημάτων, τεράστια.
Οδηγώ σημαίνει πηγαίνω κάποιον εγώ κάπου. Καθοδηγώ σημαίνει του δείχνω τον δρόμο να ανακαλύψει πώς θα πάει μόνος του. Τα παιδιά σιχαίνονται το πρώτο. Το βαριούνται, το απορρίπτουν. Το δεύτερο το αποδέχονται. Και αυτό με μέτρο. Πολλές φορές ζητούν ακόμη μεγαλύτερη αυτονομία.

Ο καλύτερος προπονητής ακαδημίας του κόσμου δεν είναι ένας. Είναι όλοι όσοι έχουν καταφέρει και έχουν αλλάξει προς το καλύτερο την προσωπικότητα, τη συμπεριφορά, την σκέψη και τη δράση των παιδιών που προπονούν.

Για κάθε παιδί που βελτιώθηκε, για κάθε παιδί που ωρίμασε, για κάθε παιδί που παρηγορήθηκε, που έκλαψε από χαρά, που ονειρεύτηκε εξ αιτίας του προπονητή του, έχουμε και έναν μοναδικό, διαφορετικό καλύτερο προπονητή του κόσμου.

πηγη: dunks.com.cy