Είμαι σίγουρος ότι όλοι θα γνωρίζεται τους προπονητές της εξέδρας, θα τους βρείτε από φιλικό παιχνίδι σε κατηγορία Μίνι ως και σε αγώνα ανδρικού.
Εγώ προσωπικά θα μείνω και θα αναλύσω τους ειδήμονες του αθλήματος στις μικρές κατηγορίες, διότι μέσα από τις μικρές κατηγορίες και αυτοί αναπτύσσονται και μας ακολουθούν.
Θα τους βρείτε μαζεμένους πάντα σε μια πλευρά της εξέδρας, δημιουργώντας ένα μικρό πηγαδάκι με καφέ στο χέρι και το βλέμμα μπλαζέ, που βγάζουν πολλές φορές οι δικαστές.
Το παιχνίδι αρχίζει… και τα σχόλια, οι παρατηρήσεις, οι χειρονομίες, αρχίζουν και ζεσταίνονται: “Δεν βάζει το Γιαννάκη που είναι γρηγορότερος, γιατί δεν παίζει με τον Νικόλα που είναι ψηλός,θα χάσουμε από βλακεία του τάδε”… κτλ κτλ.
Το παιχνίδι τελειώνει… αλλά ο στόχος στους τώρα αρχίζει, γιατί αυτοί οι ξερόλες γονείς είτε κερδίσει, είτε χάσει η ομάδα, αδιάφορο πολλές φορές, θέλουν να προσεγγίσουν στο τέλος του αγώνα τον προπονητή, γιατί απλώς θέλουν να του την βγουν και… “Coach μάθε τους αριστερή ντρίπλα, δεν ξέρουν να σουτάρουν καλά, δεν βλέπουν γήπεδο, δεν αλλάζουν πάσες, Coach τους έχεις χαλαρούς, δεν έβαλες point guard τον Κωστάκη” και άλλα πολλά.
Παρακάτω θα περιγράψω μερικούς κανόνες που χρησιμοποιώ για να μειώσω στο ελάχιστο τα παραπάνω γεγονότα και ίσως δώσω μία γραμμή και στους νεότερους Coach.
Καταρχήν στο μυαλό μου δεν υπάρχει ο κανόνας “ο πελάτης έχει πάντα δίκιο” αυτό για τον αθλητισμό είναι καταστροφή.
Επίσης…
Έχουμε τους γονείς πάντα κοντά μας και ταυτόχρονα μακριά μας, όπως λέμε στην προπόνηση, κράτα τον στην άμυνα σε απόσταση ενός χεριού.
Όταν καταφέρνουν να μας προσεγγίσουν στο τέλος του παιχνιδιού για να μας κάνουνε τις “συστάσεις τους” ως προπονητές της εξέδρας, πάντα τους χαμογελάμε και απαντάμε όλα καλά, ποτέ δεν ανοίγουμε συζήτηση μαζί τους.
ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΟ ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΣΕ ΑΡΚΕΤΕΣ ΠΡΟΠΟΝΗΣΕΙΣ σωματείων… Στο μισό γήπεδο να γίνεται προπόνηση και στο άλλο μισό να ρίχνουν σουτάκια οι γονείς, ρίχνοντας ταυτόχρονα και τα καρφιά τους στην διάρκεια τις προπόνησης.
Ποτέ δεν επηρεαζόμαστε από τα σχόλια που ακούμε, είτε θετικά είτε αρνητικά, κάνουμε την προγραμματισμένη μας προπόνηση βάση των πλάνων μας, με μεράκι και πάθος και πάντα για το καλό του μπάσκετ και των παιδιών.
Σε καμία περίπτωση δεν αφήνουμε του γονείς να πλησιάσουν τον πάγκο ή στα αποδυτήρια της ομάδας, ή να εισέλθουν στον αγωνιστικό χώρο κατά την διάρκεια της προπόνησης ή του αγώνα.
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα οργανώνουμε συγκεντρώσεις με τους γονείς, να τους ενημερώσουμε για την πρόοδο των παιδιών τους και να τους περάσουμε τα θετικά μηνύματα του Αθλήματος.
Τέλος ας βάλουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας μια πρόσφατη έρευνα που έγινε στην Αμερική, το 88% των γονέων που ρωτήθηκαν για το ποιο θα ήθελαν να είναι το εναλλακτικό τους επάγγελμα απάντησαν: “προπονητής” !!!
Και μην ξεχνάμε…
“Ποτέ δεν είσαι τόσο καλός όσο λένε ότι είσαι όταν κερδίζεις, και ποτέ δεν είσαι τόσο κακός όσο λένε ότι είσαι, όταν χάνεις“.
Κώστας Τσάδαρης – Coach
Πηγή: badbasket.gr
