Ο Tracy McGrady σβήνει σήμερα 39 κεράκια, ενώ εδώ και μερικούς μήνες είναι μέλος του Hall of Fame. Τώρα, θέλω να με πιστέψετε και να καταλάβετε το δράμα μου. Αλήθεια, πάλεψα πάρα πολύ να αποφύγω αυτό που ξέρουν όλοι. Είναι πραγματικά βάσανο να θες να γράψεις κάτι για τον T-Mac και να μην ασχοληθείς με τα 33 δευτερόλεπτα κόντρα στους Spurs. Σκέφτηκα να γράψω γενικά για μια καριέρα που θα μπορούσε να περάσει στη σφαίρα του Μύθου, αν δεν την σακάτευαν οι τραυματισμοί. Για το θέαμα που πρόσφερε απλόχερα, ως ένα ολότελα διαφορετικό θηρίο που κάλπαζε ανάλαφρα πάνω στο παρκέ, κοιτώντας τον κόσμο από τα 2.03. Ίσως για το ότι στην άγρια εποχή του, ο McGrady σκόραρε σαν μανιακή μηχανή χωρίς αντίπαλο. Για τα μεγάλα ένας-με-έναν με τον Kobe, ή τη θρυλική μονομαχία με τον Dirk. Ακόμα και για το γράμμα λατρείας στον Michael Jordan. Πάλεψα, αλλά δεν τα κατάφερα και υπέκυψα. Πάμε λοιπόν να δούμε μαζί τα 33 δευτερόλεπτα που ο Tracy Lamar McGrady Jr. ξέφυγε παντελώς από τα όρια της πραγματικότητας, μπαίνοντας σε ένα ανεπανάληπτο God Mode.
Το ημερολόγιο έδειχνε 9 Δεκεμβρίου του 2004, και οι Rockets υποδέχονταν στο Houston τους Spurs. 44 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη, η ομάδα του San Antonio ήταν μπροστά στο σκορ με 8 πόντους. Οι στιγμές που έμεναν μέχρι να ακουστεί η κόρνα της γραμματείας, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι η ομάδα με τα μαύρα ήταν ίσως η καλύτερη άμυνα της Λίγκας, έμοιαζαν διαδικαστικές. Για όλους, εκτός από τον McGrady.
Ο superstar των Rockets κατεβάζει την μπάλα γρήγορα και κινείται προς το sweet spot στην κορυφή του τριπόντου. Μπροστά του έχει τον Malik Rose. Έχοντας θυσιάσει μόλις 7 δευτερόλεπτα, ο T-Mac τραβάει φρένο και σηκώνεται για τρεις. Ο Rose φοβάται το φάουλ, ωστόσο μαρκάρει καλά το σουτ. Η μπάλα, όμως, βρίσκει δίχτυ. Η διαφορά στους 7, αφού οι Spurs σκοράρουν από τη γραμμή των βολών. Πάνω του πλέον κολλημένος ο Bruce Bowen. Για όσους δεν γνωρίζουν τι εστί Bowen, ας πούμε απλά ότι σε τέτοιες φάσεις, δεν είναι τα δικά του μούτρα που θέλεις να βλέπεις απέναντί σου. Ο McGrady παίρνει ένα pick προς τα δεξιά από τον Yao Ming, και βλέπει μπροστά του τον Tim Duncan. Ο «Big Fundamental» έχει το μέγεθος που χρειάζεται, αν σκεφτούμε ότι ο T-Mac θέλει να σουτάρει, όμως τόσο μακριά από το καλάθι είναι ξεκάθαρα έξω από τα νερά του. Και αυτό φαίνεται όταν δεν αρκείται στο να σηκώσει τα χέρια του ψηλά και να καλύψει τον McGrady με το τεράστιο κορμί του, αλλά τσιμπάει στην προσποίηση και αφήνει το έδαφος. Ο McGrady παίρνει τον Duncan και τον χρησιμοποιεί για να απλώσει βούτυρο στο ψωμάκι του. Επαφή, φάουλ στο τρίποντο. Η μπάλα πάει μέσα. And 1. Το ματς στους 3 πόντους, 24 δευτερόλεπτα για το τέλος.
Συνήθως όταν βλέπουμε τέτοια θαύματα, η ομάδα που είναι πάνω αυτοκτονεί. Η πλάκα στο συγκεκριμένο περιστατικό είναι ότι οι Spurs κάνουν το 4/4 από τις βολές. Η διαφορά στους 5, με 16 δευτερόλεπτα να απομένουν. Η μπάλα από το πλάι, ο Tony Parker κάνει αυτό που πρέπει και βγαίνει να υποδεχτεί τον T-Mac, τον οποίο κυνηγάει και ο Bowen. Ο Tracy παίρνει την μπάλα έτσι κι αλλιώς, βάζει το κεφάλι κάτω και πάει πάλι προς το sweet spot που λέγαμε. Ο Bowen κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό: μένει μπροστά του, σταματάει μαζί του, σηκώνει τα χέρια του ψηλά να μαρκάρει το σουτ χωρίς να ρισκάρει φάουλ. Όλα αυτά δεν έχουν την παραμικρή σημασία, γιατί πλέον ο συνήθως νυσταλέος τύπος απέναντι έχει μπει σε φάση NBA Jam. Το ματς στους 2, μένουν 11 δευτερόλεπτα.
Όταν βάζεις τέτοια ψυχολογική πίεση στην ομάδα που προηγείται και οι παίκτες της αντιλαμβάνονται πως είναι πια πολύ κοντά στο να χάσουν ένα τέτοιο ματς και να γίνουν τραγούδι, η αυτοκτονία που λέγαμε νωρίτερα κάποια στιγμή θα έρθει. Ο Brent Barry ζορίζεται τρομερά στην επαναφορά, και τελικά βρίσκει σωτηρία στο πρόσωπο του Devin Brown. Εκείνος, βλέποντας πως οι Rockets δεν έχουν πρόθεση να κάνουν φάουλ (ή ίσως επειδή περίμενε να του κάνουν φάουλ), αποφασίζει να πάει προς την baseline και να σπαταλήσει λίγο χρόνο ακόμα. Θέλει και ρέντα, παιδιά.Ο Brown γλιστράει. Το παραμύθι είναι έτοιμο να γραφτεί, και το μόνο που απομένει είναι να εμφανιστεί ο Δράκος.
Μαντέψτε ποιος μαζεύει την μπάλα από το παρκέ. Σωστά. Ο T-Mac παίρνει φόρα και τρέχει το γήπεδο. Όταν φτάνει σε απόσταση βολής, μένουν περίπου 4 δευτερόλεπτα. Στην πλάτη του έχει τον Parker, τον οποίο πιθανότατα δεν βλέπει καν. Ο Barry κάνει το αυτονόητο και πάει για βοήθεια, δίνοντας στον McGrady την ευκαιρία για μια εύκολη πάσα στο πλάι σε ξεμαρκάριστο συμπαίκτη. Ούτε για πλάκα, αστεία πράγματα. Ο McGrady σκοράρει πάνω από το απλωμένο χέρι του Barry, στο πιο ανορθόδοξο από τα 4 συνεχόμενα τρίποντα που έβαλε, καθώς ελευθερώνει την μπάλα τη στιγμή που το κορμί του έχει ουσιαστικά αρχίσει να κατεβαίνει. 81-80 και τέλος.
Όπως είπα και παραπάνω, τέτοιες ανατροπές συνήθως έρχονται με αστερίσκους. Εδώ οι Spurs δεν έχασαν βολή, και οι παίκτες που μάρκαραν τον T-Mac έπαιξαν σεμιναριακή άμυνα (ok, εκτός του Timmy, αλλά ποιος μπορεί να κρατήσει κακία στον Timmy;). Οι Spurs εκείνης της σεζόν, εξάλλου, ήταν η ομάδα που δεχόταν τα λιγότερα τρίποντα στη Λίγκα. Το πρόβλημα ήταν προφανές και απλό: ο McGrady δεν μπορούσε να αστοχήσει. Το αστείο είναι ότι, αν και ο T-Mac ήταν εξαιρετικός σουτέρ, εκείνη τη σεζόν σούταρε με τραγικά -για τα δεδομένα του- ποσοστά. Επιχείρησε 435 σουτ πίσω από τη γραμμή, με ποσοστό ευστοχίας μόλις 32.7%. Έκτοτε, ουδείς παίκτης με τουλάχιστον 435 προσπάθειες σε μια σεζόν δεν έχει σουτάρει με τόσο χαμηλό ποσοστό.
Ποιες ήταν οι πιθανότητες; Αν εμπιστευτούμε τη μαθηματική ανάλυση του SB Nation πριν μερικά χρόνια, με βάση το ποσοστό του McGrady εκείνη τη σεζόν, η πιθανότητα του να ευστοχήσει σε 4 συνεχόμενα τρίποντα ήταν στο 1.1%. Και αυτό μιλώντας για «κανονικά» σουτ σε ρυθμό αγώνα. Τα σουτ που πήρε απέναντι στους Spurs, μόνο κανονικά δεν τα λες. Για το κλείσιμο και για να καταλάβουμε λιγάκι το μέγεθος της παράνοιας, ο McGrady σε αυτά τα 33 δευτερόλεπτα σκόραρε 0.39 πόντους ανά δευτερόλεπτο. Αν με κάποιον ολότελα εξωφρενικό τρόπο, σε ένα παράλληλο Σύμπαν, μπορούσε να διατηρήσει αυτόν τον ρυθμό για 48 λεπτά, θα τελείωνε το ματς έχοντας σκοράρει 1.123 πόντους…
Πηγή:www.balldontlie.gr
