Του Τάσου Λούπου
Σύμφωνα με τον Μαρσέλο (1981), με τον όρο ψυχοτρόπες ή ψυχοδραστικές ουσίες ονομάζουμε οποιαδήποτε ουσία επιδρά στον ψυχισμό του ανθρώπου, προκαλώντας αλλαγές στο επίπεδο της νοητικής σφαίρας, του συναισθήματος και της συμπεριφοράς του ατόμου. Όταν τώρα λέμε πως ένα άτομο είναι εθισμένο σε ψυχοτρόπες ουσίες αναφερόμαστε στην στέρηση που βιώνει από την εκάστοτε ουσία και τα διάφορα συμπτώματα που εμφανίζει το σώμα του λόγω της έλλειψης αυτής. Τα συμπτώματα αυτά που προκαλεί η στέρηση διαφέρουν ανάλογα με το είδος του εθισμού και μπορεί να εμφανιστούν σαν κατάθλιψη, στρες, οργή, άγχος και απόγνωση. Βέβαια, εκτός από αυτούς τους ψυχολογικούς παράγοντες, ο εθισμός μπορεί να προκαλέσει και σωματικά προβλήματα όπως πονοκεφάλους, εφίδρωση και μυϊκό πιάσιμο.
Σε κάθε περίπτωση εθισμού η καλύτερη λύση για το εθισμένο άτομο είναι η επίσκεψη σε κάποιον ειδικό ψυχολόγο, και αυτό είναι που συνίσταται. Ένας ειδικός θα μπορέσει να καταλάβει τι ώθησε τον ασθενή σε τέτοια συμπεριφορά όπως επίσης θα τον βοηθήσει και να καταπολεμήσει την ψυχαναγκαστική τάση και ανάγκη του προς χρήση ουσιών. Υπάρχει όμως και ένας τρόπος καταπολέμησης του εθισμού, συμπληρωματικός ως προς τον προηγούμενο, που όλοι γνωρίζουμε και παρουσιάζει θεαματικά αποτελέσματα. Ο τρόπος αυτός είναι η άθληση και η άσκηση. Μια μέθοδος αυτόνομη και εύκολη για να την πραγματοποιήσει ο κάθε ασθενής.
Η άσκηση, αυτή καθαυτή, δεν βοηθάει τον ασθενή να καταπολεμήσει τον εθισμό του. Δηλαδή δεν βοηθάει τον ναρκομανή να σταματήσει την χρήση ουσιών, ούτε βοηθάει τον αλκοολικό να σταματήσει να πίνει. Αποδεδειγμένα όμως η συμμετοχή σε προγράμματα άσκησης οδηγεί στη βελτίωση των ψυχολογικών, κοινωνικών και βιολογικών πτυχών του ανθρώπου.Λειτουργεί ευεργετικά πάνω στην ψυχική του διάθεση και την φυσική του κατάσταση, έτσι ο ασθενής διακατέχεται από μια αίσθηση ικανότητας και νιώθει πως το σώμα του είναι ξανά πλήρως λειτουργικό.
Οι άνθρωποι γενικότερα χρησιμοποιούν την άσκηση ως μέσο για να ξεφύγουν από την καθημερινότητα και να ρυθμίσουν συναισθήματα άγχους και στρες. Έτσι επιλέγουν να ακολουθήσουν την άσκηση και κατ’ επέκταση ένα πιο υγιεινό τρόπο ζωής, για να βελτιώσουν την ζωή τους. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο η άσκηση βελτιώνει τον τρόπο ζωής ενός εθισμένου σε ψυχοτρόπεςουσίες ατόμου. Γι’ αυτό στο σημείο που ένας ασθενής αναγνωρίζει τον εθισμό του και ψάχνει τρόπους για να τον καταπολεμήσει, η άσκηση αποτελεί μια αναγκαία παρέμβαση γι’ αυτόν. Άλλωστε η άσκηση συμβάλει έμμεσα και στην ανασυγκρότηση του ασθενή και τον βοηθάει στην επανένταξη του στο κοινωνικό σύνολο, αφού συναναστρέφεται μέσω αυτής με άλλους ασθενείς αλλά και μη.
Επομένως συμπεραίνουμε πως η άσκηση αποτελεί ένα αποτελεσματικό και ευχάριστο συμπλήρωμα πάνω στην θεραπεία απεξάρτησης.
Τέλος, να σημειωθεί πως η άσκηση μπορεί να λειτουργήσει και ως προληπτικό μέτρο για την εξάρτηση και τον εθισμό. Ένας άνθρωπος ο οποίος ασκείται τακτικά και τηρεί το πρόγραμμα του έχει μειωμένη επιθυμία για καταχρήσεις και δεν αναζητά νέους και ακραίους τρόπους διασκέδασης.
