Πόσο όμορφα ηχούν στα αυτιά όλων μας, αυτοί οι στίχοι από το ομώνυμο τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου με τους «Φατμέ».

Όπως και το περίφημο «The Final Countdown» το τραγούδι του σουηδικού ροκ συγκροτήματος «Europe» που είχε κυκλοφορήσει το 1986 και είχε γίνει σχεδόν ο δεύτερος μας εθνικός ύμνος στο γήπεδο (αποτέλεσε επιλογή του γυμναστή της Εθνικής ομάδας, Νίκου Σισμανίδη, που ήθελε μια δυνατή μουσική για να πωρώνει τους παίκτες.

Έχουν περάσει 36 χρόνια από το έπος του 1987 με την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ από την εθνική μας και νιώθει κανείς σαν να ήταν χθες.

Τόσο έντονες είναι οι αναμνήσεις που άφησε αυτός ο άθλος σε όλους τους Έλληνες ανά την Ελλάδα και τον κόσμο και γέμισε ευφορία τις ψυχές και τις καρδιές των ανθρώπων.

Το σώου του Νίκου Γκάλη, το απαράμιλλο πάθος του Παναγιώτη Γιαννάκη, το ταλέντο του Φάνη Χριστοδούλου, το επιβλητικό παράστημα του Παναγιώτη Φασούλα, η ολύμπια ψυχραιμία του Αργύρη Καμπούρη, του Λιβέρη Ανδρίτσου και του Μέμου Ιωάννου, ο ενθουσιασμός του Νίκου Λινάρδου, του Νίκου Σταυρόπουλου, του Παναγιώτη Καρατζά, του Μιχάλη Ρωμανίδη, και του μεγάλου άτυχου (λόγω τραυματισμού από νωρίς) Νίκου Φιλίππου ήταν τα συστατικά. Με αρχιμάστορα τον κόουτς Κώστα Πολίτη που με ολύμπια ψυχραιμία σε κάθε δύσκολη στιγμή καθοδηγούσε μαεστρικά την ομάδα.

Μετά τις βολές του Αργύρη Καμπούρη που διαμόρφωσαν το τελικό 103-101 της Ελλάδας επί της Σοβιετικής Ένωσης στον τελικό και το άστοχο τρίποντο του Γιοβάισα ήρθε στο προσκήνιο ένα άλλο… τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου («Ας αρχίσουν οι χοροί») !

Καθώς μια ολόκληρη χώρα έμπαινε σε ένα ατελείωτο πανηγύρι που ολοκλήρωνε 14 μέρεςατελείωτης χαράς και διονυσιακών χορών ενός έθνους από το πρώτο κιόλας παιχνίδι με τη Ρουμανία στον όμιλο μέχρι τον μεγάλο τελικό με τη Σοβιετική Ενωση.

Ουσιαστικά ήταν η ανατολή μιας νέας εποχής για το ελληνικό μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό αλλά και η χαραυγή μιας αισιόδοξης νότας για όλη τη χώρα και τον κάθε πολίτη, ότι τίποτε δεν είναι αδύνατον.

Άλλωστε ο ιδίως ο κόσμος είχε βγάλει τότε το περίφημο σύνθημα «Τίποτε τίποτε δεν μας σταματά» το οποίο και επαναλάμβανε εκστασιασμένος ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγοςκατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής μετάδοσης του τελικού.

Η μικρή (και μπασκετικά) Ελλάδα όχι απλά κοίταξε στα μάτια ως ίση προς ίση, αλλά νίκησε μεγαθήρια της εποχής όπως η Ιταλία, η Γιουγκοσλαβία (δύο φορές μάλιστα) και φυσικά η τεράστια Σοβιετική Ένωση (με τα 14 χρυσά σε Ευρωμπάσκετ και χρυσά σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα), χώρες που μονοπωλούσαν τους τίτλους σε ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο (μαζί με τις ΗΠΑ) επίπεδο.

Τα εισιτήρια των ημιτελικών και των τελικών είχαν φτάσει από 2.000 δραχμές να πωλούνται στη μαύρη αγορά στην Ομόνοια ακόμα και 30.000 δραχμές όσο -σχεδόν- ο βασικός μισθός τότε στην Ελλάδα (36.000 δραχμές)!

Ο τελικός ήταν το πρώτο αθλητικό (και όχι μόνο) γεγονός που μεταδόθηκε τόσο από την ΕΡΤ1 όσο και από την ΕΡΤ2 (καθώς σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδας υπήρχε πρόβλημα στο σήμα του πρώτου καναλιού από τους αναμεταδότες) και άγγιξε το 90% σε τηλεθέαση!

Το ορμητήριο της εθνικής το ξενοδοχείο Johns στη Γλυφάδα έγινε το κέντρο του γλεντιού μετά την κατάκτηση του τροπαίου.

Γιάννης Λαμπίρης