Μία περιπλάνηση στο εικαστικό σύμπαν του μας προσφέρει για ακόμα μία φορά ο Αχιλλέας Μεσάικος παρουσιάζοντας την 4^ηκατά σειρά ατομική έκθεση ζωγραφικής του με τίτλο «Η μοναδικότητα που συνθλίβεται».

Οι χώροι του Tabya όπου φιλοξενείται η έκθεση πλημμυρίζουν από τις γνωστές «θολές» φιγούρες του καλλιτέχνη ο οποίος μέσα σε 59 πίνακες «αιχμαλωτίζει» καθημερινές στιγμές και ανθρώπινα συναισθήματα.

Τα περισσότερα έργα της έκθεσης «γεννήθηκαν» κατά την πρώτη καραντίνα με τον ζωγράφο να επιλέγει την απομόνωση και τη «βουτιά» στην καλλιτεχνική έκφραση. Η συνθήκη της αποστασιοποίησης στην οποία μπήκαμε όλοι βίαια, ο διάλογος με τον εαυτό του και η ανάγκη να αντέξει στη δυστοπία της πανδημίας τον έστρεψαν και πάλι προς το καβαλέτο του αλλά και προς τη συγγραφή. Αποσπάσματα από τα κείμενά του συνοδεύουν τους πίνακές του ενώ από τα ίδια κείμενα δημιουργήθηκε και ο τίτλος της έκθεσης.

«Ο τίτλος δεν αφορά μόνο το οπτικό κομμάτι με τις θολές φιγούρες κλπ. Τα περισσότερα κείμενα έχουν γραφτεί στην περίοδο της καραντίνας που είχα επιλέξει να φύγω και να απομονωθώ στη Βουρβουρού. Είχα διάφορα υπαρξιακά εκείνη την περίοδο και παρόλο που το “συνθλίβεται” ακούγεται λίγο μαύρο εμπεριέχει και τη συνέχεια, το να επαναπροσδιοριστούμε.

Ήταν βοηθητικό το να στρέφομαι στη ζωγραφική για να διαχειριστώ την όλη κατάσταση. Υπάρχουν περίοδοι που είμαι πολύ κοινωνικός και θέλω να περνάω πολύ χρόνο με κόσμο και περίοδοι που κλείνομαι στον εαυτό μου. Όταν βρίσκομαι με κόσμο αποσυντονίζομαι και δεν δουλεύω με τον ίδιο ρυθμό. Οπότε την περίοδο της καραντίνας μπήκα σε μία συνθήκη που δούλευα καθημερινά είτε για να μην “τρελαθώ” είτε επειδή είχα την ανάγκη να δημιουργήσω», εξηγεί ο ίδιος στη «ΜτΚ».

Ο καλλιτέχνης επιλέγει να φωτογραφίζει τα θέματα που έπειτα θα αποτυπώσει στον καμβά. Έτσι ένα δωμάτιο της έκθεσης είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στα «κλικ» του από τη Χαλκιδική και την περίοδο της απομόνωσής του:

«Όλα μου τα έργα βασίζονται σε φωτογραφίες. Παλαιότερα έπαιρνα εικόνες από γνωστούς φωτογράφους ή από ταινίες αλλά σε αυτή την έκθεση οι περισσότερες φωτογραφίες πάνω στις οποίες βασίστηκαν οι πίνακες είναι είτε δικές μου είτε φίλων.

Όταν σπούδαζα γραφιστική είχα ασχοληθεί λίγο με τη φωτογραφία. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι περισσότερο. Έχω και φωτογραφίες με πιο εικαστικό χαρακτήρα αλλά δεν τις έχω αξιοποιήσει κάπου προς το παρόν.»

Μία ματιά στα “έγκατα” της δημιουργίας του

Το υγρό στοιχείο θα κυριαρχήσει και πάλι σε κάποιους πίνακες όπως έχει συμβεί και σε παλαιότερα έργα του Μεσάικου, αυτή τη φορά όμως θα λειτουργήσει σαν «αποφώνηση» της προηγούμενης έκθεσής του. Σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, το γεγονός πως δημιουργούσε όσο βρισκόταν στην Χαλκιδική έπαιξε το ρόλο του στο να ζωγραφίσει και πάλι παραλίες αλλά αυτή τη φορά με μία διαφορετική προσέγγιση. Βλέποντας μάλιστα ολοκληρωμένους τους πίνακες συνειδητοποίησε πως το λευκό χρώμα είχε την τιμητική του στην νέα του καλλιτεχνική κατάθεση. «Με προβλημάτισε αυτό όταν το παρατήρησα. Ίσως είχε να κάνει με την περίοδο και το τοπίο που ήταν “νεκρό” επομένως αναπαρίσταται εικαστικά ως κάτι θολό και αδιάφορο. Η ζωή δεν υπήρχε», αναφέρει ο Αχιλλέας.

Ωστόσο, την θεματολογία του δεν μονοπωλεί το τοπίο αφού αρκετά από τα έργα που θα συναντήσουμε στο Tabya δημιουργήθηκαν με την άρση των πρώτων περιορισμών όπου ο κόσμος ξεκινούσε να κυκλοφορεί και πάλι. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε πως ο Μεσάικος έχει καταφέρει να απαθανατίσει τις πρώτες «ανάσες ελευθερίας» μετά τον περιορισμό καθιστώντας το έργο του ένα τεκμήριο εκείνης της περιόδου. «Κάθε έργο που θα πάρει κάποιος είναι σαν να παίρνει ένα απόκομμα από το ημερολόγιο του καλλιτέχνη», θα εξηγήσει ο Αχιλλέας.

Χρώματα, πινέλα, κυρομπογιές, μολύβια και πινέλα και βρίσκονται διάσπαρτα στο ατελιέ του περιμένοντας καρτερικά να “πάρουν ζωή” στα χέρια του και να κερδίσουν μία θέση στην καλλιτεχνική αιωνιότητα μετουσιώνοντας τη φαντασία του σε πίνακα. Μέχρι στιγμής πάντως φαίνεται πως το ενδιαφέρον του Αχιλλέα τραβούν οι απλές σκηνές, βγαλμένες από την καθημερινότητα, οι οποίες όπως λέει τον συγκινούν περισσότερο ενώ του αρέσει να «πλάθει» στο μυαλό του την ιστορία κάθε ανθρώπου που συναντά:

«Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη ζωγραφική ήθελα να φτιάχνω πορτραίτα. Αυτό προέκυψε και από κάποιους καλλιτέχνες που θαύμαζα και προσπαθούσα να μιμηθώ το στυλ τους. Όταν ήμουν στη σχολή γραφιστικής είχα κάνει έξι μήνες εικονογράφηση με τον Βασίλη Γκογκτζιλά και επηρεάστηκα πολύ από εκείνον φτιάχνοντας φιγούρες με αισθητική κόμικ. Στη συνέχεια άρχισα να αποκτώ το δικό μου ύφος στη φιγούρα.

Σχηματικά και χρωματικά με ενδιαφέρουν οι ώμοι μας, τα άκρα μας κλπ. οπότε αυτά αποτυπώνω ειδικά στο πλήθος που δημιουργείται και η αίσθηση του βάθους και το συναίσθημα. Συνδέομαι με την καθημερινότητα και είναι εύκολο να φωτογραφίσω απλές στιγμές ακόμα και όταν κάνω μία βόλτα με το σκύλο. Με συγκινεί πολύ να βλέπω δύο ηλικιωμένους να παίζουν τάβλι ή δύο γιαγιάδες να πίνουν καφέ και να συζητούν οπότε αυτά μου αρέσει να αποτυπώνω στον καμβά. Όταν βλέπω τους ανθρώπους σκέφτομαι τις ιστορίες που κουβαλάνε. Την κούραση, την αγάπη και τις απογοητεύσεις τους. Έτσι, φτιάχνω κάποια “παραμύθια” στο μυαλό μου για τον καθένα τους.»

Μήπως η πολιτιστική πρωτεύουσα δεν είναι πλέον και τόσο… πολιτιστική;

Τέλος, όντας ένας καλλιτέχνης που ζει και επιμένει στη Θεσσαλονίκη, ο ίδιος παρατηρεί μία στασιμότητα στο πολιτιστικό γίγνεσθαι της πόλης που άλλοτε έφερε τον τίτλο της πολιτιστικής πρωτεύουσας. Δεν είναι μάλιστα λίγοι εκείνοι που ακούει ότι επιθυμούν να αναζητήσουν αλλού την τύχη τους. Εκείνος πάντως παραμένει «ρομαντικός» και συνεχίζει ποντάρει στη «Νύφη του Θερμαϊκού»:

«Μου λείπουν πράγματα από την πόλη η οποία καλλιτεχνικά αποπνέει κάτι χειρότερο από στασιμότητα. Έχει πολύ δυνατούς καλλιτέχνες σε όλους τους χώρους και προσωπικά βγαίνοντας από την καραντίνα είδα πολύ δυναμικό ειδικά στον χώρο της μουσικής που δραστηριοποιούμαι κι εκεί παίζοντας αυτοσχεδιαστικά σε έναν χώρο. Δεν υπάρχει όμως το μπάτζετ. Βλέπω συνέχεια κόσμο που σκέφτεται να φύγει και είναι στενάχωρο αλλά και λογικά. Εγώ έμενα και προσπαθούσα πάντα εδώ και ως αντίλογο σε όσους μου έλεγαν γιατί δεν φεύγεις έλεγα πως αν φύγουμε όλοι πως θα ανθίσουν τα πράγματα στον τόπο σου. Το βλέπω ρομαντικά και σκέφτομαι ότι αν όλοι όσοι έφυγαν έμεναν και προσπαθούσαν εδώ θα δημιουργούσαμε κάτι ωραίο», καταλήγει.