Ξεκίνησα μικρό παιδί, ήμουν υπερκινητικό, με πολλή διάθεση, είχα τόση ενέργεια που μπορούσα να φωτίσω μια μικρή πόλη.
Έτσι οι γονείς μου κι εγώ αποφασίσαμε να μάθω ένα άθλημα, το μπάσκετ, για να κοινωνικοποιηθώ και να κάνω νέες φιλίες.
Σαν παιδί αρχικά κάνοντας προπόνηση όλα ήταν παιχνίδι που μπορούσα να τρέχω εδώ, να τρέχω εκεί, να ουρλιάζω, να φωνάζω, να γελάω, να κλαίω.,
τι συναισθήματα Θεέ μου !
Τώρα νομίζω, αρχίζω να νοιώθω αλλαγές και το παιχνιδιάρικο στυλ προπόνησης από απλή και καθαρή διασκέδαση έχει γίνει κάτι πιο σοβαρό, οι ασκήσεις είναι πιο στοχευμένες.
Ξεκίνησα εξάσκηση ντρίπλας πιο αγωνιστικά, το σουτ μου γίνεται πιο απαιτητικό τεχνικά, γίνονται φυσικές αλλαγές πάνω μου, οι έννοιες του αθλήματος του μπάσκετ αλλάζουν και όλα αρχίζουν να παίρνουν μορφή, να είναι πιο σαφή.
Νέα συναισθήματα, χαρά, θλίψη, κόπωση, κάθε μέρα διδάσκομαι κάτι που μπορεί ήδη να μου είναι γνωστό, αλλά με διαφορετικό τρόπο.
Αν αύριο κάποιος με ρωτήσει γιατί παίζω μπάσκετ, θα του πω:
πιθανόν, ότι είναι απλά ένας τρόπος για να ξεφύγω από την καθημερινότητα, μία διέξοδο και πιστέψτε με είναι δεν είναι τόσο ότι δεν μπορώ χωρίς το μπάσκετ είναι ότι δεν θέλει να με αφήσει το μπάσκετ, δεν ζω καταλαβαίνετε.. ή μήπως όχι;
Τόσο απλά.. τώρα που η μπάλα σε φέτες είναι μέρος της ζωής μου, με σκαμπανεβάσματα, με τις χαρές και τις λύπες, με χαμόγελα και με δάκρυα., με άγρυπνες νύχτες πριν από ένα κρίσιμο παιχνίδι και με φανταστικές βραδιές μετά το παιχνίδι.
Η νευρικότητα κατά τη διάρκεια της εβδομάδας για τη νίκη, η ένταση αν θα παίξω, πόσα λεπτά και αν θα το κάνω καλά.
Από μικρός ζω αυτές τις στιγμές μαζί με τους άλλους συμπαίκτες και θα μπορούσε να διαβάσει κάποιος στα μάτια μου τα συναισθήματά μου.
Είμαι σε μια περίοδο της ζωής μου, όπου ψάχνω για την επιβεβαίωση, και δεν είμαι μόνος.
Όταν μπαίνω στο γήπεδο, είναι σαν η πραγματικότητα γύρω μου να αλλάζει, μπαίνω σε ένα παράλληλο κόσμο, ένας κόσμο που δημιουργώ κατ ‘εικόνα και καθ’ ομοίωσιν μου.
Ο τρόπος που παίζω, στα σουτ μου, στη ντρίμπλα μου, στην άμυνα μου, είναι πράγματα που έχω μάθει και συνεχίζω να μαθαίνω ακολουθώντας τις οδηγίες του προπονητή μου, αλλά ο τρόπος που παίζω, είναι η δημιουργία μου.
Συνεχίζω να προσπαθώ, να πηγαίνω στη προπόνηση και μια μέρα μπορεί και να νιώσω ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο.
Μεγαλώνω βλέποντας τον Σπανούλη, τον Διαμαντίδη και τον Παπαλουκά στη τηλεόραση και όταν πάω στο γήπεδο μέσα μου προσποιούμαι να είμαι σαν κι αυτούς.
Προσπαθώ να γίνω καλύτερος τους.
Έτσι μία μέρα που θα είμαι μέρος μιας ομάδας μπορεί να είμαι εγώ στην κορυφή του κόσμου.
Αλλά ακόμη και να μη γίνει αυτό, πάντα θα έχω τους φίλους μου και τους συμπαίκτες μου και τους προπονητές μου και τους γονείς μου.
Που ξέρεις.. μπορεί να αλλάξω πόλη ή ακόμη και χώρα παίζοντας μπάσκετ, αλλά ξέρω πολύ καλά ότι την τελική νίκη, θα τη μοιραστώ, τις σκέψεις και τη χαρά μου με άλλους ανθρώπους.
Τα συναισθήματα μου.. συναισθήματα.. μικρά πράγματα που δεν μπορώ να κάνω χωρίς αυτά.
Η επιθυμία να φτάσω πριν από την προπόνηση για να κάνω σουτ, η μυρωδιά της δερμάτινης μπάλας στο δωμάτιο μου.
Η αίσθηση του δέρματος της μπάλας ανάμεσα στα δάχτυλά μου, να προσπαθώ να κρατήσω την μπάλα με το ένα χέρι ή στο ένα δάκτυλο.
Η προπόνηση.. ο προπονητής μου, ο οποίος άλλοτε είναι θυμωμένος και άλλοτε με το χαμόγελο, με βοηθάει να γίνω καλύτερος, τις συμβουλές, τα λάθη, τα κλεψίματα, τις διεισδύσεις, τα κοψίματα, τα ριμπαόυντ, τα σκληρά μαρκαρίσματα κατά τη διάρκεια της προπόνησης που με βάζουν πρόσωπο με πρόσωπο με έναν από τους συμπαίκτες μου, ότι μετά από 2 λεπτά όλα έχουν περάσει και είμαστε πάλι φίλοι.
Η προετοιμασία του αγώνα, τα σχέδια, οι άμυνες, ότι αν το κάνω καλά στο παιχνίδι μου οι αντίπαλοί μου θα έχουν πρόβλημα να λύσουν.
Οι αγώνες, η συγκέντρωση πριν τον αγώνα, να ακούσω το αγαπημένο μου τραγούδι.. πότε θα ξεκινήσει ο αγώνας ;
Το πέρασμα των δευτερολέπτων στο ρολόι … αν είμαστε πίσω 10 πόντους μόλις 5 λεπτά πριν από το τέλος και να κάνω τα πάντα για να γυρίσω το ματς.
Η νίκη, η ήττα, η στεναχώρια για το γεγονός ότι έχασα ένα σουτ, να σκέφτομαι ότι αν το είχα βάλει τα πράγματα θα άλλαζαν.
Να τραγουδώ στα αποδυτήρια με τους συμπαίκτες μου,,να φωνάζω., να χτυπιέμαι !!!!
Ξυπνάω το πρωί της Δευτέρας και πηγαίνω ξανά το σχολείο
και πάλι προπόνηση ξανά και ξανά, μέχρι ένα πρωί που θα είμαι ικανοποιημένος, είτε πρόκειται για το Ν.Β.Α είτε για την Euroleague, είτε για ένα τουρνουά της EΣΚΑ ή της Ε.Σ.ΚΑ.Ν.Α.
Χαμογελώ..
Σκέφτομαι..το μόνο που θέλω είναι να παίξω μπάσκετ δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο.
”Σ’αγαπώ σπυριάρα μπάλα μου.. ”
”Basketball is life” Διονύσης Γκιουλέας
