” Κύριε αφού πρώτα σας ζητήσω συγνώμη για τη τυχόν ενόχληση,
αλλά σας παρακολουθώ και αισθάνθηκα την ανάγκη να σας γράψω γιατί πιστεύω στην γνώμη σας και πραγματικά χρειάζομαι την συμβουλή σας.”
Ο γιος μου 16 χρόνων σήμερα παίζει μπάσκετ από τα 10 του στην ίδια ομάδα, δεν νομίζω ότι έχει σημασία ποια είναι πάντως ανήκει στην Ε.Σ.Κ.Α. (Δυτική Αττική ) είναι πολύ αθλητικός κατά γενική ομολογία πολύ αλτικός εξαιρετικά γρήγορος αλλά όχι ιδιαίτερα ψηλός (1,78) και με όχι πολλή καλή ντρίμπλα και τελειώματα.
Μέχρι τώρα έπαιζε σχεδόν πάντα βασικός όλες τις χρονιές μέχρι και πέρσι που διεκδίκησαν την άνοδο στην Α’ κατηγορία μέχρι και τον τελικό.
Φέτος κι ενώ το εφηβικό είναι στην
Α’ κατηγορία η ομάδα έκανε προσθήκες αθλητών προφανώς με συμφωνία να παίζουν κάποιοι και στο ανδρικό ο πιτσιρικάς έφτασε να μην παίρνει συμμετοχή σε κάποιους αγώνες ούτε 1 λεπτό, βέβαια όχι μόνο αυτός αλλά και 2 – 3 άλλα παιδιά που επίσης “το χουν”.
Οι καινούργιοι βέβαια έχουν από 30 λεπτά και πάνω χρόνο συμμετοχής έκαστος. Η πορεία της ομάδας όμως είναι από ήττα σε ήττα.
Ο δικός μου φυσικά δυσαρεστήθηκε, του μιλήσαμε αρκετά του είπαμε να κάνει υπομονή και ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, του μίλησε ο έφορος, ο κόουτς που του υποσχέθηκε κιόλας ότι αν στον επόμενο αγώνα παίξει καλά θα του δίνει περισσότερο χρόνο, το οποίο και δεν έκανε.
Ο μικρός θα σας το πω απλά είναι δυστυχισμένος.
Νιώθει απογοήτευση πίκρα ότι τον έχουν εξαπατήσει όλοι, άρχισε να πηγαίνει τουρίστας στις προπονήσεις για ξέρει ότι δεν έχει να περιμένει κάτι, πάει μόνος του σε ανοιχτό για σουτάκια, είναι έτοιμος να παρατήσει τα πάντα.
Προσπαθήσαμε να τον βοηθήσουμε να του εξηγήσουμε ότι του χρόνου να πάει σε μια άλλη ομάδα γιατί φέτος δεν θα μπορεί να παίξει ούτως ή άλλως.
Δυστυχώς όμως βλέπω ότι μέσα του κρατάει κάτι, θέλει να πηγαίνει στους αγώνες, πιστεύω ότι θέλει να δώσει μια ευκαιρία στην ομάδα του να μη φύγει παρά ότι τον έχει πληγώσει κι άλλες φορές στο παρελθόν και τον παρακαλούσαμε να φύγει όσο ήταν καιρός, αλλά βλέπετε ήταν η “φανέλα ” .
Συγνώμη και πάλι για το μακροσκελές μου μήνυμα άλλα ειλικρινά δεν ξέρω πως να βοηθήσω το παιδί μου. Δεν έχω όνειρο το επαγγελματικό μπάσκετ ξέρω ότι δεν είναι ο Διαμαντίδης ή ο Σπανούλης ή ο τρομερός παιχταράς, αλλά θέλω να είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος όπως ήταν παίζοντας μπάσκετ.
Ευχαριστώ και πάλι συγνώμη.
Κατ’ αρχάς,
σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και πάντοτε θα απαντάω σ’ όλους τους καλούς φίλους με την ελπίδα να φανώ έστω και λίγο χρήσιμος σε κάποιους.
Θα ξεχωρίσω λοιπόν τη φράση:
”Πιστεύω ότι θέλει να δώσει μια ευκαιρία στην ομάδα του να μη φύγει παρά ότι τον έχει πληγώσει κι άλλες φορές στο παρελθόν και τον παρακαλούσαμε να φύγει όσο ήταν καιρός, αλλά βλέπετε ήταν “η φανέλα..”
Η φανέλα λοιπόν, πόσα μα πόσα παιδιά δεν έχουν απογοητευθεί έχοντας στο μυαλό τους αυτή τη λέξη;
Έως τα 16 λοιπόν τα κρατάει στο γήπεδο η φανέλα, μετά όμως μόνο ο χρόνος συμμετοχής στους αγώνες.
Η ομάδα λοιπόν ανέβηκε Α’ κατηγορία, οι υποχρεώσεις αυξήθηκαν, όπως και οι απαιτήσεις, ο σύλλογος έφερε νέους παίκτες με υπόσχεση συμμετοχής και στο αντρικό και τα <παιδιά> του συλλόγου πήγαν στο περιθώριο.. έτσι απλά κάτι που συμβαίνει σε πάρα πολλούς συλλόγους.
Δυστυχώς δεν υπάρχουν αλήθειες στην ιστορία μας.. μόνο ψέματα και υποσχέσεις.. ” θα παίξεις.. θα σου δοθούν ευκαιρίες.. υπομονή.. ”
κι ένα παιδί που απογοητεύεται και σιγά σιγά αποχωρεί από το γήπεδο
και οι γονείς.. τι ρόλο πρέπει να παίξουν οι γονείς;
Εδώ ξεκινάει το δράμα των γονέων γιατί ένα παιδί που είχε πολύ ψηλά το μπάσκετ και πίστευε (ή τον έκαναν να πιστεύει) ότι μπορεί να παίξει Α1 και να γίνει μεγάλος μπασκετμπολίστας πρέπει να προσγειωθεί και να ασχοληθεί με το διάβασμα και το μέλλον του.. και το μπασκετάκι τι ρόλο παίζει το μπασκετάκι;
Παίζει πλέον ρόλο εγκεφαλικής χαλάρωσης και σωματικής ξεκούρασης.
Γι’ αυτό η ομάδα και ο προπονητής στα εφηβικά παίζουν μεγάλο ρόλο..
Το παιδί πρέπει να είναι σε ομάδα που θα παίζει.. υποχρεωτικά.
Όχι άλλα παραμύθια σε έφηβους και γονείς.. τέλος.
Ελάχιστες ομάδες και αθλητές έχουν το δικαίωμα σε πρωταθλητισμό σε επίπεδο εφήβων, μα και πάλι πολλοί έφηβοι παραμυθιάζονται και χάνουν χρόνο από το μέλλον τους.
Η ηλικία των 16 προς 17 χαρακτηρίζεται σαν την ηλικία που απομυθοποιεί τα παιδικά όνειρα, εδώ ο έφηβος πρέπει να δει κατάματα το μέλλον του.
Ναι θα παλέψει με όλες του τις δυνάμεις για τα όνειρα του, αλλά και με το μέλλον του ταυτόχρονα.
Εδώ επεμβαίνουν οι γονείς και η σχέση που έχουν αναπτύξει με το παιδί τους όλα αυτά τα χρόνια.
Πρέπει να εξηγήσουν, πρέπει να στηρίξουν, πρέπει να καταλάβουν τι γίνεται στο παιδί τους και να προστατέψουν διακριτικά το μέλλον του.
Η λύση λέγεται <επικοινωνία> δεν μπορεί ο έφηβος να χάνει την αυτοπεποίθηση του,
που θα του χρειαστεί λίαν συντόμως και για σπουδαιότερες αποφάσεις.
Μπάσκετ και αθλητισμός ναι υποχρεωτικά, αλλά εκεί που θα παίζει και θα αποτοξινώνεται
Ελπίζω να βοήθησα στους προβληματισμούς σας, βοηθήστε το παιδί να καταλάβει, να προχωρήσει μπροστά και μείνετε αρωγός της προσπάθειας που θα κάνει στο άμεσο μέλλον του, σας χρειάζεται, σας έχει ανάγκη, να είστε εκεί.
