Σε μια προσπάθεια να ξεβρωμίσει λιγάκι η μέρα μας, είπα να θυμηθώ έναν πραγματικά μεγάλο, μέσα και έξω από τις τέσσερις γραμμές. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, o Dean Smith προσφέρει υποτροφία στον Charlie Scott. Το 1967 ο Scott γίνεται, έτσι, ο πρώτος μαύρος αθλητής που παίζει για τους Tar Heels του North Carolina έχοντας πλήρη υποτροφία. Με 22,1 πόντους και 7,1 ριμπάουντ μέσο όρο, ο Scott οδήγησε τους Tar Heels σε δύο συνεχόμενα Final Four του NCAA, έγινε Χρυσός Ολυμπιονίκης το 1968 στο Μεξικό, έπαιξε 8 χρόνια στο NBA, έγινε τρεις φορές All Star και Πρωταθλητής το 1976 με τους Celtics. Αλλά όλα αυτά, μικρή σημασία έχουν.
Πίσω στο 1967, λοιπόν. Μετά από μια μεγάλη νίκη των Tar Heels στην έδρα του “μισητού” South Carolina, ένας οπαδός των γηπεδούχων αρχίζει να αποκαλεί τον Scott “μαύρο μπαμπουίνο”. Ο Dean Smith χάνει την ψυχραιμία του (μια από τις απειροελάχιστες φορές σε όλη του τη ζωή που συνέβη κάτι τέτοιο) και επιτίθεται στον οπαδό λεκτικά, ενώ κινείται προς το μέρος του στην κερκίδα. Ο ίδιος ο Charlie Scott, θυμάται: “Έγινε τόσο έξαλλος που χρειάστηκε να τον συγκρατήσουμε για να μην ανέβει στην κερκίδα. Δεν τον είχα δει ποτέ τόσο εκνευρισμένο, και ούτε τον ξαναείδα έκτοτε. Έμεινα έκπληκτος. Ακόμα και σήμερα, δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια το πόσο περήφανος είμαι που ήμουν παίκτης του”.
Πολλά χρόνια αργότερα, όταν ο Smith αναφέρθηκε στο περιστατικό αυτό στην αυτοβιογραφία του, δέχτηκε ένα γράμμα. Αποστολέας ήταν εκείνος ο οπαδός του South Carolina, που είχε διαβάσει το βιβλίο του Smith. Στο γράμμα αυτό, ζητούσε από τον Coach Smith συγγνώμη για εκείνο το βράδυ, διαβεβαιώνοντάς τον ότι “μεγαλώνω τα παιδιά μου για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι από μένα”.
Αυτό είναι Αθλητισμός. Αυτό σημαίνει να είσαι Coach. Κάπως έτσι μοιάζουν ο σεβασμός και η αγάπη. Πέρασαν 50 χρόνια από τότε, και κάποιοι, δυστυχώς, ακόμα δεν έμαθαν τίποτα.
Πηγη: Ball Dont Lie
