Με αφορμή μια πρόσφατη συζήτηση με γονείς και προπονητές σας μεταφέρω τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου για κάτι που μου κάνει αρνητική εντύπωση χρόνια τώρα.
Η ΕΟΚ καλεί νεαρούς/ες αθλητές/ριες στα κλιμάκια σε όλα τα επίπεδα κεκλεισμένων των θυρών.
Η ΕΚΑΣΘ καλεί νεαρούς/ες αθλητές/ριες στα τοπικά κλιμάκια σε όλα τα επίπεδα κεκλεισμένων των θυρών.
Διάφορες ομάδες κάνουν τις προπονήσεις των αναπτυξιακών τμημάτων τους κεκλεισμένων των θυρών.
Γιατί; Για ποιο λόγο;
Τι έχουν να κερδίσουν από αυτό;
Τι έχει να κερδίσει το άθλημα από αυτό;
Τι έχει να κερδίσει η κοινωνία από αυτό;
Από ποιόν και γιατί κλείνουμε τις πόρτες;
Από το γονιό που τρέχει να προλάβει να γυρίσει από τη δουλειά και να τρέξει το παιδί στην προπόνηση γιατί αλλιώς δεν προλαβαίνει τις υποχρεώσεις του (μαθήματα, φροντιστήρια, άλλες δραστηριότητες);
Από φόβο και αγωνία μήπως μάθουν και άλλοι για τα ταλέντα που θέλουμε να ξέρουμε μόνο εμείς; Μήπως να κάναμε και τους αγώνες κεκλεισμένων των θυρών;
Από φόβο και ανασφάλεια μήπως δουν και άλλοι τις πραγματικές ικανότητες και συμπεριφορές των αθλητών;
Από φόβο και ανασφάλεια μήπως δουν και άλλοι τις πραγματικές ικανότητες και συμπεριφορές των προπονητών;
Από φόβο και ανασφάλεια, παράγοντες και προπονητές να αντιμετωπίσουμε τα γιατί της κερκίδας;
Πολλά τα προβλήματα και οι δυσκολίες από τις ανοιχτές θύρες, αλλά σε μια κοινωνία που καθημερινά αναζητά και μάχεται για διαφάνεια και αξιοκρατία εμείς δεν έχουμε το δικαίωμα να της κλείνουμε την πόρτα.
Πόσο μάλλον όταν αυτά είναι αθλητικά δρώμενα.
Είναι γνωστό ότι είμαι υπέρμαχος των ανοιχτών θυρών και θεωρώ ιδιαίτερα επιτυχή την επιλογή μου αυτή, γιατί εδώ και χρόνια απολαμβάνω τα θετικά αποτελέσματα της, είτε μέσα από το άθλημα, είτε μέσα από το στενό κοινωνικό περιβάλλον, είτε από την ίδια τη ζωή.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία.
Προπονητής Τάσος Τζιότζιος.
