Στοιχηματίζω ότι κάθε προπονητής έχει κατηγορηθεί από τους αθλητές του ή γονείς αθλητών, αν μιλάμε για μικρότερες ηλικίες, ότι έχει «αγαπημένους» αθλητές. Δεν μου έχει συμβεί ακόμα ευθέως τουλάχιστον, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι κάποιοι το σκέφτονται. Λοιπόν, έχουν δίκιο…
Και έχω «αγαπημένους» αθλητές και παίζουν περισσότερο οι «αγαπημένοι» μου αθλητές.
Οι «αγαπημένοι» μου παίκτες δείχνουν ενθουσιασμό, με προσέχουν όταν μιλάω, ιδρώνουν, έρχονται στην ώρα τους, προσπαθούν παραπάνω, πάντα κάνουν αυτό που τους ζητώ, βοηθούν τους συμπαίκτες τους, λένε την αλήθεια, ποτέ δεν λένε «δεν μπορώ», δεν τα παρατούν ποτέ, δεν παραδίνονται, δεν φοβούνται μήπως κάνουν λάθος, διατηρούν πάντα θετική συμπεριφορά, λένε ευχαριστώ, δείχνουν σεβασμό, επανειλημμένα κάνουν ευγενικές πράξεις, αποτελούν παράδειγμα, συμπεριφέρονται στους άλλους όπως θέλουν να τους συμπεριφέρονται, απολαμβάνουν τις προπονήσεις, δείχνουν χαρακτήρα εντός γηπέδου και εκτός και πολλά άλλα…
Αυτοί είναι οι «αγαπημένοι» μου και αυτοί θα παίζουν περισσότερο και αυτό είναι το σωστό. Διαφορετικά θα παρότρυνα άσχημη συμπεριφορά.
Φυσικά και θέλω ο κάθε ένας αθλητής να βελτιώνεται, να διασκεδάζει και να παίρνει μαθήματα ζωής. Προσπαθώ πάρα πολύ λοιπόν, να δώσω ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ευκαιρίες και να βοηθήσω κάθε αθλητή να αναπτύξει αυτές τις θετικές συμπεριφορές. Αλλά αν κάποιος αθλητής ή γονέας με κατηγορεί ότι παίζω με τους «αγαπημένους» μου, έχει δίκιο. Το κάνω και το νιώθω σωστό.
Θα συνεχίσω να προσπαθώ να ενθαρρύνω το ιδανικό. Τα συστατικά ενός θετικού χαρακτήρα. Ένας τρόπος για να το πετύχω είναι μέσω του χρόνου συμμετοχής και επικοινωνώντας με τους αθλητές μου. Δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας που κρίνει τον αγωνιστικό χρόνο του καθενός, αλλά αποτελεί σίγουρα έναν. Και οι παίκτες μου θα πρέπει να το γνωρίζουν αυτό, αλλιώς νιώθω ότι κάτι δεν κάνω καλά.
