Πηγή: Fundamentals
Την καλησπέρα μας σε όλους. Η EuroLeague ανοίγει τις πύλες της σε πολύ λίγες μέρες και ήδη διανύουμε την πρώτη “Game Week” της σεζόν, με το αγαπημένο μας πρωτάθλημα να επιστρέφει μετά από τον Μάρτιο και την ξαφνική-βίαιη διακοπή λόγω του ιού, που ξεκίνησε από τις επαρχίες της Κίνας και συνεχίζει να πλήττει ολόκληρη την υφήλιο.
Εμείς, αφού ευχηθούμε υγεία και σε όλες τις ομάδες, αλλά και όλους εσάς, ευχόμαστε επίσης η φετινή σεζόν να ολοκληρωθεί ομαλά και να γραφτεί ιστορία για ακόμα μια φορά, κάτι που πέρυσι δεν συνέβη.
Οι 18 ομάδες, που θα αγωνιστούν φέτος στη EuroLeague, θα είναι οι ίδιες με πέρυσι, με τα μπάτζετ να έχουν πέσει σε σχεδόν κάθε οργανισμό και με πολλές ομάδες να έχουν να διαχειριστούν μεγάλες αλλαγές τόσο αγωνιστικά όσο και εκτός των τεσσάρων γραμμών.
Πάμε μαζί να αξιολογήσουμε και να κατατάξουμε με φθίνουσα πορεία τους 18 “μονομάχους” της φετινής διοργάνωσης, για την οποία πραγματικά μετράμε ακόμη και τα δευτερόλεπτα. Ξεκινάμε:
1) CSKA Moscow
Η “αρκούδα” φέτος το καλοκαίρι τάραξε τα νερά υπογράφοντας στις θέσεις των ψηλών δυο εκ των κορυφαίων παικτών στις θέσεις τους. Ο λόγος φυσικά για τους Nikola Milutinov και Tornike Shengelia, που έλαμψαν τα τελευταία χρόνια σε Ολυμπιακό και Baskonia αντίστοιχα. Παράλληλα στην ομάδα παρέμειναν οι μαχητές Hackett, Bolomboy και Kurbanov, όπως επίσης και οι πιο ντελικάτοι Strelnieks και Voigtmann, παίκτες, που έρχονται κυρίως από τον πάγκο, δίνοντας την ευκαιρία στον Δημήτρη Ιτούδη να αλλάξει το προφίλ της ομάδας του ανά πάσα στιγμή, παίζοντας με σκληρές και πιεστικές άμυνες ή με πιο fluid επιθέσεις και πηγές δημιουργίας και απειλής. Στην CSKA επίσης υπάρχει μια εσωτερική μεταγραφή, που ακούει στο όνομα Will Clyburn. Ο κορυφαίος ίσως SF της διοργάνωσης στα πρώτα ματς της σεζόν δείχνει να πατάει καλά και αυτό ανεβάζει αυτομάτως πολλά επίπεδα τους πρωταθλητές Ρωσίας. Ο Mike James στο πιο ώριμο στάδιο της καριέρας του αναμένεται να πραγματοποιήσει MVP season, αν και ίσως να γινόμαστε λίγο υπερβολικοί, όταν μιλάμε για ένα ρόστερ με τόσο μεγάλο star quality. Βεβαίως και προκύπτουν ερωτηματικά αναφορικά με το, αν μπορεί ο άλλοτε παίκτης του Κολοσσού Ρόδου και του Παναθηναϊκού να κρατήσει εντός της επίθεσης της ομάδας του τόσους παίκτες, που είναι γαλουχημένοι στον ηγετικό ρόλο και στη διάκριση, όμως το στυλ, που προφανώς θα επιδιώξει ο Δημήτρης Ιτούδης, θεωρώ, ότι θα βγάλει στον αφρό όλα τα θετικά στοιχεία ενός εξαιρετικά αθλητικού συνόλου, που μπορεί σε κάθε βραδιά να φλερτάρει με τους 100 πόντους. Η CSKA μπορεί να παίξει set game, έχοντας καλούς παίκτες off guards (Hilliard, Strelnieks), έχει εναλλακτικές πηγές δημιουργίας (Clyburn, Voigtmann), εξαιρετικούς παίκτες στο 1 vs 1 (James, Shengelia) και φυσικά μπορεί να σκοτώσει κάθε αντίπαλο στο ανοιχτό γήπεδο, το οποίο θα ψάξει μέσω της μεγάλης ασφάλειας που δίνει στο αμυντικό rebound η παρουσία του Milutinov.
2) Anadolu Efes Istanbul
Η Efes διατήρησε αναλλοίωτο τον περσινό της κορμό, που έκανε τον κόσμο να τρίβει τα μάτια του και να απορεί, αν αυτό που έβλεπε ήταν όντως αληθινό. Μια ομάδα, που περνούσε από τις πιο δύσκολες έδρες, παίζοντας μπάσκετ κυριαρχίας σε μια 5-out διάταξη, που κρατούσε ζεστούς όλους τους παίκτες της εκάστοτε 5άδας και προσφέροντας θέαμα, που γοήτευε τον πλέον απαιτητικό φίλαθλο.
Το κορυφαίο back court δίδυμο στη διοργάνωση, Micic και Larkin, θα είναι και πάλι το βαρύ σασί της ομάδας του Ergin Ataman, με τον Τούρκο τεχνικό να στέκεται ιδιαίτερα άτυχος και αδικημένος με την τροπή, που πήρε η περυσινή σεζόν, καθώς τόσο η ομάδα του όσο και ο ίδιος δικαιούταν απόλυτα κάθε διαθέσιμο βραβείο. Η μοναδική απώλεια της Anadolu ήταν ο Alec Peters, ένας παίκτης όμως, που ούτως ή άλλως αποκτήθηκε, για να καλύψει το κενό που άφησε ο Adrien Moerman, με τον Γάλλο PF να επιστρέφει σε καλή κατάσταση. Η Efes έχει βρει φοβερή χημεία και ρόλους εντός της ομάδας, διατηρώντας μια φιλοσοφία στην οποία άπαντες σκύβουν το κεφάλι και απλά υπακούν, εκτελώντας τις εντολές, που τους ανατίθενται, με τυφλή πίστη στο σύστημα.
Ασφαλώς και όλη η κατάσταση στην Efes έχει να κάνει με τον Shane Larkin και με το αν ο Αμερικάνος σκορπίσει και φέτος τον φόβο, τον τρόμο και τον πανικό στα παρκέ της διοργάνωσης. Πέρυσι παρουσίασε ένα από τα πιο αρρωστημένα θεάματα, που έχουμε γίνει μάρτυρες, ρεζιλεύοντας οποιοδήποτε αμυντικό σύστημα και αφήνοντας πολλά μέτρα πίσω του σε ελάχιστους χώρους και χρόνους ακόμα και τους καλύτερους αμυντικούς της διοργάνωσης (Campazzo, Hanga, Καλάθης…). Με τέτοιον Larkin, αλλά και τον πάντα εξαιρετικό σε όλους τους τομείς, Micic, ο Ergin Ataman δεν έχει να ανησυχεί ιδιαίτερα για το ποιος αντίπαλος στέκεται απέναντί του.
3) FC Barcelona
Εδώ μπορούμε να μιλάμε για ώρες. Η Barca σε ένα νέο restart απέλυσε τον Svetislav Pesic, χρεώνοντάς του την αποτυχία της ACB, και προσέλαβε άμεσα τον Sarunas Jasikevicius, ο οποίος για πρώτη φορά θα δοκιμαστεί σε ένα άκρως απαιτητικό κλαμπ μακριά από την ασφάλεια των πατρίων εδαφών του Kaunas.
Στο κουμάντο της ομάδας μπαίνει ο Νικ Καλάθης, ο κορυφαίος playmaker του αθλήματος στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, ενώ στην ομάδα ανανέωσε ο Super Star, Nikola Mirotic. Η Barca έχει snipers γύρω από τον Καλάθη (Kuric, Abrines, Higgins, Mirotic) και έναν εξαιρετικό back up PG (Heurtel) και φυσικά έναν φοβερό P n’ R ψηλό (Davies). Μπορεί να παρουσιάσει Horns επιθέσεις (τις είχε πάει σε άλλο επίπεδο στον ΠΑΟ), ατελείωτο pick n’ roll με τους χεράδες της περιφέρειας να επιμελούνται του spacing, Spain Pick n’ Roll ή Hammer Sets, επιθέσεις που εκτελούσε στην εντέλεια η Zalgiris του Saras με πολύ φθηνότερα υλικά. Κρατάω πολλές επιφυλάξεις για τον Νικ, όχι τόσο για το αν φανεί χρήσιμος και αποδοτικός σε ένα τέτοιο ρόστερ, αλλά για το αν μπορεί να γράψει έστω τα 3/5 των αριθμών που έγραφε στο ΟΑΚΑ όλα αυτά τα χρόνια. Είναι γεγονός, πως πρόκειται για έναν παίκτη ψυχολογίας, που τα καλά παιχνίδια τον οδηγούν σε καλύτερα παιχνίδια και τα κακά σε χειρότερα. Ο Saras έχει αρκετή δουλειά να κάνει σε έναν οργανισμό, που εδώ και χρόνια επιζητά την ταυτότητά του και πιστεύω, πως αρκετές φορές, ειδικά στην αρχή της σεζόν, θα πατήσει πάνω στο μεγάλο ταλέντο του Nikola Mirotic, προκειμένου να κερδίσει παιχνίδια. Δεν θα μου κάνει εντύπωση επίσης να δω την Barcelona να χάνει παιχνίδια, που θεωρητικά πάντα θα κέρδιζε με 20+ πόντους διαφορά.
4) Real Madrid
Η “βασίλισσα” βρίσκεται σε μια περίεργη κατάσταση, καθώς ο μεγάλος της εγκέφαλος, Facundo Campazzo, βρίσκεται στα ραντάρ πολλών ομάδων στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού και η εξέλιξη της σεζόν λόγω covic, την αναγκάζει να καταστρώνει τα πλάνα της σε περίπτωση που χάσει τον βασικό της PG λίγες εβδομάδες μετά το ξεκίνημα της σεζόν. Όπως και να ‘χει, θεωρώ βέβαιο, ότι υπάρχει προεργασία και αρκετές εναλλακτικές. Η Real έχασε μέσα από τα χέρια της τον Ante Zizic, ενώ ακόμα δεν έχει καλύψει το κενό του Jordan Mickey, με μια ακόμα προσθήκη να έχει τον αστερίσκο της στη γραμμή ψηλών, εκεί που αρχικά θα δοκιμαστεί το νέο μεγάλο project του Pablo Lasso, Usman Garuba (όσο αγωνίστηκε πέρυσι, ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω). Ο Ισπανός τεχνικός επέλεξε την ανανέωση μερικών κορεσμένων και μεγάλων ηλικιακά παικτών (Thompkins, Taylor, Carroll, Causeur), οι οποίοι όμως δουλεύουν στην εντέλεια αρκετά συστήματα από το playbook της Horns και της Diamond επίθεσης. Μοναδική προσθήκη ο Ισπανός Alberto Abalde, που δίνει ποιοτικό βάθος και εμπλουτίζει τον ισπανικό κορμό της ομάδας, ερχόμενος από μια αρκετά καλή σεζόν με τη Valencia. O Sergio Llull μετά τον τραυματισμό του πριν αρκετά χρόνια δεν έχει επανέλθει ποτέ ο ίδιος και μένει να δούμε, τι θα γίνει με την περίπτωση του Campazzo, που πλέον είναι το Α και το Ω της ομάδας.
5) Maccabi Playtika Tel Aviv
Η Maccabi θα είναι και φέτος ένα αμυντικό τέρας, που υπό τις οδηγίες του Γιάννη Σφαιρόπουλου θα επιδιώξει να βραχυκυκλώσει το πλάνο του αντιπάλου, παίζοντας στα όρια του φάουλ.
Εξαιρετική η μεταγραφή του Zizic, που κάλυψε και με το παραπάνω την απομάκρυνση του Black, όμως πιστεύω, πως αν ο Acy δεν συνεχίσει στο Τελ Αβίβ, θα υπάρξει σημαντική αναπροσαρμογή του αμυντικού πλάνου. Ο Scottie Wilbekin κατά έναν χρόνο πιο ώριμος θα είναι ο τιμονιέρης ενός συνόλου, που έχει παίκτες πολλών κατευθύνσεων στο εσωτερικό του και βεβαίως όλοι περιμένουμε την εξέλιξη στην υπόθεση του Omri Casspi, ενός παίκτη, που πέρυσι, όσο αγωνίστηκε τουλάχιστον, έδωσε τεράστια ποικιλία στο παιχνίδι της ομάδας του, ανταποκρινόμενος άριστα σε πολλούς ρόλους. Ο Tyler Dorsey είναι ένας από τους βασικούς εκφραστές του επιθετικού playbook του Έλληνα τεχνικού, ο Elijah Bryant θα είναι και φέτος μια πολύ καλή λύση, ο Hunter, ερχόμενος από τον πάγκο, θα ανεβάζει την ένταση στα μετόπισθεν με τα μοναδικά του hedge outs, ο νεοαποκτηθείς Dragan Bender θα είναι μάλλον ο βασικός PF της ομάδας, δίνοντας απειλή με το σουτ του και τέλος ο Yovel Zoosman θα είναι το νέο πείραμα της “ομάδας του λαού” μετά την επιτυχημένη εξέλιξη του Deni Avdija, που αναμένεται να επιλεγεί ψηλά στο επερχόμενο Draft. Οι Sahar, Alber, Cohen και Blayzer τονώνουν το γηγενές στοιχείο, ενώ οι Amar’e Stoudemire και Chris Jones θα δώσουν βάθος σε front line και περιφέρεια αντίστοιχα.
6) Fenerbahce Beko Istanbul
Πρωτόγνωρο καλοκαίρι για τη Fener, που έχασε τον επί 8 χρόνια προπονητή της, ένα σημαντικό μέρος του επιτυχημένου της κορμού και ασφαλώς την αίγλη, που είχε δημιουργήσει γύρω από το όνομα του club όλα αυτά τα χρόνια. Το front office του συλλόγου βέβαια, είχε κάτι παραπάνω από εξαιρετικά αντανακλαστικά και με αστραπιαίες κινήσεις έφερε στη θέση του Obradovic τον Igor Kokoskov και στη θέση κάποιων πολύ σημαντικών παικτών, που έφυγαν (Σλούκας, Kalinic, Datome, Williams), κάποιους αρκετά παιγμένους και δοκιμασμένους στο συγκεκριμένο επίπεδο μα ταυτόχρονα και φιλόδοξους αθλητές (Ulanovas, Brown, Barthell) και μερικούς πιο φρέσκους και αινιγματικούς ως προς την αγωνιστική τους επάρκεια παίκτες (Hamilton, Eddie, Pierre). O Kokoskov έχει ως ναυαρχίδα στο παιχνίδι του την άμυνα και θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα σκληρό σύνολο, που θα παίζει υψηλής έντασης άμυνα, με παγίδες κατά μήκος του γηπέδου και στοχευμένες αλλαγές και ταυτόχρονα επιθετικά θα πατάει στον άξονα των De Colo – Vesely. Ο Γάλλος killer πέρυσι είχε μια περίεργη χρονιά με αρκετά σκαμπανεβάσματα, κάτι που δεν μας έχει συνηθίσει, όμως έχει ασφαλώς τη δικαιολογία της γενικότερης αστάθειας του συλλόγου, ενώ ο Τσέχος ψηλός τραυματίστηκε πριν λίγες μέρες και ίσως χάσει την πρεμιέρα. Γενικά πιστεύουμε αρκετά στη Fener, κόντρα στην αίσθηση που έχει δημιουργηθεί και θέλει τους πρωταθλητές του 2017 να πέφτουν πολλά επίπεδα μετά τη φυγή του Zots. Αναμφίβολα ένα πολύ ενδιαφέρον project.
7) AX Armani Exchange Milan
Η Armani του “Έκτορα” πραγματοποίησε ένα από τα πιο εντυπωσιακά offseason runs των τελευταίων ετών, φροντίζοντας να προσθέσει στην ομάδα τόνους από leadership και winning spirit, τονώνοντας παράλληλα το ρόστερ της με παίκτες ρόλων με φιλοδοξίες. Η επιλογή του Hines ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να κάνει για μέντορα του Tarczewski, όπως ασφαλώς και αυτή του Luigi Datome, που εκτός του ότι είναι ένας εξαιρετικός σουτέρ και μια θανάσιμη weak side απειλή, έχει γαλουχηθεί όλα αυτά τα χρόνια στο πλέον απαιτητικό για τίτλους περιβάλλον -αυτό της Fener- και έχει θητεύσει υπό τον πλέον απαιτητικό κόουτς, τον Obradovic. Βρίσκω ακατανόητη την απόφαση για μη ανανέωση στον Arturas Gudaitis (ίσως να παίζει ρόλο ο προ διετίας τραυματισμός του) και περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον τη συνύπαρξη των Rodriguez-Delaney σε ένα back court που θα στάζει δηλητήριο και θα φέρνει τεράστιες ποσότητες δημιουργίας, προσωπικής φάσης και ηγετικής φυσιογνωμίας. Πολύ καλές περιπτώσεις για τον πάγκο οι LeDay, Punter και Shields, με τους δυο τελευταίους να έχουν προϋπηρεσία στο ιταλικό μπάσκετ με Virtus και Trento αντίστοιχα. Τέλος, να θυμίσουμε, πως στο ρόστερ βρίσκονται ακόμα οι Roll, Micov, Biligha, Brooks και Cinciarini. Καθόλου άσχημα νομίζω.
8) Khimki Moscow Region
Η Khimki έχει και φέτος την πληρέστερη front court της διοργάνωσης, καθώς πέρα από την παραμονή του Booker και του εκπληκτικού και πολυδιάστατου πέρυσι Jerebko, ο ταλαιπωρημένος Gill αντικαταστάθηκε με την επιστροφή του PF/C Mickey, στην ίδια γραμμή ψηλών προστέθηκε ο φανταστικός low post artist, Greg Monroe, ενώ ταυτόχρονα η ομάδα έχει στα πιτς από πέρυσι το θηρίο, Timoffey Mozgov. Στα φτερά υπάρχουν και φέτος οι σφάχτες Timma, Bertans, Monia και Karasev και στην περιφέρεια φυσικά δεσπόζει η παρουσία του “τσάρου” Alexey Shved, από τον οποίο και θα εξαρτώνται και πάλι όλα στο ρόστερ μιας ομάδας, που ποτέ δεν κατάλαβα τι πραγματικά ζητάει από τον ίδιο της τον εαυτό και το, πως πάντα έρχεται σε under achieving παρά τα πανάκριβα ρόστερ της.
Όλα αυτά βέβαια βρίσκουν απάντηση από μερικές αλλοπρόσαλλες επιλογές, όπως η προσθήκη του Errick McCollum, ενός κατ’ εξοχήν σκόρερ, σε ένα τόσο προικισμένο επιθετικά σύνολο, την ίδια ώρα, που ο μοναδικός πραγματικά καλός δημιουργικά και αμυντικά περιφερειακός της ομάδας, ο Stefan Jovic, διακρίνεται από επιρρέπεια σε τραυματισμούς και χάνει αρκετά παιχνίδια μέσα στη σεζόν (ήδη αντιμετωπίζει προβλήματα). Η Khimki με έναν 3 n’ D παίκτη στο φτερό (αλήθεια, γιατί δεν πήγε all in στην περίπτωση του Giedraitis; ) και έναν έμπειρο δημιουργό στη θέση του McCollum (Pangos) θα ανέβαινε πολλά επίπεδα πάνω, όμως η μεγαλομανία και οι λάθος αποφάσεις, που την συνοδεύουν από τη μέρα που ιδρύθηκε, ρίχνουν άγκυρα σε οποιαδήποτε μεγάλη της προσμονή. Ίσως κάποτε βελτιωθούν πνευματικά ως οργανισμός…
9) Valencia Basket
Οι “νυχτερίδες” εντυπωσίασαν στην offseason υπογράφοντας μερικούς παίκτες, που θα ζήλευαν ακόμα και τα πιο μεγάλα πορτοφόλια της Ευρώπης (Williams, Kalinic). Ταυτόχρονα προστέθηκε ο πολύ καλός πέρυσι με την ALBA, Hermannsson και ο Klemen Prepelic, ένας πραγματικά σπουδαίος σουτέρ με πολύ συγκεκριμένη και ιδιαίτερη όμως ιδιοσυγκρασία. Μεγάλο βάθος στην περιφέρεια με Colom, Vives, Sastre, Marinkovic και Van Rossom, ενώ υπάρχει ο πάντα ποιοτικός San Emeterio, ο Louis Labeyrie, που δίνει αθλητικότητα στη γραμμή ψηλών ο Mike Tobey που βελτιώνεται ραγδαία στα 26 του και ασφαλώς ο μεγάλος ηγέτης της ομάδας, ο Μαυροβούνιος παικταράς, Boban Dubljevic, που επιθετικά είναι με διαφορά ο πιο κομπλέ Center της διοργάνωσης. Περιμένω από τον Jaume Ponsarnau, έναν πολύ καλό προπονητή με προτίμηση στο set game, να χτίσει μια πολυπρόσωπη επίθεση μια αρκετές πηγές δημιουργίας και σκορ. Αρκετές δράσεις μακριά από την μπάλα για τον Prepelic, high-low συνεργασίες του Dubljevic με τους Williams, Labeyrie και ασφαλώς tough profile στα μετόπισθεν με ηγέτη τον Nikola Kalinic, που μπορεί να αμυνθεί παντού στο γήπεδο και η αποτελεσματικότητα του οποίου στο τρίποντο θα παίξει καταλυτικό ρόλο στο επιθετικό οικοδόμημα της Valencia. Πιστεύω, ότι θα χτυπήσουν την 8άδα με αρκετές πιθανότητες. Πολύ καλή ομάδα γενικά, που ακόμα και στο κακό της βράδυ και όταν ο αντίπαλος ξεφεύγει με μεγάλες διαφορές, συνεχίζει να πιστεύει στο πλάνο της και να παίζει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
10) Olympiacos Piraeus
Στον Ολυμπιακό ξεκίνησε από φέτος μια νέα εποχή με τον Γιώργο Μπαρτζώκα και πάλι στο τιμόνι και την ομάδα να επιχειρεί τον απογαλακτισμό από τον μεγάλο Βασίλη Σπανούλη και το κουμάντο να περνά στα χέρια του Κώστα Σλούκα, ενός παίκτη, που πρωταγωνιστούσε όλα αυτά τα χρόνια στο ανώτατο επίπεδο της διοργάνωσης με τη Fener και που επιστρέφει στο λιμάνι της καρδιάς του μετά από πολλά φλερτ και πολλές επαφές που έπεσαν στο κενό τα προηγούμενα καλοκαίρια.
Ο Ολυμπιακός φρόντισε να γεμίσει το ρόστερ του με αθλητικότητα κυρίως στη γραμμή ψηλών και να προσθέσει εμπειρία και σουτ στην περιφέρεια. Το υλικό είναι γεμάτο από παίκτες, αλλά πάλι λείπουν κάποια χαρακτηριστικά όπως ο post up ψηλός ο καλός slasher στην περιφέρεια και ο playmaking wing. Με τον Κώστα Σλούκα για ηγέτη ο coach Μπαρτζώκας θα τρέξει άπειρες pick n’ roll δράσεις είτε από τον άξονα είτε σε side picks με τους ψηλούς του Ellis, Martin και Jean-Charles να περιμένουν να ζήσουν από την τροφοδότηση της περιφέρειας. Η weak side απειλή, που χρησιμοποιεί κατά κόρον στο παιχνίδι του ο προπονητής των Πειραιτωτών μπορεί να βρει εκπρόσωπο είτε στον Παπανικολάου, που ήδη έδειξε από πέρυσι σημάδια ανόδου, είτε στον McKissic, που μπορεί κινούμενος στην base line να δώσει σκορ με βροντερά τελειώματα, είτε στον Harisson ή τον Λαρεντζάκη, τους δυο καλύτερους σουτέρ της ερυθρόλευκης περιφέρειας. Η ασφάλεια και η πατρική φιγούρα των Σπανούλη-Πρίντεζη θα είναι και πάλι εδώ, ενώ μεγάλο κομμάτι από την πίτα του project θα πάρει ο Αλέξανδρος Βεζένκοφ, που θα πρέπει να κερδίσει τα λεπτά του και να κυνηγήσει θέση starter στην ομάδα μέσω του αποτελεσματικού του τριπόντου και της αξιοπρεπούς αμυντικής του παρουσίας.
Στον Ολυμπιακό βαρόμετρο θα αποτελέσει η κατάσταση του Charles Jenkins, ενός παίκτη που έχει συνεργαστεί με επιτυχία στο παρελθόν με τον Γιώργο Μπαρτζώκα στην Khimki. O ΟΣΦΠ περιμένει από τον Αμερικάνο να αναλαμβάνει τις δυσκολότερες αμυντικές αποστολές και παράλληλα να μπορέσει να επανέλθει, αν όχι στο εξαιρετικό 42% από το τρίποντο που σούταρε προ διετίας, σε ένα ποσοστό της τάξης του 35% για περίπου 3 προσπάθειες ανά αγώνα. Ο Jenkins την τελευταία χρονιά επέστρεψε στον Ερυθρό Αστέρα, όμως γρήγορα έμεινε πίσω στο rotation, σουτάροντας ανεξήγητα άθλια από τα 6.75, κάτι που “έγραψε” και στην αμυντική του παρουσία, όπου πλέον δεν είχε τη σπίθα, που πάντα τον διέκρινε. Στον Ολυμπιακό επίσης μαζεύτηκαν, όπως είπαμε, πολλοί πανομοιότυποι ψηλοί, που ναι μεν φέρνουν μεγάλη ενέργεια και hustling, όμως επιθετικά χαρακτηρίζονται τουλάχιστον ως limited, καθώς στερούνται προσωπικής φάσης, ικανοποιητικής εκτέλεσης από τις βολές και δημιουργίας, όντες εξαρτημένοι σε κάθε περίπτωση από τον εκάστοτε χειριστή. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ξέρει να δουλεύει με τέτοια παιδιά, όμως ο rookie Hassan Martin δεν αποτελεί ασφαλιστική δικλείδα, ούτε ασφαλώς ο Octavious Ellis, που φέτος δεν θα έχει μπροστά του τη σταθερά του Niko Milutinov.
Για να μπορέσει ο Ολυμπιακός να πλασαριστεί γρήγορα εντός της 8άδας και να πάρει κεφάλι στην κούρσα για Playoff, θα πρέπει τουλάχιστον δυο εκ των τριών προαναφερθέντων ψηλών να παίζουν στα κόκκινα κάθε βράδυ, ο Jenkins να πιάσει τα στάνταρ, που αναφέραμε παραπάνω, ο Harisson να σουτάρει σταθερά καλά και ο McKissic να βρει ρόλο σε ένα ρόστερ, που φαίνεται να μην τον υποστηρίζει στη συνολική του εικόνα. Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται απλά, αλλά πιστέψτε μας, πρέπει να πέσουν ΠΟΛΛΈΣ ώρες δουλειάς, για να μπορέσουν όλα αυτά να υλοποιηθούν, ώστε να αποτελέσει ο ΟΣΦΠ έναν ισχυρό ανταγωνιστή για την postseason.
11) TD Systems Baskonia Vitoria-Gasteiz
Μεγάλη έκπληξη από την ομάδα του Dusko Ivanovic στο τέλος της περασμένης σεζόν με την κατάκτηση του τίτλου μετά από 10 χρόνια, με τον Μαυροβούνιο τεχνικό και πάλι στον πάγκο, αυτή τη φορά όμως με πιο… πλούσια κώμη.
Οι Βάσκοι έχασαν τον μεγάλο τους αστέρα, Tornike Shengelia, με τον Luca Vildoza να αναμένεται να βγει μπροστά και να πάρει το χρίσμα του ηγέτη του οργανισμού. Απλά εξαιρετικές οι προσθήκες των Giedraitis, Peters και Jekiri, με τον άλλοτε προπονητή του ΠΑΟ να δίνει το ελεύθερο στον Λιθουανό wing να τα “μπουμπουνάει” από παντού και υπό κάθε περίσταση, εφόσον βρει χώρο. Ο Henry θα είναι ο παρτενέρ του Vildoza στο back court, ενώ οι Dragic, Fall και Polonara θα είναι τα δεύτερα βιολιά σε ένα καλοπροπονημένο σύνολο, που θα επιδιώκει την ένταση στα μετόπισθεν και το ανοιχτό γήπεδο στον επιθετικό τομέα. Οι Sedekerskis και Raieste αναμένεται να πάρουν αρκετό χρόνο από την αρχή της σεζόν, ως οι νέες μεγάλες παραλαβές στη βιτρίνα του μαγαζιού-γωνία του Jose Querejeta. Με προβληματίζει και ταυτόχρονα με ιντριγκάρει το γεγονός, πως στην ομάδα δεν υπάρχει κανένας straight post up ψηλός, καθώς ο Ivanovic υπέγραφε απαραίτητα έναν τέτοιο στις ομάδες του. Φέτος για πρώτη, αν δεν κάνω λάθος, φορά ξεκινά με τρεις mobile ψηλούς με αθλητικά προσόντα αλλά φτωχότερη τεχνική κατάρτιση (Jekiri, Fall, Diop).
Baskonia + Dusko Ivanovic = L.F.E.
12) Zenit St. Petersburg
Για τη Zenit μιλήσαμε διεξοδικά με το τέλος της καραντίνας. Μας αρέσει πολύ το όλο σκηνικό στην Αγία Πετρούπολη με οδηγό τον σπουδαίο τεχνικό Xavi Pascual, έναν προπονητή με ζάπλουτο playbook, που ξέρει να νικάει και να αναπτύσσει καλές άμυνες χωρίς απαραίτητα τους πιο γυμνασμένους αθλητές. Στην ομάδα σαφώς και αστράφτει η παρουσία του Μάνου Παπαδόπουλου στο διοικητικό τιμ, ενός ανθρώπου, που αποτελούσε την καρδιά της δυναστείας του ΠΑΟ και που θα μεταφέρει τις γνώσεις και τις ικανότητές του σε έναν νέο σύλλογο, που προσπαθεί να χτίσει τη δική του ταυτότητα.
Στο αγωνιστικό κομμάτι η Zenit αποφάσισε να πορευτεί με ένα πιο λιτό ρόστερ στις φοβερά κρίσιμες θέσεις του PG και του Center, θέλοντας να αφήσει χώρο στους γηγενείς παίκτες. Στις τρεις ενδιάμεσες θέσεις η ικανότητα στο σουτ κάνει καραμπάμ, καθώς ο Xavi Pascual έχει γεμίσει τη φαρέτρα του με δηλητηριώδη βέλη, που μπορούν να σε σκοτώσουν από κάθε απόσταση και με κάθε τρόπο. Απέκτησε μερικούς από τους καλύτερους off screen shooters στην Ευρώπη (Baron, Rivers, Fridzon), που δύνανται να εκτελέσουν τόσο μετά από ντρίμπλα όσο και μέσω pin down επιθέσεων, την ίδια ώρα που υπάρχει από πέρυσι και ο επίσης μεγάλος χεράς, Austin Hollins. Υπάρχει πάντα το κτήνος από την Πολωνία Mateusz Ponitka, τον οποίο περιμένω να δω και φέτος να κόβει βόλτες κατά μήκος της base line, όπως έκανε πέρυσι με αρκετή επιτυχία υπό τον Joan Plaza. Εξάλλου το ίδιο play το είχε πάει σε άλλο επίπεδο ο Xavi Pascual στην Barca με τα short rolls του Tomic ύψος των βολών. Στο ‘4’ δίπλα στον επίσης φοβερό σουτέρ (pick n’ pop κλπ) Will Thomas προστέθηκε ενέργεια και φρεσκάδα με την υπογραφή του Alex Poythress, που θα ντεμπουτάρει στη μεγάλη ευρωπαϊκή σκηνή, ενώ ο άξονας της ομάδας, τον οποίο αφήσαμε τελευταίο θα είναι το κεντρικό pick των Pangos – Gudaitis, δυο εξαιρετικών παικτών, με πολύπλευρο παιχνίδι, που όμως προέρχονται από τραυματισμό και αυτό αυτομάτως καθιστά το όλο επιχείρημα risky…
Η Zenit φέτος είναι η νούμερο ένα ομάδα στο δικό μας καλεντάρι!
13) Panathinaikos OPAP Athens
Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε που ξεκίνησε τη σεζόν με κοσμογονικές αλλαγές, ήρθαν και οι πρώτοι τραυματισμοί και οι πρώτες μέτριες εμφανίσεις και πρόσθεσαν περαιτέρω πίεση στην ομάδα, που φέτος ίσως να είναι προς όφελός της, το ότι τα γήπεδα δεν θα έχουν κόσμο και το τοξικό-προπονητοφάγο περιβάλλον του ΟΑΚΑ τα τελευταία χρόνια θα πάψει να ισχύει.
Οι πράσινοι με τους Διαμαντίδη-Αλβέρτη ως κεφαλή της διοίκησης, με τον Γιώργο Βόβορα σε αναβαθμισμένο ρόλο ως Head Coach και αρχηγό τον Ιωάννη Παπαπέτρου καλούνται να διατηρήσουν την ομάδα σε ανταγωνιστικό επίπεδο, παίζοντας σωστό μπάσκετ και ταυτόχρονα δημιουργώντας τη βάση στην οποία θα χτίσουν τα επόμενα χρόνια την ομάδα, προκειμένου να μπορούν να απορροφώνται και να αναπτύσσονται νέοι παίκτες. Κάθε βήμα, μικρό ή μεγάλο, θα είναι σημαντικό κέρδος στην όλη προσπάθεια και ξαναλέμε, ότι ίσως ο κόσμος της ομάδας, που έχει βρει παρηγοριά στο τμήμα του μπάσκετ τα τελευταία χρόνια (λόγω της περιρρέουσας κατάστασης στα λοιπά αγωνιστικά τμήματα του συλλόγου) να είναι σημαντικό, που δεν θα είναι κοντά στην ομάδα κάθε βράδυ. Στον ΠΑΟ ήδη άρχισαν τα παρατράγουδα με ένα πρόβλημα του Pierre Jackson στον αχίλλειο τένοντα να επανέρχεται στο προσκήνιο και με τον Sant-Roos, έναν παίκτη που προοριζόταν για πολλαπλή χρήση στην ομάδα, να χάνει την πρεμιέρα της EuroLeague στη Μόσχα με αντίπαλο τη Khimki. Στα φιλικά οι πράσινοι έδειξαν πολλά θετικά σημάδια, όπως επίσης και πολλά αρνητικά. Horns διατάξεις με νέα plays, χωρίς την παραμικρή επιρροή από τα προηγούμενα χρόνια (πως να γίνει κάτι τέτοιο άλλωστε χωρίς τον Καλάθη; ), Hammer Sets για τον Foster (εξαιρετικό πρόσωπο, πολύ δυνατά πατήματα, μεγάλη αυτοπεποίθηση), Flares για τον Nedovic, εναλλακτικό playmaking με τον Παπαπέτρου ως χειριστή είτε ως screener σε αρκετές φάσεις και staggered screens για να ανοίξουν διάδρομοι για τον Sant-Roos. Θα παίξει κομβικό ρόλο η κατάσταση του White, που καλείται να δείχνει συνεχή και σταθερή βελτίωση κυρίως σωματικά κι έπειτα ψυχολογικά (φοβάται πολύ να επιτεθεί – καμία σχέση με το αγρίμι της Zalgiris), καθώς και η πρόοδος των Μήτογλου-Παπαγιάννη, που πρέπει κάποτε να αναλογιστούν στο μέγεθος της ευκαιρίας που παρουσιάζεται μπροστά τους όλα αυτά τα χρόνια και να αναρωτηθούν, αν κάνουν πραγματικά ό,τι περνάει από το χέρι τους. Νομίζω, πως αυτή τη στιγμή το καλύτερο δίδυμο ψηλών της ομάδας είναι αυτό των Bentil-Auguste, που φέρνει ένταση και σκληράδα στα μετόπισθεν (χάνει αρκετά σε positioning o Auguste, αλλά είναι πάντα ενεργός και μαχητικός) και ένα έστω μέτριο μακρινό σουτ από το πρώτο σε συνάρτηση με τα εξαιρετικά sprint κεντρικού διαδρόμου του Auguste, που είναι ιδιαίτερα ενεργός στο επιθετικό rebound και στις δεύτερες επιθέσεις.
Η κατάσταση της υγείας του Nemanja Nedovic ασφαλώς και αποτελεί το βαρόμετρο στη φετινή προσπάθεια και αναμφίβολα, αν βρει πατήματα και ανακτήσει τη χαμένη του αυτοπεποίθηση, μπορεί να μεταμορφώσει την ομάδα του Γιώργου Βόβορα, ανεβάζοντάς την τουλάχιστον δυο επίπεδα στο επιθετικό κομμάτι. Ένας τραυματισμός ή ακόμα χειρότερα το “μαστίγωμα” του μέσα-έξω και της αμφιβολίας πριν κάθε ματς, μπορεί να σκοτώσει την ψυχολογία του παίκτη και συνακολούθως και της ομάδας, που με τη φυγή του Νικ Καλάθη έχει μεγάλη ανάγκη από έναν ηγέτη και ένα νέο κεντρικό πρόσωπο, στο οποίο θα αντικατοπτρίζεται όλη η παναθηναϊκή ιδιοσυγκρασία.
14) Zalgiris Kaunas
Η Zalgiris μπαίνει σε μια νέα εποχή μετά τη φυγή του αναμορφωτή της, Sarunas Jasikevicius. Ο νεαρός Martin Schiller φοράει ακόμα τις δάφνες του Coach of the year στη G-League, όμως θα πρέπει να είναι απόλυτα προετοιμασμένος στην πραγματική λίγκα των προπονητών. Στα φιλικά το έδειξε αυτό και του δίνουμε credit.
Στο Kaunas έμεινε ένας ικανός κορμός παικτών, όπως οι Walkup και Grigonis, που αμφότεροι αναμένονται για μεγάλη σεζόν φέτος, οι πιστοί στρατιώτες Lekavicius και Milaknis, ο εμβληματικός αρχηγός φυσικά, Paulius Jankunas ο βασικός PF Nigel Hayes και ασφαλώς οι πιτσιρικάδες Rokas Jokubaitis και Martinas Geben, που προβλέπεται να πάρουν αρκετά λεπτά φέτος και να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους. Έγιναν προσθήκες έμπειρων “ευρωλιγκάτων” παικτών, όπως οι Rubit, Garino και Lauvergne, από τον οποίο περιμένουμε να είναι ένας εκ των Τοπ ψηλών στη φετινή διοργάνωση και ο 25χρονος Steve Vasturia, που μπορεί να αποτελέσει μια ευχάριστη έκπληξη. Η καλή κυκλοφορία μπάλας και οι σωστά δομημένες επιθέσεις θα είναι και πάλι το σήμα κατατεθέν της Zalgiris, ενώ αμυντικά είδαμε επίσης αρκετά σωστή δουλειά. Πόσο σημαντικά είναι άραγε τα Fundamentals του αθλήματος; Δεν επιτρέπω με την καμία τον κεντρικό διάδρομο στον εκάστοτε χειριστή, προσπαθώ να πιέσω και να στείλω στις γωνίες με το κακό του χέρι από την επαναφορά κιόλας τον αντίπαλο PG, δίνω σωστές και έγκαιρες βοήθειες, χρησιμοποιώ 4 φάουλ σε κάθε περίοδο, που να μην δίνω βολές στον αντίπαλο, κερδίζω το rebound δουλεύοντας στο έδαφος και άλλα πολλά παρεμφερή. Όλα αυτά συμπεριλαμβάνονται στο προφίλ μιας ομάδας από το εσωτερικό της οποίας αναβλύζει το μπάσκετ και που πάντα είναι ικανή για την έκπληξη και για αυτό έχει κερδίσει τον σεβασμό ολόκληρης της μπασκετικής υφηλίου.
15) ALBA Berlin
Ο δάσκαλος Aito Reneses έχει δημιουργήσει και φέτος ένα πεινασμένο σύνολο, που θα προσελκύσει πολλά βλέμματα και θα εκτοξεύσει αρκετούς παίκτες στο χρηματιστήριο.
Σωστές προσθήκες σε αυτό το project οι Lo και Olinde, ενώ χάρηκα ιδιαίτερα με την επιστροφή και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η παικτούρα Jason Granger.
O Luke Sikma θα είναι και φέτος ο go to guy της ομάδας της γερμανικής πρωτεύουσας, με τον Peyton Siva να αναμένεται πιο ενεργός σε σχέση με πέρυσι και τους Eriksson και Giffey να είναι υπεύθυνοι και φέτος για τη δημιουργία του spacing μέσω της περιμετρικής απειλής. Ο Ben Lammers μπορεί να αποδειχθεί το νέο τεφαρίκι του Aito, που θα μπει στη βιτρίνα και θα πωληθεί ακριβά. Κοντρολαρισμένος ψηλός με αρκετά καλό skillset, παιχνίδι με πρόσωπο και πλάτη, καλό σουτ και αθλητικά στοιχεία, που μεταφράζονται άψογα στο up-tempo BasketBall της ALBA. Οι πρωταθλητές Γερμανίας θα δώσουν και φέτος το δικό τους χρώμα στη διοργάνωση, όντας η ομάδα που θα είναι ικανή για όλα και που κάθε φορά, που θα αναχαιτίζεται η δράση ενός παίκτη, θα ξεπετιέται ένας νέος πρωταγωνιστής από τα μανίκια του “δάσκαλου” Aito Reneses. H ALBA είναι το μπάσκετ και εμείς είμαστε μαζί της 100%.
16) Crvena Zvezda mts Belgrade
Η ομάδα που πιθανότατα να ζημιωθεί περισσότερο από κάθε άλλη με την απώλεια οπαδών είναι ο Ερυθρός Αστέρας. Οι Delije δεν θα είναι εδώ να κάνουν το γήπεδο κόλαση σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι και η Stark Arena δεν θα είναι το άβατο, που μπορεί να καταπιεί αμάσητη την πιο ακριβή ομάδα της Ευρώπης.
Παρ’ όλα αυτά το ρόστερ που έχει στηθεί στο Βελιγράδι δεν είναι κακό. Ο Emanel Terry, το πουλέν της σελίδας, για το οποίο διαβάσατε πρώτοι στη σελίδα μας τον περασμένο Νοέμβρη, θα αντικαταστήσει τον Landry N’noko, που κόπηκε στα ιατρικά τεστ (ίσως και να βγει σε καλό λέμε εμείς), ενώ ο Jordan Lloyd θα είναι ο παίκτης, που θα κουβαλήσει το κάρο του Sasa Obradovic. Στον Αστέρα υπάρχουν και φέτος βετεράνοι με μεγάλη εμπειρία από τη διοργάνωση (Kuzmic, Lazic, Dobric, Simonovic), νεαροί φιλόδοξοι παίκτες (Duop Reath και Aleksa Radanov οι κυριότεροι) και Αμερικάνοι που μπορούν να αυξήσουν τις μετοχές τους σε μια win-win κατάσταση για αυτούς και τον σύλλογο. Ο Langston Hall από τον Προμηθέα έχει την ευκαιρία να εδραιωθεί στο επίπεδο της EuroLeague, όπως επίσης και ο Corey Walden που αποκτήθηκε από την Partizan. O Αστέρας θα είναι μια ομάδα-ρυθμιστής στη φετινή διοργάνωση, που θα “κάψει” όποιον την υποτιμήσει, ιδιαίτερα στο Βελιγράδι.
17) LDLC ASVEL Villeurbanne
Η ASVEL ξεπούλησε πέρυσι, στέλνοντας σε ομάδες της EuroLeague τους Jekiri, Jean-Charles, ενώ ο Theo Maledon αναμένεται να επιλεγεί σε καλή θέση στο επερχόμενο Draft.
Η ομάδα του Tony Parker θα έχει στο τιμόνι της τον αδερφό του άλλοτε Star των Spurs, TJ Parker, και θα προσπαθήσει να συνεχίσει το σωστό και επιτυχημένο της έργο, που την θέλει να παρουσιάζει ένα καλό πρόσωπο στην Ευρώπη, να διατηρεί τα σκήπτρα εντός των συνόρων και να βγάζει νέους πρωταγωνιστές κάθε σεζόν. Φέτος πιθανώς να είναι η σειρά του Mustapha Fall, του William Howard ή του Allerik Freeman. Υπάρχουν οι “σταθερές” του David Lighty, του Antoine Diot, του Ismael Bako, ασφαλώς η παρουσία του Norris Cole, ενός παίκτη, που είναι ο πλέον ιδανικός για να κάνει καλές εμφανίσεις σε ομάδες μικρομεσαίου μεγέθους και φυσικά ο Guershon Yabusele, που αποκτήθηκε στα τέλη της περασμένης σεζόν και στον οποίο ευχόμαστε ταχεία ανάρρωση από τον κορωνοϊό. Ο Yabusele θα είναι η κυρίως δύναμη πυρός του φετινού συνόλου της Villeurbanne και αυτός που θα καθοδηγεί τους συμπαίκτες του στην επόμενη φάση, στην επόμενη κατοχή, στο επόμενο παιχνίδι. Ελπίζω και πιστεύω πραγματικά, ότι έχουν κάτι καλό να παρουσιάσουν και φέτος.
18) FC Bayern Munich
Η Bayern στην τελευταία θέση με έναν αστερίσκο όμως δίπλα της, που βεβαίως αφορά στον Andrea Trinichieri, έναν προπονητή, που πριν όχι πολλά χρόνια μας άφησε άφωνους με τα εκπληκτικά σύνολα που δημιουργούσε στη Βαμβέργη με την Brose. Από τη μια ο JaJuan Johnson, o Leon Radosevic, o Jalen Reynolds και ο Malcolm Thomas είναι παίκτες δοκιμασμένοι, οπότε αποκλείουμε το ενδεχόμενο να βρεθεί ένας νέος Theis. Γιατί όμως να μη βρεθεί ένας νέος Darius Miller ή ένας νέος Wanamaker στο πρόσωπο του Weiler-Babb; Περιμένουμε επίσης μια άνοδο στο πρόσωπο του Wade Baldwin, που χαντακώθηκε πέρυσι στο συνεχώς εναλλασσόμενο περιβάλλον του Ολυμπιακού. Ο Ιταλός Trinchieri έφερε στο Μόναχο τους συμπατριώτες του Diego Flaccadori και Sasha Grant, όμως αντικειμενικά το ρόστερ του δεν είναι για το επίπεδο της EuroLeague, οπότε οι 8 νίκες νομίζουμε πως είναι και το ταβάνι της Bayern για φέτος, η οποία Bayern θα έχει ως κύριους πρωταγωνιστές τους κλασικούς στυλοβάτες της Lucic, Dedovic και Zipser.
Κάπου εδώ φτάνουμε στο τέλος και των φετινών Power Rankings, μια συνήθεια, την οποία στα τρία χρόνια λειτουργίας της σελίδας τιμούμε σταθερά. Ευχόμαστε ξανά υγεία και καθαρή σκέψη. Σωστό παιχνίδι και αντικειμενική κρίση. Όμορφο θέαμα και ευ αγωνίζεσθαι. Η EuroLeague, το αγαπημένο μας πρωτάθλημα ξεκινά σε ελάχιστα 24ωρα και το περίφημο “I feel devotion” παιανίζει ήδη στα αυτά μιας, έχοντας μέσα μας το συναίσθημα από το οποίο διακατέχεται κανείς πριν παρευρεθεί για πρώτη φορά σε συναυλία του αγαπημένου του καλλιτέχνη.
Let the games begin!
Πηγή: Fundamentals
