Balldontlie.gr: Τα φαντάσματα του Garden

687

Ο Julius Erving έχει σήμερα γενέθλια: πρόκειται να καρφώσει μια μπάλα πάνω σε μια τούρτα με 68 κεράκια, διαλύοντας την τούρτα και παράλληλα προξενώντας σημαντικές φθορές στην μπάλα, αλλά κανείς δεν ανησυχεί γιατί είναι γιατρός και ξέρει τι κάνει. Ευκαιρία για ιστοριούλα. Και γιατί όχι, δηλαδή;

Το ξεκίνημα της δεκαετίας του ’80 στην ανατολική Περιφέρεια του NBA είναι υπόθεση για δύο: Celtics και Sixers το έχουν πάρει πάνω τους και μονομαχούν συνεχώς για το δικαίωμα στους Τελικούς. Το 1980, οι Sixers κάνουν παρέλαση και τελειώνουν τη σειρά των Τελικών της Ανατολής με 4-1, με την τελευταία τους νίκη να έρχεται μέσα στο Garden, σε ένα ματς που παρεμπιπτόντως θα ήταν και το τελευταίο στην καριέρα του Pistol Pete Maravich. Στους Τελικούς, ωστόσο, χάνουν από τους Lakers με 4-2. Την επόμενη χρονιά, οι Celtics παίρνουν το αίμα τους πίσω, επιστρέφοντας με κάποιον μεταφυσικό τρόπο από το 1-3 (η ομάδα της Βοστώνης πήρε τα 3 τελευταία ματς της σειράς με συνολική διαφορά 5 πόντων!) και κλειδώνοντας τη σειρά στο Game 7, και πάλι στο Garden. Στους Τελικούς βρίσκουν απέναντί τους τους Rockets, και κατακτούν το Πρωτάθλημα με 4-2. Και φτάνουμε στα Playoffs του 1982.

Διάλειμμα για να ρίξουμε μια ματιά στο τι λέει ένας από τους μεγαλύτερους αναλυτές όλων των εποχών, ο «γκουρού» του μπάσκετ Bob Ryan, για εκείνες τις κόντρες των δύο ομάδων, στο βιβλίο του «Scribe: My Life in Sports»: «Οι μάχες του ’81 και του ’82 ανάμεσα στους Celtics και τους Sixers θα έπρεπε να μπουν σε ένα πακέτο και να διανεμηθούν σε κάθε φίλο του NBA που είναι κάτω από 40, για να μπορέσουν να καταλάβουν γιατί τα πρόσωπα του πατέρα, του θείου ή του παππού τους λάμπουν κάθε φορά που μιλούν για τις ‘παλιές, καλές μέρες του NBA’. Ομάδες τόσο καλές και με τέτοιο βάθος, που μπορούσαν να φέρνουν από τον πάγκο παίκτες όπως ο McHale ή ο Bobby Jones. Ο νεαρός ακόμα Larry Bird κόντρα στον έμπειρο πια Dr. J., Hall of Famers απέναντι σε Hall of Famers και σε θα-έπρεπε-να-είναι-Hall of Famers, όπως ο Maurice Cheeks ή ο Jones, μια αξιοπρεπέστατη δύναμη ύψους 2.06 που φοβάμαι πως, όπως και ο Andrew Toney, έχει χαθεί σε μια χαραμάδα της ιστορίας του NBA».

Στους ανατολικούς Τελικούς του 1982, λοιπόν, οι Sixers παίρνουν και πάλι το προβάδισμα στη σειρά και προηγούνται καθαρά με 3-1. Μετά από όσα έγιναν την προηγούμενη σεζόν, όμως, και με δεδομένο το ότι αυτοί απέναντι είναι οι Πρωταθλητές Celtics, κανείς δεν μπορεί να βρει αδικαιολόγητη την αλαζονεία των φίλων της ομάδας της Βοστώνης: στο Game 5, στο φλεγόμενο Garden, οι Celtics διαλύουν τους Sixers με 114-85, και το γήπεδο σείεται από την ιαχή «See you Sunday». Οι φίλοι των Celtics είναι απόλυτα πεπεισμένοι ότι η ομάδα τους θα περάσει από τη Philadelphia, και η σειρά θα επιστρέψει στο Garden για το Game 7, την ερχόμενη Κυριακή. Και έχουν δίκιο. Οι Celtics κερδίζουν τους Sixers με 88-75 μέσα στο Spectrum, ισοφαρίζουν τη σειρά σε 3-3 και το θρίλερ συνεχίζεται.

Η Κυριακή έρχεται, και το Garden είναι έτοιμο. Φίλαθλοι των γηπεδούχων εμφανίζονται στο γήπεδο κουκουλωμένοι με… σεντόνια, για να θυμίσουν στους Sixers ότι το Garden είναι για αυτούς γεμάτο με φαντάσματα του παρελθόντος που είναι και πάλι εδώ για να τους στοιχειώσουν. Αυτή τη φορά, όμως, οι Sixers εμφανίζονται με το μαχαίρι στα δόντια. Μπαίνοντας στο τελευταίο δωδεκάλεπτο, οι φιλοξενούμενοι κρατούν το προβάδισμα, όμως οι οπαδοί των Celtics έχουν ξαναδεί πολλές φορές το έργο, και πιστεύουν ακράδαντα ότι η ομάδα τους θα καταφέρει και πάλι να επιστρέψει. Οι Sixers, όμως, με τον Andrew Toney να μοιάζει δαιμονισμένος και να σκοράρει 34 πόντους, και τον Dr. J. να προσφέρει άλλους 29, σκοράρουν συνολικά 37 στην τελευταία περίοδο και κάθε σκέψη για comeback των γηπεδούχων πνίγεται στην απελπισία. Οι κερκίδες του Garden στάζουν απόγνωση, και για λίγο επικρατεί παγωμάρα. Και τότε, με λιγότερο από 1 λεπτό να απομένει στο χρονόμετρο, οι φίλοι των Celtics αποδέχονται οριστικά και αμετάκλητα αυτό που βλέπουν μπροστά τους, βάζουν την έχθρα με τους Sixers πίσω τους και σηκώνονται όρθιοι, φωνάζοντας προς τους παίκτες της Philadelphia ένα σύνθημα που θα έμενε στην Ιστορία: «Beat L.A.». Αφού ο δρόμος για την ομάδα τους τελειώνει εδώ, η Βοστώνη παρακινεί τους Sixers να κερδίσουν στους Τελικούς τους μισητούς Lakers.

Το παιχνίδι τελειώνει με νίκη των Sixers, με 120-106. Λίγο μετά το τέλος, οι δημοσιογράφοι ρωτούν τον Erving πώς ένιωσε όταν άκουσε την ιαχή «Beat L.A.», και εκείνος δεν χάνει την ευκαιρία. «Ήταν ωραία», απαντά ο Dr. J., «αλλά μου φάνηκε πως δεν ακουγόταν το ίδιο δυνατά όσο το ‘See you Sunday’, έτσι δεν είναι;». Μερικές στιγμές αργότερα, η ίδια ερώτηση απευθύνεται στον «Chocolate Thunder», τον συγχωρεμένο πια Darryl Dawkins, που ως γνωστός θεούλης που υπήρξε απαντά με απλότητα και λυρισμό, κάνοντας το παρκέ να κοκκινίσει κάτω από τα πόδια του, «Φίλε, μόλις το άκουσα, σκλήρυνε ο πούτσος μου».

Οι Sixers, όμως, δεν θα κατάφερναν τελικά να νικήσουν το L.A. Θα έχαναν με 4-2 από την παρέα του Kareem, του Magic, του Bob McAdoo και του Jamaal Wilkes. Και θα έπρεπε να περιμένουν ακόμα ένα χρόνο και την άφιξη του τεράστιου Moses Malone, μέχρι να φτάσουν, τον Μάιο του 1983, να πάρουν την εκδίκησή τους, σκουπίζοντας τους Lakers με 4-0. So, there you have it. Χρόνια πολλά, γιατρέ…