Του Γρηγόρη Μυστιλιάδη
11 + 1 ενδιαφέρουσες ιστορίες για το 2012 (part ΙΙ)
Και να ‘μαι πάλι, όπως το υποσχέθηκα. Έξω κάνει κρύο, αλλά πάρα πολύ κρύο, λίγο λιγότερο από ότι κάνει μέσα, ωστόσο ο μάχιμος συγγραφέας του εν λόγω κειμένου συνεχίζει απτόητος. Αυτό έλειπε άλλωστε, σιγά μην τα παρατούσα έτσι εύκολα. Συγχωρήστε τυχόν ορθογραφικά, θα οφείλονται πιθανότατα στο τρέμουλο των δαχτύλων μου πάνω στο πληκτρολόγιο. Πάμε τώρα για την πεντάδα και το κερασάκι στην τούρτα.
Στο νούμερο 5, ο Αντρέι Κιριλένκο. Ο «ΑΚ – 47» αποφάσισε να πει όχι στο κύμα της επιστροφής των ΝΒΑers στην Αμερική με τη λήξη του Lockout και να τιμήσει τη συμφωνία του με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, δίνοντας μια έξτρα λάμψη στην Ευρωλίγκα. Ο Ρώσος φόργουορντ με την απόφασή του αυτή έγινε το απόλυτο είδωλο για τους Μοσχοβίτες, που πλέον τον έχουν στο μυαλό τους ως κάτι ανάμεσα στον Λένιν και τον Βασίλι Ζάιτσεφ, ένα εθνικό πρότυπο, ένας τεράστιος σταρ που προτίμησε να μείνει στην πατρίδα του από το να γυρίσει στο ΝΒΑ και να συνεχίσει την εκεί καριέρα του, ενισχύοντας μάλιστα σε αφάνταστο βαθμό την ήδη πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ που είναι πλέον το ακλόνητο φαβορί για την κατάκτηση της φετινής Ευρωλίγκας.
Στη θέση 4, η νέα γενιά των Ελλήνων. Τα πιτσιρίκια μεγάλωσαν και ήρθε η ώρα να τους συμπεριφερθούμε σαν άντρες. Μένει να φανεί κατά πόσο στη χρονιά που μπήκε θα καταφέρουν να κερδίσουν ακόμα μεγαλύτερο ρόλο στις ομάδες τους αλλά και να βελτιώσουν το παιχνίδι τους ώστε να κατορθώσουν να στελεχώσουν από την αρχή και την, ήδη αρκετά ανανεωμένη, Εθνική μας ομάδα. Σλούκας και Παπανικολάου στον Ολυμπιακό δείχνουν να παίρνουν τις ευκαιρίες που χρειάζονται, από κοντά και ο Κατσίβελης, ο Γιάνκοβιτς είναι ήδη από τα σημαντικότερα στελέχη του Πανιωνίου, ο Μπόγρης μπορεί να βρει στον Άρη τα παιχνίδια που δε θα μπορούσε ποτέ να βρει στον Παναθηναικό και ο Κουφός αρχίζει πλάκα πλάκα να παίζει στο ΝΒΑ, και μάλιστα να παίζει και καλά. Καιρός ήταν.
Στο 3, ο Ντέρικ Ρόουζ. Ο ΜVP της κανονικής διάρκειας του περσινού ΝΒΑ δεν ήταν αυτός που έπρεπε στους τελικούς της Ανατολής και δεν κατάφερε να οδηγήσει τους Μπουλς στη γη της Επαγγελίας, κάτι που πίστευαν ακλόνητα ότι θα έπραττε οι απανταχού φίλοι των Ταύρων ανά την υφήλιο. Φέτος, δείχνει ακόμα καλύτερος από πέρσι, ακόμα πιο ομαδικός, ενώ έχει βελτιώσει σημαντικά και το σουτ από μακρινή απόσταση. Όλα αυτά σε ένα πακέτο που προκαλεί τρόμο. Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αν οι Μπουλς θέλουν να κάνουν την υπέρβαση και να τρελάνουν κόσμο φορώντας το δαχτυλίδι – και κυρίως, αφήνοντας σύξυλους τους αχώνευτους από το Μαϊάμι που λέγαμε και πριν…- , δεν είναι ο Ρόουζ το στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί. Αυτός, λίγο πολύ αυτά που είναι να κάνει θα τα κάνει. Από κοντά και ο εξαιρετικός φέτος Ντενγκ, και το πολυεργαλείο Νοά. Αυτός που πρέπει να δικαιολογήσει λίγο περισσότερο το παντεσπάνι του δεν είναι άλλος από τον Κάρλος Μπούζερ, που πέρσι στα play off πετούσε αετό… Όλα αυτά βέβαια στην περίπτωση που δεν προχωρήσει το deal που φημολογείται και περιλαμβάνει τη μετακόμιση του κ. Χάουαρντ στην πόλη των ανέμων, γιατί αν γίνει κάτι τέτοιο θα γελάμε πάλι με το Λεμπρόν το καλοκαίρι…
Κοντεύουμε στο τέλος, και στο νούμερο 2 είναι οι δύο μεγάλοι της Θεσσαλονίκης. Σε μια χρονιά που το επίπεδο της Α1 είναι, ας μην το πω θλιβερό, αλλά και γιατί να μην το πω, θλιβερό, θα περίμενε κανείς πως Άρης και ΠΑΟΚ θα κατάφερναν να φτιάξουν, έστω και με περιορισμένα μπάτζετ, ρόστερ ικανά να καθαρίσουν την τετράδα πίσω από τους δύο της Αθήνας. Εξάλλου, δε νομίζω ότι ομάδες όπως ο ΑΓΟΡ ή ο Κολοσσός που διανύουν εξαιρετικές σεζόν έχουν κανένα αστρονομικό μπάτζετ… Κάτι τέτοιο, πάντως, όχι μόνο δεν έγινε, αλλά οι δυο ομάδες της πόλης μας δε σταματούν να απογοητεύουν. Ο ΠΑΟΚ ξεκίνησε με όνειρα και ελπίδες για συμμετοχή στην Ευρωλίγκα, πλάνο που σαφέστατα δεν ήταν πραγματοποιήσιμο βάσει του υλικού της ομάδας, όμως έστω και έτσι έδειχνε να διαθέτει αυτό που χρειάζεται για να καπαρώσει γρήγορα την 3η θέση της βαθμολογίας. Τα θέματα ωστόσο που ταλαιπωρούν την ομάδα, οικονομικής και μη φύσεως, φαίνεται πως είναι αξεπέραστα, και ο δικέφαλος τρέχει και δε φτάνει για την τετράδα. Οι κίτρινοι, από την άλλη, έφτασαν κοντά ακόμα και στο ενδεχόμενο να αποκλειστούν από το πρωτάθλημα, μάζεψαν με ενέσεις ένα κάποιο ρόστερ και έδωσαν τα κλειδιά στον κόουτς Αλεξανδρή. Το ξεκίνημα ήταν μάλλον φαιδρό, πάντως παρά το περιορισμένο ταλέντο της ομάδας αχνοφαίνονται τουλάχιστον κάποια σημεία ζωής, μιας και ο Άρης μέσα στους μήνες που πέρασαν από το πρώτο τζάμπολ έχει βελτιωθεί αισθητά και υπάρχει αισιοδοξία ότι η ομάδα θα καταφέρει να πραγματοποιήσει αξιοπρεπή πορεία. Οι ψευδαισθήσεις, πάντως, ότι η Θεσσαλονίκη παραμένει η δεύτερη έστω δύναμη στο ελληνικό μπάσκετ, μετά και τη φετινή σεζόν θα πρέπει να αρχίσουν να εξανεμίζονται οριστικά…
Στην κορυφή της λίστας, μετά βαΐων και κλάδων, το αντικείμενο για το οποίο γίνονται όλα, ή μάλλον αυτό για το οποίο δεν γίνεται τίποτα. Τα λεφτά. Ξέρω ότι βγάζω στη φόρα μεγάλη είδηση, αλλά είναι γεγονός ότι, όπως και σε όλες τις άλλες εκφάνσεις της ζωής μας, έτσι και στο μπάσκετ, δεν υπάρχει σάλιο… Αυτό το δεδομένο, και κυρίως η κακοδιαχείριση των όποιων διαθέσιμων πόρων από πλευράς ιδιοτελέστατων ανθρώπων που εμπλέκονται στις διοικήσεις των ομάδων σε όλες τις κατηγορίες, από την Α1 μέχρι και την τελευταία τοπική, είναι η ρίζα του κακού για την κατάντια του αθλητισμού μας και εν προκειμένω του μπάσκετ. Απλήρωτοι αθλητές, απλήρωτοι προπονητές, φίλαθλοι που δεν είναι πια διατεθειμένοι να δώσουν το παραμικρό αντίτιμο για να παρακολουθήσουν ένα έτσι κι αλλιώς φτωχό θέαμα, μειωμένα μπάτζετ και ελλιπή ρόστερ, προχειρότητα στην οργάνωση, παγωμένα γήπεδα και ομάδες στα όρια του αφανισμού συνθέτουν το ζοφερό τοπίο. Εδώ προσδοκίες δεν υπάρχουν και πολλές, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε μαντίλι να κλάψουμε, ωστόσο πάντα υπάρχει τρόπος, και ομάδες όπως το Ρέθυμνο, ο Κολοσσός ή ο Πανιώνιος παραμένουν παραδείγματα για το πώς μια καλή διαχείριση των διαθέσιμων χρημάτων μπορεί να φέρει ένα υγιές και αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Όσο για τις μικρότερες κατηγορίες, εκεί η λύση φαντάζει από χλωμή έως άσπρη.
Και για το τέλος, το +1 μας. Άντε να κλείσουμε και με κάτι χαρούμενο. Η Εθνική μας ομάδα φρόντισε το καλοκαίρι να περάσει μια πολύ δύσκολη στιγμή, μια περίοδο αναγκαστικής ανανέωσης, όσο το δυνατόν αναίμακτα, διαψεύδοντας όσους πίστεψαν ότι με το υπάρχον ρόστερ και την αποχώρηση πρωτοκλασάτων ονομάτων ίσως να υπήρχε μέλλον, σίγουρα όμως δεν υπάρχει παρόν. Μέσα σε αυτούς που διαψεύστηκαν και η αφεντιά μου. Η διαχείριση ενός μετριότατου υλικού από τον Ηλία Ζούρο και η ένταξη καθενός από τους παίκτες στην ομάδα ως ένα γρανάζι που κάνει συγκεκριμένα πράγματα για να δουλεύει η μηχανή, μπορεί να μην απέδωσαν ιδιαίτερα καλό μπάσκετ, κάποιες φορές και κακό, ωστόσο έφεραν αποτέλεσμα και, κακά τα ψέματα, απέφεραν το μέγιστο που μπορούσε να αποκομίσει επί του παρόντος αυτή η ομάδα. Όσο ο χρόνος θα περνά το στοίχημα θα κερδίζεται όλο και περισσότερο από τον κόουτς Ζούρο και τους παίκτες του, και μέσα από σκληρή δουλειά η Εθνική μας έχει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να παρουσιάσει ένα ακόμα πιο φρέσκο και δροσερό πρόσωπο στο επερχόμενο Προολυμπιακό τουρνουά του καλοκαιριού και να δώσει το παρών στην Ολυμπιάδα στο Λονδίνο, ως ίση μεταξύ των ισχυρότερων ομάδων του πλανήτη. Κι όσο για αυτούς που έθεσαν εαυτούς εκτός της «επίσημης αγαπημένης», σεβαστές οι επιλογές τους, απαραίτητη και η όποια καλοπροαίρετη πάντα κριτική σε αυτές, και καλή καρδιά. Δόξα τω Θεώ, παρά το τέλμα του ελληνικού αθλητισμού, παίκτες θα συνεχίσουμε να βγάζουμε στο μπασκετάκι στον αιώνα τον άπαντα…
Αυτά από μένα, αν ξέχασα και τίποτα σημαντικό παρακαλώ να με συμπληρώσετε πάραυτα σχολιάζοντας το κείμενο, το πιθανότερο είναι να το έκανα επίτηδες γιατί αν και αντικειμενικός, έχω τα κολλήματά μου, όπως θα έχετε καταλάβει, με τρανταχτό παράδειγμα τους Χιτ ας πούμε. Α ναι, για το Μαϊάμι δε σηκώνω κουβέντα, κράξτε για ό, τι άλλο θέλετε. Το κρύο εν τω μεταξύ συνεχίζει να κάνει απτόητο τη δουλειά του και είναι η ώρα να πάω κι εγώ να κουκουλωθώ σαν άνθρωπος, παραχειμώνιασε. Καλά να περνάτε και τα ξαναλέμε σύντομα.
