Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης παραχώρησε η Ανθή Ντούλη, στο Northbasket.gr. Η αθλήτρια των Αμπελοκήπων Μενεμένης, μίλησε για την φετινή χρονιά στην Α’ ΕΚΑΣΘ γυναικών, για την πορεία που έχει η ομάδα της μέχρι τώρα στο πρωτάθλημα και για τους προσωπικούς της στόχους. Η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε στο Escape gym, το Northbasket.gr, ευχαριστεί ιδιαίτερα τον φωτογράφο Βασίλη Μπατσιούδη.
Επιπλέον, δεν δίστασε να τονίσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει τόσο το γυναικείο μπάσκετ όσο και ο γυναικείος αθλητισμός. Η 24χρονη αθλήτρια, αναφέρθηκε και στην προοπτική του εξωτερικού και αν βρίσκεται στα σχεδιά της.
– Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με το μπάσκετ;
«Ήμουν αθλήτρια στίβου μέχρι εκείνο το διάστημα, όμως ένιωθα πως δε με γέμιζε άλλο. Ήθελα να ασχοληθώ με κάτι διαφορετικό, κάτι πιο ομαδικό… Και συζητώντας το με τον αδερφό μου, ο οποίος είναι του χώρου, μου πρότεινε να το δοκιμάσω.. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα».
– Τι σημαίνει το άθλημα για σένα;
«Δεν μιλάμε για κάτι μονοδιάστατο. Μιλάμε γι πάθος, αγάπη. Είναι όλα όσα περνάει ένας αθλητής από την πρώτη στιγμή που ξεκινάει να ασχολείται με αυτό, και όλα όσα τον διαμορφώνουν κατά τη διάρκεια. Δεν είναι ένα απλό άθλημα, είναι πάρα πολλά στοιχεία μαζί. Ή θα το αγαπήσεις, ή όχι. Το ενδιάμεσο δεν μπορεί να υπάρξει».
– Οι γονείς σου έπαιξαν κάποιο ρόλο ώστε να ασχοληθείς με το μπάσκετ;
«Με το μπάσκετ αυτό καθαυτό, όχι. Με τον αθλητισμό γενικότερα, ναι. Πάντα υποστήριζαν κ υποστηρίζουν ακόμη την ιδέα του αθλητισμού, την επίδραση του στο σώμα και στην υγεία αλλά και τις αξίες που περνάει. Αλλά όσον αφορά το μπάσκετ, τα αδέρφια μου είχαν αυστηρά κ μόνο επιρροή σε αυτό».
– Όταν ήσουν πιο μικρή είχες κάποια παίκτρια πρότυπο;
«Όσο ήμουν μικρή όχι.. Τα τελευταία χρόνια όμως που παρακολουθώ πιο εντατικά, ξεχώρισα τον Δημήτρη Διαμαντίδη και δηλώνω τεράστια φαν. Πλέον ,μου αρέσει πολύ και το παιχνίδι του Νικ Καλάθη. Σε ότι έχει να κάνει με τις γυναίκες, θα έλεγα πως θεωρώ εκπληκτική την Elena Delle Donne των Chicago Sky. Όχι μόνο σαν παίκτρια, αλλά και σαν άνθρωπο, με βάση όσα διαβάζω και παρακολουθώ μέσω ίντερνετ».
– Για την πορεία των Αμπελοκήπων Μενεμένης έως τώρα ποια είναι η άποψή σου;
«Ξεκινήσαμε με πολύ καλές προοπτικές και γεμάτες διάθεση να παλέψουμε για την κορυφή. Ωστόσο, ήμασταν πολύ άτυχες. Για αρχή, ο δικός μου τραυματισμός (μερική ρήξη χιαστού), πάνω που είχαμε μπει στο πνεύμα για την εκκίνηση του πρωταθλήματος. Ακολούθησαν άλλοι τρεις μεγάλοι τραυματισμοί στην πορεία, και κάποιοι μικροί. Οι μικροί συμβαίνουν πάντοτε, είναι μέρος του παιχνιδιού, άλλωστε. Οι μεγάλοι όμως μας τσάκισαν το ηθικό και άλλαξαν όλα τα σχέδια που είχαμε κάνει. Βάσει αυτών κινηθήκαμε διαφορετικά, αναγκαστικά. Πλέον, στόχος μας είναι να φέρουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ένας άλλος στόχος που υπάρχει και δεν άλλαξε από την αρχή της χρονιάς, είναι να βελτιωνόμαστε μέρα με τη μέρα, τόσο ατομικά όσο και ομαδικά».
– Σε ποιους τομείς θεωρείς πως υπερτερεί και σε ποιους υστερεί η ομάδα;
«Πιστεύω πως υπερτερούμε στο δέσιμο που έχουμε σαν ομάδα. Είμαστε πολύ δεμένες, τα πιο πολλά κορίτσια παίζουν μαζί κοντά 10 χρόνια. Αλλά και εγώ που μπήκα στην ομάδα πριν τέσσερα χρόνια, νιώθω σαν να παίζω μαζί τους ανέκαθεν. Έχουμε βρει ισορροπίες, έχουμε μάθει η μια τις κινήσεις της άλλης, συνεννοούμαστε χωρίς να χρειάζεται να μιλάμε. Φυσικά θα έχουμε και τις τριβές μας και τις διαμάχες μας, αλλά θα λυθεί επί τόπου. Έχουμε μάθει να αφήνουμε τα προβλήματα και τις διαφορές μας εκτός γηπέδου. Μέσα στο παρκέ είμαστε μια ομάδα, έχουμε κοινό στόχο και αυτό μας αρκεί.
Αν υπάρχει κάτι στο οποίο υστερούμε θα έλεγα πως είναι στο θέμα της εμπειρίας. Όλες σχεδόν έχουμε κινηθεί, μόνο σε τοπικό επίπεδο. Εντάξει, έχουμε αλλάξει ομάδες, έχουμε δουλέψει και με άλλες παίκτριες, με άλλους προπονητές, με άλλες ιδεολογίες, προσδοκίες και απαιτήσεις κάθε φορά, αλλά το τοπικό είναι τοπικό».
– Ποιο πιστεύεις πως είναι το δυνατό σου σημείο;
«Προ τραυματισμού θα σου έλεγα η ταχύτητα και το σουτ. Μέτα τον τραυματισμό, παλεύω και για τα δυο. Την ταχύτητα την βρίσκω μέρα με τη μέρα και είμαι πολύ ικανοποιημένη γιατί σχεδόν επανήλθε. Το σουτ όμως όχι ακόμη. Έχω έναν διαρκή φόβο στο μυαλό, σε κάθε προσπάθεια που παίρνω, για την προσγείωση και για το πόδι. Οπότε δεν μπορώ να πω ότι είμαι τόσο συγκεντρωμένη σε αυτό. Το παλεύω όμως και ελπίζω για το καλύτερο».
– Έχεις ξεχωρίσει κάποια ομάδα ως φαβορί για την άνοδο στην Α2 ή θεωρείς πως τα πλει οφ θα παίξουν σημαντικό ρόλο σε αυτό;
«Κάθε παιχνίδι είναι απρόβλεπτο και υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν την εξέλιξη του και το αποτέλεσμα του. Στα μάτια μου πάντως ξεχώρισε πολύ ο Πύργος Χαλάστρας. Δυνατές παίκτριες, εύστοχες και καλά προπονημένες. Αυτή την αίσθηση μου άφησαν».
– Από τις αντίπαλες ομάδες που έχεις αντιμετωπίσει μέχρι τώρα ποια σε έχει δυσκολέψει περισσότερο;
«Δεν μου έρχεται κάποια συγκεκριμένη στο μυαλό. Αρκετές μας δυσκόλεψαν, όχι μόνο ικανότητας δικιάς τους, αλλά κυρίως λόγω δικιάς μας αδυναμίας προσαρμογής. Δεν λέω πως δεν ήταν καλές, αλίμονο. Αλλά πρέπει να μάθεις να αναγνωρίζεις τα δυνατά σημεία του αντιπάλου και να κινηθείς βάσει αυτών. Να προσαρμόσεις την στρατηγική σου, την άμυνα σου και να πιέσεις τα δικά σου θετικά σημεία. Θεωρητικά τα προσπαθούσαμε, πρακτικά δεν μας έβγαιναν πάντα όμως».
– Πιστεύεις πως το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα είναι υποβαθμισμένο και αν ναι γιατί και ποιοι λόγοι συνέβαλαν ώστε να υποβαθμιστεί;
«Θεωρώ πως κάθε γυναικείο άθλημα στην Ελλάδα είναι υποβαθμισμένο. Αν δεν είναι προσοδοφόρο για το κράτος, δεν προωθείται και δεν επιβραβεύεται. Δεν θυμάμαι κανένα κανάλι να προβάλλει γυναικείο αγώνα σε εβδομαδιαία βάση, όπως γίνεται με τα ανδρικά. Αν δεν ξεκινήσει όμως η κρατική στήριξη, δεν θα μπορέσει να εξελιχθεί. Χρειάζονται κονδύλια για καλύτερες εγκαταστάσεις, για καλύτερες συνθήκες, για χίλια δυο. Οι μόνες φορές που πέτυχα γυναικείο αγώνισμα στην τηλεόραση ήταν ή τελικός κυπέλλου/πρωταθλήματος, ή λόγω ολυμπιακών αγώνων. Για μένα, είναι θέμα νοοτροπίας της χώρας μας. Από εκεί ξεκινάνε όλα».
– Έχεις σκεφτεί ποτέ την προοπτική του εξωτερικού; Αν μετακόμιζες σε άλλη χώρα για εργασία, το μπάσκετ θα το είχες στη ζωή σου;
«Κοίταξε να δεις, είμαι σε φάση στη ζωή μου που προσπαθώ να φύγω από τη χώρα. Ειλικρινά, το θεωρώ μέρος της ζωής μου και ψάχνω και γι αυτό παράλληλα. Δε μπορώ να με φανταστώ να μην παίζω μπάσκετ. Τουλάχιστον, όσο το επιτρέπει η υγεία μου και η ζωή μου. Αλλά η ιδέα του να παίξω σε μια ομάδα στο εξωτερικό, μπορώ να πω πως με ενθουσιάζει».
– Πιστεύεις πως η Εθνική γυναικών μελλοντικά μπορεί να μας χαρίσει στιγμές δόξας;
«Φυσικά και μπορεί! Η Εθνική γυναικών μπορεί να μας προσφέρει τις ίδιες συγκινήσεις με την Εθνική ανδρών. Και γιατί όχι και περισσότερες; Όλα είναι θέμα θέλησης και προσπάθειας. Εντάξει, και λίγο τύχης!».
– Ποιους ανθρώπους θα ήθελες να ευχαριστήσεις ιδιαίτερα για τη μέχρι στιγμής πορεία σου στο μπάσκετ;
«Όσον αφορά του εξωτερικούς παράγοντες, όλους τους προπονητές με τους οποίους είχα την τιμή να δουλέψω, και τα αντίστοιχα σωματεία. Σίγουρα ο κ. Μαλτέζος που είναι ο προπονητής μου τα τελευταία τρία χρόνια είχε μεγαλύτερη επίδραση, γιατί βλέπω το πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος σκέψης μου πλέον και όχι μόνο το παιχνίδι μου. Αλλά όλοι συνέβαλλαν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, είτε θετικό είτε αρνητικό.
Από τους πιο «εσωτερικούς» παράγοντες, κυρίως τον μεγάλο μου αδερφό. Από τις πιο παλιές μνήμες που έχω, είναι όταν ήμουν 5 χρονών και μου μάθαινε να σουτάρω..! με έκανε να το βλέπω σαν διασκέδαση, σαν παιχνίδι. Με τέτοιες βάσεις, ήταν λογικό να αγαπήσω το άθλημα.
Και έπειτα με τα χρόνια, πάντα προσπαθούσε να με κάνει να βελτιωθώ και να εξελιχθώ. Βέβαια πλέον, θεωρεί ότι είναι ρίσκο λόγω του χιαστού, αλλά παρόλα αυτά εξακολουθεί να με συμβουλεύει και να συζητάμε για το παιχνίδι. Φυσικά και τους γονείς μου για την στήριξη τους όλα αυτά τα χρόνια και ειδικά τον τελευταίο. Πρέπει να είναι πολύ δύσκολο να ξέρεις πως το τραυματισμένο σου παιδί επιμένει να παίζει με κίνδυνο να σακατέψει τελείως το πόδι του, και να κάνεις στην άκρη το φόβο σου για τη δική του χαρά».
– Τι μήνυμα θα έστελνες στους αρμόδιους φορείς για ένα καλύτερο μέλλον στο άθλημα ;
«Να συνεχίσουν την προσπάθεια για την βελτίωση των συνθηκών. Είναι δύσκολοι οι καιροί άλλα παρόλα αυτά οι σύλλογοι κάνουν ότι μπορούν για να κρατήσουν τις ομάδες. Τουλάχιστον εγώ αυτό αντιλαμβάνομαι από την δική μου. Τα πράγματα πλέον είναι τόσο ρευστά, ακόμα και σε θέματα όπως ο αθλητισμός. Είμαι πραγματικά ευγνώμων για όσα «παίρνω» από τον . Α.Ο. Αμπελοκήπων, και εύχομαι να συνεχίσω να είμαι το ίδιο τυχερή και στο μέλλον. Μακάρι οι φορείς να μην απογοητευτούν και να συνεχίσουν να βελτιώνουν τις εγκαταστάσεις, τις παροχές και τις συνθήκες, όσο είναι εφικτό. Ο αθλητισμός είναι σπουδαία υπόθεση και χρειαζόμαστε ανθρώπους να νοιάζονται και να παλεύουν γι αυτό».
– Από την εμπειρία σου στα παρκέ πιο είναι το σημαντικότερο πράγμα που έχεις μάθει;
«Ομαδικότητα και επιμονή. Όσο καλός παίκτης και αν είναι κάποιος, στο μπάσκετ δεν μπορεί να αποδώσει αν δε μάθει να συνεργάζεται και να δουλεύει με τους γύρω του. Και επιμονή, γιατί η θέληση μόνο δεν αρκεί. Χρειάζεται να μη σταματάς να προσπαθείς. Θα αστοχήσεις, θα αποτύχεις, θα δυσκολευτείς. Όμως θα μάθεις και όταν πετύχεις, θα πεισμώσεις για το καλύτερο».
Συνέντευξη: Γιάννης Γκίνης
