Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού λοιπόν , ο «προπονητής μπάσκετ». Κάνει μια πολύ δύσκολη δουλειά και δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για να επιτύχει σ’αυτήν.
Κανείς δεν μπορεί να αντιγράψει έναν άλλο που είναι «νικητής» γιατί σ’αυτον το νικητή φαίνεται ότι υπάρχει κάποια ειδική ικανότητα πνεύματος, μια μυστική «χημεία» προσωπικότητας, που τον καθιστά ικανό ως άτομο να ηγείται επιτυχώς. Κανείς δε ξέρει τι ακριβώς είναι αυτό.
Ανάμεσα σ’αυτους που έχουν «πετύχει» και σ’αυτους που ”απέτυχαν”, αντιπροσωπεύονται όλα τα είδη, παλιών και νέων, πεπειραμένων και πρωτόπειρων, σκληρών και μαλακών, άγριων και ευγενών, χαρισματικών και καλόβουλων, υπερήφανων και βέβηλων, καλών και κακών ομιλητών και τυχαίων.
Μερικοί αφιερώνονται στη δουλειά τους περισσότερο από ότι άλλοι, αλλά μόνο το να είσαι αφιερωμένος δεν αρκεί.
Μερικοί επίσης είναι εξυπνότεροι από άλλους. Η εξυπνάδα όμως μόνη της δεν φτάνει.
Όλοι θέλουν να κερδίζουν αλλά κάποιος το θέλει περισσότερο από αλλους.Το να επιζητάς τη νίκη, δεν είναι επαρκές σε κάθε γεγονός.
Ακόμη και όταν νικάς δεν είναι συχνά αρκετό.
Αυτοί που χάνουν, πολλές φορές απολύονται, αλλά απολύονται επίσης και οι νικητές.
Ο προπονητής είναι ανοιχτός στο να κρίνεται δημοσίως τόσο κατά τη διάρκεια της μέρας αλλά και της νύχτας, επί έξι, εφτά ή οκτώ μήνες το χρόνο.
Από αυτούς που μπορεί να έχουν τα προσόντα ή και να μη τα έχουν για να τον κρίνουν.
Απο προπονητές της κερκίδας, του καναπέ ή και του πληκτρολογίου πλέον.
Κάθε νίκη όπως και κάθε ήττα έχει καταγράφει ανεξίτηλα στον τύπο, ή έχει λεχθεί στον «αέρα» και κάποια στιγμή προστίθεται σ’αυτο που ήδη είναι και που κάνει το πίνακα των ρεκόρ.
Ο προπονητής δεν έχει μέρος που μπορεί να ”κρυφτεί”. Δεν έχει τη δυνατότητα να αφήσει τη δουλειά να κυλήσει μόνη της για λίγο ή να κάνει κακή δουλειά και να υποθέτει ότι κανείς δε θα το προσέξει, όπως πολλοί από άλλους ανθρώπους που κάνουν άλλες δουλειές.
Είναι αδύνατο να ικανοποιήσει τους πάντες. Σπανίως δε μπορεί να ικανοποιήσει τους πολλούς. Σπανίως επίσης ικανοποιεί ακόμη και τον εαυτό του.
Αν νικήσει μια φορά, πρέπει να νικήσει και την επόμενη.
Οι προπονητές σχεδιάζουν τις νίκες, υποφέρουν τις ήττες, αντέχουν τη κριτική τόσο εκ των έσω, όσο και απ’εξω.
Παραμελούν τις οικογένειες τους, ταξιδεύουν ατελείωτα και ζουν μόνοι κάτω από το φως της δημοσιότητας περιτριγυρισμένοι από άλλους.
Το επάγγελμα τους μπορεί να είναι το χειρότερο και που χωρίς λόγο μονίμως απαιτεί. Δεν είναι σίγουρο και είναι γεμάτο από πιέσεις που δεν υποχωρούν.
Γιατί ασχολούνται μ’αυτο?
Γιατί το κάνουν?
Τους βλέπουμε όταν προσλαμβάνονται να επευφημούνται ως ιδιοφυίες στις τελετές της παρουσιάσεως τους καθώς και στις συνεντεύξεις τύπου. Τους έχουμε δει επίσης να απολύονται με χαρακτηρισμούς όπως <τρελός>, <ανίκανος> ή <άσχετος>.
Διερωτώμαι λοιπόν γι’αυτους.
Τους έχουμε δει ως θριαμβευτές στις νίκες και ταπεινωμένους από τις ήττες. Άλλοτε τους περιβάλουμε με συμπάθεια και άλλοτε τους αντιμετωπίζουμε με απαξίωση.
Έχουμε δει μερικούς να έχουν δοθεί σχεδόν ολοκληρωτικά στη δουλεία τους σε σημείο που να έχουν καταβληθεί σωματικά και ψυχικά από αυτήν.
Είναι στ’αλήθεια ένα επάγγελμα πολύ σκληρό.
Ένα επάγγελμα που άλλοτε μπορεί να πληρώνει καλά και άλλοτε όχι αλλά ούτε αυτό φαίνεται να είναι το βασικό που τους κάνει να ασχοληθούν μαζί του.
Οφείλουμε λοιπόν να αρχίσουμε να τους θαυμάζουμε, να τους πιστώνουμε για την αγάπη και το πάθος τους γι’αυτο που κάνουν και να ελπίζουμε ότι κάποια μέρα, ο κόσμος θα μάθει να τους καταλαβαίνει, γιατί ο <προπονητής μπάσκετ> είναι ένα πολύ σημαντικό αλλά και συνάμα δύσκολο κομμάτι του παιχνιδιού αυτού, που τόσες επιτυχίες και συγκινήσεις μας χαρίζει τόσο σε σωματειακό, όσο και σε εθνικό επίπεδο.
πηγή : http://www.coachyiannaras.com/
