Λίγο η δουλειά, λίγο η «τρέλα» με το μπάσκετ και η μανία μου να προσπαθώ να παρακολουθώ (και φυσικά να μαθαίνω και να εμπλουτίζω τις γνώσεις μου) όσα περισσότερα μπορώ, έφεραν στην προσοχή μου κάτι που συμβαίνει συχνά και με «ξένισε» λίγο είναι αλήθεια.
Βλέπω πολλές σελίδες Ακαδημιών στα social media και γενικά μου αρέσει να παρατηρώ τις δραστηριότητές τους και κάποιες εκδηλώσεις τους. Πάντα μαθαίνουμε κάτι, άλλωστε! Κι έχει ενδιαφέρον η συγκεκριμένη διαδικασία.
Εκείνο που δεν μου αρέσει καθόλου είναι η «επίδειξη» των αποτελεσμάτων (νικών δηλαδή) και ειδικά όταν το σκορ είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα (κάτι σκορ 70-23 π.χ.) ή το να ποστάρουν πόντους των παιδιών.
Μπορεί να είμαι υπερβολικός. Ισως κάνω λάθος αλλά προσωπικά δεν το θεωρώ σωστό ούτε και παιδαγωγικό να προβάλλονται τα ταμπλό με το σκορ (ειδικά όταν βλέπω κάτι σκορ 102-35 μου ανεβαίνει η πίεση) όταν μιλάμε για αγώνες παιδιών 10-11 ετών! Ούτε βέβαια να διαβάζουν τους πόντους τους γιατί σίγουρα κάποιος συγγενής, φίλος μεγαλύτερος θα τους δει και θα το κάνει θέμα.
Το πρώτο με το σκορ δεν μπορώ να το καταλάβω. Μπήκε για να αποδειχτεί ότι οι συγκεκριμένες Ακαδημίες είναι εκπληκτικές και ισοπεδώνουν τους αντιπάλους; Μπήκε για να χαίρονται μεταξύ τους; Μπήκε για να κοροϊδέψουν τον αντίπαλο; Αν και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει σκορ σε αγώνα παιδιών αυτής της ηλικίας…
Πάμε και στους πόντους. Πιθανότατα έτσι αναπτύσσεται ένας εσωτερικός ανταγωνισμός για το ποιος θα βάλει τους περισσότερους πόντους. Το γεγονός ότι «ποστάρεται δημόσια» η επίδοση κάθε μικρού αθλητή, από μόνο του πιθανότατα να δημιουργήσει λανθασμένες σκέψεις στο μυαλό που ακόμα δεν έχει ωριμάσει. Και ομολογουμένως κάτι τέτοιο θα δώσειεντελώς αντίθεση κατεύθυνση απ’ αυτή που είναι ο σκοπός.
Σ’ αυτή την ηλικία τα παιδιά παίζουν. Μαθαίνουν να κινούνται σωστά στο πλαίσιο μιας ομάδας. Να είναι συνεργάσιμοι καικαλοί συμπαίκτες. Να βοηθούν τον συναθλητή τους και όλοι μαζί την ομάδα. Να διδάσκονται τα βασικά του αθλήματος. Και φυσικά να σέβονται τον αντίπαλο.
Από τα παραπάνω παραδείγματα που έθεσα δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο που να αναδεικνύει τα ιδανικά και τους σκοπούς που ανέφερα πριν! Μήπως λοιπόν γονείς, προπονητές, παράγοντες να το ξανασκεφτούν;
Και κάτι τελευταίο: Τα ίδια νεύρα μου προκαλεί η «υπερέκθεση» των αποτελεσμάτων Παίδων κι Εφήβων. Γιατί οδηγούν σε άλλες κατευθύνσεις και τα παιδιά και τους γονείς. Αν στα 15-16 έχουν τέτοια υπερέκθεση και γράφει ας πούμε το σάιτ της ΚΑΕ γι’ αυτά και για το αποτέλεσμά τους, στα 21 τι θα ζητήσουν; Τον Στεφ Κάρινα τους σκουπίσει τα παπούτσια; Για όλα υπάρχει μια σειρά κι ένα μέτρο.
