Αγαπητοί φίλοι γονείς,
να μη κοιτάτε αν παίζουν ή πόσο παίζουν τα παιδιά σας,
αλλά πόσο τα σέβονται, τους μιλάνε,
τα παροτρύνουν,
τα βελτιώνουν σαν χαρακτήρες,
γενικότερα ασχολούνται μαζί τους,
οι προπονητές – δάσκαλοι τους.
Το πρώτο (το πόσο παίζουν) αφορά το σήμερα,
το δεύτερο (ομιλία – παρότρυνση – σεβασμός) αφορά το αύριο.
Έτσι να τους κρίνεται..
Η προσπάθεια να μπει στην ομάδα,
να συμμετέχει στο παρεάκι,
να κάνει αληθινές φιλίες, είναι πολύ πιο σημαντικά απ’ το αν θα παίξει μπάσκετ.
Όλο το κόλπο είναι να μείνει στο γήπεδο, να γλυτώσει τα αδιέξοδα της καθημερινότητας, να φύγει με προορισμό απ’ το σπίτι,
όλα αυτά εξαλείφονται και γλυτώνεις σαν γονέας μια και καλή,
με <τη γλυκιά τρέλα> του ερασιτεχνικού αθλητισμού.
Κι ένα τελευταίο..
ο προπονητής στη ζωή του παιδιού σου είναι περαστικός,
καλός ή κακός θα φύγει, εσύ όμως θα μείνεις.
Η λάθος κρίση σου στο σήμερα, ίσως αποβεί μοιραία για το μέλλον του παιδιού σου δηλαδή στο αύριο
και το αύριο δεν συγχωρεί τα λάθη..
τιμωρεί αμείλικτα τους αδύναμους <χαϊδεμένους> κρίκους.
Προσοχή το σήμερα προδιαγράφει το προορισμό μας.
Καλή τύχη στα παιδιά σας.
” Basketball is life ” Διονύσης Γκιουλέας.
