Σε ένα εξαιρετικό βίντεο, ο Kevin Love μιλά για την κατάθλιψη, για την τρομακτική εμπειρία της κρίσης πανικού, για την σημασία του να μπορείς να μιλήσεις και να μοιραστείς το πρόβλημά σου, αλλά και για την ανάγκη της κοινωνίας μας να εξαλείψει πλέον το στίγμα και τις ταμπέλες που φορτώνει σε εκείνους που υποφέρουν.
Δώστε 5 λεπτά από το χρόνο σας, λόγια που αξίζει να ακούσουμε όλοι.
Μία συγκλονιστική ιστορία μοιράστηκε ο Kevin Love στην ThePlayersTribune.com, μία ιστορία που συνέβη πριν από λίγους μήνες. Στις 5 Νοεμβρίου, για την ακρίβεια, στην αναμέτρηση των Cleveland Cavaliers με τους Atlanta Hawks, όταν ο έμπειρος power forward έζησε μία από τις πιο δύσκολες εμπειρίες της ζωής του. Σε εκείνο το ματς υπέστη κρίση πανικού, η οποία τον βοήθησε να δει με περισσότερο σεβασμό και προσοχή το ζήτημα της πνευματικής υγείας.
Ακολουθεί αυτούσιο μέρος του κειμένου του Kevin Love:
“Ήρθε από το πουθενά, δεν το είχα νιώσει ποτέ ξανά. Δεν γνώριζα καν πως υπάρχουν. Ήταν όμως αληθινό, σαν ένα σπασμένο χέρι ή ένα διάστρεμμα. Από εκείνη την ημέρα, άλλαξα τρόπο σκέψεις γύρω από την πνευματική υγεία. Ήταν η 5η Νοεμβρίου, δύο μήνες μετά τα 29α γενέθλιά μου. Παίζαμε εντός έδρας απέναντι στους Hawks, δίναμε τον δέκατο αγώνα της σεζόν. Είχα πίεση για ζητήματα στην οικογένειά μου, δεν κοιμόμουν καλά, ενώ στο παρκέ είχαμε ρεκόρ 4-5 και όλο το βάρος έπεφτε σε εμένα.
Από το τζάμπολ κιόλας κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Έμεινα από δυνάμεις μετά τις πρώτες κατοχές. Ήταν περίεργο. Έπαιξα 15 λεπτά στο πρώτο μέρος, έβαλα ένα καλάθι και δύο βολές. Μετά το ημίχρονο έγιναν όλα. Ο coach Lue κάλεσε timeout στην τρίτη περίοδο και όταν πήγα στον πάγκο, ένιωσα την καρδιά μου να τρέχει περισσότερο απ’ όσο συνήθως. Δεν μ,πορούσα να πάρω ανάσα, είναι δύσκολο να το περιγράψω, όμως όλα γύριζαν, λες και το μυαλό μου προσπαθούσε να βγει από το κεφάλι μου. Ένιωθα τον αέρα βαρύ, το στόμα μου στέγνωσε. Θυμάμαι έναν από τους assistant coaches να φωνάζει για μία άμυνα, τον κοίταξα αλλά δεν καταλάβαινα τι έλεγε. Σε εκείνο το σημείο τα έχασα. Όταν προσπάθησα να σηκωθώ, ήξερε ότι δεν μπορούσα να μπω ξανά στο ματς. Δεν μπορούσα από πλευράς φυσικής κατάστασης.
Ο coach Lue ήρθε και νομίζω πως κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Του είπα κάτι σαν “θα επιστρέψω” και έτρεξα στα αποδυτήρια. Πήγαινα από το ένα δωμάτιο στο άλλο, λες και έψαχνα κάτι που δεν μπορούσα να βρω. Ευχόμουν να σταματήσει η καρδιά μου να τρέχει τόσο γρήγορα. Ένιωσα πως το σώμα μου προσπαθούσε να μου πει “θα πεθάνεις”. Ξάπλωσα στο πάτωμα του γυμναστηρίου, προσπαθούσα να βρω αέρα για να αναπνεύσω. Μετά όλα θόλωσαν. Κάποιος από τους Cavaliers με πήγε στο νοσοκομείο, όπου έκανα μία σειρά από εξετάσεις. Όλα ήταν καλά, ένιωσα ανακούφιση, θυμάμαι όμως να φεύγω από το νοσοκομείο και να λέω “τι στο διάολο συνέβη”;
Γύρισα δύο μέρες μετά για τον αγώνα με τους Bucks, κερδίσαμε και έβαλα 32. Θυμάμαι την ανακούφισή μου για την επιστροφή στο παρκέ. Ήταν μια στιγμή που μου άνοιξε τα μάτια. Ήταν ένα νέο έδαφος για εμένα, όμως δεν μπορούσα να θάψω ό,τι έγινε. Οι Cavaliers με βοήθησαν να βρω έναν θεραπευτή και κλείσαμε ένα ραντεβού. Ήμουν ο άνθρωπος που έλεγε ότι δεν θα δει ποτέ έναν τέτοιο θεραπευτή. Πήγα στο πρώτο ραντεβού σκεπτικός, με το ένα πόδι έξω από την πόρτα, όμως με εξέπληξε. Το μπάσκετ για μία φορά δεν ήταν το κύριο θέμα της συζήτησης. Πίστευε ότι δεν έφταιγε το ΝΒΑ για ό,τι έγινε. Μιλήσαμε για πράγματα εκτός μπάσκετ και συνειδητοποίησα πόσα πράγματα έρχονταν από φάσεις της ζωής που δεν μπορείς να φανταστείς μέχρι να τις κοιτάξεις. Είναι εύκολο να νομίζουμε ότι ξέρουμε τους εαυτούς μας, όμως υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να ανακαλύψουμε.
Κάποια στιγμή μιλήσαμε για την γιαγιά μου. Μεγάλωσα μαζί της, έμενε μαζί μας, ήταν σαν γονιός για εμένα, τον αδελφό και την αδελφή μου. Μια φορά της έδωσα ένα ζευγάρι παπούτσια Nike και ήταν τόσο ενθουσιασμένη, που με πήρε πολλές φορές για να με ευχαριστήσει. Όταν μπήκα στο ΝΒΑ, είχε αρχίσει να μεγαλώνει και δεν την έβλεπα όσο παλιά. Στην έκτη σεζόν μου με τους Timberwolves, είχε σχεδιάσει να με επισκεφθεί στην Minnesota. Το βράδυ πριν το ταξίδι της, όμως, μπήκε στο νοσοκομείο με ένα πρόβλημα στις αρτηρίες. Ακύρωσε το ταξίδι της, η κατάσταση χειροτέρεψε και έπεσε σε κώμα. Λίγες μέρες μετά, έφυγε… Ήμουν συντετριμμένος για καιρό, όμως δεν το είχα συζητήσει ποτέ. Το συζητήσαμε και είδα πόσο πόνο μου προκαλούσε. Αυτό που με πονούσε περισσότερο ήταν ότι δεν την αποχαιρέτησα. Δεν είχα την ευκαιρία να την θρηνήσω, ένιωθα απαίσια για το γεγονός ότι δεν είχαμε καλύτερη επαφή τα τελευταία χρόνια. Τελικά όλα αυτά τα έκρυψα γιατί έπρεπε να αφοσιωθώ στο μπάσκετ.
Ακόμα μου λείπει και ακόμη θρηνώ με κάποιον τρόπο, όμως ήθελα να μοιραστώ την ιστορία για να δείξω πόσο πολύ μου άνοιξε τα μάτια. Για 29 χρόνια, το απέφευγα. Τώρα προσπαθώ να είμαι αληθινός με τον εαυτό μου, να είμαι καλός με τους ανθρώπους στην ζωή μου. Όλοι περνάμε κάτι που δεν μπορεί ο κόσμος να δει“.
Πηγη :sport24 ,ball don’t lie
