Αν θέλεις να φτιάξεις μια ΟΜΑΔΑ πρέπει να έχεις παίκτες που είναι έτοιμοι να θυσιάσουν το ΕΓΩ τους , τον χρόνο τους και τα στατιστικά τους , την παιδική τους ηλικία , για την ομαδική προσπάθεια και θέληση για την νίκη … Να βοηθήσουν είτε παίξουν 1 λεπτό , είτε παίξουν 40 λεπτά , είτε ακόμα και αν δεν παίξουν καθόλου … Ο καθένας έχει ένα ρόλο σε μια ομάδα και είναι απαραίτητος για να λειτουργήσει μια «μηχανή» … Είναι δύσκολο να δεχθεί κάποιος τον ρόλο του βοηθητικού γιατί όλοι θέλουν αυτόν που έχει την μεγαλύτερη προβολή … Και όμως ο πιο σημαντικός ρόλος σε μια ομάδα είναι ο πρώτος … αυτός που κάνει την βρώμικη δουλειά και δεν αναγνωρίζεται από κανέναν … αυτός που θα συμπληρώσει στην προπόνηση για να είμαστε 10 και να κάνουμε διπλό … αυτός που είναι εκεί κάθε φορά παρά την απογοήτευση της μη συμμετοχής όσο θα ήθελε και δεν τα παρατάει και συνεχίζει να βοηθάει τους συμπαίκτες του και να βελτιώνει τον εαυτό του με διάθεση και όρεξη να πετύχουν ΟΛΟΙ μαζί τον ΙΔΙΟ ΚΟΙΝΟ στόχο…
Είναι πολύ εύκολο να βρεις ένα παιδί ταλαντούχο που θα είναι πρωταγωνιστής … Το δύσκολο είναι να βρεις αυτούς που θα θυσιαστούν για τους άλλους …
Σε όλα αυτά υπάρχει και ο παράγοντας που λέγεται μάνατζερ ή γονέας … Αυτός που από το συμφέρον ή την υπερβολική αγάπη δεν μπορεί να δει αντικειμενικά την εικόνα του παιδιού και θα φουσκώσει τα μυαλά του , θα ενθαρρύνει την απογοήτευση του , κατηγορώντας πάντα τον προπονητή και θα τον οδηγήσει να τα παρατήσει εύκολα ή να βρει την εύκολη δικαιολογία ότι για όλα φταίνε οι άλλοι εκτός από αυτόν … Πόσα παιδιά έχουν σταματήσει άραγε για αυτό το λόγο …
Πόσα παιδιά άλλαξαν ομάδα και ομάδα και ξανά ομάδα και στο τέλος τα παράτησαν γιατί πάντα το πρόβλημα ήταν άλλοι … Πόσα παιδιά έγιναν ενήλικοι και είπαν ότι αν είχα μυαλό και άκουγα όταν μου τα έλεγαν θα είχα παίξει μπάσκετ σε οποιοδήποτε επίπεδο … Πόσοι είπαν ότι αν κάνω παιδιά δεν θα κάνω αυτό που μου έκαναν οι γονείς μου και κάνουν στην τελική ακριβώς το ίδιο …
ΚΑΝΕΝΑΣ προπονητής δεν θέλει να έχει στον πάγκο έναν παίκτη που μπορεί να βοηθήσει … Και ΚΑΝΕΝΑΣ προπονητής δεν θέλει να χάνει … Σχεδόν πάντα , γιατί απόλυτο δεν είναι τίποτα στην ζωή , το πρόβλημα είναι η νοοτροπία και η συμπεριφορά του αθλητή και αυτών που είναι στο περιβάλλον του … Δυστυχώς πλέον οι γονείς είναι υπέρ προστατευτικοί και έχουν κάνει μαλθακά τα παιδιά τους … Δεν τα προετοιμάζουν έτσι σωστά για τις δυσκολίες που θα συναντήσουν … Γιατί κανείς δεν θα σου στρώσει κόκκινο χαλί για να πετύχεις … Η αποτυχία είναι μέσα στην ζωή … Και θα αποτύχεις και θα χάσεις … ξανά και ξανά και ξανά … Αν δεν μάθεις να την διαχειρίζεσαι όμως και να συνεχίσεις να προσπαθείς και να προσπαθείς με τον σωστό τρόπο χωρίς να επαναλαμβάνεις τα λάθη σου … τότε δεν θα τα καταφέρεις ποτέ … Ως πότε θα έχεις τους γονείς να σε υποστηρίζουν … να σε συντηρούν … να σε δικαιολογούν … να σε φροντίζουν …
Είμαστε εδώ για να δημιουργούμε αθλητές , πρωταθλητές αλλά πάνω απo όλα ανθρώπους σωστούς και έτοιμους για την κοινωνία … Οποίος δεν το βλέπει αυτό τότε απλά βλέπει το δέντρο και όχι το δάσος …
Με αγάπη προς όλους …»
( ΓΚΡΕΓΚ ΠΟΠΟΒΙΤΣ )
