Ο Παρμενίδης το 500 π.Χ. είπε «δώσε μου τη δύναμη να παράγω πυρετό και θα θεραπεύσω όλες τις ασθένειες». Σε όρους μπάσκετ, «δώσε μου μια ομάδα που οι παίκτες της μπορούν να παίξουν χωρίς την μπάλα και θα σου δώσω έναν πρωταθλητή». Ο Ολυμπιακός παράγει παιχνίδι χωρίς την μπάλα, κινείται με εξαιρετικό ρυθμό στο μισό γήπεδο και φαίνεται ότι ακόμα και όταν υπερφορτώνουν την «μπογιά» η μπάλα πηγαίνει στον προκαθορισμένο παίκτη για να σκοράρει. Ο Παναθηναϊκός από την άλλη, δεν μπορεί να παράγει «πυρετό» και είναι προς το παρόν θύμα μίας ανίατης ασθένειας. Αυτής που καταβάλει μία ομάδα όταν δεν έχει ένα «μοναδικό» επιθετικό όσο και αμυντικό στυλ παιχνιδιού. Σε αυτή την ανάλυση, θα χρησιμοποιήσω ένα απόφθεγμα που χαρακτηρίζει την κάθε ομάδα του αυτή τη στιγμή, αφού πιστεύω ότι λαμπρά μυαλά του παρελθόντος και φανατικοί λάτρεις του παιχνιδιού και της ανθρώπινης φύσης, τα έχουν πει όλα.
«Κάθε εποχή είναι ένα ταξίδι. Κάθε ταξίδι είναι μια ζωή»
– Mike Krzyzewski
Ο Ολυμπιακός έχει ξεκινήσει αυτό το «ταξίδι» ως μια σπουδαία ομάδα με τον ίδιο προπονητή ήδη εδώ και τρία συναπτά έτη και έναν πυρήνα παικτών που απέδειξαν ότι είναι «φτιαγμένοι» από ένα ιδιαίτερο «μίγμα» και μπορούν να είναι και ηγέτες και ακόλουθοι. Δεν υπάρχουν πολλά να πούμε για το παιχνίδι αφού στατιστικά ο Ολυμπιακός κυριάρχησε σε όλες τις βασικές στατιστικές κατηγορίες καθώς και στα δευτερεύοντα στατιστικά όπου η ομάδα σκόραρε περισσότερους πόντους από αλλαγές και περισσότερους πόντους από δεύτερες ευκαιρίες. Ωστόσο, το πραγματικό μέτρο της μεγάλης ευελιξίας και της ευελιξίας ήταν ότι ο Ολυμπιακός ισοφάρισε την ταχύτητα της Άλμπα και σημείωσε τα τους ίδιους πόντους αιφνιδιασμού.
Στην τακτική, η απλότητα των υπέροχων plays χωρίς πολλές ντρίμπλες, η εξαιρετική κίνηση χωρίς την μπάλα από τους Βεζένκοφ και Παπανικολάου, με τον τελευταίο να είναι για άλλη μια φορά ο άνθρωπος που εκτελεί, οργανώνει την άμυνα, κλέβει μπάλες, αλλά κυρίως –σε ρόλο «point-forward»– ένας πασέρ που ενσαρκώνει τον αλτρουισμό. Ο Βεζένκοφ με double-double, έδειξε για άλλη μια φορά την ικανότητά του να τελειώνει και να σκοράρει, όντας πραγματικός εκπρόσωπος της «σχολής» της «οικονομίας της ντρίμπλας».
Μια ιδιαίτερη συνεισφορά από τον Walkup με 15 πόντους και 10 assist και τον Canaan με 4 assist που φρόντισαν αυτό το παιχνίδι να μην έχει επιστροφή για τη φιλόδοξη Άλμπα Βερολίνου. Το σκοράρισμα του Ολυμπιακού λέει όλη την ιστορία του παιχνιδιού αφού οι φόργουορντ πέτυχαν 44 πόντους, οι γκαρντ 27 και οι πάουερ φόργουορντ και σέντερ 20. Ο Ολυμπιακός σίγουρα παράγει μια ισορροπία που επιτρέπει πολύ μικρό χρόνο διακοπής στο σκοράρισμα (downtime) και κάνει τη δουλειά του προπονητή ένα ευχάριστο έργο.
Για το άμεσο και το κοντινό μέλλον, το στοίχημα για τον Ολυμπιακό είναι να διαφυλάξει και να διατηρήσει τη νικηφόρα στάση ενός πρωταθλητή μέχρι το τέλος. Αυτό θα καρποφορήσει μόνο αν η ομάδα είναι σε θέση να ξεπεράσει τις μειονεκτήματά της που γίνονται εμφανή όταν αντιμετωπίζει ομάδες που δεν είναι “matchup”αμυντικά. Ο χρόνος και τα παιχνίδια θα δείξουν αν η πιο βελτιωμένη και ισορροπημένη ομάδα της φετινής Ευρωλίγκας αντέξει τις προκλήσεις και είναι σε θέση να παραδώσει ένα ακόμη «αληθινό» μπασκετικό τρόπαιο.
«Να είσαι ονειροπόλος. Αν δεν ξέρεις να ονειρεύεσαι, είσαι νεκρός»
– Jim Valvano
Το παραπάνω γνωμικό είναι ένα απαραίτητο «αγαθό» για τον ΠΑΟ που μετά από μια σύντομη περίοδο φιλοδοξίας, άρχισε να μοιάζει και να λειτουργεί περισσότερο σαν μια νεκρή ομάδα κάποιων διογκωμένων εγώ παρά μια ομάδα αποφασισμένων ατόμων έτοιμων να επιτύχουν στόχους πέρα και πάνω από τις προσδοκίες.
Τακτικά, ο ΠΑΟ εξακολουθεί να αναζητά ταυτότητα, προσθέτοντας νέους παίκτες που αυξάνουν το βάρος της συνεργασίας καθώς και την αποτελεσματικότητα της συνέργειας, σε μια ήδη προβληματική άμυνα. Σε αυτό το παιχνίδι, τα προαναφερθέντα προβλήματα σε στιγμές δημιούργησαν δυσκολίες στην deny–downs, αδυναμία να είναι επιθετικότητας στις αμυντικές προσπάθειες της ομάδας, κάνοντας τη στρατηγική της «παγίδας» στα pickνα φαίνεται άσκοπη, καθώς και μία αποκάλυψαν επιθετική ανικανότητα, η οποία με τη σειρά της δεν επέτρεψε στον ΠΑΟ να βρει λύσεις απέναντι στην άμυνα της Βαλένθια που άλλαζε από matchup ζώνη σε man to man.
Η άμυνα της Βαλένθια από την άλλη πλευρά στους Μπέικον και Γουίλιαμς, έμοιαζε εξίσου επιθετική και αποδείχθηκε αρκετή για να εκμηδενίσει τον επιθετικό τους ρυθμό. Οι παίκτες του ΠΑΟ για άλλη μια φορά έδειξαν ότι δεν καταλαβαίνουν την έννοια της «ιδιοκτησίας μπάλας»(ball ownership). Αν και οι κύριες στατιστικές κατηγορίες «μοιράστηκαν», η Βαλένθια είχε 68% σε σουτ δύο πόντων που δείχνει την ικανότητα της να σκοράρει ευκολότερους πόντους και το ποσοστό του 40% στα σουτ τριών πόντων καλύτερο του ΠΑΟ αφού κατά καιρούς η Valenciaσούταρε χωρίς άμυνα. Ωστόσο, στις δευτερεύουσες στατιστικές κατηγορίες η Βαλένθια επικράτησε του ΠΑΟ με 14-5, σημειώνοντας 11 πόντους από fast–break και 19 πόντους από λάθη του Παναθηναϊκού.
Ο Παναθηναϊκός απαιτεί χρόνο για να αφομοιώσει τους νέους παίκτες στην ομάδα, κάτι που φοβάμαι ότι αυτή τη φορά είναι μια «πολυτέλεια» που δεν έχει. Εκτός, αν χτίζει για το επόμενο έτος. Ακόμα κι έτσι, είναι δύσκολο να χτίσεις μια φιλοσοφία όταν αμυντικά χρειάζεσαι παγίδες που δεν λειτουργούν για διάφορους λόγους και επιθετικά η βάση της επίθεσης είναι είτε man to man παιχνίδι, είτε high picks and figure–eight actions που δεν έχουν συγχρονισμό και οδηγούν σε υπερφόρτωση ή σε κακές αποστάσεις. Προσθέτοντας στο παζλ ένα εξαιρετικά αμφισβητήσιμο inside game, οδηγούμαστε σε ένα «στρατηγικό αίνιγμα» που πιθανότατα μόνο οι άνθρωποι της ομάδας γνωρίζουν την απάντηση. Ελπίζω πραγματικά να κάνω λάθος.
Ένα γενικό σχόλιο σχετικά με το συναρπαστικό Final Eight της φετινής Ευρωλίγκας είναι ότι αν η Παρτιζάν καταφέρει να πάρει την 6η ή 5η θέση, ετοιμαστείτε για εκπλήξεις.
