Γειά σε όλους. Με λένε Ρομπέρτο, είμαι προπονητής σε παιδική ομάδα και την προηγούμενη βδομάδα με χτύπησε ένας γονέας.
Ζω στον μπασκετικό κόσμο από τότε που ήμουν πέντε χρονών. Πάντα πήγαινα να δω τους αγώνες του πατέρα μου, παθιαζόμουν και το συντομότερο δυνατό δοκίμασα σε παιδική ομάδα και συνέχισα σε μεγαλύτερες ηλικίες. Μια μέρα ωστόσο, εξαιτίας του αδερφού μου, οκτώ χρόνια μικρότερος, ήρθα πιο κοντά στο παιδικό μπάσκετ, αυτή τη φορά ως εκπαιδευτής, ακολουθώντας τον και μένοντας στο γυμναστήριο με τον προπονητή του. Μου άρεσε να είμαι με παιδιά, οπότε αποφάσισα να κρεμάσω τα παπούτσια μου στην ηλικία των 25, σπούδασα για να γίνω εκπαιδευτής και τώρα είμαι στην πέμπτη μου χρονιά ως προπονητής. Κάθε μέρα κοιτάζω την ώρα που θα τελειώσω τη δουλειά και θα βάλω τα παιδιά στο γυμναστήριο. Πότε δεν ήμουν καλός παίκτης, αλλά πάντα αγαπούσα αυτό το σπορ και η ιδέα του να περάσω αυτό το πάθος και στα νέα παιδιά ήταν ο λόγος που με έσπρωξε να διαλέξω αυτό το μονοπάτι. Το να προπονώ παιδιά μου δίνει ευχαρίστηση σε όλες τις στιγμές, είτε στην προπόνηση είτε στους αγώνες. Το να τα βλέπεις να τρέχουν και να διασκεδάζουν είναι φάρμακο για τη ζωή, το να τα βλέπεις να βελτιώνονται και να κάνουν κάτι σωστά μου δίνουν απαράμιλλη χαρά.
Δυστυχώς, το γήπεδο γίνεται ένας χώρος όπου για μια ώρα δεν υπάρχουν κανόνες. Μου συνέβη Σάββατο απόγευμα. Κάποιοι από τους γονείς της ομάδας μου άρχισαν να βρίζουν τον διαιτητή. Θυμόμουν ότι είναι από τους πιο άπειρους. Στα παιδικά πρωταθλήματα, ως κανονισμός, οι ίδιοι οι εκπαιδευτές διαιτητεύουν τους αγώνες και το Σάββατο ήταν ένας συνάδελφος μου. Έπρεπε εγώ από τον πάγκο να τους επαναφέρω στην τάξη. Ένας από αυτούς όμως το πήρε στραβά και στο τέλος του αγώνα μπήκε στα αποδυτήρια, ένα μέρος που ο γονέας δεν θα έπρεπε να μπαίνει. Το άτομο αυτό, μπροστά στη μισή ομάδα πρώτα είπε ‘θέλω να σου πω κάτι’ και μου επιτέθηκε με πολλαπλές γροθιές. Απέκτησα μια σπασμένη μύτη και ένα πανέμορφο μπλε μάτι.
Αυτό που με πείραξε περισσότερο είναι ότι για μια στιγμή σκέφτηκα ότι δεν θα ξαναπατούσα ποτέ στο γυμναστήριο. Ότι θα σταματούσα το μπάσκετ. Αλλά όταν σηκώθηκα και είδα τα τρομαγμένα βλέμματα των παιδιών, είδα στα μάτια τους ότι ήθελαν να με βοηθήσουν. Δεν μπορούσα να τα προδώσω. Για αυτά είμαι εκπαιδευτής, δάσκαλος, οδηγός στο ταξίδι τους σε αυτό το πανέμορφο άθλημα. Προέχει ό,τι κάνουμε κάθε βδομάδα στο γήπεδο. Έχουμε χτίσει μια εξαιρετική σχέση και δεν τους αξίζει να τους εγκαταλείψω χωρίς να φταίνε. Γιατί μου έχουν δώσει μόνο ευχαρίστηση. Την Τρίτη ήμουν πάλι μαζί τους και τους καθησύχασα (με είχαν πάρει όλοι τηλέφωνο) και τότε κάναμε προπόνηση, όλοι μαζί, σαν μια καλή ομάδα. Γιατί είμαστε καλή ομάδα και τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει το πάθος μας και τη δύναμη μας.
Ένα από τα παιδιά που με αγκάλιασε πιο σφιχτά από όλους ήταν το παιδί αυτουνού που μου επιτέθηκε. Ο πατέρας του πήρε τηλέφωνο και ζήτησε συγγνώμη. Ήμουν ευχαριστημένος, ελπίζω να κατάλαβε την βαρύτητα αυτού που έκανε. Αλλά το παράπονο παραμένει. Και αν για το παιδί το γήπεδο θα είναι πάντα ανοιχτό, ο πατέρας δεν θα έρθει ξανά για πολύ καιρό. Ο σεβασμός για τους ρόλους είναι ένα βασικό στοιχείο της ζωής. Αυτός ο πατέρας δεν πόνεσε εμένα. Πόνεσε τον γιο του.”
(Roberto Gullo Guali, via La Giornata Tipo)
Πηγή: Thebasketbook
