Είναι γνωστό πως στον αθλητισμό όπως και στη ζωή όταν κάτι συμβαίνει παραπάνω από μια φορές παύει να αποτελεί σύμπτωση.
Από τον κανόνα αυτό λοιπόν δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση η δική μας ομάδα και συγκεκριμένα το ανδρικό μας τμήμα το οποίο από την αρχή της τρέχουσας χρονιάς παλεύει με νύχια και με δόντια να δημιουργήσει ευνοϊκές για αυτό συνθήκες στις αναμετρήσεις του κι ενώ αρχικά το καταφέρνει με πολύ κόπο προοδευτικά και σε ένα διάστημα λίγων μόλις λεπτών χύνει την καρδάρα με το γάλα λόγω κάποιων αιτιών τις οποίες πολλές φορές έχουμε αναφέρει και επισημάνει μη μπορώντας ωστόσο μέχρι και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές να βρούμε τη λύση στο σχεδόν μόνιμο πρόβλημα που ταλανίζει την ομάδα.
Η συγκεκριμένη παθογένεια έκανε δυστυχώς την εμφάνιση της και κατά τη διάρκεια της χθεσινής πλέον εκτός έδρας αγωνιστικής μας υποχρέωσης κόντρα στον Αριστοτέλη Σταυρού όπου ενώ δεν ξεκινήσαμε καλά όντας στην πρώτη περίοδο πίσω στο σκορ με 13-8 και (18-12) στο τέλος του δεκαλέπτου αντίστοιχα παρόλα αυτά μπορέσαμε να ανακάμψουμε και θα τολμήσω να αναφέρω ότι φέραμε το παιχνίδι 100% στα δικά μας μέτρα άρα και στο ρυθμό που αν μη τι άλλο μας βόλευε.
Το 18-12 λοιπόν της εναρκτήριας περιόδου μετατράπηκε σχετικά εύκολα σε 18-17 με ένα μικρό σερί από πλευράς μας το οποίο σημαδεύτηκε κι από καλές άμυνες που τόνωσαν ακόμη περισσότερο την αυτοπεποίθηση μας. Από εκεί και πέρα οι δύο ομάδες συμβάδιζαν για αρκετή ώρα στο σκορ σε μια ισορροπημένη μάχη η οποία έφτασε μέχρι και το 30-30 λίγο πριν τη λήξη του ημιχρόνου τότε που δε μπορέσαμε να διαχειριστούμε όπως θα έπρεπε την άμυνα μας και δώσαμε έτσι την ευκαιρία στον αντίπαλο με τρία κυριολεκτικά τσάμπα ομαδικά φάουλ να βρει κάποιους εύκολους και χρήσιμους για αυτόν πόντους από τη γραμμή των βολών οδηγώντας με τον τρόπο αυτό την αναμέτρηση στο απόλυτα ρευστό (35-31) της ανάπαυλας.
Και εκεί που όλοι ανεξαιρέτως πιστεύαμε πως τα πάντα είναι ανοιχτά ενόψει του αμφίρροπου όπως τουλάχιστον φαινόταν ότι θα είναι δευτέρου μέρους ήρθε η απόδοση της ίδιας της ομάδας ώστε να μας διαψεύσει παντελώς.
Ένα σύνολο που στα 6 πρώτα λεπτά της τρίτης περιόδου συμπεριφερόταν στο παρκέ σαν να μην είχε βγει από τα αποδυτήρια δίνοντας στη γηπεδούχο ομάδα δικαιώματα που μέχρι εκείνη τη στιγμή σε καμία περίπτωση δεν άξιζε.
Για να γίνει απολύτως κατανοητό αυτό το οποίο ανέφερα παραπάνω φτάνει να τονιστεί πως η διαφορά μέσα από τη γενικευμένη νωθρότητα που εμφανίσαμε άγγιξε το -23 για εμάς λίγο μετά τα μισά του τρίτου δεκαλέπτου 58-35 κάτι που αυτόματα σημαίνει ότι ουσιαστικά μόνοι μας μέσω των επιλογών μας επιτρέψαμε στην ομάδα του Αριστοτέλη να τρέξει ένα επιμέρους 23-4 που είναι από μόνο του σαφέστατα τεράστιο πλεονέκτημα και παρακαταθήκη για τα δεδομένα ενός τέτοιου αγώνα. Εντέλει το τρίτο δεκάλεπτο έκλεισε στο (61-45) με την ομάδα μας να μειώνει κάπως, αλλά να έχει ακόμα μπροστά της την πρόκληση να ανέβει ένα βουνό.
Στην τέταρτη και τελευταία περίοδο λοιπόν οι Αμπελόκηποι μην έχοντας να χάσουν κάτι αποφάσισαν να τα παίξουν όλα για όλα κατεβάζοντας το παιχνίδι στο -8 63-55 κι ενώ απέμεναν κάτι λιγότερο από 7 λεπτά για τη λήξη του αγώνα. Ωστόσο λίγο η κούραση από την υπερπροσπάθεια για ανατροπή, λίγο το ιδιαίτερα βαρύ σκορ που είχε διαμορφωθεί και αποτελούσε εμπόδιο για την οποιαδήποτε προσπάθεια μας να επιστρέψουμε εκ νέου στο παιχνίδι.
Τελικώς το σαραντάλεπτο έληξε με το σκορ στο (80-66) σε ένα παιχνίδι όπου είναι κάτι παραπάνω από εμφανές το γεγονός ότι μας επηρέασε η κακή μας αμυντική λειτουργία.
