Άνθης Αλέξανδρος, Υπ. Ακαδημιών South BC Αλίμου
«Οι προπονητές της Fulham προσδιόρισαν την απειλή, καθόρισαν τις τακτικές ακολουθίες και υπαγόρευσαν τον ρυθμό, τον οποιο ανέμεναν να αγωνιστεί η ομάδα τους. Ήταν ένα δύσκολο ευρωπαϊκό τουρνουά, με την συμμετοχή της Paris Saint-Germain, της Monaco, της Inter Milan, της Bayern Munich, της Anderlecht και της Feyenoord, αλλά το αποτέλεσμα κρίνεται θετικό. “
Με αυτή την παράγραφο ξεκινάει το 2ο κεφάλαιο ενός άκρως ενδιαφέροντος βιβλίου με τίτλο “Χωρίς Πείνα στον Παράδεισο: Οι Παίκτες. Το Ταξίδι. Το Όνειρο” του παγκοσμίου φήμης Άγγλου αθλητικογράφου Michael Calvin, το οποίο πραγματεύεται το μοντέλο ακαδημιών ποδοσφαίρου της Αγγλίας.
Το κείμενο συνεχίζει : “Ο σχεδιασμός της απόδοσης τους ήταν άψογος, ο επαγγελματισμός τους θαυμάσιος. Ένα συστατικό που έλειπε, η δέουσα οπτική, με την οποία τους εφοδίασαν οι ιθύνοντες κατά τον έλεγχο δωματίων την πρώτη νύχτα μακριά στη Γαλλία. Δύο από τους παίκτες έχουν ένα αρκουδάκι στο μαξιλάρι τους. Ένα τρίτο κοιμόταν σε μια πάνα. “
«Σε τελική ανάλυση, ήταν μόλις 9 ετών!»
Είναι ένας ατέρμονος αγώνας των ενηλίκων προς τον βυθό, για να κάνουμε περισσότερα, σε μικρότερες ηλικίες, όλα στο όνομα της «προετοιμασίας των μικρών αθλητών για το επόμενο επίπεδο». Δυστυχώς όμως, προσπαθώντας να τα «προετοιμάσουμε για το επόμενο επίπεδο», συχνά απλώς αναπαράγουμε το σωματικό, γνωστικό και ψυχολογικό φορτίο που αντιμετωπίζουν οι ενήλικες σε αυτό το επίπεδο. Και ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό – Τα παιδιά δεν είναι μικροί ενήλικες!
Εξετάζοντας την διάσταση της ηθικής πίσω από την διαχείριση των παιδιών ως επαγγελματίες – ενήλικες, το ακόλουθο κείμενο ξεχωρίζει δημιουργώντας έντονα συναισθήματα.
Dr. Richard Bailey καθηγητής Φυσικής Αγωγής , μέλος του Διεθνούς Συμβουλίου Επιστήμης Αθλητισμού και Φυσικής Αγωγής, στη Γερμανία:
«Είναι απολύτως βέβαιο, ωστόσο, ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των «ταλαντούχων» παικτών καταλήγουν να εγκαταλείπονται από το σύστημα. Στην πραγματικότητα, σχεδόν όλοι τους. Είναι επίσης σαφές, νομίζω, ότι οι διαδικασίες που χρησιμοποιούνται για τον προσδιορισμό των παιδιών ως ταλαντούχων είναι εξαιρετικά αμφισβητήσιμες, συχνά μπερδεύουν την πρώιμη ωρίμανση και τη σωματική διάπλαση με πιθανή ικανότητα. Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι πολλά μικρά παιδιά στρατολογούνται από ομάδες με την ψεύτικη υπόσχεση της δόξας και του πρωταθλητισμού. Παρ ‘όλα αυτά, μεγάλος αριθμός παιδιών ακολουθεί την στρατολόγηση των “υπερ-ομάδων”, συχνά με τη συγκατάθεση των υπερβολικά πρόθυμων γονέων, ενώ αποθαρρύνονται από το να παίξουν άλλα αθλήματα, αφιερώνουν τεράστιες ποσότητες χρόνου και ενέργειας στην προπόνηση τους από μικρή ηλικία, ενδεχομένως εις βάρος της εκπαίδευσης, της υγείας και της κοινωνικής τους ανάπτυξης. Εδώ υπεισέρχονται τα ηθικά ζητήματα. “
Ο John Ο Sullivan, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, προπονητής μικρών ηλικιών, συγγραφέας και πρωτοστάτης του κινήματος changingthegame παραθέτει μία ενδιαφέρουσα ιστορία αφύπνισης.
“Παρακολουθώντας πρόσφατα ένα βίντεο της NASA, επιστήμονες και μηχανικοί με ενθουσιασμό γιόρτασαν την προσεδάφιση του σκάφους στον πλανήτη Άρη. Αυτή ήταν μια επένδυση πολλών δεκαετιών, πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, με τεράστιες συνέπειες σε περίπτωση αποτυχίας. Και αναρωτήθηκα, σε αυτούς τους επιστήμονες όταν ήταν μικροί, τους αγρίεψε ο καθηγητής μαθηματικών της τρίτης τάξης, τους φόβισε για να μάθουν τους πίνακες πολλαπλασιασμού τους, γιατί κάποια μέρα μπορεί να είναι ένας από τους 0,01% που θα συμμετέχουν σε αποστολή της NASA για προσεδάφιση σε άλλο πλανήτη.
Φυσικά και όχι. Κάθισαν σε παιδικά θρανία και έκαναν μαθήματα και δραστηριότητες κατάλληλες για την ηλικία τους σε κατάλληλο περιβάλλον για να χτίσουν τα θεμέλια για την εκμάθηση προηγμένων μαθηματικών δεξιοτήτων αργότερα και να αναπτύξουν μια αγάπη για τα μαθηματικά και την επιστήμη που τελικά τους οδήγησε στη NASA.”
Όσοι βρισκόμαστε μέσα στον αθλητισμό οφείλουμε να προσέξουμε ! Δεν αναπτύσσουμε πρωταθλητές αναγκάζοντάς τους να εγκαταλείψουν την παιδική τους ηλικία. Τα παιδιά θα είναι 10 χρονών μόνο μία φορά στη ζωή τους και ανεξάρτητα από τις ικανότητες και την προοπτική τους, η ωριμότητα, το μυαλό και οι ανάγκες τους εφάπτονται με την ηλικία τους.
Παρά τις αλλεπάλληλες συνειδητοποιήσεις, δυστυχώς όλο και πιο συχνά συναντάμε φαινομενα όπως τα ακόλουθα:
- Τα παιδιά προπονούνται σε περιβάλλοντα με επίκεντρο τις ανάγκες των ενηλίκων.
- Ο ανταγωνισμός, το κυνήγι της νίκης και οι συνεπακόλουθες στρατηγικές πρωτοστατούν σε λάθος ηλικίες.
- Το Πανελλήνιο scouting εντεκάχρονων και δωδεκάχρονων «ταλαντούχων» παιδιών και η απόρριψη των «μη ταλαντούχων» παρά τις ισχυρές πλέον αποδείξεις ότι τα μοντέλα αναγνώρισης ταλέντων πρέπει να επαναπροσδιοριστούν, υφίσταται σταθερά.
Ήρθε η ώρα να σταθούμε απέναντι στην πρακτική αντιμετώπισης των παιδιών ως μικρούς επαγγελματίες – ενήλικες, εάν πραγματικά ενδιαφερόμαστε για τη σωματική, συναισθηματική, ψυχολογική και προσωπική τους ανάπτυξη.
Πρέπει περισσότερο από ποτέ να αποκτήσουμε ένα κοινό πλαίσιο, μία κοινή κουλτούρα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, την οποία θα μοιράζονται γονείς, προπονητές, αθλητές και παράγοντες και θα προστατεύει το μέλλον των παιδιών μας.
Τα επιστημονικά εργαλεία είναι διαθέσιμα, ενώ πλέον γνωρίζουμε τα οφέλη της εφαρμογής τους μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Αυτό που απομένει είναι η βούληση…
