Απάντηση στον προπονητή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, έστειλε η Ελβετία, για τα όσα διαδραματίστηκαν στην μεταξύ τους αναμέτρηση.
Αναλυτικά:
«Επειδή πρέπει κάποιος, κάποτε, να κάνει την αρχή. Επειδή το μπάσκετ είναι το άθλημα που αγαπάμε. Επειδή είναι το άθλημα που υπηρετούμε και δε δεχόμαστε να μας υπηρετεί. Επειδή η κατηφόρα αρκετά τράβηξε και κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει. Έστω κι από την Γ2. Έστω και από παίκτες που δεν είναι επαγγελματίες. Έστω και από παίκτες που αφήνουν τις οικογένειές τους για να πάνε μετά τις δουλειές τους να παίξουν το αγαπημένο τους άθλημα, ξοδεύοντας χρόνο και χρήμα για αυτό που αγαπούν.
Εμείς, στην Ελβετία 2005, αποφασίσαμε να φύγουμε από το γήπεδο, από έναν αγώνα που ήθελε μόλις 2,21″ για να τελειώσει. Σ έναν αγώνα που οι περισσότερες πιθανότητες εκείνη τη στιγμή ήταν να τον χάσουμε. Φύγαμε, επειδή τα αθλητικά μας δελτία αναφέρουν αθλητές καλαθοσφαίρισης και όχι πυγμαχίας. Επειδή η προπόνηση μας περιλαμβάνει σκριν, πάσες, σουτ, άλματα, αλλά όχι κροσέ και απερκατ. Επειδή μάθαμε ότι στο μπάσκετ υπάρχει το φάουλ, αλλά όχι το νοκντάουν. Επειδή νομίζαμε, προφανώς λανθασμένα, ότι ένας αγώνας μπάσκετ γίνεται με θεατές και όχι αστυνομικούς που καλούνται από τους διαιτητές του ίδιου του αγώνα για να εξασφαλίσουν την σωματική μας ακεραιότητα.
Πολλοί θα θεωρήσουν και ίσως και η ίδια η διοργανώτρια αρχή ότι φύγαμε επειδή χάναμε. Φύγαμε, όμως, ενώ ξέραμε ότι φλερτάρουμε όχι με μια απλή ήττα, που άλλωστε είναι κι αυτή στο πρόγραμμα του ευ αγωνίζεσθαι, αλλά στην ουσία με δυο ήττες (μηδενισμός). Προτιμήσαμε όμως να μηδενίσουμε τους βαθμούς που θα παίρναμε από έναν αγώνα, παρά να μηδενίσουμε την ηθική μας, την αγάπη μας για το άθλημα και την αξιοπρέπεια μας.
Είμαστε στη διάθεσή της ΕΚΑΣΘ προκειμένου να κρίνει την πράξη μας. Είτε με το γράμμα των “κανονισμών”, είτε με την κοινή λογική και την ηθική και την αθλητική δεοντολογία. Για να είμαστε όμως ειλικρινείς, λίγο μας ενδιαφέρει η απόφαση της διοργανώτριας αρχής. Κυρίως μας ενδιαφέρει να δικαιωθούμε στη συνείδηση των υγιώς σκεπτόμενων ομάδων ή φίλων του μπάσκετ και να μην δεχθεί ποτέ ξανά κανείς να παίζει πυγμαχία σ έναν αγώνα μπάσκετ».
