Ένας μεγάλος προπονητής, ο πρώτος μαύρος που κέρδισε τον τίτλο του NCAA, μπασκετικός πατέρας -και όχι μόνο- του Πάτρικ Γιούιν και του Άλεν Άιβερσον (αλλά και των Αλόνζο Μούρνινγκ-Ντικέμπε Μουτόμπο), που πολέμησε τον ρατσισμό και έγινε διάσημος και για τις ήττες του, ο Τζον Τόμπσον, “έφυγε” απ’ τη ζωή.
Τρεις θάνατοι σε δυο 24ωρα βάρυναν πολύ την ατμόσφαιρα στο αμερικανικό μπάσκετ. Ο Λιουτ Όλσον, από τους κορυφαίους προπονητές του κολεγιακού μπάσκετ, “έφυγε” χτυπημένος από τον καρκίνο στα 85, την ημέρα που ο Κλιφ Ρόμπινσον, μόλις 54, “έφυγε” από εγκεφαλική αιμορραγία, κάνοντας τους πάντες να θυμούνται με μελαγχολία τη μεγάλη ομάδα των Μπλέιζερς στη δεκαετία του ’90. Λίγες ώρες αργότερα, μια εμβληματική μορφή του σπορ, ένας εκ των κορυφαίων προπονητών στην ιστορία του NCAA, αποχαιρετούσε τον μάταιο τούτο κόσμο. Ο Τζον Τόμπσον, όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του, πέθανε σε ηλικία 78 ετών
Στην εποχή της κοινωνικής έκρηξης, της μάχης με τον συστημικό ρατσισμό, ο πανύψηλος μαύρος κόουτς, ο πρώτος που κέρδισε τίτλο στο NCAA με το Τζορτζτάουν, “έφευγε” από τη ζωή, έχοντας δώσει πολλά χρόνια τις δικές του μάχες, υπερασπιζόμενος τις αρχές του, μέχρι… παρεξηγήσεως. Ένας δάσκαλος του μπάσκετ, που χάρισε στο ΝΒΑ τρεις τεράστιους σέντερ (Πάτρικ Γιούιν, Αλόνζο Μούρνινγκ και Ντικέμπε Μουτόμπο) κι έναν γκαρντ που όμοιό του δεν ξανάδαμε ποτέ. Τον λένε Άλεν Άιβερσον.
Ένας άνθρωπος που -όπως είπε χαριτολογώντας όταν μπήκε στο Hall of Fame ότι- θα μείνει στην ιστορία περισσότερο γνωστός για το τι έχασε, παρά γι’ αυτά που κέρδισε. Δεν είχε και πολύ άδικο, αν αναλογιστεί κανείς ότι η λαμπρή καριέρα του σημαδεύτηκε από 3 μεγάλες ήττες. Οι δυο στους τελικούς του ’82 (με το Νορθ Καρολάινα να παίρνει τη νίκη χάρη στο τελευταίο σουτ του Μάικλ Τζόρνταν και τη λάθος πάσα των Χόγιας στην τελευταία επίθεση) και του ’85 (στη μεγάλη έκπληξη εκείνης της χρονιάς με το τέλειο παιχνίδι του αουτσάιντερ Βιλανόβα) και η 3η το 1988 στη Σεούλ, όταν οι Αμερικανοί έχασαν στον ημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων, στην πρώτη συνάντηση με τους Σοβιετικούς σε ολυμπιακό τουρνουά μετά το 1976.
Ο “Μπιγκ Τζον” ήταν ένας αδύνατος νεαρός, μόλις ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ. Όταν του είπαν ότι είναι προτιμότερο να πασάρει από το να πηγαίνει προς το καλάθι, πείσμωσε τόσο πολύ, που μέσα σε έναν χρόνο έγινε… άλλος άνθρωπος και άλλος παίκτης στη γυμνασιακή ομάδα “Αρχιεπίσκοπος Κάρολ”. Η μητέρα του επέμενε πάρει ρωμαιοκαθολική μόρφωση. Εξαιρετική ήταν κι η πορεία του στο Κολέγιο του Πρόβιντενς, με το οποίο εμφανίστηκε στο Final Four του 1963 (το πρώτο στην ιστορία της ομάδας).
Η φυσιολογική εξέλιξή του ήταν να γίνει ΝΒΑερ και μάλιστα δυο φορές πρωταθλητής (1964, 1965), όταν φορούσε τη φανέλα των Μπόστον Σέλτικς και παίζοντας όσο καθόταν στον πάγκο ο βασικός σέντερ των “πρασίνων”, ο θρύλος Μπιλ Ράσελ Ο 86χρονος Ράσελ, ο 11 φορές πρωταθλητής με τους Σέλτικς, θυμήθηκε τον καλό φίλο και συμπαίκτη του στη Βοστώνη και άνθρωπο, όπως έγραψε, που επηρέασε τη ζωή πάρα πολλών άλλων, μέσω του Τζορτζτάουν.
