Αμυντικός ρολίστας ή τελικά ο πρωταγωνιστής και ηγέτης της ομάδας;
Έχετε παρατηρήσει κάποιους παίκτες που δεν παίζουν καθόλου άμυνα,
τρώνε για πλάκα καλάθι και στη συνέχεια κάνουν γρήγορα το άουτ για να φύγουν μπροστά να σκοράρουν;
Ε! Ακριβώς το αντίθετο..
Φράσεις – σκέψεις του αθλητή αυτού.
α.Θέλω να πιάσω τον καλύτερο επιθετικό της αντίπαλης ομάδας
για να τον σβήσω.
β.Δε θα με περάσει κανείς με τίποτα.
γ.Αυτός ο παίκτης δε θα ακουμπήσει τη μπάλα.
δ.Κυλάει η μπάλα βουτάω πρώτος, ψηλά η μπάλα πηδάω πρώτος.
ε.Box out… block out όλοι τώρα.
στ.Εγώ τη μπάλα.. εγώ τελευταίος.
Άραγε χρειάζεται ταλέντο για να παίξει κάποιος άμυνα, να κατευθύνει αμυντικά τους συμπαίκτες του ή μεγάλη καρδιά κι αμυντικό εγωισμό;
Άραγε έχει την αναγνώριση που του αρμόζει μέσα στην ομάδα ;
Οι δήθεν μεγάλοι παικταράδες πολλές φορές
βγάζουν εγωισμό απέναντι στο συμπαίκτη, ενίοτε στον διαιτητή ακόμα και στον προπονητή τους,
τη λένε διαρκώς σε όλους και ζητούν συνεχώς τη μπάλα στα χέρια τους,
μια διαρκή αμφισβήτηση των πάντων αλλά..
μη κουραστούν όταν παίζουν άμυνα.
Εγώ όμως δήθεν μεγάλε παίκτη θέλω να βγάζεις εγωισμό,
απέναντι στον προσωπικό σου αντίπαλο,
εκεί σε θέλω.. παίξε άμυνα..
μη φας εύκολο καλάθι.
Δε μπορείς να ζητάς χωρίς να δίνεις.
Άραγε πόσοι και ποιοι παίκτες είναι διατεθειμένοι να παίξουν πραγματική άμυνα;
Να μείνουν χαμηλά στην αμυντική στάση και με γρήγορο πλάγιο γλίστρημα να κλείσουν όλους τους διαδρόμους στον επιτιθέμενο.
Να μη πάρει μπάλα ο προσωπικό τους αντίπαλος στη μία πάσα απόσταση.
Να βγουν γρήγορα από μπροστά στο low post
Nα βάλουν το κορμί τους σωστά στη διείσδυση από το κέντρο
Να τσεκάρουν με το σώμα τους τα περάσματα των αντιπάλων στα σκριν.
Να κάνουν box out και block out πριν πηδήξουν για ριμπάουντ.
Να βάλουν το σώμα τους πάνω στον αντίπαλο, να σπρώξουν, να χτυπήσουν,
να πέσουν κάτω,
να κυλήσουν στο παρκέ ή στο τσιμέντο.
Πόσοι και ποιοι είναι αυτοί;
Διαπιστώνουμε τελικά ότι είναι ελάχιστοι, δυσεύρετοι, ίσως και ανύπαρκτοι σε πολλές ομάδες.
“ΕΧΟΥΜΕ ΓΕΜΙΣΕΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΠΟ ΔΗΘΕΝ.”
O Michael Jordan γιατί δε μπορεί να συγκριθεί άραγε με κανένα άλλον παίκτη,
μήπως γιατί είχε και τρομερό αμυντικό εγωισμό;
Άραγε ήταν εύκολο να τον περάσεις στα πόδια;
O Δημήτρης Διαμαντίδης που στήριξε τη τεράστια καριέρα του όλα αυτά τα χρόνια;
Μήπως σε όσες ομάδες αγωνίστηκε έπαιζε άμυνα για δύο;
Μήπως όλα αυτά τα χρόνια στην Εθνική και τον Παναθηναϊκό θυσιαζόταν για τους άλλους;
Μήπως διακρινόταν για τον αλτρουισμό.. την αυταπάρνηση.. για την αυτοθυσία.. και τον απίστευτο αμυντικό εγωισμό του ακόμα και σε θεωρητικά σίγουρα καλάθια ;
“Ο Διαμαντίδης είναι η προσωποποίηση του περάσματος από αμυντικό ρολίστα σε μεγάλο πρωταγωνιστή και ηγέτη μίας ομάδος.”
Φίλε προπονητή,
δώσε την αξία που αρμόζει στον παίκτη προσπάθεια για την ομάδα,
στον αθλητή με αμυντικό εγωισμό,
στον ΑΘΛΗΤΗ ΘΥΣΙΑ,
μη χαϊδολογάς διαρκώς τον επιθετικό του 30% και αν..
επειδή τη παίρνει και την πετάει,
δε θα κερδίσεις τίποτα, εξάλλου τις πιο πολλές φορές σ’ έχει και γραμμένο
και μια ερώτηση – απάντηση για τα νέα παιδιά.
Μήπως αυτό το ρόλο μπορούν να τον κάνουν όλοι;
Αρκεί όμως να το θέλουν πραγματικά.
”Basketball is life ” – Διονύσης Γκιουλέας
