Στις 25 Μαΐου του 1992, μια μέρα σαν κι αυτή, φεύγει από τη ζωή ο Danny Biasone. Ιδρυτής και πρώτος ιδιοκτήτης των Syracuse Nationals, ομάδα που πλέον γνωρίζουμε ως Philadelphia Sixers, ο Biasone ήταν ένας πραγματικός εραστής του αθλήματος, παρά το γεγονός ότι ποτέ στη ζωή του δεν έπαιξε μπάσκετ. Γεννημένος το 1909 στη μικρή πόλη Miglianico της Ιταλίας, ακολούθησε τους μετανάστες γονείς του στην Αμερική και έπαιξε μεγαλώνοντας football στο high school, πριν τελικά μπει στον επιχειρηματικό κόσμο ανοίγοντας ένα εστιατόριο το 1936. 5 χρόνια αργότερα, το 1941, ο Biasone άνοιξε μια αίθουσα bowling, επιχείρηση που κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Η σημαντικότερη προσφορά του στο άθλημα είναι φυσικά η υιοθέτηση από το NBA του χρονομέτρου των 24 δευτερολέπτων. Στα πρώτα χρόνια της Λίγκας, χρονόμετρο για την κατοχή δεν υπήρχε και οι ομάδες κατέφευγαν συχνά στο να κρατούν την μπάλα και να καθυστερούν το παιχνίδι, όταν ήταν μπροστά στο σκορ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι περισσότεροι αγώνες να κρίνονται σε πολύ χαμηλά σκορ, κάτι που έκανε τον κόσμο να χάνει σιγά σιγά το ενδιαφέρον του. Ενδεικτικότερο όλων, το ματς του 1950 μεταξύ των Fort Wayne Pistons και των Minneapolis Lakers. Σε μια προσπάθεια να εκμηδενίσουν την παρουσία του πρώτου superstar της Λίγκας, George Mikan, οι Pistons ουσιαστικά βάζουν το ματς για ύπνο, αρνούμενοι σε μεγάλα διαστήματα του παιχνιδιού να εκδηλώσουν επίθεση, ειδικά όσο ήταν μπροστά στο σκορ. Το ματς τελειώνει με νίκη των Pistons με 19-18, με τους θεατές να αποδοκιμάζουν και τους παράγοντες να βρίσκονται σε απόγνωση. Η Λίγκα ήταν σε αδιέξοδο, και έμοιαζε να οδεύει προς τη λήθη.
Μπορεί ο Biasone να μην ήταν ο πρώτος που σκέφτηκε το χρονόμετρο της κατοχής, ήταν όμως αυτός που συνέλαβε και πρότεινε ως χρόνο κατοχής τα 24 δευτερόλεπτα, μαζί με τον συνεργάτη του και General Manager των Nationals, Leo Ferris. Οι δύο άνδρες κατέληξαν σε αυτόν τον χρόνο μέσα από παρατήρηση και καταγραφή αγώνων με «κανονικό» ρυθμό και ροή. Μέτρησαν πως οι αγώνες αυτοί είχαν συνήθως περίπου 120 σουτ από τις δύο ομάδες. Διαίρεσαν λοιπόν τα 2.880 δευτερόλεπτα ενός αγώνα με το 120, και αποφάσισαν ότι ένα σουτ κάθε 24 δευτερόλεπτα ήταν ο μαγικός αριθμός. Ο Biasone χρειάστηκε 3 χρόνια για να πείσει το NBA να εισάγει το χρονόμετρο κατοχής. Όταν τελικά τα κατάφερε, το 1954, έγινε ο άνθρωπος που έσωσε τη Λίγκα.
Παρά το γεγονός πως ήταν ο κύριος υπεύθυνος για την καινοτομία που έβαλε και πάλι σε τροχιά τη Λίγκα και επανέφερε το ενδιαφέρον του κοινού για το προϊόν, ο Biasone δεν έτυχε της αναγνώρισης που άξιζε, τουλάχιστον όχι όσο ήταν εν ζωή. Λίγο καιρό πριν αφήσει αυτόν τον κόσμο, ο άλλοτε Ιδιοκτήτης των Nationals έλεγε: «Δεν μπήκα στον χώρο του Αθλητισμού για να κάνω λεφτά ή να κερδίσω βραβεία. Για μένα ήταν απλά διασκέδαση. Περνούσα πάντα υπέροχα, και νιώθω ακόμα το ίδιο. Δεν χρειάζομαι καμιά τιμητική πλακέτα».
Ο Biasone ήταν υποψήφιος να εισαχθεί στο Hall of Fame κάθε χρόνο από το 1975 μέχρι και το 1979. Σε καμιά από αυτές τις περιπτώσεις δεν συγκέντρωσε τις απαιτούμενες ψήφους. Ο εκπρόσωπος του Hall of Fame, Robin Deutsch, σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, είχε δηλώσει πως «Το HOF αναγνωρίζει τον ρόλο του Daniel Biasone στην αναμόρφωση του επαγγελματικού μπάσκετ. Υπάρχει σε προθήκηένα από τα πρώτα χρονόμετρα, η φωτογραφία του Biasone και υπόμνημα που εξιστορεί την εισαγωγή του χρονομέτρου και την εμπλοκή του Daniel Biasone».
Παρηγοριά στον άρρωστο. Ελάχιστοι συμφωνούσαν πως μια προθήκη, μια φωτογραφία και μερικά λόγια ήταν αρκετά για έναν άνθρωπο που ουσιαστικά έσωσε τη Λίγκα. Στο βιβλίο του με τίτλο «Profiles of the Game: Really Good Stories from the Sports Pages», ο Seth Levenstein αναφέρει την άποψη του τεράστιου Dolph Schayes για τη συμβολή και το έργο του Biasone: «Το παιχνίδι χρειαζόταν βοήθεια. Χωρίς το χρονόμετρο, πήγαινε καρφί για τα σκουπίδια. Οι ομάδες έπαιρναν κεφάλι στο σκορ και μετά απλά καθυστερούσαν και κρατούσαν την μπάλα για 8, 9 λεπτά, μέχρι να τους κάνουν φάουλ. Και από κει και πέρα είχαμε απλά μια παρέλαση στις βολές. Χωρίς αμφιβολία, ήταν η σημαντικότερη αλλαγή που έγινε ποτέ στο παιχνίδι. Το μπάσκετ σήμερα είναι χτισμένο γύρω από τους superstars του αθλήματος, τα εξαιρετικά χαρίσματα των οποίων απολαμβάνουμε λόγω του χρόνου κατοχής. Πολύ καλύτερο θέαμα από μια συνεχή καθυστέρηση του παιχνιδιού».
Ο Daniel Biasone έφυγε από τη ζωή το 1992, σε ηλικία 83 ετών, χτυπημένος από καρκίνο του ήπατος. Τελικά, το 2000, 8 χρόνια μετά τον θάνατό του, εισήχθη τιμητικά στο Hall of Fame για την προσφορά του στο άθλημα του μπάσκετ. Too little, too late. Παρεμπιπτόντως, έναν χρόνο μετά τον Biasone έφυγε από τη ζωή και ο Leo Ferris, για τον οποίο η αναγνώριση από το Hall of Fame ακόμα να έρθει.Για τον ίδιο τον Biasone, πάντως, ίσως αυτό που είχε μεγαλύτερη σημασία και αξία από την αδιαφορία του HOF, ήταν η αγάπη και αναγνώριση στο πρόσωπό του από τις εμβληματικές μορφές του παιχνιδιού που υπηρέτησε για δεκαετίες ολόκληρες. Αυτός που τον εκτίμησε περισσότερο από όλους, ήταν ο θρυλικός Maurice Podoloff, ο πρώτος Κομισάριος της Λίγκας, το όνομα του οποίου φέρει ακόμα και σήμερα το βραβείο του MVP. «Η υιοθέτηση του χρονομέτρου των 24 δευτερολέπτων ήταν η μεγαλύτερη απόφαση στην Ιστορία του NBA, και ο Danny Biasone ο σημαντικότερος άνθρωπος στη Λίγκα. Αν δεν είχαμε βάλει στο παιχνίδι το χρονόμετρο κατοχής, η Λίγκα δεν θα άντεχε ούτε 5 χρόνια», έλεγε ο Podoloff, που απέδιδε μάλιστα στον Biasone έναν άκρως τιμητικό τίτλο: αυτόν του «Προστάτη Αγίου του NBA»…
Πηγη : www.balldontlie.gr
