Οι πρώτες ματιές της σελίδας στη φετινή “πονεμένη” offseason

491

Πηγή: Fundamentals

Επιτέλους λίγη δράση μετά τη βίαιη διακοπή των πάντων μετά την πανδημία, που ξέσπασε και κατέπληξε ολόκληρη την υφήλιο. Πολλά πρωταθλήματα διακόπηκαν οριστικά, άλλα επέστρεψαν με μεγάλες συγκινήσεις και άλλα έπονται με τεράστιο ενδιαφέρον. Οι περισσότεροι πιστεύαμε, πως όλο αυτό θα ήταν κάτι αποκαρδιωτικό και ανασταλτικό, όμως τελικά το μπάσκετ κέρδισε και πάλι και η ιστορία έγραψε μερικές ακόμα σπουδαίες σελίδες. Πάμε να δούμε μερικές περιπτώσεις, που αξίζουν αναφοράς και φυσικά να κάνουμε τις δικές μας εκτιμήσεις για όσα φαίνεται να “έρχονται” σε μια γιγαντιαία ανάρτηση-δείγμα της δίψας μας όλον αυτόν τον καιρό της στέρησης!

Είναι ο άνθρωπός της, τέλος!

Με σπουδαία ψυχικά αποθέματα και ούσα εξαιρετικά διαβασμένη, η Baskonia στη νέα επιστροφή του Dusko Ivanovic επέστρεψε στην κορυφή της ισπανικής λίγκας 10 ακριβώς χρόνια μετά το τελευταίο της πρωτάθλημα, με τον ίδιο άνθρωπο και πάλι στον πάγκο και απέναντι στον ίδιο αντίπαλο, την Barcelona. Και αν η Barca τότε έπαιζε ως πρωταθλήτρια Ευρώπης και “σκουπίστηκε”, για να χαρίσει ένα πρωτάθλημα ως γλυκό αποχαιρετισμό στον Tiago Splitter, φέτος οι Καταλανοί φάνταζαν και πάλι ως ένα εκ των μεγάλων φαβορί για τη μεγάλη κούπα και η ήττα τους στο πρωτάθλημα -αν και φέτος ήταν ένας μονός τελικός και όχι σειρά αγώνων- έφερε την ίδια μεγάλη έκπληξη, όπως τότε, και οι Βάσκοι αποχαιρέτησαν και πάλι με τίτλο ένα ακόμα μεγαλοπρεπέστατο δημιούργημά τους, τον Tornike Shengelia, που όπως όλα δείχνουν θα συνεχίσει στην CSKA.
O Dusko Ivanovic, γνωστός για την ανεπάρκειά του, όταν τα παιχνίδια κρίνονται στις τελευταίες κατοχές, έδειξε μοναδική ψυχραιμία και αποφασιστικότητα, χτυπώντας την ομάδα του Svetislav Pesic, εκεί που πονούσε. Τα κοντά σχήματα δυσκόλεψαν ιδιαίτερα την Barca και ο προπονητής της επέλεξε σε όλο τον αγώνα να υποτιμήσει τον εξαιρετικό σε αυτά τα Playoffs, Luca Vildoza, μη στέλνοντας πάνω του τον καλύτερο αμυντικό του, Adam Hanga. Στην τελευταία φάση του αγώνα ο Kyle Kuric ίσως να φέρει ευθύνη για το ότι κόλλησε πάνω στον Vildoza ακατανόητα στενά, με το hard cut του Αργεντίνου να δίνει σε συνδυασμό με την ωραία πάσα του Polonara το καλάθι της νίκης και κατ’ επέκτασιν και του τίτλου.
Η επόμενη μέρα θα βρει εκ νέου τον Dusko Ivanovic στον πάγκο των Βάσκων, με την παραδοσιακή νοοτροπία, που διακατέχει τον συγκεκριμένο σύλλογο. Τα μεγάλα χαρτιά φεύγουν, για να γεμίσουν τα ταμεία και να διαφημίσουν τον οργανισμό και νέα πρόσωπα εντάσσονται σε αυτόν, προκειμένου να κάνουν το μεγάλο άλμα στην καριέρα τους. Ο Luca Vildoza αναμένεται του χρόνου να είναι ένας παίκτης must watch, ενώ παιδιά όπως ο Fall,  Henry και ο Polonara ετοιμάζονται για αυξημένο χρόνο και αρμοδιότητες.
Πολλά μπράβο σε όλους!

Ο “δάσκαλος” και οι μαθητές του στον θρόνο!

Όπως επίσης πολλά μπράβο αξίζουν στον Aito Reneses και την πανέμορφη ομάδα, που δημιουργούσε με υπομονή και αγάπη όλα αυτά τα χρόνια και παρουσίασε φέτος στο ανώτατο επίπεδο. Η ALBA κέρδισε πανάξια τον τίτλο του πρωταθλητή στην BBL και δικαιολόγησε περίτρανα την είσοδό της στη EuroLeague του 2020-’21. Όλοι όσοι συμμετείχαν σε αυτή την ομάδα φέτος βγήκαν κερδισμένοι κι εμείς γίναμε μάρτυρες μιας εξαιρετικής ομάδας, που μπορούσε με την πίστη στο πλάνο της να σκοτώσει οποιονδήποτε οπουδήποτε. Απόλυτα δικαιολογημένα τα φώτα έπεσαν πάνω σε πολλούς παίκτες της, όπως ο Landry N’Noko, που ανακοινώθηκε την επόμενη της φιέστας από τον Ερυθρό Αστέρα, ο Martin Hermannsson, τον οποίο γλυκοκοιτάζει ο Παναθηναϊκός και όχι μόνο και φυσικά οι Luke Sikma και Rokas Giedraitis, που έχουν συγκεντρώσει τα περισσότερα βλέμματα και πολιορκούνται από χοντρά πορτοφόλια. Η ταχύτητα στην ανάπτυξη και εκτέλεση, η πίεση σε όλο το γήπεδο, οι ταχύτατοι ρυθμοί και το εξαιρετικό passing game της ALBA καθήλωσαν φέτος όλη την Ευρώπη και άπαντες περιμένουμε την επόμενη μέρα και τους νέους πρωταγωνιστές σε μια ομάδα, που δουλεύει με πρόγραμμα και ετοιμάζει με τρομερή συνέπεια την επόμενη μέρα. Makai Mason, Jonas Mattisseck, Tim Schneider, Johannes Thiemann και αρκετοί ακόμα είναι τα παιδιά, που περιμένουν τη υπομονετικά τη σειρά τους στη δεξαμενή παικτών του “δάσκαλου” Aito Reneses.

Τα πρώτα αρώματα του μίγματος του Έκτορα έχουν αρχίσει να εκδηλώνονται

Στην Ιταλία και στο Μιλάνο ο Ettore Messina έχει ξεκινήσει εδώ και πολλές μέρες ιδιαίτερα δυναμικά το χτίσιμο της νέας Armani, που επιτέλους θα μπορεί να πρωταγωνιστεί στο κορυφαίο επίπεδο. Οι κινήσεις της ομάδας αξιολογούνται ως πολύ καλές, κατ’ εμέ πάντα. Ο παικταράς μεν, γυάλινος δε, Nemanja Nedovic θα αντικατασταθεί από τον Malcolm Delaney, που θα σχηματίσει ένα εξαιρετικό δίδυμο στην περιφέρεια με τον Sergio Rodriguez, ενώ οι δυο τους μαζί με τον Kyle Hines θα ποτίσουν την ομάδα με πνεύμα νικητή και νοοτροπία πρωταθλητή. Δεν μπορώ να πω, ότι μου άρεσε η απομάκρυνση του Arturas Gudaitis, αλλά εδώ προτιμήθηκε ξεκάθαρα η μεγαλύτερη γκάμα επιλογών τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά, που φέρνει ο συνδυασμός των Hines/Tarczewski και επίσης, σίγουρα μπήκε στην εξίσωση και ο περυσινό σοβαρός τραυματισμός του Λιθουανού ψηλού. Σε όλο αυτό το winning mentality οπωσδήποτε θα μετρήσει και η παρουσία του Luigi Datome, που έρχεται από μια ομάδα-μόνιμη κάτοικο του Final-4 και που έχει θητεύσει δίπλα στον πλέον απαιτητικό προπονητή, Zeljko Obradovic. Ο Kevin Punter θα προσθέσει βάθος και αθλητικότητα στις second units της Armani και ασφαλώς εκτιμήθηκε η επιτυχημένη παρουσία του στα γήπεδα της Lega-A με τη Virtus και φυσικά να μην παραλείψουμε την περίπτωση του Shavon Shields, που δείχνει να βρίσκεται κοντά με την ομάδα και με τη σειρά του και αυτός στην επιστροφή στην Ιταλία, μετά το εξαιρετικό του πέρασμα από την Trento. Βάζουμε έναν σελιδοδείκτη στη σελίδα της Armani και σίγουρα την κρατάμε στα ραντάρ μας.

Μια νέα δύναμη ή ένα ακόμα πυροτέχνημα;Στην πανέμορφη Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας ο Xavi Pascual χτίζει τη Zenit της επόμενης σεζόν και μαζί το γκρεμισμένο του προφίλ. Ο Καταλανός τεχνικός παρέλαβε τη Zenit σε μια πολύ άσχημη θέση και αν στην Ευρωλίγκα η εικόνα της ομάδας δεν πρόλαβε να διορθωθεί σημαντικά, στη VTB η ομάδα της Gazprom έκανε άλματα ανόδου και από τις τελευταίες θέσεις έφτασε στην 6η και επομένως σε μια θέση στα Playoffs της λίγκας. Οι Ρώσοι είχαν καλό ρόστερ φέτος, αλλά έλειψε ξεκάθαρα το γηγενές στοιχείο. Οι Hollins και Ponitka φέτος αναμένονται ένα σκαλοπάτι καλύτεροι, ο Gustavo Ayon θα είναι μια σημαντική μονάδα προσφέροντας με την ικανότητά του στην πάσα στις Motion και Fluid επιθέσεις, που δημιουργεί πάντα ο Pascual, ενώ ήδη ακούγεται, ότι εξετάζονται οι Arturas Gudaitis και Andrey Vorontsevich, παίκτες, που θα μπορούσαν να δώσουν πολλά και διάφορα ο καθένας. Και φυσικά η μεγάλη μεταγραφή της ομάδας δεν αφορά κάποιον αθλητή, αλλά φυσικά τον Μάνο Παπαδόπουλο, έναν άνθρωπο, που εδώ και τριάντα ολόκληρα χρόνια αποτελούσε έναν τεράστιο παράγοντα στις τρομερές επιτυχίες του Παναθηναϊκού. Έναν άνθρωπο, που θα φέρει αέρα εμπιστοσύνης, αισιοδοξίας και δημιουργίας χαρακτήρα νικητή σε έναν σύλλογο, που χρειάζεται όσο τίποτε άλλο μια ταυτότητα και την θέσπιση αξιών και ρεαλιστικών στόχων.
Η Zenit θα έχει ένα πολύ μεγάλο μπάτζετ φέτος και στο τιμόνι της έναν προπονητή, που αποδεδειγμένα γνωρίζει τα μονοπάτια της νίκης, έχοντας την ικανότητα να οδηγήσει με μια σχετική ασφάλεια τον σύλλογο της Αγίας Πετρούπολης στην επόμενη μέρα.

Σπουδαία προσθήκη με Ante Zizic για τη “βασίλισσα”

Στη Real μετά το στραπάτσο του μίνι πρωταθλήματος μετά τη διακοπή, προσπαθούν να ανασυνταχθούν και να επιστρέψουν δυνατότεροι. Ασφαλώς και το πρώτο μέλημα των ανθρώπων της είναι να δουν, το τι θα γίνει με τον Facundo Campazzo, τον κινητήριο μοχλό της ομάδας, όμως οι υπόλοιπες εξελίξεις τρέχουν κανονικά. Ο Pablo Laso, που παραδοσιακά επιλέγει BIG στελέχωση στην front-court προσπάθησε τη χρονιά, που μας άφησε, να συνδυάσει τον Tavares με τον Mickey. Το πράγμα δεν θα λέγαμε ότι λειτούργησε ιδανικά, μιας και τα χαρακτηριστικά του πρώην παίκτη της Khimki υπήρχαν στο τραπέζι και με μεγαλύτερη μάλιστα αποτελεσματικότητα από τον Anthony Randolph. Έτσι λοιπόν ο Ισπανός τεχνικός στρέφεται στην περίπτωση του εξαιρετικού Ante Zizic, του μικρού αδελφού του πρώην παίκτη των ΠΑΟ και ΟΣΦΠ, Adrijan. O Zizic είχε πρωτοεμφανιστεί στη λίγκα μας με την Darussafaka του David Blatt, όταν όντας 19 ετών “έγραψε” σε 20 παιχνίδια 9 πόντους με 6.7 rebounds και πέτυχε 17 με 8 αντίστοιχα στο 2ο ματς των Playoffs, όταν η τούρκικη ομάδα είχε σοκάρει τη Real, σπάζοντάς της την έδρα. Ο συνδυασμός δυο παικτών 2.10 και 2.20 ασφαλώς και περιορίζει σημαντικά την ποικιλία επιλογών στο επιθετικό και περισσότερο στο αμυντικό κομμάτι, όμως, όπως είπαμε, ο Laso πάντα δούλευε με ψηλά 5άρια. Εξάλλου από αρκετά μακριά “έρχεται” και ο 18χρονος Osman Garuba, που με ύψος μόλις 2.01 παίζει στη θέση ‘5’ και δείχνει να κάνει μεγάλα βήματα προόδου όσο περνά ο χρόνος. Πέρυσι σε λιγότερο από 12′ συμμετοχής ανά αγώνα είχε 4.4 πόντους με 2.9 rebounds, πραγματοποιώντας κάποιες πραγματικά καλές εμφανίσεις. Η ομάδα της Μαδρίτης γενικά φαίνεται να προχωρά σε ένα μίνι-λίφτινγκ στην περιφέρειά της, η οποία πέραν της αμφίβολης παρουσίας του Campazzo, θα αποχωριστεί τους Laprovittola και Prepelic (δανεικός στην Badalona, είχε σκαμπανεβάσματα φέτος) και ίσως και τους Taylor και Causeur. Οψόμεθα…

Στην αναζήτηση ενός νέου Kyle Hines

Για τον Ολυμπιακό τα πάντα στρέφονται γύρω από την υπόθεση του Κώστα Σλούκα, όμως άπαντες οφείλουν να “τρέχουν” και τις υπόλοιπες περιπτώσεις. Για τη συμφωνία με τον Charles Jenkins μιλήσαμε σχετικά και θα μιλήσουμε και πάλι εφόσον το θέμα κλείσει τυπικά. Προς το παρόν θα μιλήσουμε και εδώ περισσότερο για τις θέσεις των ψηλών. Ο Ολυμπιακός πορεύεται τη νέα σεζόν με μια κατά τη γνώμη μου, risky και επίφοβη στελέχωση στη Front Court. Τη γραμμή ψηλών λοιπόν, θα απαρτίζουν ο υπαρχηγός Γιώργος Πρίντεζης, που διανύει το 36ο έτος της ηλικίας του, ο Octavious Ellis, που σε 7 παιχνίδια πέρυσι έγραψε 21:27 συμμετοχής με 8.1 πόντους και 5.9 rebounds ανά παιχνίδι και εξασφάλισε ουσιαστικά έτσι μια θέση στο νέο ρόστερ και ο Hassan Martin (25 ετών, 2.01 μέτρα). Ο πρώην παίκτης της Buducnost ανακοινώθηκε χτες από τους ερυθρόλευκους και έρχεται στο ΣΕΦ με ένα βιογραφικό των 13.6 πόντων, 8 rebounds, 1.8 κλεψιμάτων και 1.7 κοψιμάτων αλλά σε μόλις 9 παιχνίδια στο υποδεέστερο EuroCup. Όπως καταλαβαίνεται, όταν τα δυο 5άρια μιας ομάδας προέρχονται από μέτριες ομάδες, χωρίς τα γαλόνια και τις εγγυήσεις που απαιτούνται (δεν θα υπάρχει η σταθερά του Milutinov φέτος, για να καλύψει τις αδυναμίες του Ellis), τα πράγματα οπωσδήποτε δεν είναι δυσοίωνα, αλλά θα πρέπει να υπάρχουν επιφυλάξεις. Στη θέση ‘4’ ο Γιώργος Μπαρτζώκας, που αρέσκεται σε αθλητικά και δυνατά κορμιά φαίνεται, αφού δεν προχώρησαν οι επαφές με τον Anthony Gill (θα έκλεινε πολλές τρύπες), να καταλήγει στην περίπτωση του Livio Jean-Charles, που φέτος άφησε θετικές εντυπώσεις με την επίσης μέτρια ομάδα της ASVEL (9.1 πόντοι με 3.7 rebounds). Όπως στην περίπτωση της Real, έτσι κι εδώ οι ψηλοί δεν φαίνεται να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον και η γκάμα επιλογών θα είναι πιο μικρή, στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως επιθετικά. Θα υπάρχει απουσία Post παιχνιδιού, πτώση στο επιθετικό rebound και φυσικά από τη γραμμή των βολών, όπου πιθανόν ο Ολυμπιακός τη νέα σεζόν να πέσει αρκετές θέσεις (1ος στη σχετική λίστα τη σεζόν ’19-’20). Αμυντικά οι αλλαγές θα έχουν την τιμητική τους, το βαμμένο θα είναι σε πολλές περιπτώσεις άβατο, τα hard hedges του Μπαρτζώκα θα ηλεκτρίσουν και πάλι το ΣΕΦ και οι περιστροφές σε μια καλά δουλεμένη άμυνα θα γίνονται σε μικρούς χρόνους. Όπως είπαμε ο Gill, θα έκλεινε πολλές τρύπες με το καλό του σουτ, αλλά φαίνεται πως αυτή η αρμοδιότητα θα πιστωθεί στον Αλέξανδρο Βεζένκοφ, στον οποίο ο κόουτς Μπαρτζώκας αφήνει μεγάλο χώρο, με τη μεταγραφή ενός παίκτη με τα χαρακτηριστικά του Jean-Charles.
Περιμένουμε την εξέλιξη στην υπόθεση Σλούκα και σίγουρα θα μπορούμε να πούμε περισσότερα.

Σωστή οπτική, πλέον όμως η ταχύτητα στις κινήσεις είναι απαραίτητη

Στο περυσινό μας άρθρο μετά την πρώτη αποχώρηση του Rick Pitino και σχετικά με τον διάδοχό του, είχαμε αναφέρει τα συν και τα πλην της περίπτωσης Βόβορα. Μπορείτε να δείτε την ανάρτηση εδώ και να θυμηθείτε τις απόψεις μας. Χάρηκα ιδιαίτερα λοιπόν με την υπογραφή του κόουτς Βόβορα. Το άξιζε. Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και μετά από μια σειρά κινήσεων και γεγονότων, που σκόρπισαν την απαισιοδοξία στις τάξεις των φιλάθλων του, έρχεται η ανατροπή στην περίπτωση του Αλβέρτη και η ένταξη του θρυλικού Διαμαντίδη, ως διοικητικού στελέχους. Οι δυο σημαίες του συλλόγου αποτελούν εγγύηση ηρεμίας και παρέχουν μια τεράστια “κάβα” υπομονής και στήριξης, ενώ παράλληλα αποτελούν και συνδετικό κρίκο μεταξύ διοίκησης και εξέδρας, με τις πρώτες κινήσεις συμφιλίωσης μετά τα πρόσφατα γεγονότα, να παίρνουν σάρκα και οστά. Στον Παναθηναϊκό περιμένουν ακόμα κάποιες μέρες, για να ξέρουν, το αν υπάρξουν εισιτήρια διαρκείας, κάτι που θα αποτελέσει παράγοντα στην οριοθέτηση του μπάτζετ της ομάδας. Ο Παναθηναϊκός σωστά επιλέγει να στηριχθεί σε έναν πιο χαμηλό προϋπολογισμό, δίνοντας ακόμα περισσότερο χώρο σε Μήτογλου-Παπαγιάννη και μια ακόμα ευκαιρία στον Ben Bentil, που πέρυσι δεν τα πήγε και τόσο άσχημα και κακώς δεν πήρε περισσότερες ευκαιρίες (σε 9 λεπτά 3.1 πόντους με 2 rebounds ανά παιχνίδι με αρκετά καλή παρουσία στην αμυντική συμπεριφορά τόσο στο ποστ όσο και στην περιφέρεια). Ο Νικ Καλάθης θα έχει μια τελευταία συνάντηση με τον Δημήτρη Διαμαντίδη, κάτι που γεννά προσδοκίες, όμως οι πιθανότητες είναι συντριπτικές προς το μέρος της αποχώρησής του. Ηγέτης λοιπόν θα είναι ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ενώ θα έχει ενδιαφέρον να δούμε, αν ο Νίκος Παππάς, ένας παίκτης που γενικά έχει δείξει να εμπιστεύεται ο Γιώργος Βόβορας, μπορεί να κάνει μια νέα αρχή στην καριέρα του, με νέα ασφαλώς υπόσταση και να παραμείνει υγιής, λαμβάνοντας τον ρόλο του bench SG.

O Marcus Foster φαίνεται να έχει συμφωνήσει και να απομένει μόνο η ανακοίνωση. Καλός παίκτης αναμφίβολα, on the rise, που λένε οι Αμερικάνοι. Ταχύτατος, με καλό upper body και πολύ δυνατά πατήματα, μπορεί να σκοτώσει στο transition, είτε πηγαίνοντας προς τα μέσα, είτε με τρίποντο, ενώ όταν πάρει μπροστά δύσκολα σταματιέται. Καλός σουτέρ ελευθέρων βολών και ικανοποιητικός slasher, ενώ για το ύψος και τη θέση του είναι καλός rebounder και συνεπής στα box outs, όπου σχεδόν πάντα ψάχνει να βρει παίκτη, για να βάλει στην πλάτη του. Το βασικό του μειονέκτημα επιθετικά είναι η απουσία Playmaking (από τη φύση του κοιτάζει το καλάθι και όχι τον συμπαίκτη), το όχι και τόσο καλό shot selection (έχει δουλειά εδώ το staff) και η ασυνέπεια που επιδεικνύει στην αποτελεσματικότητα. Αμυντικά δείχνει αρκετές φορές να “κλέβει” τζογάροντας ελεγχόμενα το σουτ του αντιπάλου, ενώ το footwork χρήζει βελτίωσης, όπως επίσης και η συμπεριφορά του στην άμυνα στα screen, όπου ο παίκτης τις περισσότερες φορές απλά δεν παλεύει να απεμπλακεί και το “τρώει” εύκολα. Παρόλα αυτά στα close outs αμύνεται σε ένα average επίπεδο και όπως είπαμε και παραπάνω, κυνηγάει το rebound, που θα του δώσει επίθεση σε πρώτο χρόνο. Παίκτης που μπορεί να σουτάρει σε κάθε περίσταση (spot, off the dribble, βγαίνοντας από το screen), να κόψει μια άμυνα στα δυο και εφόσον βελτιώσει το court vision του, να δημιουργεί transition μισού γηπέδου.
Όπως και στην περίπτωση του Ολυμπιακού, θα πρέπει να περιμένουμε την εξέλιξη με το βασικό PG της ομάδας. Ο Foster δίπλα του θα χρειαστεί έναν καλό PG, που να μπορεί να του πασάρει εγκαίρως την μπάλα και να τον βρει στα καλά του σημεία. Ο Alex Hamilton, που ακούγεται, είναι ένας παίκτης για τον οποίο έχουμε μιλήσει, όμως δεν είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να μπει δίπλα του, καθώς ταιριάζουν αρκετά και δεν συμπληρώνει ο ένας τις αδυναμίες του άλλου (Shoot first Guard, ασταθής στο σουτ). Οι περιπτώσεις που ακούγονται (Pangos, Walters, Hermannsson) είναι κατάλληλες σε έναν μεγάλο βαθμό, όμως δεν ξέρω κατά πόσο το κασέ τους είναι κοντά σε αυτό που είναι διατεθειμένος να διαθέσει ο Παναθηναϊκός.
Με μεγάλο ενδιαφέρον περιμένουμε τη σύνθεση του ρόστερ και τα πρώτα δείγματα γραφής του coaching staff των πρασίνων, στο οποίο πρόσφατα εντάχθηκαν οι Θανάσης Γιαπλές, Κώστας Χαραλαμπίδης και Γιάννης Σιούτης. Πάντως με πιάνει μια μελαγχολία, για το ότι ο ΠΑΟ αρχίζει να σκέφτεται πιο ορθολογικά και χτίζει στέρεες βάσεις την πρώτη χρονιά του χωρίς τον Νικ Καλάθη. Ποτέ όμως δεν είναι αργά…


Υ.Γ 1: Για μια τριετία ακόμα στη Μόσχα και την Khimki o Alexey Shved. Ο ίσως πιο ταλαντούχος παίκτης στην Ευρώπη δεν δείχνει να ωριμάζει ιδιαίτερα όλα αυτά τα χρόνια, όμως ο οργανισμός του φέτος κράτησε το μεγαλύτερο μέρος του κορμού του, πραγματοποιώντας ένα τρελό upgrade στην αντικατάσταση του Jeremy Evans με τον Derrick Williams. Θα είναι σημαντικό να μείνει ο Devin Booker, που πέρυσι ήταν βασική πηγή κινδύνου για κάθε άμυνα σε διάφορες εκφάνσεις της επίθεσης της ομάδας του και ασφαλώς πολύ σημαντικό το γεγονός, ότι συνεχίζει στην Khimki o Jonas Jerebko ένας Top-5 PF της διοργάνωσης με all-around παιχνίδι, εξαιρετικό σουτ και δυνατότητα να ανέβει στο ‘3’ ή να κατέβει και στο ‘5’.


Υ.Γ 2: Στην Αμερική επικρατεί ο κακός χαμός με ουκ ολίγους παίκτες να βρίσκονται θετικοί στα τεστ του κορωνοϊού. Νομίζω, ότι η απόφαση να επιστρέψει η σεζόν ήταν αρκετά επιπόλαιη και γεμάτη ρίσκο, όμως τα συμφέροντα είναι πολλά και οι παράγοντες περισσότεροι. Εφόσον γίνει η επανέναρξη της σεζόν στο Orlando, κάτι που αργεί ακόμα βάσει προγραμματισμού (τέλη Ιουλίου), θα μπορούμε να πούμε περισσότερα. Πάντως είμαι ήδη γεμάτος αγωνία και ενδιαφέρον για μια ενδεχόμενη μονομαχία των δυο ομάδων του Los Angeles στους τελικούς Δύσης και για ένα match up με φόντο τον τίτλο ανάμεσα σε Leonard και LeBron.

Πηγή: Fundamentals