Του Τσάδαρη Κων/νου
Μπασκετάκι …Οι αναμνήσεις ενός πατέρα
Κάποτε ένας δάσκαλος μου είχε πει…Ξόδεψε το χρόνο σου σε πράγματα που δεν μπορείς να αγοράσεις με λεφτά…. Εισαι μικρός ακόμα όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις
Μικρέ θυμάσαι ;….μεγάλωσες αλλά μην ξεχάσεις
Εγώ θυμάμαι….
Θυμάμαι όταν για πρώτη φόρα αγκάλιασες την πορτοκαλί μπάλα, πέντε ετών τότε που την κλωτσούσες και την κυνηγούσες …στον ανοικτό γηπεδάκι των Σεπολίων
Θυμάμαι την πρώτη σου προπόνηση στον σύλλογο τα μάτια σου ήταν πάντα καρφωμένα πάνω μου
Θυμάμαι τα Χριστούγεννα όταν ο Άγιος Βασίλης σου έφερε μια μπάλα με το σήμα του NBA την κοιτούσες και της μιλούσες όλη την νύχτα μεχρι που αποκοιμήθηκες αγκαλιά της
Θυμάμαι την πρώτη σου φωτογραφία με την αγωνιστική στολή δίπλα στους μικρούς σου συμπαίκτες, που στεκόσουν καμαρωτός σαν παγώνι
Δεν θα ξεχάσω τα καλοκαίρια που παίζαμε μαζί μονάκια και με ρωτούσες επίμονα πότε θα με περάσεις στο ύψος
Θυμάμαι κάθε αρχή της σεζόν που ψάχναμε τα καλύτερα μπασκετικά παπούτσια ….γυρνάμε σε κάθε γωνία της πόλης να βρούμε το χρώμα και το νούμερο που σου ταίριαζε και στο τέλος την αράζαμε για παγωτάκι στο γνωστό μας στέκι
Θυμάμαι τις λύπες τις χαρές τις διαφωνίες τα σχόλια μας μετά από κάθε παιχνίδι σου
Την αγωνία σου που κάθε τρεις μήνες κόλλαγες στο τοίχο για να δούμε πόσους πόντους έχεις ψηλώσει
Στο playstation Nba που πάντα έχανες….
Θυμάμαι το τρέξιμο στο ΚΑΤ αγκαλιά να προσπαθώ δυο κεφάλια ψηλότερος μου να σε φέρω στα επείγοντα και να περιμένω με αγωνία την διάγνωση του γιατρού……
Θυμάμαι που μου έλεγες οτι αξία έχει η συμμετοχή και όχι η νίκη.
Δεν θα ξεχάσω όλους σου του αγώνες που πάντα φρόντιζα να ήμουν εκεί στην γνωστή πλευρά της εξέδρας… είχα πάντα εισιτήριο διαρκείας όπως χαριτολογούσες.
Θυμάμαι το πρώτο σου κάρφωμα ….
Θυμάμαι πόσο υπερήφανος μέ εκανες όταν μόλις δεκαεννέα ετών είχες την πρώτη συμμετοχή σου σε ανδρική ομάδα
Παιδί μου θυμάμαι την χειμωνιάτικη εκείνη μέρα που έδωσες τον τελευταίο σου αγώνα… ..ίσως απο τις καλύτερες σου εμφανίσεις ….εγώ εκεί βρισκόμουν στο ίδιο σημείο όπως πάντα δώδεκα ολόκληρα χρόνια σαν χτές…. θυμάσαι; …..που στο τέλος ήρθες δίπλα μου με αγκάλιασες και μου είπες πατέρα σε ευχαριστώ για όλα με έκανες ευτυχισμένο ..δεν ξεχνώ
Γιατί όταν κάποτε όλα φτάνουν στο τέλος… …και οι κουρτίνες πρέπει να πέσουν τότε για όλους θα μείνει ‘’ Μια δυνατή ανάμνηση με τα ίχνη του χθες και τις εικόνες του αύριο’’
Καλή επιτυχία παιδί μού σε ότι και αν κάνεις ….
Τσάδαρης Κων/νος
