Πηγή: Fundamentals
Τι κι αν έχουμε Δεκαπενταύγουστο; Εμείς είμαστε πάντα ζεστοί και “μέσα” όσο αφορά το άθλημα που υπηρετούμε. Η 31η Αυγούστου πλησιάζει όλο και περισσότερο και οι 32 μονομάχοι του Παγκοσμίου κυπέλλου, βρίσκονται στο τελικό στάδιο της προετοιμασίας τους, ρυθμίζοντας τις τελευταίες λεπτομέρειες και παίρνοντας τις τελικές αποφάσεις αποφάσεις για τις ομάδες τους. Η καρδιά του μπάσκετ για το επόμενο διάστημα θα χτυπά δυνατά στη χώρα των δράκων και νομίζουμε, πως είναι η κατάλληλη στιγμή, ώστε να σας εκθέσουμε δημοσίως τις δικές μας απόψεις, εκτιμήσεις, διαφωνίες, πεποιθήσεις και φυσικά τους παίκτες ή ομάδες που θεωρούμε, πως αξίζουν αναφοράς σε αυτό το άρθρο. Ξεκινάμε…
Η Αυστραλία μπορεί να κερδίσει και πάλι τις εντυπώσεις.
Η ομάδα του Andrej Lemanis, που έκανε σαματά με το εξαιρετικό της in and out παιχνίδι στους Ολυμπιακούς του Ρίο πριν τρία χρόνια, επιστρέφει στις διεθνείς διοργανώσεις με στόχο να επαναλάβει την εξαιρετική της παρουσία και να διεκδικήσει και πάλι κάτι καλό.
Οι “Boomers” έχουν στις τάξεις τους μια πλειάδα παικτών που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο NBA και ταυτόχρονα έχουν αποδείξει, τόσο παίζοντας στην Ευρώπη, όσο και στην εθνική τους ομάδα, πως δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τις παραδοσιακές δυνάμεις αυτών των παιχνιδιών.
Ο ηγέτης
Αναμφίβολα ο παίκτης του Gregg Popovich στους Spurs, Patty Mills, θα είναι και πάλι ο Leader των καγκουρό. Αγωνιζόμενος στη θέση του PG, έχει βελτιωθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια, γαλουχημένος σε μια pace n’ space επίθεση με βασική της αρχή τη συνεργασία και πίστη στο σύνολο. Ταυτόχρονα ο Mills έχει διατηρήσει με κάποιον μαγικό τρόπο το allegro παιχνίδι του και οι πολλές ώρες στο σύστημα των Spurs και του “Pop” τον έχουν προβάλει ως έναν εξαιρετικό scoring PG, που δεν παραλείπει τις οργανωτικές του αρμοδιότητες. Μπορεί επίσης να παίξει και μακριά από τη μπάλα λειτουργώντας ως σουτέρ μέσα από το σύστημα και να παίξει άνετα δίπλα στον έτερο star του back court της Αυστραλίας, τον Matthew Dellavedova. O έμπειρος Guard των Cavaliers, με τους οποίους κατέκτησε τον τίτλο του NBA το 2016, έχει όλα τα φόντα, τα γαλόνια και τις παραστάσεις προκειμένου να ηγηθεί μαζί με τον Mills σε ένα σύνολο γεμάτο από ταλέντο και πολυπρόσωπο παιχνίδι, το οποίο γίνεται ακόμα πιο δυσανάγνωστο με την παρουσία στη θέση του SF, του Joe Ingles, του βασικού ‘3’ του Quin Snyder στη Utah, στην οποία ο πρώην παίκτης της Barca και της Maccabi έχει βρει τη δική του γη της επαγγελίας, κολλώντας άψογα στο σύνολο των “Μορμόνων” και παράγοντας αξιοζήλευτα νούμερα. Έχουμε μπροστά μας λοιπόν μια περιφερειακή τριάδα στη starting unit με σπουδαία γκάμα ρεπερτορίου. Μιλάμε για τρεις παίκτες που στην καριέρα τους μόνο στο NBA έχουν συνολικό ποσοστό καριέρας όλοι μαζί το εξαιρετικό 39.3%, ενώ ταυτόχρονα ο καθένας τους μοιράζει περίπου στις 3 assist ανά παιχνίδι στην κορυφαία λίγκα, χωρίς όμως κανείς τους να παίζει ως main ballhandler στις ομάδες τους. Λυπούμαστε ιδιαίτερα που από αυτή την ομάδα λείπει ο Ben Simmons, καθώς με τέτοιους σουτέρ δίπλα του, θα μπορούσε να γίνει πραγματικά το “έλα να δεις” στο φετινό Mundobasket και ο Super Star των 76ers να μετατρέψει τα “καγκουρό” σε άλογο και συγκεκριμένα στο “μαύρο άλογο” της διοργάνωσης, φτάνοντας ακόμα και μέχρι το τέλος της διαδρομής. Αν επίσης στην Αποστολή συμπεριλαμβάνονταν ο Thon Maker (αλήθεια, γιατί δεν έγινε καν κλήση;), ο Brock Motum (ο Bolden είναι σχεδόν μόνος στο ‘4’) και ο Ryan Broekhoff (τεράστια απώλεια, καλύπτει άνετα και τις δυο θέσεις των Forwards με εξαιρετικό 3 n’ D παιχνίδι), δεν υπερβάλλω καθόλου, θα πόνταρα μεγάλο μέρος από το δικό υστέρημα στους “Boomers” για κατάκτηση του τίτλου, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα…
Εξαιρετική front line επίσης με Baynes, Bogut και Jonah Bolden, από τον οποίο περιμένουμε να κάνει μεγάλα παιχνίδια. Ταυτόχρονα στην ήδη ισχυρότατη θέση ‘5’ φέτος θα προστεθεί και ο Jock Landale, για τον οποίο το τουρνουά αυτό αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, προκειμένου να μπει στο κλίμα του δικού μας μπάσκετ. Φέτος θα παίξει στη Zalgiris Kaunas, παίρνοντας τη βασική θέση του Center και η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε στον όμιλο να αντιμετωπίσει τη Λιθουανία και πολλούς από τους μελλοντικούς του συμπαίκτες (Lekavicius, Grigonis, Ulanovas και Jankunas).
Μιας και πιάσαμε τη Λιθουανία, η “Lietuva” έχει πέσει αρκετά επίπεδα τα τελευταία χρόνια, όμως δεν έχει σταματήσει ποτέ να είναι πάντα παρούσα στις μεγάλες διοργανώσεις και να δείχνει ανταγωνιστικό πρόσωπο. Φέτος θα βασιστεί σε (και πάλι) μεγάλο βαθμό στην εμπειρία της και στους πλούσιους σε παραστάσεις παίκτες της σε αυτά τα τουρνουά. Οι προαναφερθέντες στην παρένθεση μαζί με τους πολύπειρους Seibutis και Kalnietis και τους Kuzminskas, Valanciunas (ο μεγάλης ηγέτης αυτής της ομάδας) και Domantas Sabonis (breakout season φέτος με τους Pacers στο NBA!) θα δημιουργήσουν και πάλι ένα δυνατό, έμπειρο και πεινασμένο σύνολο, το οποίο θα έχει ως ναυαρχίδα στο παιχνίδι του τη βασική του front court με τους Valanciunas και Sabonis να είναι έτοιμοι για ένα μεγάλο τουρνουά. Δυο πολύ σκληροί παίκτες με καλά τεχνικά χαρακτηριστικά φοβερό μέγεθος και team spirit που παίζουν για τη φανέλα. Καθόλου άσχημο. Άσχημη είναι μόνο η απουσία του άτυχου της περυσινής σεζόν στη Euroleague, Arturas Gudaitis, ο οποίος θα έδινε ΤΕΡΆΣΤΙΟ εύρος και βάθος σε αυτή τη γραμμή ψηλών. Αχ…
Οι δυο αυτές ομάδες είναι τα μεγάλα φαβορί για τις δυο προνομιούχες θέσεις του ομίλου και αν ο Καναδάς δεν έχανε καθημερινά παίκτες πρώτης γραμμής από το ρόστερ του, θα μιλάγαμε για πυρηνικό πόλεμο στον τελευταίο όμιλο του Mundobaset.
O Καναδάς ξεκίνησε με σπουδαίες περγαμηνές όλο αυτό το ταξίδι, αλλά ο Nick Nurse έβλεπε τα βαριά του χαρτιά να πηδάνε ένα-ένα από το καράβι του, ο καθείς για τους δικούς του λόγους και οι στόχοι έχουν αναθεωρηθεί για τα καλά. Ο Καναδάς υποτίθεται, πως θα είχε στη διάθεσή του κορυφαία ονόματα του παγκόσμιου μπάσκετ, όπως ο Andrew Wiggins, ο Shai Gilgeous-Alexander, o Kelly Olynyk, o Jamal Murray, το φετινό No. 2 Draft pick, R.J Barrett και ο Dwight Powell. Τελικά στην αποστολή έμεινε ο αξιόλογος Cory Joseph ως νούμερο 1 παίκτης, ενώ το supporting cast του θα είναι ο Nick Stauskas, o Kevin Pangos, οι πρώην ερυθρόλευκοι Khem Birch και Kyle Wiltjer και ο Melvin Ejim της Unics Kazan. Δεν είναι κακό, αλλά σε σχέση με τα πρώτα όνειρα των Καναδών, μάλλον κρίνεται ως αρκετά μέτριο. Όπως και να ‘χει, ο Καναδάς με τον πρωταθλητή του NBA και πρόσωπο της χρονιάς στην Αμερική, Nick Nurse, στον πάγκο του, θα είναι ανταγωνιστικός και θα παλέψει για την πρόκριση στα ίσια με Λιθουανία και Αυστραλία. Ρόλο ρυθμιστή θα παίξει η Σενεγάλη και οι διαφορές που θα δώσει, εκτός και αν κάνει την υπέρβαση και πάρει κάποιο ροζ φύλλο. Πολύ πιθανή όμως η τριπλή ισοβαθμία στον όμιλο και όπως είπαμε, οι διαφορές είναι σημαντικές εδώ.
Γιατί υποτιμάται τόσο η Ισπανία;
Αλήθεια, γιατί; Οι “Furias Rojas” έχουν και πάλι μια εξαιρετική ομάδα. Ναι, η “παλιά φρουρά” των Navarro, Rodriguez, Rudy, Pau Gasol, Reyes, Calderon κ.α, η οποία προσέδιδε μια μεγάλη ασφάλεια σε κάθε νέο πρόσωπο στο ρόστερ της εθνικής ομάδας, αλλά και στο ίδιο το προπονητικό επιτελείο, δεν είναι πλέον παρούσα εδώ και πολλά χρόνια. Το μέλλον όμως αυτής της ομάδας βρίσκεται σε καλά χέρια. O Sergio Scariolo μπορεί να έχει δώσει πολλά… μαργαριτάρια σε όλους μας τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν παύει να είναι ένας ικανός προπονητής, που μπορεί να ελιχθεί κατά τη διάρκεια ενός αγώνα και να παρέμβει αποτελεσματικά. Ταυτόχρονα στη βασική 5άδα της ομάδας υπάρχουν παίκτες με χρόνια, σταθερή και αποτελεσματική παρουσία στο NBA, όπως ο Ricky Rubio, o βασικός Center των πρωταθλητών Raptors και από τα καλύτερα ‘5’ παγκοσμίως, Marc Gasol και παίκτες με σπουδαία προσωπικότητα, όπως ο Rudy, o Llull, o Claver και ο underrated, Quino Colom.
Στην ήδη δυνατή γραμμή ψηλών των Ισπανών, φέτος θα υπάρχουν με πρωταγωνιστικό ρόλο, μετά τα αδέρφια Gasol, οι αφοί Hernangomez, o Willy και ο Juan. Ο πρώτος έχει βρει τη θέση του στο NBA εδώ και κάποια χρόνια, έχοντας αξιοπρόσεκτη παρουσία, ενώ ο δεύτερος και μικρότερος, επιλέχθηκε το 2016 στη 15η θέση του Draft από τους Nuggets και έκτοτε παλεύει για τη θέση του και για τα διαπιστευτήριά του. Δεν τα πάει άσχημα, όμως ο Willy σίγουρα βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά. Ψηλά παιδιά με αθλητικότητα και τεχνική που καλύπτουν τις δυο θέσεις της front court, από τις ιστορίες που γεννιούνται στα διεθνή τουρνουά και μένουν για χρόνια (Pau & Marc Gasol, Darjus & Ksystof…).
Παίκτες σαν τους Rabaseda, Oriola, Diop και Ribas προσδίδουν βάθος στο ρόστερ και πραγματικά δεν καταλαβαίνω, γιατί η Ισπανία δεν θεωρείται μέσα στις 4-5 καλύτερες ομάδες του κόσμου. Οι παίκτες της είναι κορυφαίοι στο μπάσκετ που παίζεται στα διεθνή τουρνουά κι έχουν φάει με το κουτάλι τις διοργανώσεις και τα μετάλλια, ενώ από πίσω έρχεται φρέσκο αίμα. Ταυτόχρονα, το μεγάλο ατού αυτού του συνόλου, είναι η σχέση ανάμεσα σε ομάδα και παίκτες, κάτι που φαίνεται από τη μη εγκατάλειψη της εθνικής από παίκτες που έχουν χάσει λάμψη από την καριέρα τους εξαιτίας της, όπως ο Sergio Llull πριν κάποια χρόνια. Δεν θα επεκταθώ περαιτέρω, γιατί θα θίξω πρόσωπα και καταστάσεις.
Ο όμιλός της πάντως είναι αρκετά εύκολος (Ιράν, Πουέρτο Ρίκο και Τυνησία) και θεωρείται σχεδόν βέβαιο, ότι θα περάσει πρώτη.
Η μεγάλη ευκαιρία της Σερβίας να γράψει νέα ιστορία
Ναι κι εμένα με χάλασε ο τραυματισμός του Teodosic, γιατί ο Milos είναι παίκτης απόλυτα κομβικός για αυτή την ομάδα και δεν αναφέρομαι τόσο στα εντός παρκέ στοιχεία του, τα οποία ο εξαιρετικός σε αυτά τα τουρνουά, Sasha Djordjevic, μπορεί να βρει από άλλου, όπως για παράδειγμα στον Micic, που φέτος έδινε ρέστα κάθε εβδομάδα στη Euroleague με την Efes, ή στον Jovic, που διαθέτει εξαιρετικά play making skills και είναι παίκτης “παντός καιρού”. Τρομερό εύρος στο ρόστερ των Σέρβων και δυνατότητα για πολλαπλά πρόσωπα στο παιχνίδι τους. Από το γνωστό σέρβικο μπάσκετ γεμάτο αλητεία και ξύλο, μέχρι το αρμονικά ενορχηστρωμένο παιχνίδι, που θέλγει και τον πιο απαιτητικό. Παίκτες, που βρίσκονται “on the rise” -που λεν κι οι Αμερικάνοι- όπως ο Kalinic, o Guduric και ο Lucic δίνουν βάθος και λύνουν τα χέρια του “Sale”, καθώς εκτός από πολλαπλά χαρακτηριστικά, καλύπτουν και πολλαπλές θέσεις.
Η πραγματική δύναμη αυτής της ομάδας όμως βρίσκεται στη ρακέτα της. Όταν διαθέτεις τον καλύτερο Center του κόσμου και τον πλαισιώνεις με έναν παρόμοιου τύπου PF, με απίστευτα passing και shooting skills, όπως ο Nemanja Bjelica, και πίσω από αυτούς έχεις την πολυτέλεια να φέρνεις τον περιζήτητο γίγαντα των 223 εκατοστών, Boban Marjanovic και είσαι σε δίλημμα, για το αν πρέπει να δώσεις αρκετό χρόνο στον εξαιρετικό φέτος με τον Ολυμπιακό, Nikola Milutinov, τα πράγματα δείχνουν και δικαίων, ευοίωνα. Η τριάδα των ψηλών αυτών είναι προφανώς η καλύτερη της διοργάνωσης και μένει να δούμε την κατανομή λεπτών και ρόλων από τον Djordjevic.
Άντε να τους σταματήσεις…
Δυο από τους καλύτερους international παίκτες και σίγουρα μέσα στους 6-7 καλύτερους για τα διεθνή τουρνουά της FIBA. O Nikola Jokic φέτος συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη 5άδα του NBA, τρελαίνοντας κόσμο, ενώ ο Bogdan Bogdanovic κερδίζει συνεχώς έδαφος στο Sacramento και χτυπάει την πόρτα της βασικής 5άδας σε μια ομάδα που μέχρι τις τελευταίες δυο-τρεις αγωνιστικές της, πάλευε για τα Playoffs! Τι να εκθειάσουμε πρώτο; Τo IQ τους, την τεχνική τους κατάρτιση; το πρόσωπο-πλάτη παιχνίδι τους; τις δημιουργικές τους ικανότητες; το δολοφονικό τους σουτ; τον τρόπου που αντιλαμβάνονται και αντιμετωπίζουν το ίδιο το άθλημα και τον συμπαίκτη τους; την ηγετική τους φυσιογνωμία; το βιογραφικό τους; Πραγματικά είναι από τις στιγμές που δεν ξέρεις τι να πεις, οπότε το σταματάμε εδώ. Απλώς μετράμε μέρες σαν… φαντάροι, προκειμένου να τους δούμε να παίζουν μαζί στην ίδια 5άδα με τους Micic, Kalinic και Bjelica.
Το μάτι αυτής της ομάδας γυαλίζει με πρώτο και καλύτερο τον Sale, που έχει φτάσει στην πηγή αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν ήπιε νερό. Ο ίδιος πρόσφατα δήλωσε για ενδεχόμενη αναμέτρηση Σερβίας και Αμερικής πως: “Αν συναντηθούμε αυτοί θα παίξουν το παιχνίδι τους κι εμείς το δικό μας. Και τότε, ας τους βοηθήσει ο Θεός”. Μακάρι να γινόταν κάποιο θαύμα και να προλάβαινε το τουρνουά ο Milos. Όπως και να ‘χει, στόχος των “Plavi” η κορυφή και μόνο!
Στον όμιλο έχουν Ανγκόλα, Φιλιππίνες και Ιταλία.
Το “μαύρο άλογο”
Ναι το πιστεύουμε! Η Γερμανία του Henrik Rodl είναι η ομάδα, που μπορεί να τρυπήσει το ταβάνι της και να αποτελέσει την ευχάριστη έκπληξη της διοργάνωσης. Το βαρύ χαρτί της είναι η front line της. Βασικό της ‘5’ είναι ο Daniel Theis, προϊόν του “εργοστασίου” ψηλών της Brose Bamberg, που τα τελευταία χρόνια έχει καθιερωθεί στο πρόγραμμα του Brad Stevens στη Βοστόνη, κερδίζοντας με την αξία του αρκετά λεπτά στο rotation των Celtics και σημειώνοντας τα τελευταία δυο χρόνια 5.5 πόντους και 3.9 rebounds ανά 14.3 λεπτά συμμετοχής. Το ‘4’ θα καλύψει ο Maxi Kleber, που μεταπήδησε προπέρσι από την Bayern στο Dallas και που τα πήγε αρκετά καλά για την τελευταία σεζόν, γράφοντας 6.8 πόντους και 4.6 “σκουπίδια” σε 20+ λεπτά συμμετοχής! Η αναπληρωματική front court των “πάντσερ” αποτελείται από τον εκ των αγαπημένων της σελίδας, Johannes Voigtmann, που φέτος εξαργύρωσε την καταπληκτική του χρονιά στη Baskonia με μια μεταγραφή στην πρωταθλήτρια Ευρώπης CSKA και από τον σημαντικότατο Danilo Barthel της Bayern, που έκανε μια αρκετά καλή σεζόν μαζί με την ομάδα του. Μιλάμε για τέσσερις παίκτες της γραμμής ψηλών που μετράνε συνολικά ποσοστό καριέρας το καταπληκτικό 38.85% από τη γραμμή του τριπόντου και κάθε ένας ξεχωριστά, πάνω από 35%. Και φυσικά τέσσερις παίκτες που παίζουν με την ίδια άνεση και στις δυο θέσεις της ρακέτας με πλούσιο ρεπερτόριο και πολύπλευρο παιχνίδι (Theis εξαιρετικός rim protector, Voigtmann playmaking και παιχνίδι με μπάλα και Barthel και Kleber παιχνίδι με πρόσωπο και πλάτη).
Παρόλα αυτά ο μεγάλος ηγέτης αυτής της ομάδας δεν είναι άλλος από τον Dennis Schroder, τον βασικό πια PG της Oklahoma. Ο 25χρονος γεννημένος στο Μπραουσβάιγκ της Γερμανίας ηγήθηκε των Γερμανών και στο Eurobasket του 2017, όταν και σόκαρε τη διοργάνωση στο παιχνίδι με τη Γαλλία, οδηγώντας με μοναδικό τρόπο το outsider σε νίκη επί ενός μεγάλου φαβορί για το τουρνουά με 84-81 και στη συνέχεια πέφτοντας μαχόμενο στον προημιτελικό από την Ισπανία. Με τον Schroder στο τιμόνι οι Γερμανοί και αυτή την γραμμή ψηλών, μπορούν να απλώσουν την άμυνά τους, να κυνηγήσουν το ανοιχτό γήπεδο και ταυτόχρονα να παίξουν στο μισό γήπεδο μεγάλες επιθέσεις, βασισμένες στο καλό spacing και στην ικανότητα στο ένας εναντίον ενός του PG των Thunder.
Παρατηρείται ένα κενό και ένα έλλειμμα ποιότητας στις θέσεις των πλαγίων στην ομάδα της Γερμανίας, με τον Maodo Lo να είναι ο θεωρητικά πιο ικανός παίκτης στη θέση ‘2’ και τον Paul Zipser ο αντίστοιχος για τη θέση ‘3’. Η πρόκριση της Γερμανίας στην επόμενη φάση θεωρείται δεδομένη, καθώς η Δομινικανή Δημοκρατία δεν φοβίζει και οπωσδήποτε ούτε η Ιορδανία. Θα μονομαχήσει με τη Γαλλία για την 1η θέση του ομίλου σε μια άτυπη ρεβάνς από τον αγώνα που προαναφέραμε το 2017…
Η αγαπημένη μας Γαλλία μπορεί να φτάσει πολύ μακριά
Ακόμα και χωρίς τον Heurtel. Έχει τρομερό βάθος και σπουδαία ποιότητα, σε βαθμό που δεν ξέρεις ποιον να πρωτοξεχωρίσεις. Από τον καλύτερο αμυντικό του κόσμου τα τελευταία δυο χρόνια, Rudy Gobert, που δήλωσε, πως για τον ίδιο η συμμετοχή του με την εθνική Γαλλίας είναι το ίδιο σημαντική με μια παρουσία στους τελικούς του NBA, μέχρι τον Nando De Colo, τον καλύτερο παίκτη της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια.
Οι Γάλλοι έχουν κι αυτοί μια σπουδαία front line, με τον Celtic πλέον, Vincent Poirier, που έδωσε ρέστα πέρυσι στη Euroleague, να αποτελεί το αναπληρωματικό τους ‘5’ και τον ακρογωνιαίο λίθο της Anadolu Efes, που μας έκανε να τρίβουμε τα μάτια μας φτάνοντας μέχρι τον τελικό της Euroleague, Adrien Moerman, να καταλαμβάνει τη βασική θέση του PF. Στο ‘3’ υπάρχει ο διαχρονικός παικταράς Nicolas Batum, ενώ εγώ προσωπικά, μετά την απώλεια του Heurtel, θα δοκίμαζα αρχικά τον Nando De Colo στη θέση του PG, εξαίροντας τις υποτιμημένες, αλλά άκρως πολυτελείς οργανωτικές του ικανότητες, δίπλα στο πολυβόλο που λέγεται Evan Fournier και τα τελευταία τέσσερα χρόνια μετράει 16 πόντους μέσο όρο, όντας βασικότατο και ηγετικό μέλος της ομάδας του Steve Clifford στο Orlando.
Η Γαλλία έχει στον πάγκο της παίκτες, όπως ο Lessort, o Labeyrie, o Okobo και ο Toupane, ενώ εκεί πιθανότατα θα βρεθούν και δυο εκ των De Colo, Ntilikina και Luwawu-Cabarrot. Τι λέτε; Καλοί είναι;
Ναι, o Rudy Gobert τραβάει πάνω του όλους τους προβολείς, όντας ένα από τα 6-7 καλύτερα 5άρια του κόσμου, όμως το μεγάλο ατού αυτής της ομάδας είναι ο κορμός της και η πολύ ομαλή ένταξη παικτών εντός αυτού. Οι Gobert, Poirier και Fournier αρχικά ήταν παίκτες, που έρχονταν από πίσω και σταδιακά παίζοντας πάντα υπό τις οδηγίες του Vincent Collet (πολύ υποτιμημένος στην υπόλοιπη Ευρώπη σχετικά με την προσφορά του στους Tricolore) και δίπλα σε τεράστιες προσωπικότητες, όπως ο Diaw και ο Parker, ανέβηκαν θέσεις στο διεθνές στερέωμα και φυσικά στην εθνική ομάδα. Ίδιο σκηνικό συμβαίνει και τώρα. Η Γαλλία είναι η ομάδα που εμείς θα υποστηρίξουμε -εκτός της δικής μας ομάδας φυσικά- (και) σε αυτό το τουρνουά!
Η Team U.S.A δεν πρέπει ποτέ να θεωρείται ευάλωτη…
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά επί τούτου. Όταν στην πρώτη θέση του πάγκου κάθεται ο θρυλικός Gregg Popovich, ένας από τους 3-4 καλύτερους προπονητές στην ιστορία του αθλήματος, δεν μπορείς πολύ απλά να υποτιμήσεις την ομάδα του.
Ναι οι μεγάλοι αστέρες του NBA έδειξαν φέτος μια απάθεια για την εθνική τους ομάδα, με τελευταία της απώλεια τον Kyle Lowry, όμως πολύ σωστά ο προπονητής των Spurs επέλεξε νεαρούς παίκτες με φρεσκάδα και όρεξη για διάκριση στα πρότυπα του Mundobasket του 2010 στην Τουρκία, βλέποντας την εθνική ομάδα, εκτός από τιμητική διάκριση, ως μια μεγάλη ευκαιρία για καθιέρωση σε αυτή, κάτι που μπορεί σιγά σιγά να τους σηκώσει στον αφρό και μαζί με λίγη τύχη να μπαίνουν στην ίδια κουβέντα σε λίγα χρόνια με τους τωρινούς μελλοντικούς Hall of famers. Κι εμένα με πείραξε λίγο, να πω την αλήθεια, η μεταχείριση στο πρόσωπο του “Melo”, αλλά κατανοώ απόλυτα, πως αυτά στον επαγγελματικό αθλητισμό απλά δεν μετράνε, ειδικά, όταν τα περιθώρια στενεύουν, όπως συμβαίνει τώρα με την Αμερική.
Ο Kemba Walker στον άσο με τον Donovan Mitchell δίπλα του είναι αναμφίβολα το back court της διοργάνωσης και νομίζω πως το παιχνίδι τους ταιριάζει τέλεια. Underground και μπάσκετ αλάνας από τον πρώτο και εκρηκτικό παιχνίδι με αρκετή επαφή από τον δεύτερο. Επίσης ο “Pops” εστίασε στο να δημιουργήσει εντός της τελικής 12άδας του, που ακόμα δεν έχει ανακοινωθεί, μερικά υποσύνολα από άλλες ομάδες, όπως αυτό των Celtics (Walker, Tatum, Brown), αυτό των Kings με Bagley, Barnes και Fox κι αυτό των Bucks με Lopez και Middleton. Μπορεί να μην φαίνεται σημαντικό, αλλά εγώ θεωρώ, ότι αυτό δημιουργεί υποσυνείδητα δεσμούς οικογένειας σε μια ομάδα. Στο ρόστερ υπάρχει άφθονη ποσότητα αθλητικών στοιχείων, για την Αμερική μιλάμε άλλωστε, εξαιρετικοί αμυντικοί διεσπαρμένοι ανά το ρόστερ, όπως επίσης και σουτέρ. Joe Harris από το ‘2’, Middleton και Barnes από το ‘3’, Tucker από το ‘4’ και Lopez από το ‘5’. Η άμυνα της Team U.S.A είναι αυτή που θα σηκώσει στα δύσκολα αυτή την ομάδα θαρρώ και περιμένω από τον τεχνικό των San Antonio Spurs να επαναφέρει στη ζωή ένα σύνολο σαν αυτό των Spurs στα 00’s, που ζούσε και πέθαινε από την άμυνα. Γιατί για όσους θυμούνται, οι Spurs πριν γίνουν αυτή η διαχρονική fun to watch ομαδάρα, ήταν ένα αμυντικό τερατούργημα που έπαιρνε πάμπολλα παιχνίδια στο NBA, που κρίνονταν στους 85-90 πόντους. Ο LeBron James στους τελικούς του ’07 το θυμάται αυτό καλύτερα απ’ όλους. Και αυτή η δραματική αλλαγή εγκεφάλου σε αυτή την ομάδα με τόσο αποτελεσματικό και ανώδυνο τρόπο εκείνη την εποχή, είναι νομίζω το μεγαλύτερο γαλόνι στην καριέρα του Popovich, που δεν αντικατοπτρίζεται σε κάποιον τίτλο. Φυσικά και οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν το Νο. 1 φαβορί του παγκόσμιου μπάσκετ!
Πόσο θα βοηθούσε την Ιταλία ένας ψηλός με κιλά και μέγεθος;
Στην ομάδα του Romeo Sacchetti υπάρχει άφθονο ταλέντο. Η Ιταλία έχει τον Hackett στη θέση του PG, που έρχεται από σπουδαία σεζόν, όπου κατέκτησε τα πάντα με την CSKA, έχει τον τρελό με τα συν και τα πλην του, Della Valle, ως back up του και αρκετούς σπουδαίους παίκτες στις ενδιάμεσες θέσεις με τρομερή ποιότητα, όπως ο Gentile που βάζει την καριέρα του και πάλι σε σειρά σιγά σιγά στην Ισπανία με την Estudiantes, όντας πιο ταπεινός και προσγειωμένος (καλή ευκαιρία για τον ίδιο αυτό το τουρνουά) και φονικό σουτ, όπως ο Belinelli, o Aradori και o Datome στα φτερά και ο Danilo Gallinari στο ‘4’ που φέτος πραγματοποίησε εκπληκτική χρονιά, όντας ηγέτης στους Clippers.
Από τον “Gallo” περιμένουμε ακριβώς το ίδιο και στο επερχόμενο Mundobasket. Να αποτελέσει δηλαδή τον ηγέτη της “Squadra Azzurra” και να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο τουρνουά, που θα συνδυαστεί με μια καλή πορεία της ομάδας του. Θα λέγαμε ότι η Ιταλοί μπορούν να παρουσιάσουν ένα σκληροτράχηλο και άρτιο τεχνικά σύνολο, με βασική 5άδα τους Hackett, Belinelli, Datome, Gallinari και Melli (εφόσον κατέβει κανονικά). Ναι, αυτή η 5άδα μπορεί να κάνει σαματά και να στείλει πολύ κόσμο για τσάι, όμως είναι φανερό πως η ομάδα στερείται μυικών κιλών στο ζωγραφιστό. Ο Paul Biligha είναι ο παίκτης με το προφίλ του σκληρού της παρέας, όμως είναι μόλις 2 μέτρα και ως γνωστόν, σε αυτά τα τουρνουά 5άρια τέτοιου είδους είναι αβέβαιο το κατά πόσο θα λειτουργήσουν σε αυτά τα τουρνουά των δυο εβδομάδων. Ο Biligha που φέτος αποκτήθηκε από την Armani είναι καλός παίκτης, αλλά πιστεύω πως το βασικό ‘5’ του Sacchetti θα είναι ο Melli. Light σχήμα, όπως πάντα άλλωστε για τους Ιταλούς, αλλά με πολλή πολλή ποιότητα. Ίσως να έπρεπε να επιλέξουν έναν πιο σωστό για αυτούς παίκτη ως νατουραλιζέ από τον Jeff Brooks που παίζει στο ‘4’ και είναι επίσης ελαφρύς για ‘5’. Κάτι θα ξέρουν καλύτερα. Καλή τους επιτυχία!
Η team to watch θα είναι η Νιγηρία!
Οι δευτεραθλητές του τελευταίου AfroBasket. Τους θυμόμαστε το 2016 να μας σκορπούν την πίκρα στα προκριματικά για τους Ολυμπιακούς του Ρίο, αλλά αντικειμενικά ήταν καλύτερη και το άξιζαν.
Φέτος έχουν μπροστά τους μια καλή ευκαιρία για διάκριση. Με Κορέα, Αργεντινή και Ρωσία στον όμιλο μοιάζουν ως το φαβορί για την πρώτη θέση και η πορεία τους θα εξαρτηθεί άμεσα από το performance του Ikenna Iroegbu.
Ο 24χρονος PG που φέτος υπέγραψε στη λιθουανική Lietkabelis και θα παίξει του χρόνου στο BCL, είχε στα προκριματικά του παγκοσμίου 14.5 πόντους, 4.5 rebounds και 3.2 assists, οδηγώντας τη Νιγηρία του Alexander Nwora στην τελική φάση της διοργάνωσης, εκεί που θα περιβληθεί με τους μεγάλους της αστέρες. Και για αυτό λέμε, πως η απόδοση του Iroegbu θα είναι κομβικής σημασίας. Γιατί παίκτες όπως ο Stan Okoye, o Al-Farouq Aminu και ο Ekpe Udoh χρειάζονται τον καλό PG που θα μοιράσει παιχνίδι και θα δώσει ασφάλεια στο κατέβασμα της μπάλας.
Το μεγάλο αστέρι της ομάδας, ο Aminu, προβλέπεται να κάνει μεγάλα παιχνίδια με τον Udoh ως παρτενέρ του και ο πάγκος της front court των Νιγηριανών είναι επίσης πολύ καλός. Michael Eric και Ike Diogu. Παίκτες με φρεσκάδα και αθλητικότητα ο μεν και με εμπειρία και παραστάσεις ο δε.
Περιμένω καλή πορεία από τη Νιγηρία και ασφαλώς κάποιες… “κηδείες”. Θα δούμε…
Η “Επίσημη αγαπημένη” μας
Ναι υπάρχει ταλέντο και ενθουσιασμός, μετά από πολλά χρόνια, αλλά…
Δεν θα λέγαμε ότι έχουμε ιδιαίτερα ψηλά τον πήχη για την ομάδα μας, όσον αφορά πάντα τις προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί από το ευρύ κοινό, που ενθουσιάζεται από φιλικά με την Ουγγαρία (και χωρίς τον Hanga) και το Ιράν και από τις στοιχηματικές εταιρίες, που δίνουν ως 3ο φαβορί την εθνική μας ομάδα για την κατάκτηση του Mundobasket.
Ναι έχουμε τον καλύτερο PG στην Ευρώπη, ναι έχουμε τον ηγέτη της Fenerbahce, ΝΑΙ έχουμε τον MVP του NBA, αλλά εμείς λέμε πως και πάλι κάτι λείπει.
Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος αρχικά είναι μεν ένας προπονητής που πρεσβεύει το κλασικό ελληνικό μπάσκετ μισού γηπέδου με τη σκληρή άμυνα και τον έλεγχο του ρυθμού μέσα από το σκεπτόμενο παιχνίδι, αλλά αμφιβάλλουμε για το, αν μπορεί να κολλήσει τα υλικά που έχει στα χέρια του και στο τέλος να συνθέσει την ιδανική 12άδα. Επίσης θεωρούμε πως η ελληνική προπονητική σχολή είναι πάρα μα πάρα πολύ πλούσια, ώστε ο head coach της ομάδας να είναι ο Σκουρτόπουλος, για τον οποίο πάντως έχουμε γενικά καλή γνώμη. Ιτούδης, Μπαρτζώκας, Κατσικάρης, Σφαιρόπουλος, Πεδουλάκης, Πρίφτης, Παπαθεοδώρου, Μαρκόπουλος και φυσικά Παναγιώτης Γιαννάκης είναι μερικά από τα ονόματα της μεγάλων Ελλήνων προπονητών, με τον Γιώργο Μπαρτζώκα, ο οποίος τυγχάνει επίσης να μην είναι σε κάποια ομάδα εδώ και καιρό, να είναι για εμάς ο ιδανικός, ώστε να οδηγήσει αυτό το σύνολο στην επιτυχία. Παρόλα αυτά, οι μεταρρυθμίσεις της FIBA με τα παράθυρα μέσα στη σεζόν, κάνουν πολύ δύσκολη κάποια απόφαση για αλλαγή σκυτάλης. Όλα θα ήταν αλλιώς με το παλιό σύστημα. Όχι μόνο για την εθνική μας, αλλά για όλες τις ομάδες.
Οι δυο ηγέτες της Εθνικής μας έχουν κάποιες εγγενείς αδυναμίες, που δεν καλύφθηκαν…
Ναι, ο Καλάθης είναι σπουδαίος PG. Ναι, ο Αντετοκούνμπο βγήκε απόλυτα δίκαια MVP στη regular season του NBA, αλλά το σουτ τους κρίνεται κάτω του μετρίου. Έχω εκφράσει εδώ και πολύ καιρό την πεποίθηση, πως για να είναι πραγματικά χρήσιμος και ασυναγώνιστος ο Γιάννης για το FIBA Basketball, θα πρέπει να παίξει στη θέση ‘5’ με έναν καλό Pick n’ Roll PG στον άσο. Αυτό το ‘χουμε, ναι. Μετά όμως αυτοί οι δυο θα πρέπει να πλαισιωθούν από πραγματικά καλό σουτ και όχι από ασανσέρ όπως οι δυο “Παπ” και οι Μάντζαρης, Πρίντεζης και Μήτογλου. Ο Γιάννης έχει δείξει, αν και πριν κάποια χρόνια και όχι σε αυτή την beast mode κατάστασή του, πως έχει πρόβλημα με τις κλειστές άμυνες της Ευρώπης. Το σουτ του θα μπορούσε να κριθεί ως καλό επίσης ως ‘5’, όχι όμως και σαν Forward. Θυμόμαστε πολλές φορές να του σφυρίζονται ορθά βήματα σε κινήσεις που έχει αυτοματοποιήσει στο NBA και τον έχουν σηκώσει στον αφρό, γιατί πολύ απλά στην Αμερική το άθλημα αλλοιώνεται, κακώς για εμάς, στον βωμό του θεάματος και του κέρδους. Επίσης η μεγαλύτερη διαφορά του FIBA Basketball με το NBA, όταν μιλάμε για Αντετοκούνμπο και Καλάθη μαζί στην 5άδα, χωρίς καλούς σουτέρ γύρω τους, είναι τα τρία δευτερόλεπτα της άμυνας. Στο NBA αυτό τιμωρείται με τεχνική ποινή. Στην Ευρώπη, για να το πούμε καφενειακά, βάζεις έναν Valanciunas, έναν Marjanovic ή έναν Gobert μόνιμα ως τοτέμ κάτω από το καλάθι σου και έτσι εξασφαλίζεις το απαγορευτικό για τον αντίπαλο drive. Κι επαναλαμβάνω πως αυτό γίνεται ακόμα πιο δύσκολο, όταν δεν έχεις ανοιχτούς διαθέσιμους χώρους.
Πού είσαι ρε Μάικ…;
Στην Εθνική των Νικ και Γιάννη ονειρευόμουν πάντα τους δυο τους να στήνουν ασταμάτητα κι ανελέητα pick n’ rolls με το υπόλοιπο cast να είναι έτοιμο να πυροβολήσει, εκμεταλλευόμενο τη μεγάλη ικανότητα του PG του ΠΑΟ, να πάει την μπάλα όπου θέλει κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς. Πόσο θα μπορούσε να εξυπηρετήσει το συγκεκριμένο πλάνο παιχνιδιού το off ball παιχνίδι του Μάικ Μπράμου, που συνοδεύεται από εξαιρετικά ποσοστά σε όλη του την καριέρα από την περίμετρο και από εξαιρετική άμυνα και στις δυο γραμμές; Low profile αθλητής, από τα σκυλιά του πολέμου που θέλει κάθε προπονητής. Στις προηγούμενες παρουσίες του στην εθνική ήταν αρκετά καλός, αλλά τα τελευταία χρόνια επικρατεί ένα μυστήριο στην κατάστασή του, που ο καθένας δίνει τη δική του εκδοχή. Ο ίδιος έχει βρει τον δικό του παράδεισο στη Venezia με την οποία κατέκτησε ως πολύτιμο στέλεχος το πρωτάθλημα Ιταλίας δυο φορές τα τελευταία χρόνια.
Στο ίδιο επιθετικό πλάνο η ικανότητα του Κώστα Σλούκα να παίξει με ή χωρίς την μπάλα, όντας απειλητικός για την αντίπαλη άμυνα με πολλαπλούς τρόπους, θα βοηθούσε την κατάσταση. Μπορεί να λειτουργήσει ως spot shooter, ως slasher και φυσικά ως χειριστής, έχοντας δίπλα του ακόμα έναν average σουτέρ ή hard cutter όπως ο Παπανικολάου ή ο Παπαπέτρου. Το post παιχνίδι των Πρίντεζη και Μπουρούση, που πλέον λογικά θα παίζουν λίγα λεπτά θα πρέπει να λειτουργεί ως αποκούμπι στα λεπτά του Γιάννη και του Νικ εκτός παρκέ. Ο Γιάννης θα μπορούσε επίσης σε ένα ιδεατό σχήμα με τον Νικ, τον Σλούκα και τον Μπράμο να τρέχει τα picks από το ‘4’ με τον αρχηγό μας τον Μπουρούση σε ρόλο shooting center.
Αυτή τη διάταξη πιστεύω θα μπορούσε να την καλύψει ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος στη θέση του Μπράμου στο ‘3’, τον οποίο θεωρώ απαραίτητο γρανάζι για αυτή την ομάδα για ευνόητους λόγους. Σίγουρα είναι ο SF με το καλύτερο σουτ από τους υπάρχοντες του ρόστερ. Πέρασε από χίλια κύματα και όμως είναι ακόμα εδώ με τα γαλανόλευκα να τιμάει την “επίσημη αγαπημένη”. Του αξίζει αναμφίβολα μια θέση στο ρόστερ. Όμως καλώς ή κακώς οι δυο “Παπ” αξίζουν εξίσου μια θέση στη 12άδα, στην οποία με την παρουσία του Γιάννη, ας είμαστε αντικειμενικοί, δημιουργούνται και θέματα πέρα από την αξιοκρατία. Ναι ο Θανάσης είναι game changer και φέρνει μοναδική ένταση και θέληση στο παιχνίδι της ομάδας, όμως δεν νομίζω πως τίθεται θέμα σύγκρισης με κάποιον από τους τρεις παίκτες που προαναφέραμε. Για τον PF/C Κώστα δεν σχολιάζω καν. Τα 3άρια είναι πολλά στο ρόστερ, ενώ η λογική του “πάω με 3άρια που παίζουν και στο ‘4’” για μένα είναι λάθος, ειδικά όταν στο ‘4’ έχεις Γιάννη και Πρίντεζη (ίσως και Μήτογλου). Το θέμα της 12άδας είναι δύσκολο και θέλει πολύ λεπτούς χειρισμούς.
Η χώρα μας έχει το δικό της stretch-4, αλλά…
Ο Ντούσαν Σάκοτα δεν ήταν ποτέ το αμυντικό τέρας, όμως είχε πάντα τρία μεγάλα ατού: Το μέγεθος (PF, 2.11), το φαρμακερό σουτ και τη στόφα. Ναι, σίγουρα χρειάζεται να προετοιμάσεις την επόμενη μέρα και με βάση αυτή τη σκέψη, παιδιά όπως ο Μήτογλου και ο Παπαγιάννης είναι στάνταρ στην ομάδα, αλλά οι ευκαιρίες που θα έχεις τον Γιάννη εδώ, δεν ξέρεις αν θα είναι πολλές και συχνές στο μέλλον. Ο Ντούσαν βρίσκεται στα 33 του στην πιο ώριμη φάση της καριέρας του, ώστε να αναλάβει ειδικούς ρόλους 10-12 λεπτών, που θα σου εξασφαλίσουν μπόλικα εκατοστά στο spacing και όταν πάρει την μπάλα από την περίμετρο, όλοι θα αισθανόμαστε μια σιγουριά. Μακράν ο καλύτερος ψηλός σουτέρ της χώρας μετά τον Φώτση. Για μένα άξιζε την κλήση τουλάχιστον στην προεπιλογή και σε ένα ενδεχόμενο σχήμα με τους Καλάθη, Σλούκα, Παπανικολάου και Γιάννη, η αμυντική του ανεπάρκεια δεν θα γινόταν καθόλου εύκολα αντιληπτή και τρωτή από τον αντίπαλο.
Στο τέλος της ημέρας
Είμαστε μια ιδιαίτερη ομάδα. Αν είχαμε δυο σουτέρ σταθερά του 38% από τις θέσεις των wings θα έλεγα, πως είμαστε καλά. Πολύ καλά βασικά…
Παρόλα αυτά η ομάδα έχει άλλες δυνατότητες. Το iso παιχνίδι του Γιάννη, τα post ups των Πρίντεζη και Μπουρούση, την ενέργεια των “Παπ” και του Θανάση, τη δημιουργία ασφαλώς των δυο PGs, το μεστό παιχνίδι από τον πάγκο του Μάντζαρη και πολύ ισχυρές προσωπικότητες. Πιστεύω πως οι μεγάλες προσδοκίες και απαιτήσεις δεν κάνουν καλό σε αυτό το χρονικό σημείο και θα πρέπει να δούμε πως θα ξεκινήσει το πράγμα στα πρώτα παιχνίδια. Το τουρνουά “Ακρόπολις” θα είναι ένα καλό δείγμα. Ο όμιλός μας κρύβει παγίδες, όπως η εμπειρία της Βραζιλίας ή η πολύ δυνατή front line του Μαυροβουνίου με Dubljevic και Vucevic. Βέβαια θεωρώ σίγουρο το 3-0, αλλά οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε κάθε αντίπαλο με σεβασμό και προσήλωση.
Πάμε Εθνικάρα!
Υ.Γ 1: Η Ιαπωνία είναι μια ομάδα που θα αποκλειστεί νωρίς και πιθανότατα χωρίς νίκη, αφού θα αντιμετωπίσει στον όμιλο την Τουρκία του Illyasova, την Τσεχία του Satoransky και τις Η.Π.Α. Παρόλα αυτά τα μάτια μας (και το ίδιο θα πρέπει και τα δικά σας) θα είναι πάνω στον Rui Hachimura. Ο έγχρωμος Ιάπων επιλέχθηκε στο φετινό Draft στην 9η θέση από τους Wizards και δείχνει σε εξαιρετική κατάσταση. Θυμίζει κάπως την περίπτωση Markkanen στη φάση των ομίλων του Eurobasket το 2017 που έγινε στη χώρα του τη Φινλανδία τη χρονιά που έγινε Draft. O Hachimura δεν παίζει στη χώρα του, αλλά στη γειτονική Κίνα και λογικά η Ιαπωνία θα έχει μαζί της αρκετό κόσμο. Ο 21χρονος PF θέλει να συστηθεί στο παγκόσμιο μπάσκετ και αυτό το τουρνουά είναι μια πολύ καλή ευκαιρία!
Υ.Γ 2: Μου αρέσει να βλέπω ομάδες να ανατρέπουν προγνωστικά και νεαρούς αλλά και παλιούς αθλητές να κερδίζουν εμπειρίες, παίζοντας για πρώτη φορά και ίσως και τελευταία σε διοργανώσεις τέτοιου βεληνεκούς. Ομάδες όμως όπως η Βενεζουέλα, η Κορέα, η Ιορδανία, η Ακτή Ελεφαντοστού και κάποιες ακόμα, δεν ανεβάζουν το επίπεδο του ανταγωνισμού. Το αντίθετο. Σκεφτείτε ένα Mundobasket με περισσότερες Wild Cards και στη θέση των ομάδων που αναφέραμε, την πρωταθλήτρια του τελευταίου EuroBasket, Σλοβενία, τη Λετονία και την Κροατία. Και φανταστείτε να τύχαινε να παίζαμε με τους Κροάτες και ο Γιάννης να έβλεπε μπροστά του τον Hezonja μετά από αυτό…
Σβήνουμε μέρες και ανυπομονούμε. Ένα 20ήμερο γεμάτο μπάσκετ πλησιάζει. Χρόνια πολλά και καλό Δεκαπενταύγουστο σε όλους!
Πηγή: Fundamentals
