Δεν τα κατάφερε ο Παναθηναϊκός: 82-89 από τη Real, που έγινε η πρώτη ομάδα που προκρίνεται στο Final-4

536
Πηγή: Fundamentals
That’s all folks…
Η πρωταθλήτρια Ευρώπης, Real, “σκούπισε” τον Παναθηναϊκό επικρατώντας του και στο Game 3 με 82-89, σε ένα κλειστό παιχνίδι.
Οι πράσινοι δεν έλεγξαν τα rebounds, χάνοντας κατά κράτος (24-39), ενώ επέτρεψαν σε ακόμα ένα ματς στον αντίπαλό τους, να χτυπήσει στην καρδιά της ρακέτας. Οι Μαδριλένοι είχαν το εντυπωσιακό και ταυτόχρονα απαγορευτικό για εντός έδρας ματς και δη για παιχνίδι της Postseason, στο οποίο, αν χάσεις, χάνεσαι. Σίγουρα οι “φονιάδες” στην περιφέρεια του Laso ανοίγουν το γήπεδο όσο δεν πάει, όμως δεν καταλαβαίνω γιατί δεν χρησιμοποιήθηκε περισσότερο ο Gist (μόλις 7:28, δεν γνωρίζω σε τι κατάσταση βρισκόταν), όταν στο κεντρικό pick της “βασίλισσας” οι πράσινοι αμύνονταν ουσιαστικά με 4 παίκτες, όταν ο αμυντικός του screener ήταν ένας εκ των Παπαγιάννη-Βουγιούκα. Μεγάλη ζημιά έκανε ο Gustavo Ayon στους γηπεδούχους με 12 πόντους, 6 rebounds και 4 assists, μια εκ των οποίων βρήκε εντελώς ελεύθερο τον Anthony Randolph 1.30′ περίπου πριν τη λήξη και στο τέλος των 24”, όταν και οι φιλοξενούμενοι “κλείδωσαν” ουσιαστικά τη νίκη.

Εκεί φάνηκε ξεκάθαρα η ευφυΐα του Μεξικανού και η φοβερή ικανότητά του στην πάσα. Οποιοσδήποτε άλλος παίκτης εκεί θα βιαζόταν να τελειώσει τη φάση, με την πίεση του χρόνου έντονη στο μυαλό του. Ο Ayon διάβασε άμεσα τη βοήθεια από την αδύνατη πλευρά και με απόλυτα σωστή και έγκαιρη πάσα, έδωσε το τρίποντο στον Randolph, που ουσιαστικά έκρινε και την αναμέτρηση, όπως είπαμε και παραπάνω.

Οι πράσινοι επιθετικά έδειξαν καλό πρόσωπο. Αρκετά καλύτερος ο Καλάθης, χωρίς να είναι και πάλι efficient εντός παιδιάς (6/16 σουτ και 2/2 προσωπικές), αλλά με 7 τελικές και 3 κλεψίματα, τίμιος ο Βουγιούκας για αυτά που του ζητήθηκαν, έβαλε τους 6 από τους 8 πόντους του στην 4η περίοδο και έφτασε το 17 στο PIR, ενώ ο Matt Lojeski έδειξε ξεκάθαρα, πόσο διαφορετική ομάδα θα ήταν ο φετινός ΠΑΟ, αν ο ίδιος ήταν υγιής στο μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς και μπορούσε να εκτελέσει όπως σήμερα (16 πόντοι με 3/4 τρίποντα). Τα flares και τα pin downs για τον Βέλγο λειτούργησαν σχεδόν άψογα και ο πλάγιος του Pitino έβαλε τα κρίσιμα σουτ, για τα οποία μιλήσαμε τις προάλλες και άνοιξε τους χώρους προς το αντίπαλο καλάθι.

Βέβαια η άλλη όψη του νομίσματος λέει πως με αυτόν και τον Langford εντός της 5άδας, ο Παναθηναϊκός κερδίζει αισθητά σε scoring insticts, αλλά χάνει τα ίδια, ίσως και περισσότερα στα μετόπισθεν.

Ξανά αχίλλειος πτέρνα η άμυνα στη Floppy

Η Real δεν έπαιξε κάτι ιδιαίτερο σε όλη τη σειρά, δεν έδειξε κάτι καινούργιο, εκτός φυσικά από τη φοβερή άνοδο σε αυτό το διάστημα του “παίκτη κλειδιού” των αγώνων, Jeffery Taylor (από 5 πόντους, 1.4 rebounds και 1.4 assists στη regular season ανέβηκε στους 12.3, με 72.7 στα δίποντα και 58.3% στα τρίποντα 3 rebounds και 2.3 assists στα 3 παιχνίδια των Playoffs, με μόλις 3 λεπτά επιπλέον συμμετοχής!). H Floppy Action λοιπόν είχε την τιμητική της στο Playbook του Laso, όπως συνέβη σε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ο Pablo Lasso, που πολλοί αποκαλούν “ταβερνιάρη”, “μυρωδιά” και άλλα πολλά τέτοια διαμαντάκια, έκανε outcoaching στον Rick Pitino (ναι συμφωνούμε πως είχε άσσους στα χέρια του και ο Αμερικάνος έπαιζε με το δυο σπαθί ως το… βαρύ του χαρτί) και έκανε σχεδόν κάθε θεωρητικό πλεονέκτημα του αντιπάλου να αποτελεί δικό του αβαντάζ και μειονέκτημα των πρασίνων. Στην Floppy (Diamond διάταξη), την οποία οι Ισπανοί εκτελούν στην ΕΝΤΈΛΕΙΑ (απόλυτα σωστός συγχρονισμός, έγκαιρες πάσες, σωστά screens και κυρίως πολύ σωστή χρήση των screens από τους σουτέρ), οι Langford και Lojeski κλήθηκαν να μαρκάρουν τους Rudy, Prepelic, Causeur και φυσικά τον Jaycee Carroll.

Μιλάμε για δυο παίκτες που τα τελευταία χρόνια πέφτουν όλο και περισσότερο σε επίπεδα ενέργειας και αθλητικότητας. Οι δυο αυτού παίκτες του ΠΑΟ λοιπόν, με τα βαριά πόδια και χωρίς να έχουν ποτέ μα ποτέ τη φήμη του καλού αμυντικού στην καριέρα τους, έπρεπε να κυνηγάνε γύρω από τα screens των Ayon, Tavares, Randolph και Thompkins τους τρομερά γυμνασμένους “δολοφόνους” της Real, οι οποίοι τους πήραν σχεδόν κάθε σταγόνα των δυνάμεών τους. Η τακτική του Pitino, όταν οι αμυντικοί έχαναν τους παίκτες τους, να κάνει δυνατό φάουλ στον screener, προτού οι Carroll, Rudy κλπ βρεθούν σε τρίποντο-πέναλτι, ήταν έξυπνη, αλλά χρέωσε την ομάδα με γρήγορα φάουλ. Ειδικά, όταν το screen έδινε ο Ayon οι πράσινοι ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωροι με το φάουλ, μιας και ο Μεξικανός έχει στη σεζόν το μέτριο 56%. Ομολογώ πως περίμενα αρκετό Kilpatrick εδώ, αλλά ο Αμερικάνος SG βγήκε εκτός παιχνιδιού νωρίς, όντας άστοχος και απερίσκεπτος στις επιθετικές του επιλογές. Αγωνίστηκε μόλις 3 λεπτά, βέβαια και δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Στο ίδιο επιθετικό Play επίσης στόχος έγιναν κάποιοι από τους χειρότερους αμυντικούς των γηπεδούχων και η συνεργασία με ένα απλό Laker cut ανέδειξε εκ νέου την ικανότητα στην πάσα από τους ψηλούς του Laso…

Εξαιρετική δουλειά στη Floppy, για να κλείσουμε με αυτό, έκανε φυσικά ο Νικ Καλάθης και ο Ιωάννης Παπαπέτρου, οι δυο καλύτεροι αμυντική των πρωταθλητών Ελλάδος, όμως κάποιος έπρεπε να αμυνθεί στο κεντρικό pick και κάποιος να δίνει βοήθειες στις περιστροφές και στο dive του Center της “βασίλισσας” μετά το screen.
Επιβλητική νίκη του Campazzo στο μεγάλο matchup της σειράς

Στο τέλος της ημέρας, ο Παναθηναϊκός γνωρίζει ακόμα ένα “clean sweep” σε σειρά Playoff στην Euroleague. Την 3η στα τελευταία 4 χρόνια, μετρώντας σε αυτά τα παιχνίδια ρεκόρ 1-12. Ναι το DNA του έχει αλλοιωθεί, όμως δεν πρέπει να παραλείπουμε το γεγονός πως οι πράσινοι έπαιζαν απέναντι σε μια ομάδα που διέθετε στο ‘5’ τους Tavares, Ayon και Randolph, ενώ την ίδια ώρα αυτοί διαθέτουν τους Βουγιούκα και Gist, που έχουν περάσει την κορυφή του βουνού εδώ και πολλά χρόνια και τον νεαρό Παπαγιάννη, που έκανε το “μπαμ” μέσα στη σεζόν υπό την καθοδήγηση του Rick Pitino, όμως έχει χτυπητές αδυναμίες και απειροελάχιστες παραστάσεις από τέτοια παιχνίδια. Υπάρχει κανείς που να διαφωνεί για το ότι ο Παναθηναϊκός θα είχε ως βασικό Center τον πρώην παίκτη του, Ognjen Kuzmic, τον οποίο ο Laso έχει σε κατάσταση… μόνιμων διακοπών; Δεν νομίζω.
Μεγάλο κατόρθωμα λοιπόν για τον Παναθηναϊκό και αυτό πιστώνεται κατά 99% στον Rick Pitino, το ότι ενώ 10 αγωνιστικές πριν το τέλος βρισκόταν στη 12η θέση με τις περισσότερες ισοβαθμίες χαμένες, κατάφερε εν τέλει να τερματίσει μόνος 6ος και να χάσει το πρώτο ματς στη Μαδρίτη στις λεπτομέρειες και κατά γενική ομολογία με διαιτητική εύνοια υπέρ της Real στα τελευταία 3 κρίσιμα λεπτά. Το ότι η όλη σειρά ήταν μια… αποστολή αυτοκτονίας το γνώριζαν όλοι, πριν ξεκινήσει. Το 3-0 πονάει, όμως οι πράσινοι κατέρρευσαν ψυχολογικά μετά την έκβαση του πρώτου αγώνα και οι Ισπανοί βρήκαν ρυθμό, σουτάροντας εξαιρετικά.Ο Campazzo για τον οποίο είπαμε στο preview μας πως θα είναι το μεγάλο matchup της σειράς με τον Καλάθη, ήταν απλώς εξαιρετικός. Με όλη τη σημασίας της λέξης. Σήμερα 16 πόντους με 10 τελικές για 2 λάθη και 8 κερδισμένα φάουλ και άμυνα για σεμινάριο απέναντι σε όποιον παίκτη κλήθηκε να μαρκάρει. Το ότι η Real τον έχει ως back up PG λέει επίσης πάρα πολλά. Σε όλη τη σειρά είχε 12.3 πόντους (66.7% δίποντο, 37.5% τρίποντο και 91.7% προσωπικές), 4.7 rebounds, 8.3 assists, 3 κλεψίματα και 24.3 στο σύστημα αξιολόγησης. Κέρδισε κατά κράτος τον Καλάθη στα 3 παιχνίδια, καθοδήγησε υποδειγματικά την ομάδα του και έδειξε πως είναι PG κορυφαίου επιπέδου. MVP της σειράς με κάτω τα χέρια.
Η επόμενη μέρα

Στον Παναθηναϊκό θα πρέπει να επικεντρωθούν πλέον στο εγχώριο πρωτάθλημα (νομίζω πως θα ξεπεράσουν εύκολα και σύντομα το σοκ του αποκλεισμού χωρίς νίκη) και να δον την επόμενη μέρα με μια καθαρή ματιά. Ο Rick Pitino έκανε θαύματα και κάθε παίκτης της ομάδας έδειξε τρομερή βελτίωση, από τη μέρα που υπέγραψε στην ομάδα. Είναι όμως ο ιδανικός για την επόμενη μέρα του ΠΑΟ; Υπάρχει μακροχρόνιο πλάνο; Μπορεί να χτίσει μια δική του ομάδα, που θα ευδοκιμήσει στο “δικό μας” μπάσκετ; Σίγουρα μπορεί, δεν υπάρχει αμφιβολία. Είναι όμως η “ιδανική” λύση, όχι όπως την φαντάζονται οι περισσότεροι (νίκες, τίτλοι κλπ), αλλά ως αυτό που κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα και είναι εξίσου σημαντικό με τα εντός παρενθέσεως επιτεύγματα: της παρακαταθήκης για την επόμενη μέρα. Είναι προτιμότερο να χάσεις την ευκαιρία να υπογράψεις έναν νεότερο τεχνικό, που θα περάσει πιθανότατα όλη του την καριέρα στα μέρη μας (Ιτούδης, Jasikevicius π.χ) ή να συνεχίσεις με έναν εκ των κορυφαίων στην ιστορία του αθλήματος, που όμως δεν έχει ακόμα πολλά χρόνια μπροστά του; Κάθε απόφαση έχει τα συν και τα πλην της και η παραμονή του Αμερικανοιταλού φαντάζει ιδανική αυτή τη στιγμή, με τις πιθανότητές της να αυξάνονται όσο περνάει ο καιρός. Εμείς απλώς εκφράζουμε κάποιες ανησυχίες μας.
Πηγή: Fundamentals