Η αρχή του αθλητισμού είναι, ήταν και θα είναι οι ακαδημίες και τα τμήματα υποδομής. Γιατί είτε μιλάμε για ατομικό σπορ είτε για ομαδικό, κανείς αθλητής ή παίκτης δεν κατέβηκε από τον ουρανό στα 18 του έτοιμος.
Οι γονείς κάθε αθλητή αποτελούν σημαντικό κεφάλαιο τόσο για τον ίδιο όσο και για το σωματείο που ανήκει, αλλά και τον αθλητισμό γενικότερα. Η ευχή για τον αθλητισμό είναι οι γονείς που πηγαινοφέρνουν τα παιδιά τους στη προπόνηση, επιμελούνται τη διατροφή τους και τα ενθαρρύνουν, να μη σταματάνε τη προσπάθεια.
Για του λόγου το αληθές, όταν βρέθηκα κατά καιρούς σε ακαδημίες σωματείων, είδα να επαναλαμβάνεται η εξής σκηνή: ένας ταλαίπωρος προπονητής του μπάσκετ π.χ. να προσπαθεί μάταια να βάλει τάξη στο χάος εξήντα μικρών παιδιών! Σιγά μη καταφέρει να δείξει έστω και τα βασικά στα παιδάκια αυτά. Ο παράγοντας όμως της ομάδας είναι πάντα κατενθουσιασμένος. 60 παιδάκια x 50 ευρώ = 3.000 ευρώ κάθε μήνα, δηλαδή μια χαρά «αρπαχτή».
Γιατί περί αρπαχτής πρόκειται. Χάζευα μάλιστα 1-2 παιδάκια που ήταν 1,5 μέτρο στο ύψος και τα διπλάσια κιλά από εμένα. Αγκομαχούσαν κάθε δύο μέτρα, όπως είναι φυσικό, αφού αντί να τα πάνε οι γονείς τους σε διατροφολόγο, ενδοκρινολόγο ή και εγώ δεn ξέρω πού αλλού για να αδυνατίσουν, επέλεξαν να τα γράψουν στο μπάσκετ ή σε κάποιο άλλο άθλημα. Δεν φταίνε οι γονείς όμως, γιατί δεν γνωρίζουν. Κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για τα παιδιά τους. Θεωρώ ότι το σφάλμα είναι του σωματείου που τα δέχεται, αλλά και του προπονητή που θα έπρεπε να καθοδηγήσει τους γονείς.
Μέχρι εδώ όμως είναι ο καλός ρόλος του γονέα και χρηματοδότη των σωματείων. Ποια είναι η κατάρα; Οι γονείς χούλιγκαν, οι οποίοι δυστυχώς μόνο λίγοι δεν είναι. Γιατί το να διαμαρτυρηθεί ένας γονέας στην κερκίδα για μια διαιτητική απόφαση είναι μέσα στα πλαίσια του φιλάθλου. Όμως το να βριστεί και να πλακωθεί στο ξύλο με τον «αντίπαλο» γονέα άπτεται πλέον του χουλιγκανισμού. Το ίδιο και όταν εγκαταλείπει τη θέση του και πάει κοντά στον αγωνιστικό χώρο έτσι ώστε να «στολίσει» τον διαιτητή μπροστά μάλιστα στο παιδί του, που εκείνη την ώρα αθλείται. Θυμάμαι πολλές φορές παιχνίδια παιδικών πρωταθλημάτων να έχουν διακοπεί λόγω επεισοδίων στις κερκίδες, όπου στις κερκίδες ήταν μόνο οι γονείς των μικρών αθλητών.
Μάλιστα πριν από περίπου δύο χρόνια σε αγώνα πόλο κορασίδων, το παιχνίδι διακόπηκε για τον ίδιο λόγο!
Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι τραγικό να βλέπεις τα παιδάκια που παίζουν να σταματάνε το παιχνίδι και να εκλιπαρούν τους γονείς τους να σταματήσουν να δέρνονται, προκειμένου να συνεχιστεί ο αγώνας. Ακόμα, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι όταν το «βλαστάρι» τους κακοποιεί το άθλημα, βγάζουν άχρηστο τον προπονητή.
Κατά τη προσωπική μου άποψη θα πρέπει να τους αφαιρεθεί η αθλητική ιδιότητα και να απαγορεύεται να πατήσουν το πόδι τους έως και 500 μέτρα περιμετρικά από κάθε αθλητικό χώρο. Έχει κάποιος την ελπίδα ότι τα παιδιά τους όταν μεγαλώσουν δε θα γίνουν χειρότερα απ’ αυτούς; Ότι αυτά τα παιδιά δεν θα είναι οι αυριανοί χούλιγκανς που αμαυρώνουν τον αθλητισμό, το μεγαλύτερο κίνημα σ’ αυτόν τον πλανήτη ;
Τέλος, υπάρχει και άλλη μια (μικρή ευτυχώς) ομάδα γονέων που είναι «κατάρα» για τα παιδιά–αθλητές. Είναι αυτοί που αντί απλώς να υποστηρίζουν τα παιδιά τους για τις όποιες αθλητικές τους προσπάθειες, τα αποθεώνουν. Πολύ δε περισσότερο αν αυτοί οι γονείς είναι τέως αθλητές–προπονητές του σπορ. Έτσι τα παιδιά τους, εφησυχασμένα από τα αποθεωτικά σχόλια των ινδαλμάτων-γονέων τους, πιστεύουν ότι ξεχειλίζουν από ταλέντο και σταματάνε να δουλεύουν. Σαν αποτέλεσμα, μένουν στάσιμοι σαν αθλητές και εξακολουθούν να παραμένουν ταλέντα στα 30 τους. Υπάρχουν δυστυχώς πολλά τέτοια παραδείγματα, που απλά επιβεβαιώνουν το παραπάνω.
Το να είσαι γονιός είναι ευλογία και τεράστια ευθύνη. Το να είσαι όμως γονιός αθλητή, είναι όλα τα παραπάνω και επιπλέον η μεγαλύτερη ίσως πρόκληση απ’ όλες. Εξάλλου κανείς ποτέ δεν είπε ότι το να έχεις και να μεγαλώνεις παιδιά είναι εύκολη υπόθεση…
πηγη:basketworld.net
