Μία σχέση η οποία έχει σχολιαστεί πολύ εντός και εκτός γηπέδων. Δύο αθλητές , δύο σύμβολα του ελληνικού μπάσκετ και του ελληνικού αθλητισμού γενικότερα όπου αμφότεροι έχουν βάλει το λιθαράκι τους για να φτάσει το ελληνικό μπάσκετ εκεί που βρίσκεται σήμερα και να έχει τις επιτυχίες που έχει τόσο σε εθνικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.
Η πρώτη τους συνάντηση στο ελληνικό πρωτάθλημα ο μεν Γιαννάκης παίκτης του Ιωνικού Νίκαιας, με τη βοήθειά του ο Ιωνικός προβιβάστηκε στην πρώτη κατηγορία και αποτέλεσε μια αξιόλογη ομάδα καθώς τερμάτισε στην 5η θέση το 1978 και την 6η θέση το 1979 κερδίζοντας τη συμμετοχή στο Κύπελλο Κόρατς. Ο δε Γκάλης ερχόμενος από τους Seton Hall Pirates στον Άρη γίνεται βασικό γρανάζι των πολλών επιτυχιών της ομάδας.
Η πρώτη τους “μονομαχία” την περίοδο 1983-84 στην αναμέτρηση Ιωνικού – Άρη, ο Δράκος (όπως είναι το παρατσούκλι του Γιαννάκη) σημειώνει 73 πόντους στον αγώνα που έληξε με σκορ 113-114 υπέρ του Άρη με το Gangster ( το παρατσούκλι του Γκάλη) να σημειώνει 62 πόντους.
Αυτοί οι δύο κύριοι λοιπόν έμελε σε λίγα χρόνια να χαρίσουν στη χώρα μας κάτι πρωτόγνωρο και σίγουρα ξεχωριστό το οποίο ακόμα και σήμερα κάνει πολλούς Έλληνες να ανατριχιάζουν στις αναμνήσεις από το ιστορικό 1987. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Μανώλη Ανδρονίκου “Ποτέ άλλωστε δε θυμάμαι τους Έλληνες να έχουν τόση ομοψυχία στις εκδηλώσεις τους από την απελευθέρωση τον Οκτώβρη του ’44.
Ο τότε ομοσπονδιακός προπονητής Κώστας Πολίτης είχε όμως να κάνει μία δύσκολη επιλογή. Η επιλογή αυτή ήταν ποιος θα πάρει πάνω του τον επιθετικό τομέα της ομάδας στο “μοίρασμα” των ρόλων. Ο “εθνικός μας coach” είχε από τη μία το Γιαννάκη που έβαζε 62 πόντους με τη Νίκαια και από την άλλη το Γκάλη που έβαζε 66 με τον Άρη. Έτσι ρίσκαρε δίνοντας στο Γκάλη το ρόλο του σκόρερ και αφήνοντας το Γιαννάκη στο ρόλο του οργανωτή. Το ρίσκο όπως όλοι είδαμε είχε απόλυτη επιτυχία.
Πολλά όμως ακούγονται για την εκτός παρκέ σχέση αυτών των δύο αθλητών. Άλλοι κάνουν λόγο για ομηρικούς καβγάδες που χάρις τη συμβολή του Ιωαννίδη ποτέ δε βγήκαν εκτός αποδυτηρίων του Άρη (κατά τη συνύπαρξη των δύο αθλητών στην ομάδα της Θεσσαλονίκης κατά τις σεζόν 1984-1992 ). Η μεγαλύτερη κόντρα λέγεται πως συνέβη κατά το ευρωμπάσκετ του ΄87 όπου Γκάλης και Γιαννάκης δε μίλησαν παρά μόνο στο βάθρο την ώρα των πανηγυρισμών μετά από 6 μήνες. Τα συγχαρητήρια του ενός προς τον άλλο ήταν η πρώτη προσέγγιση τους.
Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές σπεύδουν να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους λέγοντας πως δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν με τον ένα να αναγνωρίζει την αναμφισβήτητη αξία του άλλου. Άλλωστε οι γνώστες του αθλήματος θα ξέρουν πως σε ένα άθλημα με τόσες εντάσεις όπως το μπάσκετ δε γίνεται να μην υπάρξουν εντάσεις μεταξύ των παικτών. Από τη στιγμή όμως που τίποτα τέτοιο δε βγαίνει παραέξω και το αποτέλεσμα μέσα στο γήπεδο είναι το καλύτερο δυνατό δεν υπάρχει ουσία σε τέτοιου είδους κακολογίες .
Για πολλούς όμως “άπιστους Θωμάδες” η παρουσία του Γιαννάκη στη βράβευση του Γκάλη από τον Άρη το 2013 εκλείπει και τις τελευταίες αμφιβολίες.
Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα ήταν αυτό το οποίο τα έκρινε όλα ,και το αποτέλεσμα αυτού του διδύμου ήταν ένα χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό του΄87 με την εθνική ένα αργυρό μετάλλιο με την εθνική το ΄89 , 7 πρωταθλήματα Ελλάδος, 6 κύπελλα Ελλάδος. Ευγνωμοσύνη και ένα μεγάλο ευχαριστώ είναι το μόνο που χρωστάμε στο δίδυμο Gangster– Δράκου.
Γραφει για το Northbasket
Βαλασης Σιμιτσης
