Την ώρα της ανάκρουσης των Εθνικών Ύμνων, υπήρχε ένα φορτισμένο πρόσωπο. Με το έμβλημα της Μεγάλης Βρετανίας στο στήθος, αλλά κάτω από αυτό, η καρδιά χτυπούσε ελληνικά. Ο Ανδρέας Καπούλας, γεννημένος στην Αθήνα, μεγαλωμένος μπασκετικά στις ακαδημίες του Δούκα, άκουσε τον Εθνικό Ύμνο της χώρας που τον υιοθέτησε από τα 18, αλλά αφουγκράστηκε και τον ύμνο της δικής του χώρας. Δύο βαθιές ανάσες δεν μπορούσαν να κρυφτούν.
Ήταν δύσκολη στιγμή και φορτισμένη συναισθηματικά σίγουρα, παραδέχεται την επόμενη μέρα, κουνώντας το κεφάλι. Βοηθός προπονητής στην Εθνική Νέων Ανδρών της Μεγάλης Βρετανίας το προηγούμενο βράδυ είχε πανηγυρίσει μια μεγάλη νίκη επί της Ελλάδας στα Δύο Αοράκια. Ήταν δύσκολο για μένα συνολικά. Και η ώρα αυτή ήταν ίσως η δυσκολότερη… Δεν πρέπει να ξεχνάς όμως ότι βρίσκεσαι σε μία ομάδα. Κάνεις ότι μπορείς για τη νίκη. Όσο περίεργο κι αν είναι το συναίσθημα, ότι σκέψεις κι αν έχεις.
Η νίκη ήταν σημαντική για τη Μεγάλη Βρετανία, αλλά δεν παύει το γεγονός να είναι ότι λίγοι θα ασχοληθούν με το θέμα πίσω στο… νησί: Με το μπάσκετ συμβαίνει κάτι περίεργο. Μέχρι την ηλικία των 18 χρόνων είναι από τα πλέον δημοφιλή αθλήματα. Αυτό όμως δεν μεταφράζεται σε κάτι καλύτερο στη συνέχεια. Έχουμε μεγάλο ρεύμα στις μικρές ηλικίες, προσπαθούμε μέσω κάποιων προγραμμάτων να το επεκτείνουμε και στα Πανεπιστήμια, αλλά από εκεί και πέρα θα πρέπει να χτιστεί και μια δυνατή λίγκα.
Ο ίδιος είναι προπονητής στους Μπρίστολ Φλάιερς. Οδήγησε την ομάδα του σε μία ακόμη άνοδο και περιμένει τη συνέχεια: Χτίζουμε την ομάδα. Το μπάτζετ δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο και προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα καλό σύνολο. Στο Μπρίστολ υπάρχει μια κατάσταση ξεχωριστή, καθώς στην πόλη τρία αθλήματα είναι στη μεγάλη κατηγορία και ο ιδιοκτήτης είναι ο ίδιος. Έτσι, πιστεύω ότι κι εμείς θα κερδίσουμε από αυτή την κατάσταση. Έχουμε ένα γήπεδο 1000 θέσεων και ευελπιστώ ότι θα το γεμίζουμε στους αγώνες μας, αφού και στο μάρκετινγκ γίνεται μια καλή δουλειά.
Όντας και υπεύθυνος Ακαδημίας μπάσκετ (16-18 χρονών) παρατηρεί ότι το ταλέντο δεν λείπει, αλλά χάνεται: Υπάρχει πάρα πολύ ταλέντο. Υπάρχουν τα ύψη και υπάρχουν πολλοί αθλητικοί παίκτες που είναι πλέον πολύ σημαντικό για το μπάσκετ. Το αρνητικό είναι ότι επειδή δεν υπάρχει μια δυνατή λίγκα και τα ανάλογα χρήματα φυσικά, οι καλοί παίκτες θα φύγουν και μάλιστα νωρίς, προκειμένου να αγωνιστούν στο εξωτερικό. Γίνεται δουλειά στις μικρές κατηγορίες, ακολουθώντας ένα πρόγραμμα που τρέχει εδώ και μια πενταετία, αλλά χρειαζόμαστε την επιτυχία και σε μεγαλύτερες ηλικίες για να μπορέσει το άθλημα να βρει κοινό.
Η επιστροφή στην Ελλάδα για τον ίδιο σημαίνει για την ώρα μόνο διακοπές ή συμμετοχή σε μια διοργάνωση. Χάρηκα πάρα πολύ όταν έμαθα ότι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα θα γίνει στην Ελλάδα, λέει χαμογελώντας, για να παραδεχθεί ότι κάποια στιγμή η ιδέα της επιστροφής στην πατρίδα έχει περάσει από το μυαλό του: Μπασκετικά δεν υπάρχει σύγκριση. Σίγουρα το έχω σκεφτεί, αλλά από την άλλη, η Αγγλία μου έχει φερθεί καλά στο θέμα. Έχω φτιάξει μια κατάσταση καλή εκεί με την ομάδα, με την ομοσπονδία, με την Ακαδημία. Δεν μπορώ να έχω παράπονο…
Για την ώρα το πτυχίο στα Οικονομικά που φρόντισε να πάρει, όπως και το pHD μένει στο… συρτάρι. Η σχέση του με τους αριθμούς περιορίζεται -κατ επιλογή- στα στατιστικά του μπάσκετ. Και γι αυτόν, κανένα πρόβλημα… Αυτό είναι που αγαπάει και γι αυτό θα συνεχίσει να προσπαθεί…
