Πηγή: Fundamentals
Πραγματικά ακόμα μένω αποσβολωμένος και σκέφτομαι, πως στο διάολο ο Παναθηναϊκός κατάφερε κι έχασε αυτό το παιχνίδι.
Οι πράσινοι εμφανίστηκαν αποφασισμένοι στην επανάληψη και με μόλις 10 πόντους παθητικό στο 3ο δεκάλεπτο, προηγούνταν με 13 πόντους, όμως με ένα κάκιστο τελευταίο δεκάλεπτο, στο οποίο οι Γάλλοι έτρεξαν επιμέρους 29-15, σκοράροντας 5/7 τρίποντα (7/22 στο ματς), λύγισαν κι έπεσαν κι αυτοί θύμα της Villeurbanne στο Astroballe, με πολύ πιο βασανιστικό τρόπο όμως, απ’ ότι ο Ολυμπιακός την περασμένη εβδομάδα.
Το κενό στη ρακέτα του Πεδουλάκη ήταν και πάλι εκεί και ο Tonye Jekiri έκλεισε το ματς με 15 πόντους και 12 rebounds, 7 εξ αυτών επιθετικά (18 συνολικά οι γηπεδούχοι, απαγορευτικός αριθμός για αυτό το επίπεδο). Οι πράσινοι τρέχοντας pin downs με staggered για τον εξαιρετικό και σήμερα Fredette
και με τον Thomas να θυμίζει ξανά Walter Berry, βρίσκονταν συνεχώς σε θέση οδηγού στο ματς και θα μπορούσαν να έχουν κλειδώσει από νωρίς τη νίκη, αν δεν ήταν απελπιστικά άστοχοι στις βολές, όπου ταξίδεψαν και σήμερα πολλές φορές, δείχνοντας εν τέλει αδυναμία διεκπεραίωσης της αποστολής (14/27 ήτοι 51.9%).
Παρόλα αυτά, στην τελευταία περίοδο με δυο απανωτά λάθη, τα οποία η ASVEL εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο, η διαφορά έπεσε άμεσα σε επικίνδυνα επίπεδα και το ματς έγινε ντέρμπι. Ο Πεδουλάκης σε σχήμα με τον Wiley στο ‘5’ έδειξε ροπή στο να ανοίξει το τέμπο και ο Mitrovic δεν το αρνήθηκε, αποσύροντας τον κορυφαίο παίκτη του, τον Jekiri, πηγαίνοντας κι αυτός σε μια multi forward lineup. Στα τελευταία λεπτά ο ΠΑΟ έπαιζε με τον Thomas στο ‘5’, τους Johnson και Παπαπέτρου στις θέσεις των Forward και με Καλάθη και Fredette στην περιφέρεια. Εκεί ειλικρινά βρήκα τον εαυτό μου να ανησυχεί πραγματικά για πρώτη φορά στο ματς, καθώς έχουμε επισημάνει πολλάκις, πως ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει προβλήματα στις αμυντικές του περιστροφές και με παίκτες που είτε δεν έχουν εναρμονιστεί πλήρως με το περιβάλλον της ομάδας (Johnson), είτε δεν έχουν αρκετά ανεπτυγμένες αμυντικές ικανότητες (Thomas, Fredette), είναι δύσκολο να αναχαιτίσεις την προσπάθεια μιας ομάδας, που έρχεται με την ταμπέλα του outsider και πιστεύει όσο ποτέ άλλοτε στην ανατροπή. Ο Mitrovic λοιπόν στόχευσε ξεκάθαρα σε δυο περιπτώσεις τον Thomas μαζί με τον Fredette,
την ίδια ώρα που ο Johnson στο ζωγραφιστό έχανε εύκολα τη μάχη τοποθέτησης και ο, πολύ κακός για ακόμα ένα ματς, Παπαπέτρου αδρανούσε σε διαδοχικές άμυνες,
χάνοντας πολύτιμα κλάσματα του δευτερολέπτου. Ο Kahudi ισοφάρισε το παιχνίδι με δυο τρίποντα καρμπόν και ο Νικ Καλάθης φάνηκε λιγόψυχος στις δυο τελευταίες κρίσιμες επιθέσεις της ομάδας του, παίρνοντας αφενός ένα αψυχολόγητο και βιαστικό τρίποντο και αστοχώντας αφετέρου στο lay up, που θα έδινε τη νίκη στην ομάδα του.
Η τελευταία επίθεση του Πεδουλάκη μου προξένησε ιδιαίτερα αρνητική εντύπωση, όχι για το γεγονός, πως επιλέχθηκε ένα πολύ απλό και χωρίς φαντασία isolation για τον Καλάθη, ο οποίος ήταν κακός στο ματς (7 λάθη, 12 συνολικά στα δυο παιχνίδια της διοργάνωσης), αλλά για το ότι επέλεξε να ξεκινήσει από τη base line, ενώ η απόκλιση του χρόνου επίθεσης με αυτό του χρονομέτρου, αν ξεκινούσε από το κέντρο, θα ήταν μόλις 0.1 χιλιοστό. Εντελώς αλλοπρόσαλλη απόφαση, που δεν μπορώ πραγματικά να βρω λόγο, που να προκρίθηκε ως τελική επιλογή. Εκ διαμέτρου αντίθετη εικόνα με το εξαιρετικό σύστημα που τελεσφόρησε στην εκπνοή του ημιχρόνου με το μεγάλο τρίποντο του Rice.
Ο Παναθηναϊκός έχασε και πάλι τη μάχη των rebounds (36-33) επιτρέποντας 18 επιθετικά στη Villeurbanne, είχε 17 λάθη για 14 τελικές (4 στην πρώτη περίοδο μόνο ο Καλάθης) και φυσικά, το ξαναλέμε, έχασε 13 ελεύθερες βολές σε 27 προσπάθειες, αριθμός απαγορευτικός για διπλό σε οποιαδήποτε έδρα.
Αυτά τα παιχνίδια είναι που σου δίνουν ρυθμό και ώθηση σε αυτό το σημείο της χρονιάς και ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε με πρωτοφανή και απογοητευτικό τρόπο, στην έδρα μιας ομάδας, που χτύπησε το καμπανάκι κινδύνου σε όλη την Ευρώπη μια εβδομάδα πριν. Το πρόγραμμα στην αρχή λέμε, ότι είναι ευνοϊκό για κάποιον λόγο και τέτοιες ήττες και μάλιστα από καθαρά δικά σου σφάλματα σε κρατάνε πίσω στη βαθμολογία, όταν φτάσει η ώρα της τελικής κρίσης, τότε που κάθε ατασθαλία του παρελθόντος θα σου χτυπήσει την πόρτα. Ο Παναθηναϊκός αυτοκτόνησε. Το να ρίξει κανείς τις ευθύνες στον Πεδουλάκη, που ήταν εξαιρετικός για 3,5 δεκάλεπτα, στον Παπαγιάννη ή στον Καλάθη είναι το εύκολο. Το πραγματικά δύσκολο είναι να αναζητηθούν τα ερεθίσματα, που οδηγούν σε αυτές τις αποφάσεις και το ακόμα δυσκολότερο, να βρει το κουράγιο ο κόσμος να γεμίσει το ΟΑΚΑ την επόμενη εβδομάδα στο δύσκολο ματς με την Armani, μια ομάδα, με την οποία πολύ πιθανόν ο ΠΑΟ να βρεθεί κοντά στην τελική βαθμολογία τον Απρίλη…
Πηγή: Fundamentals
