Με αφορμή όσα συνέβησαν στο Μουντομπάσκετ της Κίνας, θα ήθελα να αναφερθώ σχετικά με το κλίμα που επικρατεί γύρω από την Εθνική μας ομάδα, αλλά και γενικότερα την κατάσταση που επικρατεί στο Ελληνικό μπάσκετ.
Είμαι ο Μιχάλης, ένας 22χρονος νέος ο οποίος έζησε τα 10 χρόνια από την παρούσα ζωή του στα κλειστά γήπεδα μπάσκετ και θέλησα να αναφέρω την γνώμη μου σχετικά με τις συνθήκες που επικρατούν αυτή τη στιγμή στο Ελληνικό μπάσκετ. Ξέρω πως αυτά που επρόκειτο να πω, ούτε θα φανούν καινούρια σε πολλούς, αλλά ούτε και πρόκειται να «χαϊδέψω αυτιά» με αυτά που θα γραφτούν σε αυτό το κείμενο.
Πριν ξεκινήσει το τουρνουά, είχα πει σε πολλούς γνωστούς και φίλους πως «αυτή η ομάδα θα πάρει μετάλλιο, δεν ξέρω ποιο αλλά θα πάρει.». Εν τέλει, μπορεί η ομάδα να μην τα κατάφερε να φτάσει στον στόχο που της είχα θέσει, αλλά δεν απογοητεύτηκα. Βλέποντας ειδικότερα τον αγώνα με την Τσεχία, είδα αθλητές να μάχονται έστω και για εκείνο το επτάλεπτο στην τρίτη περίοδο. Να παλεύουν γι’ αυτό που γνωρίζουν και οι ίδιοι πως αξίζουν.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του τουρνουά και ειδικά μετά την ήττα από την Βραζιλία στον πόντο (με φάση στο τέλος του αγώνα ακόμα και σήμερα αμφισβητούμενη), έβλεπα καθημερινά τον κόσμο τελείως απογοητευμένο σε μεγάλο βαθμό, ενώ η Εθνική μας μόλις είχε χάσει έναν αγώνα και όχι αμαχητί. Εκεί πήρα την απόφαση να γράψω αυτό το άρθρο μετά το τέλος του τουρνουά.
Μια ομάδα, όποια και αν είναι, όπου και αν αγωνίζεται, πρέπει να δέχεται τη στήριξη των δικών της ανθρώπων και στα καλά και ακόμη περισσότερο στα άσχημα. Μετά από την ήττα από την Βραζιλία, παρατηρούσα καθημερινά την μέχρι τότε «σούπερ ομάδα της Ελλάδας» να κατακρίνεται και ένας προπονητής, ο οποίος ανέλαβε ένα πολύ δύσκολο έργο να μετατρέπεται σε «ταβερνιάρη». Από τα ίδια άτομα που άκουγα να λένε πως «δεν φοβόμαστε κανέναν, έχουμε τον MVP του NBA», ξαφνικά τους άκουγα να λένε «αυτή η ομάδα δεν είναι ούτε για να παίζει φιλικό σε γήπεδο της γειτονιάς».
Μου είναι πολύ δύσκολο να καταλάβω πως γίνεται να απαιτούμε από μια ομάδα να πετύχει μεγάλες επιτυχίες και την ίδια στιγμή να υποβαθμίζουμε κάθε στέλεχός της. Ο προπονητής που πολλοί αποκαλούν «ταβερνιάρη», έχει να διαχειριστεί 12 διαφορετικούς χαρακτήρες και την κούραση που κουβαλά ο καθένας τους και παρόλα αυτά, να τους ενώσει, να τους περάσει πράγματα δικά του και να τους οδηγήσει σε επιτυχίες.
Παράλληλα, οι παίκτες που απαρτίζουν αυτήν την ομάδα, παρατάνε τις οικογένειες τους και την ευκαιρία να ξεκουραστούν από την ταλαιπωρία της αγωνιστικής σεζόν, για να κυνηγήσουν την πιθανότητα να κάνουν την χώρα που εκπροσωπούν και αγαπάνε υπερήφανη, παρά τα όσα περνάει σε όλους τους τομείς. Αλλά όταν αυτοί οι παίκτες βλέπουν το πρωτάθλημα της ίδιας τους της χώρας, να είναι τόσο απαξιωμένο από τον κόσμο που το περιβάλλει, πως θα παλέψουν για να κάνουν αυτόν τον κόσμο υπερήφανο;
Αν το σκεφτείτε, μόνο την περασμένη σεζόν υπήρξαν πολλοί σημαντικοί αγώνες που δεν ξεκίνησαν για διάφορους λόγους, ομάδες που πρωταγωνιστούσαν στα εθνικά πρωταθλήματα να αναρωτιούνται αν θα υπάρξει επόμενη μέρα για τον σύλλογο και γενικότερα να επικρατεί μια απρόκλητη αναστάτωση γύρω από το ομαδικό άθλημα που μας έχει φέρει τις περισσότερες επιτυχίες (σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο).
Αυτό που πρέπει να μάθουμε σαν φίλαθλοι, είναι να αγαπάμε το άθλημα αυτό και το κυριότερο να είμαστε σωστά σκεπτόμενοι όταν πρόκειται να κρίνουμε τους αθλητές που κάνουν θυσίες καθημερινά, όχι πως οι θυσίες τους προσπερνούν τις θυσίες του απλού πολίτη, αλλά γενικότερα όπως θέλουμε να μας σέβονται, έτσι και εμείς πρέπει να σεβόμαστε τον συνάνθρωπό μας.
Και όλα θα στραφούν προς το καλύτερο αν αρχίσουμε να στηρίζουμε το άθλημα από τα θεμέλιά του. Από τον μικρότερο/η αθλητή/τρια που κάνει τα πρώτα του βήματα, μέχρι τον πιο μεγάλο και καταξιωμένο θρύλο-αθλητή και από την πιο «εξαθλιωμένη» ομάδα σε «κάποιο ξεχασμένο πρωτάθλημα» έως την πιο αξιαγάπητη και επιτυχημένη διοργάνωση. Μόνο έτσι θα πάμε μπροστά και όχι μόνο στον τομέα του μπάσκετ, αλλά και σαν άνθρωποι σε γενικότερη έννοια.
Με όσα είπα, δεν θέλησα ούτε να «ξυπνήσω» καταστάσεις, αλλά ούτε και να προκαλέσω. Αυτό που απλά θέλησα να κάνω είναι να αναφέρω πως βλέπει την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα του στο άθλημα που αγαπάει ένας 22χρονος νέος πρώην αθλητής, που ο μόνος στόχος που έχει είναι να δει αυτήν την Εθνική που πίστεψε σε εκείνη πριν το Μουντομπάσκετ της Κίνας, να καταφέρνει αυτά που αξίζει να καταφέρει.
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
Μιχαήλ Ευθυμίου Καλαϊτζής
22χρονος πρώην αθλητής
