Το ποδόσφαιρο παγκοσμίως, ως γνωστόν, είναι ο «βασιλιάς των σπορ».
Στην Ελλάδα το 1918, κάπου εκεί έξω από την αυλή του «βασιλιά», γεννήθηκε ένας «υπήκοος» που δεν κλωτσούσε την μπάλα αλλά την χειριζόταν με τα χέρια. Το μπάσκετ σιγά-σιγά άρχισε να αναπτύσσεται σ’ όλη την Ελλάδα και όλο και περισσότεροι Έλληνες άρχισαν να ασχολούνται μ’ αυτό.
«Ο υπήκοος» στα τέλη της δεκαετίας του ’80 μετά την έλευση του «μεσσία» Νίκου Γκάλη αμφισβήτησε την πρωτοκαθεδρία του ποδοσφαίρου σε δημοφιλία. Πήγε να γίνει «βασιλικότερος του βασιλέα»!
Επρόκειτο για μια ιδιότυπη ύβριν έναντι του ποδοσφαίρου, που διήρκησε σχεδόν για μια δεκαετία. Το ποδόσφαιρο έμεινε το σημείο αναφοράς των αθλητικών εξελίξεων, αλλά το κέντρο του ενδιαφέροντος μετατοπίστηκε προς το μπάσκετ. Οι ακαδημίες των ομάδων κατακλύστηκαν από νέους. Το μπάσκετ έγινε ο εθνικός μας πρεσβευτής, είχαμε εθνικές και συλλογικές επιτυχίες για 20 χρόνια που περισσότερο μας ένωναν παρά μας διαιρούσαν. Ωστόσο, το άσβεστο «πάθος» εξακολούθούσε να σιγοβράζει κάθε Κυριακή στα ποδοσφαιρικά γήπεδα.
Σταδιακά το «πάθος» (βλέπε βία, χρήματα, φανατισμός, οπαδισμός, παραγοντισμός,) μεταφέρθηκε στα κλειστά γυμναστήρια του μπάσκετ. Οι φίλαθλοι, που έβλεπαν μπάσκετ κάποτε δίπλα- δίπλα κι ας υποστήριζαν αντίπαλα σωματεία, αναγκάστηκαν να αλλάξουν κερκίδες και έθιμα. Πλέον, ήταν απαραίτητο για την ομαλή διεξαγωγή ενός αγώνα μπάσκετ, να μεσολαβούν τα ματ και να είναι το μισό γήπεδο άδειο για λόγους ασφαλείας.
Οι παίκτες στο παρκέ μάτωναν στη διεκδίκηση μιας χαμένης μπάλας, αλλά στο τέλος αντάλλασαν χειραψίες και ασπασμούς. Σήμερα, οι κορυφαίοι βιρτουόζοι της πορτοκαλί μπάλας τρέμουν μην καούν ζωντανοί από φωτοβολίδες ή χάσουν το μάτι τους.
Δυστυχώς για το άθλημα, τελικά επικράτησε το τυφλό πάθος. Γιατί το οικοδόμημα του ελληνικού μπάσκετ δεν φρόντισε ποτέ να επισημάνει την διαφορετικότητά του στην αρχιτεκτονική του. Κατάφερε να ενσωματώσει μόνο τα κακά του ποδοσφαίρου.
Ο Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός τα δύο μεγαλύτερα σωματεία της χώρας στο μπάσκετ αυτή τη στιγμή, τα τελευταία 15 χρόνια μονοπωλούν τους τίτλους και το ενδιαφέρον. Ενώ το δικό τους επίπεδο ανεβαίνει, το ελληνικό μπάσκετ διαρκώς υποβαθμίζεται. Τα γήπεδα είναι άδεια, αλλά στα μεταξύ τους παιχνίδια οι κερκίδες γεμίζουν από τους στρατούς των φιλάθλων που δεν ξεχωρίζουν τα αθλήματα. Μόνο τα χρώματα: Πράσινο, κόκκινο, κίτρινο, μπλε και μαύρο.
93 χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση ενός λαμπρού αθλήματος, το 2011 ο τελικός μπάσκετ του κυπέλλου Ελλάδας, η γιορτή του αθλήματος, αναβάλλεται. Ούτε οι αρμόδιοι φορείς, ούτε οι ηγέτες των ομάδων δεν μπορούν να διασφαλίσουν την διεξαγωγή του αγώνα σ’ ένα γεμάτο γήπεδο, με φιλάθλους και των δύο ομάδων χωρίς έκτροπα.
Η παγκόσμια δύναμη του μπάσκετ, Ελλάδα γράφει μια κατάμαυρη σελίδα στην ιστορία της.
Κι αν οι διοικητικοί παράγοντες εθελοτυφλούν, απευθύνω έκκληση στους αθλητές των δύο ομάδων που αποτελούν πρότυπα για τις νέες γενιές.
Κύριε Παπαλουκά, κύριε Διαμαντίδη, κ. Σπανούλη, κ. Φώτση, κ. Μπουρούση, κ. Τσαρτσαρή, αφού όλοι κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, με αφορμή το αστείο γεγονός της αναβολής, πάρτε θέση. Δείξτε έμπρακτα ότι διαφέρετε.
Αποκηρύξτε τη βία και τις ενορχηστρωμένες τακτικές σε μια από κοινού ενέργεια που εσείς θα κρίνετε, προς όφελος του αθλήματος που όλοι αγάπαμε και εσείς υπηρετείτε με τόση επιτυχία.
Μην αφήσετε το μπάσκετ σε ελεύθερη πτώση να ακολουθήσει την καθοδική πορεία της χώρας. Δε μας έχουν μείνει πολλά για τα οποία είμαστε εθνικά υπερήφανοι.
Αρθρο:Νίκος Μηλαπίδης aixmi.gr
