Το Ευρωμπάσκετ που είχε χριστεί εξ αρχής των μεγάλων προσδοκιών για την Εθνική Ελλάδας και που εξελίχθηκε των μεγάλων εκπλήξεων, ολοκληρώθηκε χθες χωρίς την «επίσημη αγαπημένη» να το βιώνει μέχρι τέλους. Η Τρίτη και 13 δικαίωσε τους προληπτικούς, αν και το οδυνηρό 107-96 της Γερμανίας που σήμανε τον αποκλεισμό της Εθνικής από τα ημιτελικά, δεν ήταν θέμα κάποιας… μεταφυσικής επιρροής. Ο αντίπαλος έπαιξε καλύτερα τη συγκεκριμένη ημέρα και φυσικά νίκησε και προκρίθηκε δίκαια.

Το αποτέλεσμα δεν ήρθε για την Εθνική, αυτό δε χωράει συζήτηση. Το «είναι μια τεράστια ευκαιρία» παραήταν… απλοϊκό και κουβέντα του καφενείου αφού κατά πλειοψηφία λεγόταν από ανθρώπους που δεν πρέπει να ήξεραν πάνω από 1-2 παίκτεςτων αντιπάλων. Το ότι έπρεπε και καλώς υπήρχαν αξιώσεις για την ομάδα κυρίως εντός της ομάδας, δεν ήταν απλοϊκό, αλλά ήταν μια κατά το δυνατόν μετρήσιμη πραγματικότητα με ένα ρόστερ που στα χαρτιά έμοιαζε το πληρέστερο εδώ και πάνω από μία δεκαετία. Στην πράξη όμως, δεν ήταν.

Οι τραυματισμοί ήρθαν σε άσχημο σημείο της προετοιμασίας. Μπορεί τελικά να μην αφαίρεσαν από κανέναν αθλητή τη συμμετοχή, αφαίρεσαν όμως το δικαίωμα της ομάδας να δουλέψει πλήρης μέχρι που μπήκε στους αγώνες και επίσης τον επιθυμητό βαθμό ετοιμότητας από τους παίκτες που με πάθος, αυταπάρνηση και ρίσκο δε σκέφτηκαν στιγμή να αφήσουν στη μέση την προσπάθεια.

Η Εθνική έκανε με απόλυτη σταθερότητα τα πέντε πρώτα βήματα, του ομίλου όπου πρακτικά υπήρχε και περιθώριο λάθους.

Το απέφυγε, έδειχνε από αγώνα σε αγώνα να βάζει πράγματα στο παιχνίδι της και αναπόφευκτα μεγάλωνε τις προσδοκίες που υπήρχαν.

Το πρώτο «χιαστί» δεν ήταν ακριβώς κριτήριο για κάτι, αφού στα προημιτελικά έφτανε και στις προηγούμενες διοργανώσεις. Έβγαλε όμως το πρώτο άγχος του νοκ-άουτ και το έβγαλε επί ενός αντιπάλου που είχε γίνει περίπου… στοιχειό τα τελευταία χρόνια, της Τσεχίας. Το πραγματικά στοιχειωμένο ματς, όμως, δεν ξεπεράστηκε ποτέ.

Η γηπεδούχος Γερμανία είχε μπει από την αρχή της διοργάνωσης με το πόδι κολλημένο στο γκάζι και δεν το άφησε ποτέ στην καθοριστική αναμέτρηση. Στηριζόμενη στην εκπληκτική ευστοχία στα τρίποντα, η ομάδα του Γκόρντον Χέρμπερτ ξεπέρασε ακόμα και την ανατροπή που πέτυχαν οι Έλληνες διεθνείς στη λήξη του ημιχρόνου και εν τέλει πανηγύρισαν μια μεγάλη νίκη-πρόκριση.

Πώς ορίζεται η «αρχή»

Η Εθνική Ελλάδας λοιπόν έμεινε εκτός τετράδας και φυσικά βάθρου, μεταλλίων και διάκρισης σε μια διοργάνωση όπου υπήρχε η προοπτική. Το ταμείο έχει ήδη αρχίσει να γίνεται, με το μεγάλο ενδιαφέρον έχει ήδη στραφεί στο μέλλον. Το «αυτή η ομάδα είναι μόνο στην αρχή» που ακούστηκε κατά κόρον μετά το φινάλε της στη διοργάνωση, έχει την εξήγησή του.

Ο σχεδιασμός που υπήρχε και με την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Δημήτρη Ιτούδη ήταν τριετίας. Ευρωπάσκετ 2022, Παγκόσμιο 2023, Ολυμπιακοί αγώνες 2024.

Το πρώτο δέντρο, το φετινό Ευρωμπάσκετ, δεν έδωσε καρπούς, μα έκανε σαφές ότι υπάρχει δάσος από πίσω. Ανανέωσε τη διαρκή σχέση της Εθνικής με τον κόσμο, που μέσα στον Αύγουστο πήγε σχεδόν 90.000 φιλάθλων στο ΟΑΚΑ για τα πέντε ματς, τέσσερα φιλικά κι ένα επίσημο, έπεισε μέσω των πρωταγωνιστών ότι υπάρχει άσβεστη η δίψα για την πολυπόθητη επιτυχία. Είναι πολύ νωρίς ακόμα για λόγια «δέσμευσης» σχετικά με αποφάσεις της πλειοψηφίας των παικτών για το επόμενο καλοκαίρι, μα είναι ξεκάθαρες οι προθέσεις να είναι και πάλι όλοι μαζί και να διεκδικήσουν.

Πρώτα βέβαια, θα πρέπει να πιστοποιηθεί η παρουσία μας σε αυτά τα ραντεβού. Το 4-2 που υπάρχει μέχρι τώρα στον όμιλο του παγκόσμιου δίνει ένα προβάδισμα, αλλά δεν εξασφαλίζει το παραμικρό. Οι συνθέσεις όλων των ομάδων στα τέσσερα ματς που ακολουθούν, δύο τον Νοέμβριο και δύο τον Φεβρουάριο, είναι άλυτα μυστήρια και οι ισορροπίες που μπορεί να διαμορφωθούν στο παρκέ πολύ εύθραυστες.

Όπως λένε στον αθλητισμό, η διάρκεια είναι που καταξιώνει και δίνει την ευκαιρία διεκδικήσεων.

Άρα η πρόκριση για τα γήπεδα της Κίνας το ερχόμενο καλοκαίρι είναι αδιαπραγμάτευτη, αφού μέσα από εκεί θα διεκδικηθεί και η παρουσία στο Παρίσι και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024.

Μενέλαος Σεβαστιάδης