Υπάρχουν κάποια παιχνίδια στο μπάσκετ για τα οποία αισθάνεσαι ότι δεν έχεις να γράψεις ή να πεις κάτι ιδιαίτερο κι αυτό συμβαίνει διότι όταν μια ομάδα με την απόδοση της κυρίως επιθετικά δεν καταφέρνει να είναι ανταγωνιστική πουθενά και σχεδόν σε κανένα σημείο του αγώνα τότε νομίζω ότι τα λόγια περιττεύουν.
Αυτό νομίζω ότι έπαθε σήμερα η ομάδα μας αντιμετωπίζοντας τον Γ.Σ. Μενεμένης μια ομάδα που σαφώς έχει παίκτριες με ποιότητα και μπασκετική αξία, ωστόσο όμως πιστεύω ότι το εύρος της τελικής διαφοράς 28-56 προήρθε καθαρά λόγω της αδυναμίας μας όχι απλώς να σκοράρουμε, αλλά να παίξουμε κάτι στην επίθεση.
Υπήρχαν στιγμές μέσα στο παιχνίδι όπου η ομάδα μας δεν απειλούσε καν στην επίθεση, δεν μπορούσε να βγάλει καν ένα σύστημα όπως έπρεπε στο μπροστά κομμάτι του γηπέδου κι όποιος θεωρεί ότι αυτό μπορεί να οφείλεται μόνο στην καλή άμυνα του αντιπάλου θα πρέπει να γνωρίζει πως σε ορισμένες επιθέσεις μας μπορούσαμε να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη και παρόλα αυτά η ομάδα καταβαλλόμενη από έναν ανεξήγητο πανικό ή φόβο τα έκανε όλα λάθος.
Το οξύμωρο είναι ότι η πρώτη περίοδος ξεκίνησε με τις καλύτερες των προϋποθέσεων για εμάς και την ομάδα μας καθώς προηγηθήκαμε στο πρώτο της διάστημα με 8-2 δίνοντας έμφαση στην άμυνα και εκμεταλλευόμενοι την επιπολαιότητα του αντιπάλου στις πρώτες δικές του επιθέσεις. Όλοι λοιπόν πιστέψαμε ότι θα μπορούσαμε να ήμαστε ανταγωνιστικοί. Εντούτοις κυρίως από ένα διάστημα και μετά εξαφανιστήκαμε πνευματικά από το γήπεδο, καθώς όχι μόνο το αρχικό μας προβάδισμα καλύφθηκε με το πρώτο δεκάλεπτο να κλείνει στο (8-11) υπέρ της Μενεμένης, αλλά από τη δεύτερη περίοδο και μετά το σκορ άρχισε να παίρνει διαστάσεις. Φτάνει να σκεφτεί κανείς ότι βρεθήκαμε πίσω με 11-24 με την τυπικά φιλοξενούμενη ομάδα να τρέχει ένα επιμέρους σερί (3-22).
Τότε έγινε μια δυστυχώς τελευταία προσπάθεια να σταθούμε κοντά στο σκορ κι αυτό αν θέλετε ήταν το μεγαλύτερο μας σφάλμα υπό την έννοια ότι επιτρέψαμε στο παιχνίδι να ελέγξει το ρυθμό και τα συναισθήματα μας αντί να το παλέψουμε. Μειώσαμε προσωρινά σε 15-24 και 20-28 ρίχνοντας τη διαφορά δύο φορές κάτω από το διψήφιο, ωστόσο ήταν εμφανές ότι με δυσκολία πλέον θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε μια ομάδα που είχε καταφέρει χωρίς να πιάσει υψηλά στάνταρ απόδοσης να επιβάλλει το δικό της ρυθμό.
Εντέλει το ημίχρονο έκλεισε και πάλι στο -13 για εμάς (20-33) κι εδώ θα ήθελα λίγο να σταθώ κάνοντας μια αναφορά στα λάθη μας θέλοντας να καταδείξω την έλλειψη διαύγειας και συγκέντρωσης.
Δεν γίνεται να έχεις απαιτήσεις από έναν αγώνα οποιεσδήποτε είναι αυτές όταν σε ένα μόλις ημίχρονο έχεις περιπέσει στον πάρα πολύ μεγάλο αριθμό των 17 λαθών. Εάν εξετάσουμε τη σχέση της επιθετικής μας συμπεριφοράς συνδυαστικά με τα λάθη μας θα καταλάβουμε ότι ο αριθμός πόντων ήταν μόνο ελάχιστα μεγαλύτερος από τις επιθέσεις που χάσαμε κι αυτό νομίζω ότι δικαιολογεί τα πάντα.
Από εκεί και πέρα ακόμη και σε εκείνο το σημείο εάν γύριζε ο διακόπτης και αλλάζαμε αγωνιστική συμπεριφορά πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να φανούμε πιο αξιόμαχοι. Δυστυχώς όμως σε ένα ολόκληρο ημίχρονο δεν άλλαξε το παραμικρό. Αντίθετα τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα με την ομάδα ολοφάνερα επηρεασμένη από το γενικό μομέντουμ να πετυχαίνει στα 20 επόμενα λεπτά μόλις 8 πόντους και μάλιστα όλους στην τρίτη περίοδο, καθώς στο τέταρτο δεκάλεπτο παίχτηκε εκατέρωθεν ένα πολύ κακό μπάσκετ.
Το αξιοπρόσεκτο είναι πως ακόμη κι όταν κρίθηκαν τα πάντα η ομάδα μας δε μπόρεσε να απελευθερωθεί κάνοντας το αυτονόητο να χαρεί το μπάσκετ. Φυσικά το σημερινό δεν ήταν σε καμία περίπτωση παιχνίδι από εκείνα που πρέπει οπωσδήποτε να κερδηθούν. Σε κάθε περίπτωση όμως το τελικό διπλό σκορ (28-56) πιστεύω ότι πρέπει να μας προβληματίσει και να μας θίξει τον εγωισμό με ευεργετικό τρόπο κάνοντας μας να αλλάξουμε στο μέλλον αυτή την κακή εικόνα που παρουσιάστηκε.
Κλείνοντας επειδή το μπάσκετ δεν είναι μόνο συστήματα ούτε αγωνιστικές αναλύσεις, αλλά κυρίως είναι κάτι πολύ βαθύτερο, αφού μπορεί να φέρνει τους ανθρώπους λίγο πιο κοντά σήμερα αισθάνομαι για άλλη μια φορά την ανάγκη να κάνω μια ξεχωριστή αναφορά σε ένα άτομο που τα τελευταία δύο χρόνια έρχεται ως αντίπαλος στην πραγματικότητα όμως αποτελεί και θα συνεχίσει να αποτελεί για όσο διάστημα αγωνίζεται οικογένεια μας, καθώς οι δεσμοί στον αθλητισμό ιδιαίτερα σε ερασιτεχνικό επίπεδο όπου ανθεί και κυριαρχεί ο ρομαντισμός δε σπάνε εύκολα. Η Σμαράγδα Κοκκάλη λοιπόν σήμερα επέστρεψε για ακόμη μια χρονιά ως αντίπαλος. Αυτό όμως δεν μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε την πολυετή ουσιαστική προσφορά της στην ομάδα μας. Της ευχόμαστε κάθε καλό και πραγματικά να βρει μπροστά της οτιδήποτε επιθυμεί στη συνέχεια της ζωής της μέσα και έξω από τα παρκέ.
