Ο σχολιασμός του αγώνα της ΑΕΕΤ κόντρα στην Αναγέννηση Ν. Ρυσίου από την επίσημη ιστοσελίδα της ομάδας: «Δυο βδομάδες μετά και πάλι δεν θα είχαμε καταφέρει να ξεπεράσουμε τους 40 πόντους, πόσο μάλλον να πάρουμε θετικό αποτέλεσμα στο Ρύσιο…. Η ήττα ήρθε περισσότερο από αναμενόμενα, και αφού ξεπεράσαμε το σοκ, γιορτάσαμε τους Μήτσους και 100 χρόνια ελευθερίας, και μετά από απαίτηση χιλιάδων επισκεπτών του σάιτ (!!!), δείτε πως καταφέραμε να πετύχουμε σκορ χαμηλότερο και από πυρετό…
Η άσχημη μέρα φαίνεται από το ξεκίνημα, κι έτσι και εμείς, μετά το καλάθι του Γουβιά στο ξεκίνημα, φτύσαμε αίμα να ξανασκοράρουμε. Οι γηπεδούχοι με δύο τρίποντα του Μυτηλιναίου με το καλημέρα, πήραν κεφάλι και χωρίς να εντυπωσιάσουν έστειλαν τη διαφορά στους 9 (11-2).
Όταν κάποια στιγμή ξυπνήσαμε και βρήκαμε τον δρόμο για το καλάθι, καταφέραμε να μειώσουμε στους 2 (11-9), αμέσως όμως το Ρύσιο, με 3 βολές του Αρνίδη, και 4 πόντους από το 2.10μ. Τσολακίδη, έστειλε ξανά τη διαφορά σε “νορμάλ” επίπεδα, αφού ο Πασπαλτζής από την πλευρά μας ήταν απελπιστικά μόνος. Το πρώτο δεκάλεπτο έκλεισε στους 8 πόντους (20-12), δείχνοντας πως το βράδυ θα ήταν δύσκολο.
Τα επόμενα δύο δεκάλεπτα εξελίχθηκαν στο ίδιο μοτίβο: Εμφανώς καλύτερη η Αναγέννηση, έχτιζε εύκολα τη διαφορά της, με τους ψηλούς της να κάνουν πάρτι, ιδίως στην 2η περίοδο, πετυχαίνοντας τους 14 από τους 16 πόντους της ομάδας τους στο διάστημα αυτό. Στον αντίποδα η ομάδα μας είχε μόνο μεμονωμένες εκλάμψεις, οι οποίες όμως δεν ήταν αρκετές. Σκορ ημιχρόνου 36-24, η διαφορά στους 12 και οι μισοί από τους πόντους της ΑΕΕΤ χάρη στα τρίποντα Τάσσου και Φλώρου.
Η 3η περίοδος εξελίχθηκε ακόμη πιο υποτονικά και για τις δύο πλευρές (11-10) επιμέρους σκορ, με την ομάδα μας να μειώνει μέχρι τους 5, με δύο γρήγορα τρίποντα από Χαριστό και Κατσαρή, τους γηπεδούχους όμως εύκολα να στέλνουν και πάλι τη διαφορά σε διψήφιο νούμερο (47-34 στο 30΄), όχι όμως τόσο μεγάλη ώστε να μην τρέφουμε τις αναγκαίες αυταπάτες για κάτι καλύτερο.
Οι αυταπάτες αυτές βέβαια διαλύθηκαν με το ξεκίνημα της τελευταίας περιόδου, καθώς στο μεγαλύτερο μέρος της πορευτήκαμε έχοντας πετύχει ένα μόνο δίποντο. Ωστόσο το πρόβλημα δεν είναι οι 5 πόντοι που συνολικά βάλαμε, ούτε οι 15 που δεχτήκαμε… Τούτα είναι μέσα στο παιχνίδι.. Ούτε οι 39 πόντοι με τους οποίους τελειώσαμε τον αγώνα (το έχουμε ξανακάνει με Πορφυριακό το 2007-2008 και Πλαγιάρι το 2010-2011 και ευτυχώς έχουμε κάβα τους 34 π. στον 1ο επίσημο αγώνα μας, ώστε να μην σπάσουμε ρεκόρ)… Ούτε οι 23 πόντοι της τελικής διαφοράς (62-39), σε ένα ματς που θα μπορούσαμε να φύγουμε με π.χ. 13 μόνο στο κεφάλι (όχι ότι αλλάζει και τίποτα θα πει κάποιος)…
Το πρόβλημα είναι ο τρόπος που εξελίχθηκε το τελευταίο 5λεπτο και κάτι της τελευταίας περιόδου… Δικαιολογημένη η απογοήτευση, αδικαιολόγητη η αδιαφορία και η αγγαρεία… Και μπορεί ο αντικειμενικός μας στόχος να μην (μπορεί να) είναι να χτυπήσουμε το Ρύσιο, δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστο όμως να εγκαταλείπεις…
Τα καμπανάκια χτύπησαν λοιπόν πριν 15 μέρες… Πιθανόν την προσεχή Παρασκευή να ηχήσουν πιο βαριές καμπάνες, καθώς υποδεχόμαστε την αήττητη Πυλαία… Να δούμε τι έχει αλλάξει, εντός, εκτός και επί τ’ αυτά, για να δούμε και τι άλλο μπορούμε να αλλάξουμε…
Υ.Γ. Όσο και να θέλαμε δεν μπορέσαμε να πάρουμε τη νίκη ή να πραγματοποιήσουμε μια καλή εμφάνιση για να την αφιερώσουμε στον Δημήτρη, που έφυγε δυο μέρες πριν τον αγώνα μας… Ωστόσο, το παραμικρό που θα πετύχουμε φέτος είναι εκ προοιμίου αφιερωμένο (και) σε αυτόν…».
