Στο πλαίσιο της 15ης αγωνιστικής που ήταν η δεύτερη του δεύτερου γύρου του γυναικείου πρωταθλήματος διεξήχθησαν πολλά ενδιαφέροντα παιχνίδια. Ένα από αυτά ήταν οπωσδήποτε το παιχνίδι ανάμεσα στα Εκπαιδευτήρια Φρυγανιώτη και τη Χ.Α.Ν.Θ.
Στο παιχνίδι αυτό λοιπόν πριν ακόμη την έναρξη του υπήρχε ένα ξεκάθαρο φαβορί κι αυτό δε το αναφέρω σε καμία περίπτωση με σκοπό να υποτιμήσω την προσπάθεια της φιλοξενούμενης ομάδας (Χ.Α.Ν.Θ.), ωστόσο όμως έχω την αίσθηση ότι η αντίστοιχη του Φρυγανιώτη έχει αποδείξει έμπρακτα και μέσα από τη συνολική της πορεία ότι δίκαια βρίσκεται στην πρώτη θέση κατέχοντας ουσιαστικά ρόλο πρωταγωνιστή στο φετινό πρωτάθλημα.
Περνώντας καθαρά στο αγωνιστικό σκέλος της αναμέτρησης έχω να τονίσω πως αυτό που αισθάνθηκα παρακολουθώντας την δεν απείχε και πολύ από αυτό που πίστευα ή περίμενα να δω, καθώς αμφότερες οι δύο ομάδες μου έδωσαν την εντύπωση ότι έχουν ένα σαφές-συγκεκριμένο πλάνο που θέλουν να υπηρετήσουν στο παιχνίδι, με τη βασική διαφορά τους ωστόσο να εστιάζεται στη διαφορά ρυθμού και ταχύτητας με την οποία προσέγγιζαν το παιχνίδι.
Αν εξαιρέσουμε λοιπόν τα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού στα οποία και οι δύο ομάδες ήταν νευρικές σε ότι αφορά το κομμάτι της επίθεσης τους πιστεύω ακράδαντα πως από ένα σημείο και μετά άρχισε να αποτυπώνεται και εντός παρκέ η διαφορά δυναμικότητας που μέχρι τότε υπήρχε θεωρητικά μεταξύ τους.
Οι μεν παίκτριες των γηπεδούχων προσπαθούσαν σε κάθε ευκαιρία να τρέξουν το ρυθμό για αυτό και η διαφορά από το πρώτο κιόλας διάστημα άρχισε να ξεμακραίνει με τα Εκπαιδευτήρια Φρυγανιώτη να προηγούνται από το πρώτο κιόλας δεκάλεπτο με μια διαφορά της τάξης των 8 πόντων (15-7) η οποία μπορεί να μην ήταν μεγάλη, αλλά φαινόταν ως τέτοια διότι η παρατεταμένη επιθετική αφλογιστία των παικτριών της Χ.Α.Ν.Θ. δε τους επέτρεπε να πλησιάσουν περισσότερο. Κάπου εδώ αξίζει να σημειωθεί πως και οι παίκτριες του Φρυγανιώτη αντιμετώπισαν αρχικά παρόμοια επιθετική δυστοκία την οποία κατάφεραν να καταπολεμήσουν με την έφεση τους στο τρανζίσιον παιχνίδι μέσω του οποίου θα έλεγα ότι κέρδισαν και το δικαίωμα για να εκτελέσουν αρκετές βολές.
Από εκεί και πέρα σε ότι αφορά το δεύτερο δεκάλεπτο θα πρέπει να αναφέρω ότι από την αρχή του η γηπεδούχος ομάδα μπόρεσε να οικοδομήσει μια διαφορά 10 πόντων 21-11 τότε που ο προπονητής της Χ.Α.Ν.Θ. υποχρεώθηκε να καλέσει το πρώτο του τάιμ-άουτ στην περίοδο με σκοπό να ισορροπήσει κάπως τα πράγματα, κάτι που δεν κατάφερε κι αυτό διότι μπορεί αμυντικά οι παίκτριες του να στέκονταν αξιοπρεπώς τουλάχιστον μέχρι εκείνο το σημείο εντούτοις η επιθετική συγκομιδή της ομάδας του συνέχισε να κυμαίνεται σε τραγικά για το χρονικό διάστημα του αγώνα επίπεδα.
Εντέλει οι παίκτριες της φιλοξενούμενης ομάδας ολοκλήρωσαν το πρώτο ημίχρονο σκοράροντας τον πενιχρό αριθμό των 15 πόντων δεχόμενες παράλληλα 29 κάτι που σήμαινε ότι από το ημίχρονο κιόλας είχαν να αντιμετωπίσουν διαφορές οι οποίες καθιστούσαν απαγορευτικό το να διεκδικηθεί το κάτι παραπάνω. Οι παίκτριες του Φρυγανιώτη από την άλλη πλευρά φαινόταν να γνωρίζουν πάρα πολύ καλά τι είναι αυτό που ζητούσαν από το παιχνίδι και το μόνο που έμενε ώστε να το καταφέρουν ήταν να συνεχίσουν με την ίδια στόχευση-προσήλωση και κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού που θα ακολουθούσε.
Το δεύτερο ημίχρονο όμως δεν άντεχε σε καμία απολύτως κριτική κι αυτό το αναφέρω με πλήρη επίγνωση των όσων είδα να λαμβάνουν χώρα μπροστά στα μάτια μου. Φτάνει να σκεφτεί κανείς ότι η τρίτη περίοδος έληξε με τη διαφορά στους 20 πόντους (47-27) υπέρ των γηπεδούχων οι οποίες εδραίωσαν για τα καλά το προβάδισμα τους βγάζοντας από το μυαλό της Χ.Α.Ν.Θ. κάθε πιθανότητα επαναφοράς
Οι φιλοξενούμενες λοιπόν ναι μεν βελτίωσαν κατάτι την επιθετική τους συμπεριφορά, ωστόσο δε μπόρεσαν να ανταπεξέρθουν στο πίσω μέρος του γηπέδου και κατά συνέπεια υπέκυψαν στην ανωτερότητα του αντιπάλου τους.
Εντέλει το παιχνίδι ολοκληρώθηκε με το σκορ στο (67-41) υπέρ των Εκπαιδευτηρίων κι αν θα έπρεπε να αναφέρω οπωσδήποτε κάτι για το τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού αυτό θα ήταν πως ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι παρά το εύρος του σκορ οι παίκτριες των γηπεδούχων συνέχισαν να αγωνίζονται με την ίδια ενέργεια σε όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης κάτι που κατά την κρίση μου αποτελεί στοιχείο και ένδειξη σεβασμού απέναντι στον οποιονδήποτε αντίπαλο όταν αναφερόμαστε ειδικά σε ένα άθλημα όπως το μπάσκετ.
