Ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι ένας από τους προπονητές που πραγματικά λατρεύω.
Από τη φοβερή δουλειά του στο Περιστέρι (την ομάδα που ξεκίνησε κι έκλεισε την επαγγελματική του καριέρα ως παίκτης και ξεκίνησε ως προπονητής) στην αυγή του 21ου αιώνα, όταν “έβγαλε” παίκτες όπως ο Alphonso Ford, ο Κώστας Τσαρτσαρής ή ο Μιχάλης Πελεκάνος και έφτασε μια ανάσα από τους ελληνικούς τελικούς το 2003, όταν έκανε το break στην έδρα του Παναθηναϊκού, όμως έχασε στο Περιστέρι για 2 πόντους στο 2ο ματς της σειράς, μέχρι την ΟΜΑΔΆΡΑ του Μακεδονικού με Pete Michael, Andre Hutson, Slaven Rimac, Grygorii Khizhniak, Dragan Lukovski και Μανώλη Παπαμακάριο, έφτασε μέχρι τον τελικό του Uleb Cup το 2005, πέφτοντας από τη Lietuvos Rytas με 78-74.
Οι ομάδες του πάντα παρουσίαζαν έναν συμπαγή χαρακτήρα που μπορούσε να λιώσει με την αποφασιστικότητά του κάθε αντίπαλο. Με ναυαρχίδα στο παιχνίδι του την άμυνα και το δόγμα “η ομάδα πάνω από όλους” περασμένο σε κάθε παίκτη, έφτασε πολλές φορές κοντά σε τεράστιες διακρίσεις, όμως για διάφορους λόγους δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει το μεγάλο κόλπο.
Υπέγραψε στον Παναθηναϊκό το 2012 δεχόμενος εξ αρχής πολύ αυστηρή κριτική. Και όμως, με μόλις δυο παίκτες στο ρόστερ (Διαμαντίδης και Τσαρτσαρής) και με ένα πάρα πολύ περιορισμένο budget, κατάφερε με την πάντα άριστη γνώση της αγοράς να βρει τα υλικά που ήθελε. Panko από τη Lagun Aro (παρεμπιπτόντως ο παίκτης στα 40 του παίζει ακόμα στην 1η κατηγορία στο Μεξικό!), ο οποίος ανταλλάχθηκε αργότερα για τον “αναξιόπιστο και ασυμβίβαστο” Gist που μέχρι σήμερα αποτελεί έναν από τους στυλοβάτες της ομάδας, Lasme από την 13 ομάδα της Ισπανίας, Μάικ Μπράμος από την 14η της Ισπανίας, Maciulis που είχε να παίξει σοβαρό μπάσκετ 2,5 χρόνια και το τσίρκο Roko Ukic μαζί με τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη και τον Βασίλη Ξανθόπουλο συνέθεσαν ένα φανταστικό σύνολο, το οποίο ξεκίνησε μουδιασμένα, αλλά μέρα με τη μέρα βελτιωνόταν ραγδαία. Δεν είναι τυχαίο που η ομάδα, στη μετά Obradovic εποχή, που έφτασε πιο κοντά από καμία άλλη στο Final-4 ήταν αυτή. Μετά τις δυο τεράστιες νίκες με την Barcelona του Pascual στο παιχνίδι της χρονιάς για την ομάδα, ο Παναθηναϊκός βρέθηκε σε ένα κρύο βράδυ και δεν μπόρεσε να κάνει το 1-3 και να προκριθεί. Κλήθηκε να πάρει την ομάδα του Παναθηναϊκού στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας της και να την αποτρέψει από την κατρακύλα, όμως η υπομονή του σε συνάρτηση με τη μεθοδική του δουλειά, όχι μόνο απέτρεψαν τον ξεπεσμό, αλλά έφεραν ως bonus ένα κύπελλο και μια φανταστική σειρά τελικών απέναντι στον επί δυο συναπτά έτη, πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό που τότε έπαιζε μπάσκετ κυριαρχίας και στο τέλος τον τίτλο με sweep και δυο break στο ΣΕΦ. Όταν επέστρεψε το 2016 για τους τελικούς, σε μια ακόμα επιχείρηση καμικάζι, έφτασε πάρα πολύ κοντά με ένα σύνολο εντελώς έξω από τα δικά του γούστα (Raduljica, Williams, Haynes πχ) στον τίτλο, όμως έπεσε θύμα των μεγαλύτερων σουτ στην καριέρα του μεγάλου Βασίλη Σπανούλη.
Το πιο σημαντικό του παράσημο όμως νομίζω στην καριέρα του στον ΠΑΟ είναι το ότι η ομάδα παίζει ακόμα με δικές του επιλογές (Singleton, Gist, James, Rivers), το ότι έκανε ένα βήμα πίσω στην αντιπαράθεσή του με τον Νίκο Παππά δείχνοντάς του τον σωστό δρόμο και επαναφέροντάς τον στη ζωή κατά κάποιον τρόπο και φυσικά το γεγονός πως σχεδόν κάθε οπαδός του Παναθηναϊκού, ακόμα και σήμερα αναπολεί και αναζητά το που θα μπορέσει η ομάδα του να βρει έναν νέο Lasme ή έναν νέο Maciulis. Για τον Γκαμπονέζο άλλωστε, δεν είναι τυχαίο το ότι η διοίκηση της αθηναϊκής ομάδας μέχρι και πέρυσι έψαχνε την περίπτωση επιστροφής του στο ΟΑΚΑ.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, ετοιμάζεται για την επιστροφή του στο Περιστέρι για να οδηγήσει την αγαπημένη του ομάδα στην επόμενη μέρα της επιστροφής της στην Α1 μετά από πολλά χρόνια. Εκτός από τον διακαή πόθο για ολοκλήρωση της κίνησης, η σκέψη μας πηγαίνει από τώρα σε ένα project με ένα αξιόλογο budget που θα δώσει την ευκαιρία στον Έλληνα τεχνικό να βγάλει τα δικά του λαβράκια από την διεθνή αγορά και με νεαρούς παίκτες να παρουσιάσει ξανά ένα “κακό” (με την καλή έννοια πάντα) σύνολο που θα φέρει μια νέα νότα στο πρωτάθλημά μας, η οποία νέα νότα θα είναι στολισμένη με το ένδοξο παρελθόν του συλλόγου, όταν έπαιζε προκριματικά Euroleague και θα επαναφέρει στη μνήμη μας την εποχή που η ελληνική Α1 ήταν ένα από τα πιο δυνατά πρωταθλήματα της Ευρώπης!
*** Ο Αργύρης Πεδουλάκης πριν 3 μέρες έκλεισε τα 54 του χρόνια και θεωρώ τον εαυτό μου απαράδεκτο που αμέλησα μια αναφορά στον προπονητή που εκτός από σπουδαίες βραδιές για τις ελληνικές ομάδες, έχει χαρίσει και στιγμές χιούμορ με την ομολογουμένως κακή γνώση της αγγλικής γλώσσας (ένας από τους βασικούς λόγους που απέτυχε στην Unics Kazan του μεγάλου budget με Langfod και Jerrells το 2014) στον μπασκετικό κόσμο.
Για όλα τα παραπάνω και για όσα ακολουθήσουν στο μέλλον, κόουτς σε ευχαριστώ για κάποια μαθήματα ζωής που υποσυνείδητα μας έχεις παραδώσει και σου ευχόμαστε υγεία και επιτυχία σε ενδεχόμενη επιστροφή σου στους πάγκους.
Έστω και καθυστερημένα λοιπόν:
Χρόνια πολλά και καλά Αργύρη!
Facebook : Fundamentals
