Caleb Swanigan: Ένας παχύσαρκος άστεγος στο NBA

1425

Ήταν άστεγος. Ήταν παχύσαρκος. Είναι το μόνο εκ των επτά παιδιών της Tanya και του Carl που πήρε απολυτήριο λυκείου. Είναι το Νο26 του NBA draft 2017. Η διαδρομή του Caleb Swanigan από την ενδοοικογενειακή βία και τα ναρκωτικά στο ΝΒΑ το ‘χει το ενδιαφέρον της. Για έλα μαζί μου.

Εξήντα νέοι βρήκαν δουλειά στο ΝΒΑ draft 2017. Μεταξύ αυτών υπήρξαν και παιδιά που δούλευαν προς αυτήν την κατεύθυνση (προς το ΝΒΑ) από όταν θυμούνται τους εαυτούς τους. Υπήρξαν και άλλα, όπως ο Caleb Swanigan που αν τους έλεγες, ας πούμε στα 5, ότι η ενηλικίωση θα τους βρει στο θεαματικότερο πρωτάθλημα μπάσκετ του πλανήτη, δεν θα γύριζαν ούτε να σε φτύσουν. Γιατί θα πίστευαν πως -ξεκάθαρα- τους έκανες πλάκα. Ο γεννημένος τον Απρίλιο του 1997, βενιαμίμ εννιαμελούς, διαλυμένης, οικογένειας, Caleb έρχεται να σου θυμίσει τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, όταν το θέλει. Και ξεμαλλιάζει την ευκαιρία που εμφανίζεται μπροστά του. Έχει πρόχειρη την επιλογή του στο Νο26 του φετινού NBA draft, από τους Portland Trail Blazers, για να στην… κουνήσει.

Το λεωφορείο της μεγάλης φυγής

Ήταν πέντε μηνών, όταν η μητέρα του, Tanya, ξύπνησε το αξημέρωτο, τα έξι παιδιά της και τους έδωσε 10 λεπτά να βάλουν σε μια τσάντα τα υπάρχοντα τους. Σε αυτό το διάστημα, έλεγε και ξαναέλεγε “κάντε γρήγορα, φεύγουμε”. Μια ώρα αργότερα, η φαμίλια βρισκόταν σε λεωφορείο με προορισμό από την Ιndianapolis στη Utah. Τι είχε συμβεί και έγινε ανάγκη η κινηματογραφική απόδραση; Η Tanya ήταν υπεύθυνη για ένα μεγάλο μώλωπα που είχε αποκτήσει ο Caleb στο πρόσωπο, όταν “έφυγε” το μωρό από την αγκαλιά της. Φοβούμενη την αντίδραση του άνδρα της -θα σου εξηγήσω σε λίγο τι εννοώ- έκρινε πως η μόνη ελπίδα σωτηρίας (της) ήταν να εγκαταλείψει το σπίτι.

Δεν μπορούσε όμως, να αφήσει εκεί τα παιδιά της. Βλέπεις, ο -ύψους 2.03- Carl Senior δεν ήταν ακριβώς, οικογενειάρχης. Ήταν χρήστης ναρκωτικών ουσιών και είχε είχε μπλεξίματα με τις αρχές, από όταν ήταν έφηβος. Το 1983 αστυνομικός τον πυροβόλησε, αφού προηγουμένως εκείνος αποπειράθηκε να τον χτυπήσει με έναν λοστό για να διαφύγει της σύλληψης. Βλέπεις, το όργανο τον “έπιασε” την ώρα που έκλεβε λάστιχα αυτοκινήτου, με συνεργό. Το περιστατικό υπάρχει στα αρχεία της “Indianapolis Recorder”.

Ο βίαιος και ναρκομανής πατέρας

Τον Γενάρη του 1995, δυο χρόνια πριν γεννηθεί ο Caleb, είχε συλληφθεί και κατηγορηθεί για φόνο που έγινε σε τεκέ του Salt Lake City. Πέντε μήνες αργότερα, αφέθηκε ελεύθερος γιατί τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στη δίκη δεν ήταν τέτοια που να αποδεικνύουν την ενοχή του, μετά πάσας βεβαιότητας -οι μάρτυρες ήταν… αμφιβόλων αρχών και οι ένορκοι τον αθώωσαν. Στην αποφυλάκιση του, είχε δηλώσει στην “Desert News” ότι “η περιπέτεια της φυλάκισης μου ήταν ευλογία, γιατί με έκανε να καταλάβω πώς τα ναρκωτικά έβγαλαν τη ζωή μου εκτός ελέγχου. Ήλθα σε επαφή με το Θεό και βρήκα τον Εαυτό μου. Κατάλαβα πως δεν θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου, εθισμένος”.

Η δήλωση έγινε τον Ιούνιο του 1995. Ένα μήνα μετά, οι γιοι του τον είδαν να κάνει χρήση κοκαΐνης (ξανά). Έκτοτε, τον θυμούνται να κάνει guest star εμφανίσεις στη ζωή τους. Και όταν εμφανιζόταν -σε κάκιστη κατάσταση, πάντα- ξεσπούσε στην Tanya. “Με το που έμπαινε στο σπίτι, κινούνταν επιθετικά εναντίον της μητέρας μας. Είχε παραισθήσεις και πίστευε ότι τον απατά. Εκείνη έτρεχε να σωθεί και αυτός την κυνηγούσε και στους δρόμους. Ναι, είδαμε πολλά τρελά πράγματα. Όλοι μας”.

Είδαν πάρα πολλά από αυτά που πληγώνουν τις παιδικές ψυχές και τις εκβιάζουν σε πρόωρη ωρίμανση. Τώρα, όλοι λένε πως “ο πατέρας μας ήταν άρρωστος. Για την ακρίβεια, ήταν ναρκομανής”. Τότε όμως, επηρεάστηκαν σε βαθμό που τρία από τα αδέλφια του Caleb πέρασαν ημέρες από τη ζωή τους σε φυλακή (για ένοπλη ληστεία, επίθεση ή κλοπή) στην τρίτη δεκαετία της ζωής τους, ενώ όλα παράτησαν το σχολείο στο γυμνάσιο. Ο -κατά 11 χρόνια μεγαλύτερος του Caleb- Carl Jr. “έχασε” ένα μάτι, στις 30 Μαρτίου του 2006, όταν αδέσποτη σφαίρα τον πέτυχε στο πρόσωπο, όπως έγραψε η “Salt Lake Tribune”. Δυο χρόνια νωρίτερα, είχε πάρει υποτροφία από το Ole Miss, αλλά δεν κατάφερε να φανεί συνεπής. Έκανε οικογένεια και αφοσιώθηκε στο πώς θα θρέψει τα παιδιά του “αλλά δεν ήθελα να χάσει την ευκαιρία του και ο μικρός μου αδελφός”.

Στη Utah τα πράγματα δεν θα έλεγες πως “έφτιαξαν” ιδιαίτερα. Βασικά, δεν έγινε μόνιμη κατοικία. “Δεν θυμάμαι το πρώτο ταξίδι, αλλά θυμάμαι όλα όσα ακολούθησαν μπρος πίσω από την Utah στην Indiana και τούμπαλιν κάθε λίγο και λιγάκι”, λέει ο Caleb, ο οποίος εκτιμά πως έως τα 13, είχε περάσει από ισάριθμα σχολεία, είχε ζήσει σε πέντε διαφορετικούς ξενώνες αστέγων και το δείπνο να περιλαμβάνει ένα σάντουιτς με ζαμπόν που έπαιρνες όταν ερχόταν η σειρά σου -σε μια τεράστια ουρά. Ενίοτε υπήρχε και σούπα, δωρεά της τοπικής εκκλησίας. Τα ρούχα που φορούσε ο ίδιος και τα αδέλφια του, ήταν από προσφορές ή από καταστήματα που έβαζαν “λουκέτο”.

Η Tanya βασιζόταν στα κουπόνια για να θρέψει τα παιδιά της και στο πρόγραμμα “Secret Santa” για τα χριστουγεννιάτικα δώρα τους. Όταν οι δουλειές πήγαιναν καλά, όταν δηλαδή έβρισκε 2-3 που μπορούσε να κάνει παράλληλα, ενοικίαζε κάποιο διαμέρισμα. Αλλά η διαμονή δεν ξεπερνούσε ποτέ τους λίγους μήνες. Μαζεύονταν τα απλήρωτα ενοίκια, έρχονταν οι εξώσεις, επέστρεφαν στους ξενώνες αστέγων… και φτου και από την αρχή.

Οι διατροφικές συνήθειες των παιδιών της ήταν τέτοιες που δεν ήξεραν τι είναι το μαγειρεμένο, το υγιεινό φαγητό. “Είναι πολύ ακριβό να τρως υγιεινά” εξήγησε χρόνια μετά. Ξεκάθαρα όμως, και εκείνος και τα αδέλφια του χρησιμοποίησαν το junk food ως παρηγοριά. Πριν τελειώσει το δημοτικό, ο Caleb ήταν παχύσαρκος. Μια θεία του, του είχε κολλήσει για παρατσούκλι το “biggie”. Για την ακρίβεια, του τραγουδούσε το “’Biggie, Biggie, Biggie, can’t you see?”. Χρειάστηκε πολλή προσπάθεια για να “πετάξει” 50 κιλά και να φτιάξει το σώμα που έχει σήμερα. Χρειάστηκαν και άλλα. Θα σου τα πω όλα, με τη σειρά. Δες λίγο όμως, από πού ξεκίνησαν όλα.

Έξω από τους ξενώνες που έμενε η οικογένεια, συνήθως υπήρχαν ιερόδουλες και ναρκομανείς -νύχτα, μέρα. Εντός των τειχών δεν γινόταν πολύ καλύτερη η κατάσταση, με τη συνθετική μαριχουάνα να είναι το κυρίαρχο άρωμα του χώρου. Ο Caleb είχε συνηθίσει να βλέπει ανθρώπους να παίρνουν τη δόση τους, μπροστά του. “Με κοιτούσαν στα μάτια. Το ίδιο έκανα και εγώ”. Σε ό,τι αφορά το σχολείο, θυμάται να διάβαζε… όποτε είχε όρεξη. “Εξαιτίας των διαρκών μετακινήσεων μας, ουδείς από τα αδέλφια μου κατάφερε να παρακολουθήσει περισσότερα από δυο διαδοχικά εξάμηνα, στο σχολείο”. Φυσικά, ουδείς πήρε απολυτήριο. Για την ιστορία, ο Carl Senior πέθανε πριν τρία χρόνια, από επιπλοκές διαβήτη και χρόνιας (κατα)χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Είχε φτάσει τα 250 κιλά. Ο νυν παίκτης των Blazers ήταν 16 χρόνων. Η τελευταία φορά που είδε τον πατέρα του ήταν το 2013, όταν Carl ήταν στο νοσοκομείο. Ζούσε ήδη σε ασφαλές περιβάλλον.

Από τα 14, ο Caleb είχε πει στον μεγάλο του αδελφό πως μια μέρα, θα ζει από το μπάσκετ. “Το ταλέντο του ήταν ξεχωριστό, ακόμα και με αυτά τα εξτρά κιλά. “Είχε” τις κινήσεις, αλλά δεν μπορούσε να κουνηθεί. Είχε τεράστιο πάθος για αυτό το σπορ και αποφάσισα να τον βοηθήσω”, εξηγεί ο Carl Jr, ο οποίος σήμερα είναι 30 χρόνων και μεγαλώνει 11 παιδιά. Τα υπόλοιπα αδέλφια ζουν ακόμα στην ανέχεια και την αβεβαιότητα “γιατί δεν μάθαμε ποτέ να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις της ζωής μας. Εκτός του “Biggie”. Αυτός σώθηκε”. Πάμε στο πώς.

Τον έσωσε ο αδελφός του

Το 2011 η Tanya ήταν έτοιμη να μετακομίσει στο Houston. “Ο Biggie ήταν κακομαθημένος, υπό την έννοια ότι ήταν ο μόνος από όλα τα αδέλφια που ζούσε με τη μητέρα μας, όλα τα χρόνια της ζωής του. Ήξερα λοιπόν, ότι αν πάει μαζί της θα πάρει και άλλα κιλά”. Για να μη γίνει αυτό, ο Carl Jr. πήρε τηλέφωνο τον Roosevelt Barnes, έναν πολλά υποσχόμενο ατζέντη -τότε- από το Fort Wayne της Indiana. Τον ήξερε από όταν ήταν ο ίδιος prospect. Μόλις ο Barnes απάντησε στην κλήση, ο μεγάλος αδελφός του είπε “έλα να πάρεις τον Biggie μακριά από εδώ μέρα. Σε χρειάζεται”. O εκπρόσωπος παικτών του οποίου η επιχείρηση αξίζει, πια, 13 εκατ. ευρώ (σύμφωνα με το Forbes.com) ανταποκρίθηκε και πήρε αμέσως τον 11χρονο στο σπίτι του.

Μέσα σε λίγες εβδομάδες, είχε συμπληρώσει την αίτηση για την υιοθεσία του. “Είχε ευγενική ψυχή και δεν ήθελε να γίνει έμπορος ή χρήστης ναρκωτικών. Έδειχνε αποφασισμένος να τα καταφέρει, αλλά η ζωή του δεν τον βοηθούσε” ομολόγησε ο Barnes, ο οποίος έκανε τον Caleb κυριολεκτικά, άλλο άνθρωπο στην επόμενη τετραετία. Από παχύσαρκος έφηβος, έφτασε τα 2.05 εκατοστά και τα 113 κιλά και έγινε “το 9ο καλύτερο prospect της “τάξης” του 2015”, σύμφωνα με το ESPN.

Την πρώτη βραδιά στο σπίτι του Barnes, ο Caleb πήγε αθόρυβα στην κουζίνα, άνοιξε το ψυγείο και έφαγε ένα κουτί δημητριακά με γάλα. Ο Barnes σοκαρίστηκε. Δεν του το έδειξε. Απλά του είπε “ελπίζω να το απήλαυσες, γιατί στο εξής δεν θα ζεις κατ’ αυτόν τον τρόπο”. Την επομένη του έθεσε όρια και κανόνες. Τα burritos του ενός δολαρίου που αγόραζε ο μικρός από βενζινάδικα, αντικαταστάθηκαν με ψητό κοτόπουλο και ψάρι. Τα παγωτά και τα υπόλοιπα γλυκά, από μπρόκολο και σπαράγγι. Στο σπίτι δεν υπήρχαν ψωμιά ή ζάχαρη, ενώ υποβλήθηκε και σε ένα check up. Από τον Ιούνιο έως το τέλος του φθινοπώρου, ο Caleb είχε χάσει 20 κιλά. Τότε ήταν που ο Barnes πήρε τηλέφωνο τον John Lucas και τον έπεισε να τον πάρει στο καμπ που είχε στο Louisville. Στο πρώτο ματς, έπειτα από δυο πάνω κάτω στο γήπεδο, ο Lucas είπε στον Barnes “δεν μπορώ να πιστέψω ότι μου έφερες αυτόν τον τύπο εδώ”. Ένα μειδίαμα εμφανίστηκε στο πρόσωπο του κηδεμόνα του παιδιού (σημείωση: η διαδικασία διήρκεσε τρία χρόνια, έως ότου εντοπιστούν οι γονείς του και υπογράψουν τα απαραίτητα έγγραφα), γιατί είχε βεβαιωθεί πως ο Caleb μπορεί να εξελιχθεί σε μπασκετμπολίστα υψηλού επιπέδου. Αρκεί να ήθελε να κάνει τη δουλειά που χρειαζόταν. Ήθελε.

Παρακολούθησε μαθήματα για την ενδυνάμωση και την αύξηση ταχύτητας, πρόσθεσε ατομικές προπονήσεις για βελτίωση της ντρίμπλας, των σουτ… και των ποδιών του. Πριν το σχολείο έκανε αερόβια άσκηση και μετά σουτ και χειρισμό της μπάλας. Έπειτα διάβαζε, έτρωγε και… έκανε λίγο ακόμα αερόβια άσκηση πριν κοιμηθεί. “Ο Barnes με έκανε να καταλάβω τι σημαίνει να αγαπάς το μπάσκετ. Πάντα ένιωθα καλά στο γήπεδο, αλλά μου έδειξε το πώς να αγαπώ κάθε βήμα της διαδικασίας. Τις προπονήσεις, τη διατροφή, τις κινήσεις, τη δουλειά στα πόδια. Ομολογώ ότι χρειάστηκα κάποιο καιρό, αλλά τελικά λάτρεψα κάθε βήμα. Ο Roosevelt μου έμαθε την πειθαρχία και το πώς να πετύχω αυτά που ήθελα”.

Ούτε εκείνος περίμενε πού θα φτάσει ο Caleb, όχι μόνο ως παίκτης, αλλά και ως μαθητής. “Τον αγάπησα ανιδιοτελώς, από την αρχή και το μόνο που ήθελα να του δείξω ήταν πως δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψω. Ότι θα είμαι πάντα δίπλα του, ό,τι και αν συμβεί. Ένιωσα πως είχα την υποχρέωση να τον βοηθήσω, γιατί δεν υπήρχε κάποιος άλλος να το κάνει αυτό. Ήθελα να του δείξω πως έχει μια ευκαιρία σε αυτή τη ζωή”.

Έκανα ό,τι κάνει κάθε πατέρας

Όλα αυτά αμφισβητήθηκαν, όταν τον Μάιο του 2015 ο Caleb αποφάσισε να αφήσει το Michigan State (με το οποίο είχε δεσμευθεί τον Απρίλιο, χωρίς να ‘χει ενημερώσει προηγουμένως τον Barnes) και να πάει στο Purdue -όπου είχε παίξει football και μπάσκετ ο κηδεμόνας του. “Δεν θα πω ψέματα, του είπα πως θα ήθελα να γίνει Boilermaker. Σαφέστατα και του είπα την άποψη μου, όπως θα έκανε κάθε πατέρας. Αλλά δεν του είπα να αλλάξει την απόφαση του”. Κάτσε όμως, μια να σου πω πώς τελείωσε το σχολείο πριν περάσουμε στο κολέγιο που όπως είπε επέλεγε “γιατί πίστεψα πως εκεί θα γίνω καλύτερος παίκτης”.

Την πρώτη χρονιά στο Homestead High School, έκανε θραύση με το Νο44 στην πλάτη, τον αριθμό που φορούσε και ο Barnes στα νιάτα του. Μήνα με το μήνα, μείωνε το βάρος του και αύξανε τη δύναμη του, όπως εξελισσόταν ως αθλητής. Στην τελευταία χρονιά στο σχολείο, είχε 22.6π. και 13.7 ριμπ. ανά αγώνα, όπως οδηγούσε το σχολείο του στο πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας του -στην Ιndiana. Έλαβε και ουκ ολίγες ατομικές διακρίσεις, πριν παίξει για την πατρίδα στο World Championship του 2014 (U17) και σε αυτό του 2015 (U19).

Στο Purdue όπου έζησε σε μια γκαρσονιέρα που πλήρωσε ο Barnes, φόρεσε το Νο50, για να τιμήσει τη μνήμη του πατέρα του, ο οποίος “έφυγε” σε ηλικία 50 χρόνων, λίγες ώρες πριν υποβληθεί σε επέμβαση ακρωτηριασμού και των δυο ποδιών. Δεσμεύτηκε να τιμήσει και τη μητέρα του (“φρόντιζε να έχω πάντα μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου”), που ζει πια με τις δυο αδελφές του, τα επτά ανίψια του και μια εξαδέλφη. “Ξέρετε κάτι; Έχω πολλούς που εξαρτώνται από εμένα και θέλω να πιστεύω ότι μια μέρα θα τους δώσω ένα λόγο να χαμογελούν’ είχε πει πέρυσι. Ένα χρόνο μετά, αποδείχθηκε κύριος. Παρεμπιπτόντως, είχε το δεύτερο μικρότερο ποσοστό λίπους στο σύνολο των παικτών που υπήρχαν στο ρόστερ.

Μέσα στο νέο του σώμα, στο κολέγιο απέκτησε και νέα όνειρα. Βοήθησαν και τα ματς στα οποία πρωταγωνιστούσε (με +20 π. και +20 ριμπ.). Κάπου εκεί άρχισε να βλέπει τον εαυτό του στο ΝΒΑ. Αναλυτής του ESPN του είχε πει πως είναι κάτι που μπορεί να ζήσει, αν βελτιώσει το jump shot και τις βοήθειες στην άμυνα. Τις βελτίωσε και αναδείχθηκε MVP στην Big 10, ο “King” του Purdue και ο φιναλίστ του 2017 Karl Malone Award που παίρνει ο κορυφαίος power forward του έθνους. Η μεγαλύτερη πρόκληση δεν ήταν κάποιος αντίπαλος “αλλά να μπορώ να κρατηθώ στο ένα γλυκό κάθε μέρα”, λέει τώρα με ένα τεράστιο χαμόγελο. Και γιατί να μη γελάει; Από “Βiggie” είχε 18.3 πόντους, 12.9 ριμπάουντ και 2.7 ασίστ ανά αγώνα, στο δεύτερο χρόνο του στο Purdue. Αριθμοί που ουδείς άλλος είχε στο κολεγιακό μπάσκετ, μετά τον Tim Duncan (1996-97). Από μαθητής που δεν είχε συμπληρώσει δυο σερί εξάμηνα παρακολούθησης, τελείωσε το high school και ίσως να τελειώσει και το κολέγιο, αν το αποφασίσει. Προς το παρόν, θα επικεντρωθεί στη δουλειά του, γιατί όπως λέει “έχω πολλά στόματα να θρέψω”. Μετά… θα δει προς τα πού θα κινηθεί. Το βέβαιο είναι πως άπαξ και βάλει ένα στόχο, δεν γίνεται να μην τον υλοποιήσει.

Πηγή: sport24.gr