Ο Έλληνας προπονητής βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο και διαπρέπει σε όλους τους τομείς, κερδίζοντας διαρκώς και μεγαλύτερη διεθνή αναγνώριση. Ο Γιάννης Κούκος πήρε τη μεγάλη απόφαση να κάνει το γερμανικό άλμα, υπογράφοντας στην Γκέτινγκεν και τα αποτελέσματα τον δικαίωσαν πανηγυρικά!
Μετά από ξέφρενη πορεία και σε μια σεζόν γεμάτη επιτυχημένα αποτελέσματα, ο ταλαντούχος τεχνικός πέτυχε τον μεγάλο στόχο, ανεβάζοντας την ομάδα του στην πρώτη τη τάξει κατηγορία του γερμανικού πρωταθλήματος γυναικών και τα πανηγύρια ήταν έξαλλα. Ο Έλληνας τεχνικός άνοιξε την καρδιά του στο Basketworld.net και μίλησε για όλα τα έντονα συναισθήματα που βίωσε, καθώς και για τις συνθήκες και την οργάνωση που συνάντησε στη Γερμανία.
Αναλυτικά όσα είπε:
Για τα συναισθήματα που άφησε η σεζόν στη Γκέτινγκεν:
«Ήταν μια διαφορετική εμπειρία αυτό που έζησα φέτος! Κάτι το εντελώς πρωτόγνωρο! Το επίπεδο οργάνωσης όχι μόνο στην ομάδα αλλά γενικότερα από την Ομοσπονδία ήταν κάτι το σοκαριστικό! Μέχρι και η τελευταία λεπτομέρεια προσεγμένη! Η ομάδα ξεκίνησε τον Αύγουστο την προετοιμασία σχετικά νωρίς από ότι μέχρι τότε! Προσπαθήσαμε να δουλέψουμε όλοι πιο επαγγελματικά αν και στην Α2 κατηγορία. Δεν θα πω ότι ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα ο δρόμος! Στην αρχή υπήρχε μια δυσπιστία για το αν αυτά που θέλει να εφαρμόσει ο Έλληνας προπονητής μπορούν να έχουν αποτέλεσμα. Αλλά μέρα με την μέρα το επίπεδο εμπιστοσύνης μεγάλωνε. Τα αποτελέσματα ήταν νικηφόρα στην αρχή, οπότε κράτησε λίγο όλο αυτό.
Φυσικά η χρονιά έκλεισε ονειρικά κατακτώντας τόσο την 1η θέση στην κανονική περίοδο (για πρώτη φορά στην ιστορία της ομάδας) όσο και το πρωτάθλημα με νίκη στον 2ο εκτός έδρας αγώνα. Χαρά και αναγνώριση φυσικά τα πρώτα συναισθήματα με την λήξη του αγώνα! Οι οπαδοί μας (περίπου 250 ήρθαν στον αγώνα) δημιούργησαν εκπληκτική ατμόσφαιρα. Σαν να παίζαμε εντός έδρας να φανταστείς! Και φυσικά μετά η πόλη μας υποδέχτηκε για να γιορτάσει το γεγονός αυτό.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση πάντως το γεγονός ότι έδωσα χαρά και στην ελληνική κοινότητα που υπάρχει εδώ (περί τους 600 Έλληνες) που μόνο που άκουγαν το συρτάκι από τα μεγάφωνα στο τέλος του αγώνα και έβλεπαν την ελληνική σημαία μέσα στο γήπεδο ένιωθαν κοντά στην Ελλάδα. Ακούγεται κάπως παράξενο αλλά μόνο αυτοί που ζουν για αρκετό καιρό έξω μπορούν να το νιώσουν».
Για την προσαρμογή του στη Γερμανία:
«Στην προετοιμασία είχα και τον συνεργάτη μου τον γυμναστή τον Στέφανο τον Μαμάλη, οπότε οι μέρες κυλούσαν με την ρουτίνα. Προπόνηση, συζητήσεις, προπόνηση ξανά το απόγευμα, βόλτα στην πόλη και τα σχετικά. Έχουμε διάφορες στην κουλτούρα με τους Γερμανούς. Είναι φυσιολογικό το άγνωστο και το καινούργιο να σε φοβίζει λιγάκι σαν πρώτη αντίδραση. Αλλά όταν κάνεις την δουλειά σου όσο καλύτερα μπορείς και είσαι αληθινός τότε όλα απαλείφονται και επικεντρώνονται όλοι στον ίδιο στόχο».
Για το κλίμα στην ομάδα του:
«Η ομάδα έχει Γερμανίδες, Αμερικάνες, Τσέχα, Λιθουανή, Έλληνα προπονητή και Άγγλο-Γερμανό GM… Οπότε όπως καταλαβαίνεις ο καθένας έβαζε την δική του φιλοσοφία ζωής. Όλο αυτό το κράμα δημιούργησε ένα ζεστό κλίμα από τις πρώτες κιόλας προπονήσεις. Φυσικά υπήρχαν εντάσεις όλη την χρονιά. Αλλά ως γνωστόν από την τριβή δημιουργείται η φωτιά. Όλα κύλησαν σαν μια οικογένεια. Χαρές, λύπες, κλάματα, εντάσεις στην προπόνηση, γενικότερα προβλήματα. Αλλά όπως συμβαίνει σε μια οικογένεια όλα λύνονται με τον διάλογο και την καλή θέληση. Βέβαια στο τέλος πανηγυρίσαμε όλοι μαζί ξεχνώντας τα όποια θέματα δημιουργήθηκαν μέσα στην χρονιά. Όπως σου είπα και παραπάνω στα εντός έδρας παιχνίδια η ομάδα παρουσίαζε άλλο πρόσωπο. Οι φίλαθλοι δημιουργούσαν εκπληκτική ατμόσφαιρα με αποκορύφωμα τον τελικό. Στην κανονική περίοδο είχαμε περίπου 500 θεατές μ.ο. Στα πλέι οφ αγγίξαμε τους 1000 και στον πρώτο τελικό φτάσαμε τους 1200. Όση είναι η χωρητικότητα του γηπέδου μας δηλαδή. Αξίζει να σου πω ότι επειδή στον δεύτερο ημιτελικό (σε γήπεδο 800 θέσεων) μας ακολούθησαν 250 φίλαθλοι μας, ο διαιτητής του αγώνα άρχισε το ματς με 10λεπτη καθυστέρηση, γιατί έπρεπε να μπει ο κόσμος μέσα και να δώσει η αστυνομία την άδεια να γίνει το ματς με τόσο κόσμο. Όπως σου είπα, οργάνωση μέχρι την λεπτομέρεια και φυσικά σεβασμό στον άνθρωπο».
Για το επίπεδο του μπάσκετ εκεί:
«Το επίπεδο μπορώ να πω ότι είναι αρκετά υψηλό για Α2 Γερμανίας. Σε αυτό βέβαια βοηθάει το γεγονός ότι επιτρέπονται 2 Αμερικάνες και απεριόριστες κοινοτικές. Όλη αυτή η μίξη νεαρών ταλαντούχων αθλητριών, έμπειρων παικτριών και ξένων ανεβάζει το επίπεδο αρκετά. Οπότε δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με την Α2 Ελλάδας. Θα έλεγα ότι αν εξαιρέσει τον Ολυμπιακό, δεν έχει κάτι να ζηλέψει από την Α1. Η Α1 Γερμανίας είναι εντελώς διαφορετική. Επιτρέπεται και 3η Αμερικάνα και όσες κοινοτικές θέλεις. Ανεβαίνει ο βαθμός δυσκολίας και το αθλητικό επίπεδο. Από τον Φεβρουάριο είχαμε συμφωνήσει για την επέκταση του συμβολαίου και για την επόμενη χρονιά. Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν περίμεναν να με κρίνουν από τα αποτελέσματα, αλλά από την δουλειά που γινόταν. Στο τέλος βέβαια η ικανότητα σε συνδυασμό με την τύχη μας βοήθησαν να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα. Ήδη έχει αρχίσει ο σχεδιασμός για την επόμενη σεζόν. Συζητήσεις με παίκτριες, σχεδιασμός προετοιμασίας (ήδη κλείσαμε μια εβδομάδα στην Πολωνία και ίσως και κάποια φιλικά στο Λουξεμβούργο) και όλα όσα πρέπει να γίνουν και την επόμενη χρονιά. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον που μπορώ να ασχολούμαι μονάχα με το κομμάτι του μπάσκετ, είναι αυτονόητο ότι θέλω να παραμείνω όσο μεγαλύτερο διάστημα γίνεται. Παρά την επιτυχία αυτή όμως που έχει γίνει, παραμένω ταπεινός σε αυτό που κάνω. Χαμηλά την μπάλα κάνοντας όσο καλύτερα μπορώ την δουλειά μου».
Πηγή: basketworld.net
