Οι περισσότεροι άνθρωποι αναζητούν τρόπους για να ξεφεύγουν από το άγχος της καθημερινότητας. Άλλοι το καταφέρνουν και άλλοι όχι. Η Κατερίνα Πεταχτή ανήκει στην πρώτη κατηγορία, και το… μικρό της μυστικό είναι το μπάσκετ.

Στα 46 της χρόνια (!), με περισσότερες από 30 χρονιές καταγεγραμμένες στο μπασκετικό της ημερολόγιο, η πολύπειρη σέντερ αρνείται να εγκαταλείψει τη μεγάλη της αγάπη και συνεχίζει να σκάει την μπάλα στα γήπεδα του Βορρά. Η τελευταία σεζόν τη βρήκε στον Θερμαϊκο Θέρμης (πρόσφατα συμφώνησε να συνεχίσει την καριέρα της στη ΜΕΝΤ), ενώ τις μνήμες της «στοιχειώνει» η απόλυτα… πορτοκαλί δεκαετία του ’90.

Ξεκίνησε το μπάσκετ στα 13 της, «όταν μια φίλη μου είδε στην εφημερίδα ότι ο “Μελιταίας” έψαχνε κορίτσια και πήγαμε πολλά κορίτσια μαζί. Ήταν σαν Ακαδημία και πηγαίναμε κάθε Κυριακή και Δευτέρα για δύο χρόνια, κρυφά από τον πατέρα μου που δεν με άφηνε, και μαθαίναμε μπάσκετ, με προπονητή τον Πάρη Καλημερίδη. Μετά διαλύθηκε ο σύλλογος και σταμάτησα για λίγο, αλλά στα 17 μου, όταν πήγαινα 3^η Λυκείου, έκανα το… μεγάλο πλάνο! Σχεδίασα ότι θα μπω μέσω του μπάσκετ και του σχολικού πρωταθλήματος στο Πανεπιστήμιο, αφού στο μυαλό μου θα κερδίζαμε σίγουρα το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα (γέλια). Γνώρισα όμως μεγάλη απογοήτευση, γιατί ο κανονισμός ξαφνικά άλλαξε και από το σχολείο μου μπορούσαν να πάρουν τρεις κοπέλες. Και παρότι ήμουν η πιο ψηλή και έπαιζα πολύ καλά, δεν με επέλεξαν. Με θυμάμαι να φεύγω κλαίγοντας από το γήπεδο της Νεάπολης (είχα εν τω μεταξύ γραφτεί στον Ηρακλή), στεναχωρημένη αλλά και πεισμωμένη. Από εκείνη τη στιγμή “πλακώθηκα” στις προπονήσεις και την επόμενη χρονιά κλήθηκα μάλιστα στην Εθνική Νεανίδων (το 1984). Έτσι, μέσα από αυτή την αρχικά δυσάρεστη εμπειρία, κόλλησα το μικρόβιο του μπάσκετ».

Στον Ηρακλή αγωνίστηκε για εφτά χρόνια, για να έρθει η μεταγραφή στον σπουδαίο Σπόρτιγκ της εποχής, όπου έπαιξε από το 1989 ως το 1992. Ακολούθησαν η ΜΕΝΤ (1993-1996), ο Μέγας Αλέξανδρος (1996-1999), ο Άρης (1999-2000), η SIEMENS (2001-2004), η Καλαμαριά (2005-2006), ο Ήφαιστος (2006-2007), ξανά ο Άρης (2007-2008), η Πυλαία (2008-2009) και πριν από τρία χρόνια επέστρεψε στον Μέγα. «Ανάμεσα στην πρώτη μου θητεία στον Μέγα μέχρι και τη χρονιά μετά τη SIEMENS, έμεινα τρεις φορές έγκυος και έκανα δύο κορίτσια και ένα αγόρι. Η μικρή μάλιστα είναι άρρωστη με το μπάσκετ και μου λέει “μαμά, τώρα καταλαβαίνω γιατί σου αρέσει τόσο πολύ”!».

Αυτό που την κρατάει μέχρι τώρα στο μπάσκετ είναι πως «βοηθάει την ψυχική μου υγεία, είναι κάτι που κάνω αποκλειστικά για μένα. Παίζοντας νιώθω καλά ως άνθρωπος, αισθάνομαι ότι σταματάω το χρόνο… Λόγω δουλειάς πηγαίνω στις βραδινές προπονήσεις και παρότι έχω μαθήματα, τα παιδιά κι όλοι μου λένε “είσαι με τα καλά σου;” και άλλα τέτοια, εγώ εκείνη την ώρα ξεκουράζομαι. Αδειάζει το κεφάλι μου και δεν σκέφτομαι τίποτα δυσάρεστο. Το μπάσκετ είναι η εκτόνωσή μου από την καθημερινότητα». Αυτός είναι και ο λόγος που δυσκολεύεται να… κρεμάσει τα παπούτσια της. «Πραγματικά δεν μπορώ να απαντήσω στην ερώτηση για το πότε θα σταματήσω. Κάθε χρόνο λέω “τι το ’θελα”, αφού δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα, είμαι πτώμα και δεν είμαι πουθενά συνεπής λόγω του μπάσκετ, αλλά κάθε Αύγουστο κάτι με πιάνει και ξεκινάω ξανά. Έχω πει στους φίλους μου αν με δουν να παραπαίω να μου το πουν για να μην γίνομαι ρεζίλι (γέλια)!». Κι αν αποφασίσει να θέσει τέρμα στην καριέρα της, δεν σκοπεύει να απομακρυνθεί από το χώρο. «Παλιά δεν με ενδιέφερε, αλλά πλέον μου αρέσει η ιδέα να γίνω προπονήτρια. Πιστεύω ότι μπορώ με την εμπειρία και τις γνώσεις που έχω αποκομίσει τόσα χρόνια να είμαι καλή σε αυτή τη θέση».

«Η δουλειά κάνει τη διαφορά»

Μιλώντας για το μέλλον του γυναικείου μπάσκετ, σχολιάζει πως «δεν ασχολούνται δυστυχώς πολλά κορίτσια πια. Και όσα το κάνουν, το κάνουν με λάθος τρόπο. Και μόνο το γεγονός ότι ακόμα παίζουμε πολλές από τις παλιές παίκτριες, λέει πολλά για τις υποδομές των ομάδων. Εγώ τώρα δεν θα έπρεπε να παίζω 40 λεπτά, αλλά να είμαι τρίτη αλλαγή και να βοηθάω την ομάδα όπου με χρειαστεί. Να μην κρίνεται από εμένα αν θα κερδίσει ή θα χάσει».

Η ίδια έχει ζήσει την καλύτερη εποχή του γυναικείου μπάσκετ, όταν στα 90’s τα γήπεδα γέμιζαν και το πρωτάθλημα τραβούσε την προσοχή του κόσμου, σε αντίθεση με την κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στο χώρο. «Ήταν η εποχή τέτοια. Οι επιτυχίες του Άρη στους άντρες σήκωναν και εμάς, και γενικά ο κόσμος ενδιαφερόταν πολύ για το μπάσκετ. Τότε υπήρχαν και πολύ καλοί προπονητές που ασχολούνταν σοβαρά. Κάναμε καλύτερη προπόνηση και είχαμε καλύτερη φυσική κατάσταση. Αυτή νομίζω είναι και η διαφορά με το σήμερα. Η δουλειά που γινόταν από όλους. Βλέπω τώρα τις νέες παίκτριες που πέρα από ένα σουτ, οι προπονητές τους δεν ασχολούνται να τους μάθουν τα υπόλοιπα και τις βάζουν κατευθείαν να παίξουν. Το μπάσκετ είναι χίλια μύρια. Η συνεργασία, η πάσα, η άμυνα, όχι μόνο το σουτ».

Ερωτηθείσα για τον υποβιβασμό (από την Α2 Βορρά) στο τοπικό δύο ομάδων με ιστορία στο γυναικείο μπάσκετ, του Μέγα Αλέξανδρου και του Ηρακλή, αναφέρει πως ένας ακόμα σημαντικός λόγος για την παρακμή του γυναικείου είναι οι παράγοντες. «Συνήθως δεν δίνουν σημασία στο γυναικείο τμήμα. Αυτό συνέβαινε και στον Ηρακλή, τον οποίο έζησα για αρκετά χρόνια, παρά τις επιτυχίες που φέρναμε. Τα περιμένουν όλα από τους χορηγούς, και αν αυτοί αποχωρήσουν ξεμένουν από λεφτά».

Τα ξέγνοιαστα χρόνια

Η ιστορική ομάδα του Σπόρτιγκ των αρχών της περασμένης δεκαετίας, που συμμετείχε σε δύο συνεχόμενα φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1990-91 και 1991-1992, όταν η ομάδα των Πατησίων κατέκτησε την 3^η και την 4^η θέση αντίστοιχα, σε Βαρκελώνη και Μπάρι) προσέφερε μεγάλες στιγμές στο ελληνικό μπάσκετ, τις οποίες η… ηρωίδα μας έζησε από μέσα, ως παίκτρια των «κυανέρυθρων». «Νομίζω πως τότε υπήρχαν καλύτερες παίκτριες. Υπήρχε στον Σπόρτιγκ μία Άννυ Κωνσταντινίδου, που δεν θα ξαναβγεί παρόμοια, ή η τρομερή Ιρίνα Λεφτσένκο. Αεικίνητες, δεν μπορούσες να τις παρακολουθήσεις! Οι περισσότερες παίκτριες εκείνη την εποχή δεν είχαν ιδιαίτερα σωματικά προσόντα, αλλά έπαιζαν πάντα με τσαμπουκά και πολύ μυαλό».

Οι ωραιότερες αναμνήσεις της «τοποθετούνται» σε εκείνα τα χρόνια. «Δεν θα ξεχάσω τα εφτά χρόνια στον Ηρακλή, όπου οι περισσότερες κοπέλες ήμασταν μια παρέα, από το πρωί μέχρι το βράδυ μαζί. Αλλά και τα χρόνια στην Αθήνα. Άλλο επίπεδο δουλειάς και άνθρωποι διαφορετικοί, γέλιο… Ήταν χρόνια ξέγνοιαστα και έντονα, με πολλές επιτυχίες». Το παιχνίδι που θα θυμάται για πάντα είναι «εκείνο με αντίπαλο την Καλαμαριά, λίγες μέρες πριν φύγουμε με τον Σπόρτιγκ για το Μπάρι και το φάιναλ φορ, όπου έχασα στο τελευταίο δευτερόλεπτο καλάθι από κάτω και ηττηθήκαμε. Αν και δε χάσαμε από αυτό το παιχνίδι το πρωτάθλημα, ήταν τρομαχτικό το συναίσθημα! Ευτυχώς έχει συμβεί και το αντίθετο, να βάλω το νικητήριο καλάθι. Είμαι γεμάτη από όσα έχω ζήσει, δεν έχω απωθημένα».

Οι καλύτερες συμπαίκτριες που είχε ήταν «η Άννυ Κωνσταντινίδου, η Λεφτσένκο, η Χασιώτη το “τρελοκομείο”… Χαιρόσουν να παίζεις μαζί τους γιατί ξέραμε η μία πώς κινείται η άλλη και συνεργαζόμασταν άψογα». Όσο για τους προπονητές, «ο Παρασκευάς Μουρατίδης μου έμαθε μπάσκετ και μου το έβαλε σαν… μικρόβιο. Εκπληκτικός σαν άνθρωπος και στη δουλειά του ήταν και ο Γιώργος Ζευγώλης στον Σπόρτιγκ. Δεν καταλαβαίναμε πώς περνούσαν οι δύο ώρες της προπόνησης. Με βοήθησαν πολύ και οι προπονητές των ομάδων όπου παίζω τα τελευταία χρόνια, καθώς θα μπορούσαν να πάρουν νεότερες παίκτριες στη θέση μου. Για παράδειγμα, το καλοκαίρι που πήγα στον Μέγα πήρα την Τζούλι Χατζηγωγίδου (σ.σ. προπονήτρια της ομάδας και πρώην συμπαίκτριά της στη ΜΕΝΤ) και της είπα “σου έχω μια πρόταση, θα με πάρεις στην ομάδα;” (γέλια)».

INFO

• Η Κατερίνα Πεταχτή γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου του 1965 στη Θεσσαλονίκη.
• Στην πορεία του Σπόρτιγκ μέχρι τα ημιτελικά της Ευρωλίγκα το 1992, είχε σε 12 αγώνες και 15.9 λεπτά συμμετοχής 44 πόντους (3.7 μέσο όρο με 19/37 δίποντα και 6/8 βολές) και 1.7 ριμπάουντ μέσο όρο.
• Με την ομάδα των Πατησίων κατέκτησε δύο πρωταθλήματα (1989-1990, 1990-1991).
• Με τη φανέλα της ΜΕΝΤ είχε αγωνιστεί στο Ronchetti Cup (με συμπαίκτριες μεταξύ άλλων τις Βιβή Διαβολεμένου, Πόλυ Σαρέγκου, Τζούλι Χατζηγωγίδου, Έφη Βαρδάκη) τις σεζόν 1993-1994 και 1994-1995 (είχε 8 πόντους-4 ριμπάουντ και 4 πόντους-3 ριμπάουντ μέσο όρο αντίστοιχα).
• Με την Εθνική Γυναικών έπαιξε σε 42 αγώνες, έχοντας συνολικά 176 πόντους (4.2 μέσο όρο), ενώ με τη Νεανίδων σε 11 παιχνίδια σημείωσε 54 (4.9 μ.ό).
• Στο All Star Game Γυναικών του 2007 στη Θεσσαλονίκη είχε παραλάβει τιμητική πλακέτα για την προσφορά της στο άθλημα.

ΠΗΓΗ:WWW.COBRASPORTS.GR